ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เริ่มต้นชีวิตคนโขน
Kind of thai drama
'ลูกโขน'
ChanBaek ft.exo
ซ่า ซ่า ครืนนน เปรี้ยง!
สายลมรุนแรงและสายกระหน่ำทำเอาหญิงสาวร่างบางแทบจะหยุดหายใจ ในอ้อมอกกระชับโอบอุ้มร่างน้อยๆของลูกที่เป็นดวงใจ
ยิ่งหันกลับไปมองภาพข้างหลังยิ่งน้ำตาริน บนถนนที่เต็มไปด้วยน้ำฝน ร่องรอยของอุบัติเหตุและรถที่เละเทะไม่มีชิ้นดี
ไม่มีร่องรอยของความเคลื่อนไหว...แน่ละสิ ถนนเรียบลื่นชวนเกิดเหตุน่าสะพรึงแบบนั้น สายฝนและลมกระหน่ำนี่อีก รอดมาได้โดยลูกกับตัวเองไม่ตายก็ดีแค่ไหนแล้ว...หญิงสาวปลอบตัวเองทั้งๆที่ดวงใจก็เจ็บปอดไม่แพ้กัน คนที่สัญญากันว่าจะอยู่ด้วยกันจนลูกแต่งงานมีครอบครัว คนที่ปฏิญาณกันในวันแต่งงานว่าจะอยู่ด้วยกันจนวินาทีสุดท้ายของชีวิต..
ไม่มีอีกแล้ว คนที่พร่ำบอกรักกันทุกคืน ไม่มีแล้ว จากไปแล้ว
มือเรียวที่โอบอุ้มลูกน้อยสั่นระริก ไหล่บางไหวเพราะแรงสะอื้น สองขาเรียวสาวเท้าเปล่าเพราะรีบวิ่งออกจากรถจนลืมใส่รองเท้าเหยียบย่ำบนพื้นดิน เหยียบก้อนหินก้อนดินกรวดอย่างไม่รู้สึกรู้สาเพราะในหัวมีเพียงใบหน้าเปื้อนยิ้มของคนสำคัญ รอยยิ้มที่เกิดหลังบอกรัก รอยยิ้มที่มาจากดวงใจ รอยยิ้มที่เป็นยิ้มสุดท้ายที่จะได้เห็นจากเขา...
หญิงสาวไร้เรี่ยวแรงทรุดฮวบลงกับพื้น ในใจภาวนาให้ใครสักคนผ่านมาเห็น ภาวนาให้สายฝนหยุด ลูกของเธอจะได้ไม่ต้องป่วย
"แบคฮยอน อดทนไว้นะลูก.."ริมฝีปากเปิดออกช้าๆแล้วพูดกับเด็กน้อยในอ้อมอก ก่อนที่สมองจะหยุดทำงาน หัวใจหยุดเต้นและดวงตาปิดลง
____________________________________________________________
"หูยยยย ชีวิตเอ็งโคตรละครเลยไอ้แบคกี้"ชิงช้า ตบบ่าเพื่อนเบาๆพลางทำหน้าปวดอึ
"ปวดอุจจาระคติก็บอกมาเหอะครับไอ้คุณชิงชิง"ชาจีนพี่ชายกอดอกรู้ทัน
"เออๆ บอกแล้วไงพี่อย่าเรียกชิงชิงหลอนจนปวดขี้เลยเนี่ย"ชิงช้าบอกแล้วรีบวิ่งออกไป
"แล้วไงต่อครับลุงผัก แม่ไอ้แบคตายเหรอครับ"ซาลาเปาถามพลางกุมมือแบคเพื่อปลอบประโลม
"อืม ใช่ตอนนั่้นน่ะนะ..."
