คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : PART 1 ▶ ผู้ช่วยคนใหม่
PART 1 ▶ ผู้ช่วยคนใหม่
อู๋อี้ฟาน นั่งหน้าบูดประสานมือแบบคนไม่สบอารมณ์อยู่บนเตียงหลังกว้าง ที่ยืนค้ำหัวอยู่ตรงข้ามกันคือร่างสูงยาวราวนางแบบของหญิงสาวผู้เป็นบรรณาธิการขาประจำ ถ้าจะนับแค่ มุนฮยอนอา ที่ปกติก็ต้องแวะเข้ามาตามจิกตามทวงต้นฉบับกันจนชินตาอยู่แล้วนั่นคงไม่ได้ทำให้น่าหงุดหงิดเท่าไหร่ แต่ที่ทำให้เขาไม่พอใจคือเด็กผู้ชายแปลกหน้าจากไหนก็ไม่รู้ที่ตอนนี้เอาแต่ยืนหลบสายตาของเขาอยู่ด้านหลังฮยอนอาแบบนั้นมากกว่า
“ ก็ผมบอกแล้วว่ายังไม่ต้องก็ได้…” อี้ฟานละสายตากลับมาจ้องคนตรงหน้างึมงำเสียงต่ำแสดงอาการไม่เต็มใจ ผู้ฟังคนสวยหลุบสายตาลงมองอี้ฟานที่เหลือบมองกลับขึ้นมาก่อนบก.สาวจะแค่ยักไหล่
“ จื่อเทาเป็นเด็กดี นายไม่มีอะไรน่าห่วง ” ...ไม่ใช่ประเด็นซะหน่อย
“ ผมมีสิทธิปฏิเสธข้อเสนอนี้รึเปล่า ? ”
“ ก็มีนะ... ” หญิงสาวผิวขาวยกมือทัดผมยาวตรงสีพีชสดใสขึ้นข้างหูพร้อมกล่าวเสียงหวาน พร้อมกันกับที่ดวงตาของอี้ฟานที่เริ่มฉายแววมีความหวังอย่างเป็นประกาย กับประโยคคำต่อมาที่ทำให้นักเขียนหนุ่มรู้สึกว่าคุณบก.สาวช่างมีจิตใจโหดร้ายไม่สมกับหน้าตาสวยๆนั่นเลยสักนิดเดียว
“ ถ้านายจะส่งต้นฉบับมาให้ฉันปิดเล่มได้ วันนี้ ตอนนี้ และเดี๋ยวนี้เลย ”
“ โอเค... งั้นกลับไปก่อนได้เลยครับ ไว้เราเจอกันอีกทีเดือนหน้านะ วันนี้ขอบคุณมากครับคุณมุนฮยอนอา -.- ”
ฮยอนอาระเบิดเสียงหัวเราะดังก้องสดใสให้กับคำตอบจากชายหนุ่ม อี้ฟานลุกออกจากเตียงกลับไปนั่งที่เก้าอี้ทำงานพลางถอนหายใจเล็กน้อย
“ เฉินลากลับบ้านไปนี่ก็ตั้งเกือบอาทิตย์แล้ว คนอยู่สบายๆแบบนายมีคนคอยช่วยดูแลบ้านคอยทำอะไรให้ตลอดต้องมาทำอะไรเองหมดแบบตอนนี้แน่ใจว่าอยู่ได้ ? อาทิตย์ที่ผ่านมานี่ไม่รู้สึกลำบากมั่งเหรอ? ฉันถามจริงๆ ? ”
คำถามแบบที่ดูจะไม่ได้ต้องการคำตอบ แต่มันก็แทงใจคนที่ตอนนี้มานั่งอยู่หน้าโต๊ะทำงานแสนรกรุงรังของตัวเองอยู่ไม่น้อย ไม่อยากยอมรับหรอกว่าตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมาพอเริ่มต้องหุงหาข้าวปลาปลาซักผ้าตากผ้าทำอะไรของตัวเองด้วยตัวเองกับตัวเองทั้งหมดแบบนั้นแล้วมันก็ทำให้คนไม่เคยต้องทำอะไรเลยแบบเขาแทบจะไม่อยู่ในอารมณ์สุนทรีย์พอจะมานั่งปั่นต้นฉบับให้มันคืบหน้าได้บ้างเลย... ไม่เลยจริงๆ....
