ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ของที่คู่ควร กับคนที่คู่ควร
“อรุณสวัสคุโด้”
“อรุณสวัสเฮจิ”
ชินอิจิพูดพร้อมกับลุกขึ้นจากที่นอนอย่างเอื่อยๆ ร่างบางตรงเข้าหาหนุ่มหล่อจากโอซาก้าอย่างคิดถึง
“เอ๋” จู่ๆเฮจิก็ใช้มือดันร่างบางให้หยุดเข้ามาหาจนสุดแขน
“นายทำไร” ชินอิจิจ้องตาแป๋ว เค้าคิดถึงตัวเองน้า.... ขอกอดหน่อยจิ
“คนนอกใจ”
“ฮะ” เรื่องไรวะ
“เฮจิ”
“ปัง” ฮัตโตริปัดหนังสือที่อยู่บนโต๊ะทิ้งอย่างหงุดหงิด ก็รู้อยู่หรอกนะว่าชินอิจิเป็นหนุ่มเนื้อหอมแต่ ทั้งๆที่นัดกับฉันแล้วยังแอบพาใครมาจู๋จี๋นี้มันเกินไปแล้วนะโว้ยยยยยย
“เฮจัง เค้าเปล่าน้า”
“อย่ามาโกหกหน่อยเลย” (ถ้าอ่านเสียงฮัตโตริกรุณาทำให้มันเหน่อด้วย555+)
“ก็ฉันเปล่าจริงๆนี่หว่า” -0-
“แล้วนั้นมันรอยอะไรเล่า”
“เอ๋รอยอะไรหย๋อ” ชินอิจิถามพร้อมกับมองตามรอยที่ฮัตโตริจิ้ม
“คิสมาร์ก” มาได้ไงหว่า
“เฮ้ฉันเปล่าน้า.... มันมาเอง”
“อรุณสวัสฮะ พี่ชินอิจิ”
“ไคโตะ ไคโตะคุงเป็นคนทำแน่เลย” ชินอิจิพูดพร้อมกับถลาไปหาไคโตะ
“ผมไม่ทำเรื่องแบบนั้นหรอกนะฮะ เพิ่งจุ 6 ขวบเอง” หุหุ
“อ๊ากกกกกกกก ฮัตโตริ”
“ช่างเถอะคิดถึงจริงๆเลย” ฮัตโตริพูดพร้อมกับดึงร่างบางเข้ามากอด ตอนนี้เขาสนใจเด็กที่ชื่อไคโตะมากกว่า เด็กนี้หน้าเหมือนโคนันจริงๆเลยแฮะ
“ไคโตะชอบกินซูชิสินะ”
“ฮะ ผมชอบข้าว”
“น่ารักจัง” ชินอิจิพูดพร้อมกับคีบซูชิใส่จานคนตัวเล็กจนล้น
“ชินอิจินายใจดีมากเกินไปแล้วนะ ถึงจะเป็นแค่เด็กก็เถอะ”
“ก็ไคโตะน่ารักนี่น่า รู้สึกเหมือนดูแลตัวเองเลย” ชินอิจิพูดพร้อมกับคีบซูชิใส่ปากฮัตโตริ
“เวลานายเคี้ยวตุ่ยๆก็น่ารักดีน่า ฮัตจัง”
“พี่ชินอิจิฮ้า... ผมหยิบไม่ถึง” ไคโตะพูดพร้อมกับดึงแขนชินอิจิด้วยท่าทางน่ารัก คิดจะจูบชินจังเหรอ ฝันไปเฮอะน่าไอ้บ้านนอก 555+
“ผมปวดห้องน้ำฮะ”
ไคโตะพูดเมือทุกคนกินอิ่มแล้ว
“งั้นเดียวฉันพาไปเอง” ฮัตโตริพูดพร้อมกับลุกตามไคโตะไป ยังไงเด็กนี่ก็น่าสงสัยอยู่ดีนั้นเหระน่า
“นายนะ คิดจะจีบชินอิจิ มันยังเร็วไป 100 ปีเฟ่ย ไอ้เปี๊ยก”
“ฮะ”
“ฉันก็รู้อยู่หรอกนะว่า ชินอิจิอะน่ากิน แต่ชินอิจิเป็นของฉัน เข้าใจใช่มะไอ้หนู” (พยายามพูดให้ไคโตะรู้ตัวว่าเค้ายังเด็กไป)
“ชินจังเป็นของฉัน” จู่ๆไคโตะก็มีสีหน้าที่เปลี่ยนไป ทำเอาฮัตโตริถึงกับอึ้งกับท่าทางที่ต่างไปจากก่อนหน้านี้
“แกกำลังจะพูดอะไรกันแน่”
“ชินจังเป็นของฉัน เพชรย่อมควรค่ากับจอมโจรผู้ยิ่งใหญ่”
“นายมันบ้าไปแล้ว”
“นายเป็นนักสืบนิฮัตโตริ สืบให้ได้สิ ไม่งั้นฉันจะฉกมันไปจากมือของนาย”
ไคโตะพูดพร้อมกับยิ้มร่าเริงเพียงเสี้ยววินาที หมอนี่ก็กลับมาเป็นเด็กอีกครั้ง
“พวกนายเรียบร้อยกันรึยังฮะ”
“เรียบร้อยแล้วคร๊าบบบบบ พี่ชินอิจิอุ้มหน่อยสิฮะ” ไคโตะอ้อนพร้อมกับปีนขึ้นไปบนขาของชินอิจิ ซึ่งชินอิจิก็รับขึ้นมาอุ้มอย่างเอ็นดู
“ฮัตจังเร็วสิครับ” ชินอิจิเรียกฮัตโตริที่ทำท่าราวกับอยู่ในภวัง
“อืม” ฮัตโตริยักไหล่พร้อมกับบเดินตามออกมาติดๆ ร้อยยิ้มแบบนี้มันเคยเห็นที่ไหนนะ รอยยิ้มที่เหมือนกับจะเยาะเย้ยถากถางทุกสิ่ง ราวกับสิ่งต่างๆรอบตัวเป็นแค่ขยะ ฉันเคยเห็นที่ไหนนะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น