____________________________________________________________
"ไอ้มาก ไอ้สั้น ข้าบอกพวกเอ็งให้ดูลูกข้าให้ดีไม่ใช่เหรอวะ ทำไมพวกเอ็งปล่อยให้ลูกข้าหนีออกไปแบบนี้!!"ชายวัยกลางคนตะคอกก่นด่าเด็กชายอายุน้อยเพิ่งเข้ามัธยมสองคนอย่างหงุดหงิด
สายลมสายฝนที่พัดกระหน่ำทำเอาสมองกระเจิง สาดแสงไฟฉายไปทางใดก็เหมือนเป็นหน้าลูกไปหมด ครั้นเจ้าแสงไฟฉายสาดส่องไปที่ร่างหนึ่ง ดวงใจก็หล่นวูบ รีบสาวเท้าเข้าใกล้ร่างนั้น
ชายวัยกลางคนพลิกร่างบางออกเมื่อรู้ว่าไม่ใช่ลูกตัวเองก็ยิ่งร้อนใจ พลันสายตาก็ไปเห็นผ้าผืนเล็กที่คลุมบางอย่างไว้ สายลมรุนแรงพอจะพัดพาผ้าออกไปได้ เด็กน้อยผิวซีดตัวเล็กทำเอาตัวเองตัวไปโอบอุ้ม
"ไอ้มาก ไอ้สั้น ผู้หญิงคนนั้นตายรึยัง"ทันทีที่ได้คำตอบก็อดสลดใจไม่ได้ เพียงแต่ลูกตนเองต้องมาก่อน
"ลุงผักครับ ไอ้บอมโทรมาบอกว่าน้องแบมอยู่บ้านแล้วครับ
ทันทีที่ได้ยินชื่อลูก ได้รู้ว่าลูกปลอดภัย ชายคนนั้นจึงก้มมองเด็กน้อยในอ้อมกอด สร้อยสลักสะท้อนแสงระยิบระยับเป็นตัวอักษร
'Baekhyun'
"แบคฮยอน ไปอยู่กับลุงนะ"ก่อนจะเรียกเด็กอีกสองคนให้กลับบ้านด้วยกัน ไม่ลืมที่จะโทรแจ้งตำรวจ แต่กลับไม่บอกเรื่องเด็กไป
____________________________________________________________
"หวาาา ลุงนี่นิสัยไม่ดีเลย จะโกหกตำรวจทำไมหว่า"เด็กคนหนึ่งร้องขึ้น
"ไม่งั้นจะได้เด็กเล่นโขนฝีมือดีมาเล่นกับไอ้ชานหลานข้าเหรอวะ ฮะ ฮะ ฮะ"
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
จบไปแล้วหนึ่งตอน
ไม่รู้งงกันรึเปล่านะ
ที่รู้ๆคือไรต์ลูกโป่งงง
ไม่งงธรรมดานะคะ งงจนงูยั้วเยี้ยเป็นล้านตัวแล้วเนี่ย
คืองงตรงไหนขอให้ถามนะไม่งั้นอิฉันแกไม่ถูกนะคะ
จบค่าาาา^^
'ลูกโขน'
ChanBaek ft.exo
ซ่า ซ่า ครืนนน เปรี้ยง!
สายลมรุนแรงและสายกระหน่ำทำเอาหญิงสาวร่างบางแทบจะหยุดหายใจ ในอ้อมอกกระชับโอบอุ้มร่างน้อยๆของลูกที่เป็นดวงใจ
ยิ่งหันกลับไปมองภาพข้างหลังยิ่งน้ำตาริน บนถนนที่เต็มไปด้วยน้ำฝน ร่องรอยของอุบัติเหตุและรถที่เละเทะไม่มีชิ้นดี
ไม่มีร่องรอยของความเคลื่อนไหว...แน่ละสิ ถนนเรียบลื่นชวนเกิดเหตุน่าสะพรึงแบบนั้น สายฝนและลมกระหน่ำนี่อีก รอดมาได้โดยลูกกับตัวเองไม่ตายก็ดีแค่ไหนแล้ว...หญิงสาวปลอบตัวเองทั้งๆที่ดวงใจก็เจ็บปอดไม่แพ้กัน คนที่สัญญากันว่าจะอยู่ด้วยกันจนลูกแต่งงานมีครอบครัว คนที่ปฏิญาณกันในวันแต่งงานว่าจะอยู่ด้วยกันจนวินาทีสุดท้ายของชีวิต..