“ ฉันอยากเร่งปิดเล่มหนังสือของนาย อย่างน้อยก็ให้ได้ต้นฉบับจากนายทันช่วงปลายปีนี้ด้วย จื่อเทามาอยู่แค่ชั่วคราวระหว่างที่เขาปิดเทอมเท่านั้นแหละ ก็แค่ไม่กี่เดือนเอง ระหว่างนี้ฉันจะลองหาผู้ช่วยใหม่มาให้นายไปด้วย เพราะไม่รู้เหมือนกันว่าเฉินจะกลับมาเมื่อไหร่ --- แล้วก็ผู้ช่วยผู้ชายนี่ไม่ได้เดินเล่นตามถนนก็ไปเจอกันง่ายๆนะคะ อยู่กับจื่อเทาคุณชายอี้ฟานจะได้มีเวลาจดจ่อกับงานของคุณชายให้เต็มที่เลยแล้วเราจะได้รีบๆปิดเล่มกันซะที ไม่ดีเหรอไง? ฮึ? ”
ถ้าจะร่ายเหตุผลมาได้ยาวขนาดนี้ ก็ตามแต่ใจพี่จะจัดมาให้เลยก็แล้วกันครับ …
#อคฟล
“ พี่ครับ ---- พี่ฮยอนอา ”
เสียงทุ้มติดแววงุ้งงิ้งขึ้นจมูกที่ปลายเสียงอย่างเด็กหนุ่มที่ก็ยังไม่ค่อยจะหนุ่มดีสักเท่าไหร่ ฮยอนอาหันไปมองน้องชายตัวสูงที่รีบวิ่งตามออกมาทำหน้ายุ่งเหมือนกำลังไม่สบายใจ จื่อเทารีบออกปากถามบก.สาวเมื่อทั้งสองก้าวขาพ้นขอบรัศมีประตูห้องมาแล้วทันที
“ ผมจะมาทำให้เขาอึดอัดแทนรึเปล่า”
“ หา ? อะไรเนี่ย! คิดมาก! นี่พี่ให้เธอมาเป็นผู้ช่วยนะ เธอต้องได้ช่วยเขาจริงๆนั่นแหละ คุณชายจอมขี้เกียจนั่นทำอะไรเองเป็นซะที่ไหน ปกติมีแต่เฉินนั่นแหละคอยทำให้ เห็นสภาพห้องทำงานเมื่อกี้แล้วใช่มั้ย? นี่ทิ้งไว้แค่อาทิตย์เดียวเองนะ ปล่อยให้รับผิดชอบอะไรเองมีหวังกว่าจะได้ออกหนังสือให้หมอนั่น คงหลังพี่ได้แต่งงานมีลูกคนที่สามไปก่อนแล้วพอดี”
เสียงหวานแกล้งพูดซะดังเหมือนตั้งใจหยอกให้คนที่รู้ว่าต้องกำลังแอบฟังอยู่แน่ๆได้ยิน อี้ฟานกลอกตาใส่เสียงพูดคุยอย่างดังที่สุดแสนจะจงใจจากตรงหน้าประตูห้อง ก่อนจะทำหน้างอแบบไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่
“ อย่ากลัวไปเลย ถึงตาแก่นี่จะหน้าตาไม่ค่อยรับแขกแต่ก็ไม่ใช่คนนิสัยไม่ดีนะ ”
“ คุณมูนครับ ถ้าจะนินทากรุณาช่วยปิดประตูให้ผมทีหรือไปคุยกันในที่ๆเจ้าตัวไม่ได้ยินก็จะดีมากเลยครับ”
เสียงทุ้มต่ำกับประโยคสุภาพเกินเหตุพูดดังลอดประตูออกมาอย่างยียวน ฮยอนอาหัวเราะชอบใจพร้อมพยักเพยิดหน้ายักคิ้วหลิ่วให้เด็กชายตัวสูงได้ฟังท่าทางเหมือนเด็กไม่รู้จักโตของอีกฝ่าย จื่อเทาแค่กดยิ้มเบาๆตาม
