คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : JUHYUNHIMALAI 1 : มือสัมผัสเเลกด้วยหมัด
“อ๊ากกกกก ! ผ.. ผมขอโทษ ผมจะไม่ยุ่งกับน้องสาวคุณอีกแล้.. ว ได้โปรด ปล่อยผมไปเถอะ”ชายหนุ่มที่นอนอยู่ยกมือขึ้นมาพนมมือไหว้อย่างทรมาน
“ถ้าแกกล้ามายุ่งกับน้องพวกฉันอีกแกตายแน่ อย่ามาให้พวกฉันเห็นหน้าอีกนะ แม้แต่เสี้ยวเดียว ไม่งั้นแกเตรียมตัวซื้อโลงรอได้เลย !!”หญิงสาวกำลังจะกระทืบซ้ำอีกครั้งแต่มีเสียงหนึ่งท้วงไว้ก่อน เสียงที่ทำให้พวกเข้าหยุดการกระทำทุกอย่าง เจ้าของเสียงคือคนที่พวกเค้ารักมากที่สุด และ ห่วงและหวงมากที่สุด เสียงของ ซอจูฮยอน
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ สิก ! อย่าทำร้ายเค้าไปมากกว่านี้ เค้าไม่ได้ทำอะไรผิด”จูฮยอนรีบเดินเข้าไปดึงตัวพี่สาวเอาไว้ให้ห่างจากคนบนพื้น
“แต่มันมือมันไปโดนกับมือซอนะ ! พี่ยอมไม่ได้”ซูยอนทำท่าเหมือนจะเข้าไปต่อยชายหนุ่มอีกครั้งแต่ก็ถูกจูฮยอนยื้อไว้ก่อน
“ก็แค่โดนมือ เค้าไม่ได้จะจับซอไปข่มขืนซะหน่อย”
“แต่ถ้าเธอยอมให้มันจับมือ มันอาจจะพาเธอไปข่มขืนก็ได้นะ หน้าอย่างเนี้ยเชื่อถือได้ที่ไหน !” ซูยอนหันไปชี้หน้าชายหนุ่มด้วยท่าทีโกรธกร้าว
“พี่เห็นด้วยกับสิกมันนะ ถ้าซอยอมมัน มันอาจจะทำมิดีมิร้ายกับซอก็ได้ พี่ว่าสิกมันทำถูกแล้วหล่ะ ผู้ชายสมัยนี้ไว้ใจได้ที่ไหน” ยูริพี่คนโตเอ่ยขึ้นมาพร้อมกับเอาเท้าไปเขี่ยร่างของชายหนุ่ม
“พี่ยูลก็อีกคน เป็นพี่คนโตซะปล่าว กลับปล่อยให้น้องมาทำแบบนี้กับคนอื่นได้ยังไงห๊ะ?!” จูฮยอนปล่อยซูยอนออกจากมือแล้วตรงปรี่ไปหายูริ
“ใจเย็น ๆ หน่าซอ มันไม่ตายหรอก เชื่อพี่ พี่ว่าเรากลับกันเถอะนะ พี่สั่งให้คนจากโรงพยาบาลเธอมารับนายนี้ไปทำแผลแล้ว”ซูยองก้าวเข้าไปตบไหล่น้องสาวเบา ๆ ก่อนที่จูฮยอนจะสะบัดไหล่ทิ้ง
“แต่พวกพี่ทำเรื่องพวกนี้มาเป็นร้อยครั้งแล้วนะ ปล่อยให้ซออยู่คนเดียวตามลำพังบ้างไม่ได้เลยรึไง?”จูฮยอนบ่นอย่างเบื่อหน่าย ก็เพราะพี่ของเธอนั้นแสนจะห่วง หวง และรักเธอแทบตาย จนไม่ให้ผู้ชายหรือผู้หญิงหน้าไหน เข้ามายุ่งกับเธอเป็นอันขาด ผู้ชายหรือผู้หญิงคนใดที่สัมผัสตัวเธอเพียงปลายนิ้วก็จะถูกพี่ชายของเธอจัดการซัดเหมือนกับรายนี้
“ไม่ได้!” หญิงสาวทั้งสามพูดออกมาพร้อมกัน
