คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : My room
Chapter 2
ผมกลับหอคนเดียว... คริสไม่พูดอะไรกับผมตอนที่เรียนภาคบ่ายแต่สายตาที่มองมาเหมือนคริสจะไม่ได้โกรธอะไรผม แต่ก็ไม่ได้กลับมาพร้อมกันในวันนี้... และด้วยทิฐิบางอย่างผมก็ไม่เข้าไปคุยก่อนด้วยเหมือนกัน ผมก็เลยกลับมาที่หอคนเดียว
และตอนนี้ 2ทุ่ม.... ลู่หานยังไม่กลับ...
และตอนนี้ 3ทุ่ม..... ลู่หานไม่กลับ......
5ทุ่ม.... นี่มันน่าเป็นห่วงรึยังนะ แต่ลู่หานเป็นผู้ชายนะนี่ยังไม่ดึกไปหรอก...
ตี1... ไม่ไหวละ
ผมกดหาเบอร์เพื่อนอย่างร้อนรนเพื่อโทรหาลู่หาน เสียงสัญญาณที่ดังนานเกินไปโดยไม่มีเสียตอบกลับก็อาจทำให้ผมเป็นบ้าได้ในนาทีนี้ และแล้วก็มีเสียงคนรับโทรศัพท์...
“ลู่หาน นายอยู่ไหน” ผมกรอกเสียงลงไปทันทีที่มันคนรับสาย
“ลู่หานฮยองอาบน้ำอยู่ครับ” ผมชะงักและปรับเสียงให้ใจเย็นลงทันทีที่รู้ว่านั่นไม่ใช่ลู่หานที่รับสาย
“นั่นใคร” ผมถามไปอย่างนั้นทั้งๆที่พอจะรู้แล้วว่านั่นใคร
“ผมเซฮุนเองครับ วันนี้ลู่หานฮยองบอกว่าเครียดพวกเราเลยไปดื่มกันมีคริสฮยอง ลู่หานฮยองเพื่อนผมอีกสองสามคน และลู่หานฮยองบอกว่ากลับไม่ไหวเลยมานอนบ้านผมน่ะครับ” ทั้งๆที่เด็กนั่นพูดเสียงธรรมดาและอ่อนน้อมทำไมผมฟังเหมือนเสียงเยาะเย้ยซะงั้น
“บ้านนายอยู่ไหน ฉันจะไปรับลู่หานกลับมาเอง” ผมพูดอย่างใจเย็น ผมรู้ว่าตอนนี้ตัวเองโกรธจนหาสาเหตุไม่ได้ ไม่รู้ทำไม
“ไม่ต้องหรอกครับ จริงๆผมก็บอกให้ลู่หานฮยองกลับไปที่หอแล้วนะครับเพราะผมบอกว่าจะไปส่ง แต่ลู่หานฮยองบอกว่าไม่อยากกลับไปเจอพี่น่ะครับ” ตอนนี้เสียงไอ้หน้าอ่อนนั่นชักกวนตีนขึ้นมาดื้อๆ และด้วยความดื้อรั้นบางอย่างผมเลยพูดกลับไปว่า
“ไม่เป็นไรเซฮุน ถึงหมอนั่นไม่อยากกลับ แต่ฉันจะพาหมอนั่นกลับมาให้ได้นายคอยดูสิ” ผมตัดสายไอ้เด็กเซฮุนนั่นทิ้ง คิดว่ามินซอกคนนี้จะยอมให้เด็กปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมมาท้าทายผมกันล่ะครับ
