คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : INTRO 1.1 / 1.2
INTRO 1.1
Baby there you go again, there you go again making me love you.
Yeah, I stopped using my head, using my head let it all go.
Got you stuck on my body, on my body like a tattoo.
And now I'm feeling stupid, feeling stupid crawling back to you.
ที่รัก คุณเอาอีกแล้ว คุณทำให้ผมรู้สึกรักคุณขึ้นมาอีกแล้ว
ใช่…ผมหยุดคิดเรื่องราวต่างๆแล้ว ปล่อยมันผ่านไปเถอะ
รู้สึกว่าคุณนั้นเป็นส่วนหนึ่งของตัวผม ราวกับรอยสัก
และตอนนี้...ผมก็รู้สึกว่าตัวเองโง่มากๆ โง่ที่อยากคลานกลับไปหาคุณ
เสียงเพลงก้องดังอยู่ในโสตประสาทของผม ฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่สูบฉีดไปทั่วร่างกายทำประสาทสัมผัสยิ่งมึนชา แต่จังหวะของเสียงเพลงก็ทำให้ผมมีพลัง ร่างกายผมขยับไปเองเรื่อยๆ สายตาของผู้คนเริ่มจ้องมองมาที่ผม อ่า...นี่แหล่ะที่ผมต้องการ
“สวัสดีค่ะ” หญิงสาวหน้าตาน่ารักที่จ้องผมเต้นมาสิบห้านาทีทำใจกล้าเข้ามาทักผม แน่นอนว่ามันไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร
มันก็เป็นแบบนี้ทุกคืนนั่นแหล่ะ
“สวัสดีครับ ชุดคุณน่ารักดี” ผมพูดฝ่าเสียงเพลงไปให้เธอได้ยิน ท่าทางขวยเขินที่ไม่เป็นธรรมชาติสุดๆถูกส่งมาให้ผม ผมต้องซ่อนความรู้สึกสะอิดสะเอียนในจริตของเธอไว้ใต้ใบหน้ายิ้มแย้ม
“ไม่หรอกค่ะ คุณชื่ออะไรคะ” ยิ้มอายๆเสแสร้งส่งมาพร้อมคำถาม ด้วยมารยาทการเข้าสังคมแล้วผมก็ควรจะยิ้มให้เธอเช่นกัน
“ผมลู่หานครับ”
“ฉันเซอีค่ะ คุณลู่หานมาคนเดียวเหรอคะ” เธอถามผมแล้วเอาตัวมาเบียดผมเนื่องจากผู้คนบนฟลอเต้นรำที่เริ่มจะเยอะมากขึ้นทุกที
“ตอนนี้เหลือคนเดียวแล้วครับ” ก็มากันหลายคนนั่นแหล่ะครับ แต่ว่าตอนนี้ที่เหลือน่าจะอยู่กันที่ห้องน้ำห้องไหนซักห้อง นั่นคือสิ่งที่ผมไม่ได้พูดออกไป
“ดีจังเลยค่ะ ฉันก็มาคนเดียวเหมือนกัน” เซอีพูด และตอนนี้เธอก็เริ่มเอาแขนมาคล้องคอผมไว้ คนที่เบียดดันเข้ามาเธอก็ยิ่งชิดกับผมมากขึ้น เอาเป็นว่าชัดเจนว่าจุดประสงค์ของเซอีคืออะไร
“เหงาแย่เลยนะครับ” ผมวางมือไว้บนสะโพกของเธอ ดูเธอมีความสุขดีที่ผมทำแบบนี้ ความเขินอายที่เธอประดิษฐ์ขึ้นในตอนแรกหายไปหมดแล้ว
“เหงา มาก เลย ค่ะ” เธอเขย่งเท้าขึ้นมาเพื่อกระซิบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาที่ใบหูของผม ลมหายใจร้อนๆของเธอปลุกความต้องการตามธรรมชาติของผมขึ้นมา
“ผมช่วยอะไรคุณเซอีได้บ้างครับ” ผมก้มลงพูดข้างๆหูเธอใบหน้าของเราชิดติดกัน มือของผมเริ่มสำรวจสะโพกของเซอีว่าเนื้อเน้นเต็มแน่นขนาดไหน เซอีหายใจแรงรดต้นคอผมทันทีที่ผมบีบเบาๆที่เอวของเธอ หน้าอกของเซอีเบียดชิดกับอกผมก่อนจะพูดขึ้นว่า
“ฉันคิดว่าคุณรู้อยู่แล้ว”
ห้องน้ำห้องในสุดของผับเป็นคำตอบของการ ‘ช่วยแก้เหงา’ ให้กับเซอี เนื้อร้อนๆของผมกับเซอีสัมผัสกันครั้งแล้วครั้งเล่า ความเหงาของเซอีถูกระบายออกมาเป็นเสียงครางทุกครั้งที่ผมทำให้เธอมีความสุข ผมเองก็รู้สึกดีกับร่างกายของเธอ เหมือนกับที่ผมมีความสุขกับร่างของผู้หญิงของคนอื่นๆก่อนหน้าเธอ แต่มันไม่ได้ดีที่สุด
ไม่มีครั้งไหนดีเท่าครั้งนั้น........