“เฮ้อ ~ พวกพี่นี้นะ เป็นคนที่น่ารำคาญมากที่สุดเลย ..” จูฮยอนชี้หน้าพี่สาวของพวกเธอรายคน โดยเริ่มชี้ไปทางซูยอนสาวผมน้ำตาลยาว พี่สาวคนที่สามของเธอ ผู้ลงมือ “สิก พี่ไม่ต้องหวงซอขนาดนั้นก็ได้ ไม่ต้องไปต่อยคนนู้นคนนี้ เดี๋ยวมันจะเป็นเรื่อง ..” จูฮยอนไล่นิ้วไปทางคนถัดมา ยูริ สาวผมดำยาวขลับน้ำตาล พี่สาวคนโตของเธอ จอมวางแผน “พี่นะพี่ เป็นพี่คนโตก็หัดห้ามสิกับหยองมันบ้าง แล้วก็ไม่ต้องวางแผนอะไรบ้า ๆขึ้นมาอีกเข้าใจมั้ย ?..” และจูฮยอนก็ชี้นิ้วมายังคนสุดท้าย ซูยอง พี่สาวคนที่สองของเธอ ผู้สมทบ “พี่หยอง ซอเข้าใจว่าพี่หวงซอมากกกกกก แต่ซอขอร้องนะ ช่วยห้ามพวกนี้ด้วยเถอะ ซอถือว่าพี่เป็นคนที่คุยรู้เรื่องมากที่สุดแล้วนะ ทุกคนเข้าใจกันใช่มั้ย?”ซูยองพยักหน้าลงคนแรก ยูริทิ้งเวลาไปสักพักก่อนที่จะค่อย ๆ พยักหน้าลง แล้วคนสุดท้าย ซูยอนที่ยังดื้อดึงเชิดหน้าไว้พร้อมกับกอดอก
“สิก .. เข้าใจแล้วใช่มั้ย?” จูฮยอนหันไปมองซูยอนด้วยสายตาอำมหิต เหมือนว่าสาวร่างบางคนนี้กำลังจะระเบิดความโกรธออกมาในไม่ช้านี้ จึงทำให้ยูริกดหัวซูยอนให้พยักหน้าลงอย่างรวดเร็ว
“ทุกคนเข้าใจแล้วจ่ะ พี่ว่าเรากลับกันเถอะนะ”ยูริรีบตัดบทเมื่อเห็นท่าทีไม่ดี แล้วคว้ามือจูฮยอนเอาไว้
“แต่ว่ารถพยาบาลยังไม่มาเลยนะคะ”จูฮยอนหันไปทางชายหนุ่มซึ่งดูเหมือนว่าจะสลบไปแล้วด้วยสายตาเป็นห่วง ทำเอาซูยอนและซูยองเอาตัวแทบมาขวางไม่ทัน
“กลับไปก่อนเถอะ เดี๋ยวพี่กับสิกจะรอจนกว่ารถพยาบาลจะมาเอง”ซูยองพูดพร้อมกับกอดคอซูยอนที่ดูเหมือนไม่เต็มใจกับการที่จะมาเฝ้ารอรถพยาบาลเท่าไหร่ “เราจะรอเนอะสิกเนอะ ใช่มั้ยสิก?”ซูยองกดเสียงต่ำลงพร้อมกับหยิกหลังซูยอนอย่างเต็มแรง
“อะ.อืม อืม อืม ! ..” ซูยอนเอามือของซูยองออกจากหัวไหล่หลังจากนั้นก็บิดตัวไปมาเพราะความเจ็บปวด “เดี๋ยวพวกเราจะรอรถพยาบาล ซอกลับไปก่อนเถอะ” ซูยอนพูดพร้อมกับเดินจับมืออีกข้างของจูฮยอนแล้วพาเดินนำออกจากตรอกมืดไป ก่อนที่จะไปหยุดหน้ารถ PORSCHE Boxter S คันแดงสวย ซึ่งบ่งบอกถึงรสนิยมของเจ้าของเป็นอย่างดี
“แน่นะว่าพวกพี่จะรอ?” จูฮยอนหันมาถามอีกครั้ง