ผมเปิดคอมขึ้นมาเพื่อหาตัวลู่หาน แน่นอนสิ่งที่ผมใช้คือ.. Find my iPhone เทคโนโลยีเดี๋ยวนี้มันทำให้อะไรๆง่ายขึ้นเยอะเลย ไม่นานนักผมก็หาตำแหน่งเครื่องของลู่หานจนเจอ และมันไม่ไกล ผมรีบลงไปใต้หอเพื่อขับรถไปบ้านของไอ้เด็กเซฮุน
พอเช็คจากป้ายหน้าบ้านก็แสดงให้เห็นว่านี่บ้านของเซฮุนแน่นอนผมก็กดออดรัวๆให้คนลงมาเปิดประตูทันที ซึ่งไม่นานก็มีคนลงมาเปิดซึ่งคนที่ลงมาเปิดคือ....คริส
“นายมาได้ไง/มาได้ไง” ผมกับคริสพูดขึ้นพร้อมกัน ไหนว่าลู่หาน...หรือคริสจะตามมาด้วย
“ฉันต้องมานี่เพราะไอ้เด็กเซฮุนมันจากเอาลู่หานมาฟาดที่บ้านมันแน่ๆเลยตามมาด้วยซึ่งไอเด็กนั่นยังเกรงใจฉันอยู่บ้าง ว่าแต่นายเถอะตามมาทำไมถึงนี่” คริสเล่าแล้วถามผม
“ก็ฉันโทรหาลู่หานแล้วเด็กนั่นรับสาย เป็นห่วงเลยตามมา” ผมตอบไปตรงๆ เพราะไม่รู้จะโยกโย้ไปทางไหน
“ทำไมไม่โทรให้มันเร็วกว่านี้วะ ไอ้บ้านั่นรอสายเข้าจากนายตั้งแต่ทุ่มนึง บอกว่าถ้านายหายโกรธแล้วจะโทรมาเอง แล้วนี่พึ่งจะมาหายโกรธอะไรเอาป่านนี้ครับคุณชายมินซอก” คริสพูดอย่างอารมณ์เสีย ซึ่งผมไม่รู้จะพูดอะไรได้แต่เบ้หน้ากลับไปให้
“ลู่หานน่ะเป็นคนแคร์คนอื่นมากนะ อยู่ดีๆนายมางอนใส่มันแบบนี้มันก็คิดมากสิ แถมยังกลัวนายยังกับอะไร บอกว่าถ้านายเห็นหน้ามันแล้วอาจจะหงุดหงิดต่อยหน้ามัน โว๊ว ไร้สาระ” คริสพูดทุกอย่างเหมือนระบาย
“ฉันก็ไม่รู้ว่าฉันเป็นอะไร คริส...” ผมพูดอย่างคนที่ไม่รู้จะพูดอะไร ความรู้สึกตอนนี้มันปนกันไปหมด
หลังจากที่คุยกับคริสแล้วผมก็ต้องไปลากเพื่อนเจ้าปัญหาของผมกลับมาจากไปเด็กหน้าจืดเซฮุน ซึ่งคริสบอกว่าเซฮุนยอมเอาลู่หานไปนอนในห้องและมันกับคริสจะนอนในห้องนั่งเล่น ซึ่งต่อให้เป็นงั้นผมก็ไม่ไว้ใจใครหน้าไหนทั้งนั้น เพราะเรื่องที่คริสหัวเสียเมื่อเช้าผมก็ไม่ไว้ใจแม้กระทั่งคริสที่ผมอ่านความคิดเค้าไม่ออกว่าจะจัดการรวบหัวรวบหางเพื่อนตัวเองรึเปล่า เพื่อนตัวสูงหรือไอ้หน้าอ่อนอาจจะลุกขึ้นมาซ๊วบลู่หานกลางดึกก็ได้
ผมเดินเข้าบ้านไปก็เจอห้องนั่งเล่นว่างๆ ความคิดแรกของผมคือ....
ไอ้เด็กนั่นไปไหนแล้ววะ
ลู่หาน.....
ไอ้เด็กนั่นไม่อยู่นี่แล้วลู่หาน.....