ผมสั่นหัวไล่ความคิดนี้ออกไป พร้อมกับขยับร่างตัวเองให้กระแทกเซอีให้แรงขึ้นจนเธอร้องออกมา ทั้งๆที่ผมประคองร่างหอบหายใจของคนอื่นอยู่อย่างนี้ ผมก็ยังนึกถึงหมอนั่นอยู่อีกเหรอเนี่ย แบบนี้เรียกว่าคิดถึงหรือเปล่า?
ตอนนี้นายไปอยู่ที่ไหนแล้วนะ มินซอก..
.....................................................................
INTRO 1.2
ความจริงที่น่าเศร้าก็คือ คนเราจดจำได้แต่ด้านแย่ๆของคนที่เกลียด
แล้วเราก็มองข้ามสิ่งที่ไม่ดีของคนที่เรารัก ข้ามไปแม้กระทั่งเรื่องที่เลวที่สุด ร้ายที่สุด
แม้แต่ตอนนี้ที่รู้อยู่เต็มอกว่าเขากำลังจะฆ่าเราทั้งเป็น แต่เห็นแก่ความรัก
ยอมตาบอดลงซักข้าง คนที่นอนอยู่ข้างๆตอนนี้ก็เป็นยิ่งกว่าเทวดาบนสวรรค์
ลู่หานนา... ฉันรักนายจนคิดว่าฉันจะตายถ้านายทิ้งฉันไป
ผมเบ้หน้าใส่ไดอารี่เก่าคร่ำครึที่ผมเขียนไว้สมัยผมเรียนมัธยมปลาย ให้ตายสิผมเคยเขียนอะไรแบบนั้นเกี่ยวกับผู้ชายได้ยังไงนะ ผมปิดสมุดเล่มหนาที่ผมเคยเขียนบันทึกชีวิตประจำวันเก็บลงกล่องไปรวมกับของเก่าอื่นๆ หลังจากนั้นก็มองไปรอบๆห้อง บ้านที่ผมใช้ชีวิตอยู่มาแปดปีคงต้องลากันวันนี้แล้ว ผมกำลังจะย้ายกลับไปอยู่บ้านเกิดของผมที่เกาหลี หลังจากมาใช้ชีวิตอยู่ในปักกิ่งแปดปี หลังงานรับปริญญาบัตรผมก็ตัดสินใจกลับไปทำงานที่โซล
“คุณหนูครับ ของส่วนตัวของคุณหนูจะส่งไปพร้อมกับคุณหนู หรือว่าจะส่งไปทีหลังกับของอย่างอื่นครับ” ชายสูงอายุใส่สูทยืนถามผมอยู่หน้าประตูที่ผมเปิดค้างไว้
“ส่งไปพร้อมอย่างอื่นนั่นแหล่ะ มันไม่ได้สำคัญอะไร คุณพ่อบ้านไปพักเถอะครับสองสามวันมานี้คุณยุ่งกับผมมาเยอะแล้วนะ” ผมพูดกับพ่อบ้านอย่างเป็นห่วง ผมเดินเข้าไปแตะบ่าเขาเพื่อบอกว่าเขาไปพักได้จริงๆ มือเหี่ยวย่นประสานไว้ด้านหน้าของเขาดูน่าสงสารเสียจริงๆ
“ไม่ได้หรอกครับ คุณหนูยังไม่ถึงโซล ผมก็พักไม่ได้” ชายแก่ดื้อดึงกับผมอย่างสุภาพ ผมยิ้มเล็กน้อย อันที่จริงพ่อบ้านหวาางก็มักจะดื้อแบบนี้กับผมเป็นประจำอยู่แล้ว
“นี่คุณพ่อบ้านหวางครับ ผมไม่ใช่เด็กๆแล้วนะครับ เรียนจบแล้ว กำลังจะได้ทำงานแล้วด้วย ส่วนเรื่องที่ผมจะย้ายไป ทุกอย่างก็เรียบร้อยหมดแล้วเหลือแค่ขึ้นเครื่องไปก็จบ” ผมพูดเพื่อให้เขาเห็นความจริงในข้อนี้ ครอบครัวของผมมีครอบครัวของพ่อบ้านหวางดูแลมาหลายชั่วอายุคน เรียกได้ว่าเป็นข้าเก่าเต่าเลี้ยงก็ได้ล่ะมั้ง
“แต่ว่า...”