“ แล้วนี่เราจะกังวลก่อนทำไม ยังไม่ทันเริ่มเลย มันคือประสบการณ์นะ อยากรู้เรื่องชีวิตการทำงานพวกนักเขียนอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ อยากรู้อะไรนายก็ให้หมอนั่นสอนได้เลย ไม่คิดว่ามันน่าสนุกเหรอ ? ”
แก้วตากลมสีดำสนิทเหมือนลูกปัดตุ๊กตายัดนุ่นของเด็กหนุ่มมองตามรอยยิ้มแสนสดใสที่บก.สาวส่งมาให้ จื่อเทายิ้มเพิ่มให้ตัวเองมากกว่าเดิมได้อีกนิดหน่อยก่อนจะขยับปากตอบกลับไป
“ อืม เข้าใจแล้วครับ งั้นผมจะตั้งใจ ไม่ให้เสียชื่อพี่สาวสุดที่รักของผมเลย”
ฮยอนอายิ้มร่ากับคำตอบทันทีพร้อมรีบส่งมือไปขยี้หัวเด็กหนุ่มผู้สูงกว่าอย่างหมั่นเขี้ยว
“ ดีมากๆๆๆ เก่งมากเลยเด็กดี ทำไมน่ารักแบบนี้นะจื่อเทา! ”
อี้ฟานที่ว่าตอนแรกจะแกล้งทำเป็นไม่สนใจแต่สุดท้ายก็ต้องย้ายตัวเองมายืนกอดอกพิงตัวค้ำขอบประตูแอบมองอยู่นานกว่าที่คุณบก.หุ่นนางแบบกับเด็กตัวสูงคนนั้นจะร่ำลาฝากฝังงานกันให้เสร็จสมบูรณ์ได้ อี้ฟานแกล้งทำเป็นพยักหน้าส่งๆตอนที่ฮยอนอาเดินเข้ามาลาขอตัวกลับเรียกเสียงโวยวายจากหญิงสาวจนเขาอดที่จะแอบกดยิ้มตรงมุมปากให้กับท่าทางของอีกฝ่ายไว้ไม่ได้ อี้ฟานมองตามจนกระทั่งเจ้าของร่างที่มักจะคอยมาส่งเสียงให้บ้านที่เคยเงียบๆหลังนี้ดูเอะอะขึ้นได้ทุกครั้งเมื่อครู่จากไป
สุดท้ายจึงเหลือเพียงความเงียบไว้เช่นเดิม แต่มีอะไรใหม่เพิ่มมาจากทุกครั้งก็คือ หวงจื่อเทา ที่ยังยืนอยู่ตรงนั้น พอเขาหันกลับมาสบตาเด็กหนุ่มตัวสูงตรงหน้าก็รีบก้มหนีไปทางอื่นทันที อีกแล้ว? เขาน่ากลัวขนาดนั้นเลยรึไง? ในเมื่ออีกฝ่ายเอาแต่เงียบอี้ฟานเลยทำได้แค่ยืนมองเงียบๆกลับไป ถ้าคุณบก.เขาส่งเด็กคนนี้มาให้เป็นผู้ช่วยก็คงมีแต่ต้องทำตามที่ถูกจัดมาให้นั่นแหละ คิดซะว่ามีผู้ช่วยยังไงดีกว่าต้องทำอะไรเองหมดเลยแล้วกัน
มองท่าทางวางตัวไม่ถูกของเด็กตัวสูงคนที่ยังเอาแต่ขมวดคิ้วแอบใช้ฟันขบปากล่างตัวเองซ้ำๆ สีหน้าที่ดูกำลังประหม่ายิ่งตอกย้ำให้คนตรงหน้ายิ่งดูเด็กในสายตาเขาไปกันใหญ่
“ เอ่อ ... หวงจื่อเถา... ใช่มั้ย? “
เจ้าเด็กตัวสูงเงยหน้ามามองหน้าเขาตาแป๋วก่อนจะผงกหัวหงึกหงักมาให้
“ งั้นตั้งแต่วันนี้ไปฉันรบกวนนายแล้วด้วยกันนะ ฉันก็ไม่รู้หรอกว่ายัยนั่น – ฮยอนอาให้มาฝึกงานกับฉันแล้วนายจะได้อะไรกลับไปบ้างรึเปล่า? ก็อยากรู้อะไรก็ถามล่ะไม่ต้องเกรงใจ ก็ตั้งใจทำงานของตัวเองให้เต็มที่ก็แล้วกัน “