“แน่สิจ๊ะ กลับไปก่อนเถอะ ยูลดูแลน้องด้วยนะเว้ย ! ฝากบอกพ่อกับแม่ด้วยว่าคืนนี้กลับดึกหน่อย” ซูยอนรีบเปิดประตูที่นั่งข้างหน้าอย่างว่องไวพร้อมกับดันตัวจูฮยอนเข้าไปนั่งข้าง ๆ ยูริซึ่งนั่งอยู่ในที่คนขับเรียบร้อยแล้ว
“อื้ม เดี๋ยวฉันจะบอกให้ ไปแล้วนะ” ซูยอนพยักหน้ารับแล้วปิดประตูรถให้จูฮยอนพร้อมกับรอยยิ้มอันหายากของเธอ รอยยิ้มนั้นจางหายไปเมื่อรถนั้นลับตาไป ซูยอนก้าวเท้าเข้าไปในตรอกมืด เผชิญหน้ากับร่างที่สลบไสลอยู่
“เมื่อไหร่รถพยาบาลจะมาซักทีวะ แกโทรตามนานแล้วไม่ใช่หรอ ไอ้หยอง ?” ซูยอนเอ่ยปากถามอย่างหงุดหงิด
“รถพยาบาลมีที่ไหนกันหล่ะวะ ฉันโกหกซอไปงั้นแหละ ซอจะได้สบายใจ”
“อ้าว ! แล้วเราจะเอาไอ้เวรนี้ไปไว้ไหนหล่ะวะ”
“ก็ต้องแบกมันไม่โรงพยาบาลไง ไอ้ฟายเอ้ย !! ..” ซูยองลดตัวไปแบกแขนข้างหนึ่งของชายหนุ่ม “ยืนบื้ออยู่ทำไม มาช่วยกันแบกสิวะ !”ซูยองตะโกนใส่ ทำเอาซูยอนที่ยืนอึนอยู่รีบมาแบกแขนอีกข้างหนึ่งไว้ไม่ทัน
“แล้วเราจะพามันไปยังไงวะ? แท็กซี่หรอ ?” ซูยอนหันมาถามซูยองด้วยความสงสัย
“ฟายอีกแล้ว ! รถกูไง โง่จริง ๆเลยมึงเนี่ยยยยยยยย !! ” ซูยองหันมาตะคอกใส่ซูยอนด้วยความที่อดไม่ได้ ไม่คิดว่าน้องสาวของตนจะโง่บรมอะไรอย่างนี้ สองพี่น้องรีบเดินจำอ้าวไปยังตัวรถ Citroen DS4 คันเหลืองซึ่งจอดเด่นเป็นสง่าอยู่กลางลานจอดรถ
“สิก แกเปิดประตูสิ” ซูยอนรีบพยักหน้าแล้วเอื้อมมืออีกข้างที่ยังว่างไปเปิดประตูรถคันงาม หลังจากที่ประตูเปิดออก ซูยองก็ทิ้งตัวชายหนุ่ทลงบนเบาะ แล้วดันตัวชายหนุ่มเข้าไปในรถ
“แกขับรถนะสิก ฉันไม่ไหวแล้วง่วง เหนื่อยจะตายชักวันนี้ แล้วอย่าขับรถเร็วหล่ะ เดี๋ยวลูกฉันเสียโฉม”ซูยองเดินหาววอดไปยังที่นั่งฝั่งคนขับแล้วเปิดประตูรถออก ก่อนที่จะทิ้งตัวลงนอนอย่างรวดเร็ว โดยที่ไม่ลืมที่จะปิดประตูรถด้วยความอ่อนนุ่ม เพราะใจนั้นกลัวว่ารถสุดที่รักของตนจะเกิดความเสียหายเอาได้ เพราะแค่เอาเจาชีกอนี้มานอนสลบพร้อมกับเลือดอยู่บนรถก็แทบจะบ้าตายอยู่แล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะ จูฮยอนนะ เธอก็ไม่ยอมหรอก
“เออหน่า ! ชั้นไม่ทำรถแกพังหรอกหน่า” ซูยอนปิดประตูข้างหลังดัง ปัง ! แล้วเดินก้าวเข้าไปนั่งตรงตำแหน่งคนขับ ซูยอนเอื้อมมือไปปิดประตู แล้ว รถคันเหลืองก็หายลับตาไปอย่างรวดเร็ว …
TBC.
ความคิดเห็น