“ไม่มีแต่ครับ และถึงอยู่ที่นู่น ผมก็เอาจื่อเทาหลานรักของคุณพ่อบ้านไปด้วย ไม่ต้องห่วงครับ ทีนี้เลิกเถียงผมแล้วไปพักนะครับ ของพวกนี้ผมจะให้จื่อเทาจัดการ” ผมพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นเลียนแบบคุณพ่อดู เผื่อพ่อบ้านหวางจะหยุดเถียงผมเสียที ซึ่งดูแล้วก็ได้ผลดี ชายชรายิ้มด้วยใบหน้าแปลกๆค้อมตัวเล็กน้อยก่อนจะเดินจากไป
“คุณตาผมดื้อกับคุณอีกแล้วใช่มั้ยครับ” เสียงดูท่าทางขี้เล่นดังขึ้นมาจากมุมทางเดินทำเอาผมสะดุ้งเล็กน้อย
“ฉันคิดว่าเขาดื้อกับทุกคนนะ ทีนี้นายจัดการของพวกนี้ให้ฉันทีส่งกลับเกาหลีให้หมดทุกอย่าง” ผมสั่งจื่อเทา ผู้ชายร่างสูงที่ผมคิดว่าเขาน่าจะเป็นร่างก็อปปี้ของพ่อบ้านหวางตอนหนุ่มๆ
“คุณเอากลับไปหมดจริงๆนะครับเนี่ย แล้วจะไม่กลับมาเยี่ยมที่นี่เลยเหรอครับ” จื่อเทามองเข้ามาในห้องนอนของผมที่ตอนนี้แทบไม่มีอะไรเหลืออยู่เลย
“สำหรับฉันที่นี่ไม่มีอะไรให้กลับมาเยี่ยมหรอก ไม่มีอะไรให้น่าคิดถึงเลยซักนิด”
………………………………….
หว่าย แต่งอะไรลงไปก็ไม่รู้ แต่แต่งไปแล้ว ฮ่าๆ
เรื่องนี้เรื่อยๆนะคะ เป็นฟิคยาว (ฟิคยาวอีกแล้ว)
เรื่องนี้จั่วหัวไว้ก่อนเลยว่าไม่ใสนะคะ คาแรคเตอร์ค่อนข้างแรงทั้งพระทั้งนาย
แต่ไม่ได้หมายความว่าจะมีฉากอย่างว่าเยอะนะคะ แล้วก็ไม่ต้องหวังให้ร้อนแรง(?)ด้วย
NCมีตามเนื้อเรื่องนะคะ ไม่ได้มีพร่ำเพื่อ (เช่นเดียวกับเรื่องที่ผ่านผ่านมา)
สุดท้าย เรื่องนี้อัพตามฟีลนะคะ ไม่เชิงด้นสด คือมีพล็อต แต่ยังไม่ได้ลงรายละเอียด เพราะงั้นช้าหน่อยนะ จุ๊บๆ
ความคิดเห็น