“เชี่ยละ” ไวเท่าความคิดผมกับคริส ลางสังหรณ์เรื่องบัดซบก็อยู่ในหัวพวกผมทันที คริสที่รู้ทางในบ้านไอ้เด็กนี่วิ่งไปที่ห้องลู่หาน
เมื่อผมกับคริสเปิดประตูเข้าไปตัวผมที่ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยโกรธเกลียดใครมาก่อนเลยในชีวิต เกิดอาการอยากฆ่าคน ภาพตรงหน้าคือคือเซฮุนกำลังจูบลู่หานที่นอนหลับไม่รู้เรื่อง
ไวกว่าความคิดแต่ทันความรู้สึกผมวิ่งเข้าไปกระชากตัวเซฮุนออกมาจากลู่หานแล้วส่งหมัดร้อนๆเข้าหน้ามันทันที เซฮุนที่ตัวปลิวจากแรงต่อยของผมเอามือปาดปากตัวเองแล้วมองเลือดที่ติดมากับมือก่อนจะเหลือบตามองหน้าผมที่กำลังโกรธอย่างท้าทาย
“ไม่ดีเลยนะครับรุ่นพี่ ขัดจังหวะคนอื่นแบบนี้” เซฮุนพูดกับผมด้วยน้ำเสียงยียวน
“คริส มึงเป็นเชี่ยอะไร รีบพาลู่หานลงไปไว้ที่รถฉัน…. อย่ามัวแต่ยืนโง่สิ เร็ว!” ก่อนที่ผมจะโต้ตอบอะไรเซฮุน ผมสั่งคริสที่ยืนอึ้งแดกทำอะไรไม่ถูกอยู่หน้าประตูอย่างอารมณ์เสีย คริสไหนมึงบอกว่ารักลู่หานไง นายทนได้ยังไงที่เห็นลู่หานโดนคนอื่นที่ไม่ใช่นายจูบ
ในเวลานี้ผมพร้อมที่จะโมโหใส่ทุกสิ่งทุกอย่าง อยากทำลายทุกสิ่งตรงหน้าโดยเฉพาะเซฮุน ทุกๆอย่างของมันทำให้ผมเกลียด
“ถ้ายังไม่อยากตาย อย่าเข้าใกล้เพื่อนฉันอีก” ผมพูดขึ้นเมื่อคริสพาลู่หานออกไปแล้ว ในเวลานี้ผมกำลังข่มใจตัวเองเป็นอย่างมา ความรู้สึกที่ว่า นี่เรามัวไปทำอะไรอยู่ มันพุ่งขึ้นมาเต็มหัวไปหมด
“ไม่มีเหตุผลอะไรที่ผมต้องเชื่อรุ่นพี่เลยนี่ครับ แล้วการที่ผมทำแบบนี้กับคนรักมันผิดตรงไหนล่ะ?” เซฮุนยังพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆยียวนผมต่อ นั่นยิ่งทำให้ผมต้องข่มตัวเองไม่ให้บีบคอมัน
“คนรักเหรอ อย่าสำคัญตัวผิดไปหน่อยเลย ลู่หานก็คิดกับนายแค่พี่น้องเท่านั้น อย่าลามปาม” คำตอแหลจากคนที่รู้ทุกอย่างดีอย่างผมส่งไปถึงเซฮุน และที่ร้ายที่สุดผมเดาไม่ออกว่าไอ้เด็กนี่มันเชื่อหรือไม่เชื่อ และผมเกลียดคนที่เก็บความคิดของตัวเองที่สุด
“หึ แล้วยังไงล่ะครับ ถ้าผมปล่อยลู่หานฮยองไป แล้วจะเป็นยังไงกันล่ะ คนต่อไปที่จะทำแบบนี้กับลู่หานฮยองก็จะเป็นใครนะ คริสฮยองเหรอ หรือคนอื่น หรือรุ่นพี่” เซฮุนพูดแล้วยิ้มร้ายมาให้ผม ซึ่งผมได้แต่โดนก้อนสะอึกจุกอยู่ในคอ นั่นสินะ