พูดไปก็อดไม่ได้ที่จะมองอีกฝ่ายที่กำลังยืนตั้งใจฟังเขา พอได้ลองสังเกตุใบหน้าตรงหน้าให้นานขึ้น ตรงขอบบวมๆใต้ตาที่ตอนแรกเขาเข้าใจว่ามันคือรอยคล้ำแต่ที่จริงมันก็แค่ถุงใต้ตาอวบๆที่อ้วนเป่งออกมาซะจนสังเกตได้ กลางใบหน้าคือสันจมูกโด่งเป็นทรงหยดน้ำเด่นชัดงุ้มลงตรงรอยหยักลึกเหนือริมฝีปากอิ่มที่เชิดขึ้นเหมือนอย่างลูกแมว ดูท่าทางเอาแต่ใจ พอได้มามองใกล้ๆแบบนี้แล้วก็เลยเริ่มรู้สึกว่าออร่าอึมครึมที่เขารู้สึกจากเด็กคนนี้ในตอนแรกก็ดูจะหายไปซะหมดเลย อืม... แปลกดีเหมือนกัน
“ อ่า ... ยกกระเป๋าตามมานี่สิ เดี๋ยวฉันจะไปเปิดห้องนอนแขกให้ แต่มันไม่ได้ใช้นานแล้ว วันนี้มีเวลาก็จัดของเองอะไรเองทำความสะอาดเองก็แล้วกันนะ ”
จื่อเทากระพริบตาปริบๆรีบเอ่ยปากถามออกมาทันที แล้วนี่ก็เป็นครั้งแรกที่เขาเพิ่งได้ยินเสียงอีกฝ่ายแบบชัดๆ
“ ผมต้องนอนห้องใหม่คนเดียวเลยเหรอฮะ?”
เด็กตัวสูงเบิกตาถามเขาออกมาด้วยสีหน้าเหมือนมีอะไรในใจ
“ ใช่ มีห้องส่วนตัวไม่ดีรึไง? ทำไมเหรอ ? หรือมีปัญหาอะไรรึเปล่า?”
“ เปล่า... ครับ” ตอบด้วยน้ำเสียงที่ดูไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่
“ แล้วปกติไม่ต้องมีใครมาใช้ห้องนี้เหรอฮะ” เก็บความสงสัยไว้แค่ตรงนั้นเมื่อคนตรงหน้ายังคงถามเขาต่อ
“ หือ ? ก็มี -- แต่ตอนนี้ก็ไม่แล้ว เฉินนั่นแหละ มานอนบ้างถ้าวันไหนงานเยอะๆแล้วต้องค้างที่นี่ --- แต่ปกติหมอนั่นมาทำงานก็เช้าเย็นกลับเฉยๆไม่ได้มาอยู่ตลอดแบบนายนี่หรอก ถามเยอะดีเหมือนกันนะเราน่ะ --- อ่ะ ห้องนี้แหละ ”
จื่อเทามองตามมืออี้ฟานที่เปิดประตูเดินนำเข้าไปในห้องให้ ห้องสีสว่างพื้นไม้ขนาดไม่แคบไม่กว้างกับหน้าต่างในทิศที่รับแดดยามเช้าได้พอดี ไม่มีเครื่องปรับอากาศเหมือนห้องอี้ฟานกับสภาพที่ค่อนข้างโล่งและเฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นแม้แต่เตียงหลังกว้างที่ยังคงดูใหม่ อี้ฟานหันมามองเด็กหนุ่มที่กำลังกวาดตามองสำรวจห้องแต่กลับทำสีหน้าเหมือนไม่ค่อยดีใจที่ได้ห้องส่วนตัวเลย
“ ห้องนี้ไม่มีห้องน้ำในห้องนะ นายต้องมาใช้ห้องตรงข้างนอกนั่น ตรงประตูทางซ้ายนี่ เดี๋ยวยังไงคืนนี้ก็มาเอาพวกสบู่หรืออะไรที่จะใช้ของห้องฉันไปใช้ก่อนแล้วกัน”
จื่อเทาวางกระเป๋าเป้ใบไม่ใหญ่ไม่เล็กลงตรงปลายเตียงก่อนละสายตาจากผ้าปูที่นอนมาสบตากับอี้ฟาน
“ แล้วก็ฉันไม่อนุญาตให้นายล็อคประตูห้องตัวเองด้วยนะ โอเคมั้ย ? ”
อี้ฟานทันสังเกตุคนตรงหน้าขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อยแล้วเด็กหนุ่มผู้ช่วยคนใหม่ของเขาก็ทำแค่พยักหน้าตอบรับกลับมาให้ มองกริยาที่เหมือนติดเป็นนิสัยก่อนชายหนุ่มจะทำเสียงดุเรียกชื่อจนอีกฝ่ายต้องรีบเงยมาสนใจ
“ หวงจื่อเทา”
“ --- ครับ” ตอบเสียงดังทำหน้าเลิกลั่กทันทีเมื่อรู้สึกได้ถึงน้ำเสียงที่เปลี่ยนไป
“ อือ เวลาผู้ใหญ่พูดด้วยก็ตอบสิ อย่าเอาแต่พยักหน้า ”
ก่อนคนพูดจะเปลี่ยนกลับไปเป็นน้ำเสียงอย่างปกติทันที จื่อเทามองตามรอยยิ้มแกมหยอกบนสีหน้าผ่อนคลายหลังจากโดนอีกฝ่ายแกล้งดุใส่ มองรอยยิ้มแบบนั้นแล้วเด็กชายตัวสูงก็ได้แต่กดคางลงแบบไม่อยากให้อีกฝ่ายได้ทันสังเกตสีหน้า หวงจื่อเทา นี่นายกำลังจะได้เริ่มต้นชีวิตการฝึกงานเป็นผู้ช่วยนักเขียนให้คนตรงหน้านี้จริงๆแล้วสินะ ...
“ เข้าใจแล้วฮะ ...
คุณอี้ฟาน”
#อคฟล
▶ T B C .
------------------------------
▶ TALK
สวัสดีค่า.ออกตัวก่อนเลยว่าห่างหายจากการเขียนฟิคไปนานมาก
เคยเขียนวงอื่นคู่อื่นอยู่บ้างแต่ไม่ได้เขียนมาสักพักใหญ่แล้ว
ภาษาแปลกๆติดขัดยังไง ขอเวลาให้ได้อุ่นเครื่องและปรับตัวกันนิดนึงนะคะ 555
และสำหรับคริสเทาเรื่องนี้เป็นฟิคแรกในรอบปีเลยก็ว่าได้
ช่วงหลังแอบเบื่อเขียนฟิคเลยผันตัวมาเป็นนักอ่านอย่างเดียวไป
แต่สุดท้ายก็หลงความน่ารักของพี่คริสกับน้องเทาเลยอดใจไม่ไหว
ยังไงแล้วขอฝากฟิคเรื่องนี้ไว้ เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ด้วยนะคะ
อ่านเรื่อยๆ สบายๆ พาร์ทแรกยังไม่มีอะไรเท่าไหร่
จะเอาพาร์ทต่อไปมาลงให้ไวที่สุดเท่าที่จะทำได้นะคะ
เมนต์ไม่เมนต์ยังไงก็ตามแต่
หรือจะแอบติดแท็ก #อคฟล ในทวิตเตอร์ได้นะคะ ^^
▶ 13.11.17
#แวะเข้ามาตรวจคำผิด. ไม่เคยลงฟิคในเด็กดีมาก่อนเลย
มีมาอ่านกันด้วย ขอบคุณสำหรับคอมเมนต์นะคะ
จะรีบตอนต่อไปให้อย่างรวดเร็วนะคะ >__<
ลองปรับขนาดตัวอักษรให้อ่านง่ายขึ้นตามที่แนะนำแล้วค่ะ
ขอบคุณ ♦ мะมาร์ช' ด้วยนะคะ ^___^,,
▶ 13.11.20
#ตรวจคำผิดกับจัดหน้าใหม่ค่ะ ขอบคุณสำหรับคอมเมนต์อีกทีนะคะ ,,^[]^,,
ความคิดเห็น