พอเซฮุนเห็นสีหน้าคนโกหกไม่เก่งอย่างผมมันก็พูดต่อไปเลยทันที
“ผมไม่รู้ว่าความรู้สึกที่พวกพี่มีให้กับเพื่อนตัวเองพี่เก็บมันมานานกันขนาดไหน แต่ผมจะไม่เก็บมันไว้อีกต่อไป และต่อให้พวกพี่ขวางยังไง ผมก็จะไม่ยอมแพ้ด้วย” เซฮุนเลิกใช้น้ำเสียงเรียบๆเปลี่ยนมาเป็นจริงจังแทน
“ฉันไม่รู้ว่านายกำลังหมายถึงอะไร และไม่รู้ด้วยว่านายกำลังจะพยายามเอาลู่หานไปเป็นของนายด้วยวิธีไหน แต่ฉันจะบอกให้รู้ว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้” ผมกำลังรู้สึกเสียเปรียบเลยใช้คำพูดตัดบทแล้วเดินออกมา โดยมีเสียของเซฮุนพูดไล่หลังมาว่า
“ถ้าเพื่อนไม่รับรัก พี่ก็จะเสียเพื่อนรักนะครับ” ผมได้ยินแต่ไม่คิดจะต่อความอะไรทั้งนั้นได้แต่กำหมัดเดินออกมาด้วยความโกรธ
พอผมเดินมาถึงรถก็เห็นคริสกำลังยัดลู่หานเข้าไปในรถเสร็จพอดี และหมอนั่นก็ทำหน้าเหนื่อยๆมาทางผมและกำลังจะขยับปาก เตรียมด่า
“หยุด มีอะไรค่อยว่ากันพรุ่งนี้ เดี๋ยวยาว” ผมเบรกเพื่อนตัวเองที่กำลังจะพูดอะไรให้หุบปากไปก่อน วันนี้ยังไม่อยากฟังใครบ่นอะไรตอนนี้
“แล้วนี่นายกลับยังไง” ผมถามคริสที่กำลังช็อคว่าผมรู้ได้ไงว่ามันกำลังจะด่าผม
“เดี๋ยวเมทมารับ ฉันโทรบอกมันละ” คริสกระแทกเสียงนิดหน่อย นี่งอนตรูด้วยป๊ะเนี่ย
“ไม่ต้องไปส่งแน่นะ?” ผมถามเพื่อความแน่ใจ ยังไงนี่ก็ดึกมากแล้ว (กลัวเพื่อนเหงา)
“ไม่เป็นไร แกรีบเอาไอ้ลู่ไปอาบน้ำเหอะ นี่อยู่ใกล้ๆเองเดี๋ยวคงมาละ” คริสพูดแล้วโบกมือให้ผมรีบไปซะที ซึ่งผมก็พยักหน้าแล้วรับรู้แล้วขับรถกลับหอ
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Talk
เหมือนจะไม่เคยคุยกับคนอ่านเลย 55555555555555
ไรท์เตอร์ชื่อพลอยนะคะ ขอโทษที่ปล่อยให้ค้างกันนานเลยอ่า การบ้านทับหัวค่ะ555 (ไรท์อยู่ปี3แล้วค่ะ)
เนื้อเรื่องงงๆนิดนะคะ วางพล็อตไว้เป็นฟิคยาว (ยาวเหรอ ยาวมั้ง)
ถูกใจไม่ถูกใจยังไงคอมเม้นไว้ได้เน้อ ไรท์เมนซิ่วหมินค่ะ
ถ้ารู้สึกว่าไรท์หายไป (นานมาก) ไปตามเอาฟิคได้ที่ทวิตเตอร์นะคะ 5555 @ploiiz19pz
เพราะไรท์แต่งสำรองไว้บ้างแล้วที่ไม่มาอัพนี่คือกรองเรื่องตัวเองด้วยเรียนด้วยบลาๆ 5555
มีความสุขกับฟิคนะคะ จุ๊บๆ
ความคิดเห็น