ไม่มีอีกแล้ว คนที่พร่ำบอกรักกันทุกคืน ไม่มีแล้ว จากไปแล้ว
มือเรียวที่โอบอุ้มลูกน้อยสั่นระริก ไหล่บางไหวเพราะแรงสะอื้น สองขาเรียวสาวเท้าเปล่าเพราะรีบวิ่งออกจากรถจนลืมใส่รองเท้าเหยียบย่ำบนพื้นดิน เหยียบก้อนหินก้อนดินกรวดอย่างไม่รู้สึกรู้สาเพราะในหัวมีเพียงใบหน้าเปื้อนยิ้มของคนสำคัญ รอยยิ้มที่เกิดหลังบอกรัก รอยยิ้มที่มาจากดวงใจ รอยยิ้มที่เป็นยิ้มสุดท้ายที่จะได้เห็นจากเขา...
หญิงสาวไร้เรี่ยวแรงทรุดฮวบลงกับพื้น ในใจภาวนาให้ใครสักคนผ่านมาเห็น ภาวนาให้สายฝนหยุด ลูกของเธอจะได้ไม่ต้องป่วย
"แบคฮยอน อดทนไว้นะลูก.."ริมฝีปากเปิดออกช้าๆแล้วพูดกับเด็กน้อยในอ้อมอก ก่อนที่สมองจะหยุดทำงาน หัวใจหยุดเต้นและดวงตาปิดลง
____________________________________________________________
"หูยยยย ชีวิตเอ็งโคตรละครเลยไอ้แบคกี้"ชิงช้า ตบบ่าเพื่อนเบาๆพลางทำหน้าปวดอึ
"ปวดอุจจาระคติก็บอกมาเหอะครับไอ้คุณชิงชิง"ชาจีนพี่ชายกอดอกรู้ทัน
"เออๆ บอกแล้วไงพี่อย่าเรียกชิงชิงหลอนจนปวดขี้เลยเนี่ย"ชิงช้าบอกแล้วรีบวิ่งออกไป
"แล้วไงต่อครับลุงผัก แม่ไอ้แบคตายเหรอครับ"ซาลาเปาถามพลางกุมมือแบคเพื่อปลอบประโลม
"อืม ใช่ตอนนั่้นน่ะนะ..."
____________________________________________________________
"ไอ้มาก ไอ้สั้น ข้าบอกพวกเอ็งให้ดูลูกข้าให้ดีไม่ใช่เหรอวะ ทำไมพวกเอ็งปล่อยให้ลูกข้าหนีออกไปแบบนี้!!"ชายวัยกลางคนตะคอกก่นด่าเด็กชายอายุน้อยเพิ่งเข้ามัธยมสองคนอย่างหงุดหงิด
สายลมสายฝนที่พัดกระหน่ำทำเอาสมองกระเจิง สาดแสงไฟฉายไปทางใดก็เหมือนเป็นหน้าลูกไปหมด ครั้นเจ้าแสงไฟฉายสาดส่องไปที่ร่างหนึ่ง ดวงใจก็หล่นวูบ รีบสาวเท้าเข้าใกล้ร่างนั้น
ชายวัยกลางคนพลิกร่างบางออกเมื่อรู้ว่าไม่ใช่ลูกตัวเองก็ยิ่งร้อนใจ พลันสายตาก็ไปเห็นผ้าผืนเล็กที่คลุมบางอย่างไว้ สายลมรุนแรงพอจะพัดพาผ้าออกไปได้ เด็กน้อยผิวซีดตัวเล็กทำเอาตัวเองตัวไปโอบอุ้ม
"ไอ้มาก ไอ้สั้น ผู้หญิงคนนั้นตายรึยัง"ทันทีที่ได้คำตอบก็อดสลดใจไม่ได้ เพียงแต่ลูกตนเองต้องมาก่อน
"ลุงผักครับ ไอ้บอมโทรมาบอกว่าน้องแบมอยู่บ้านแล้วครับ
ทันทีที่ได้ยินชื่อลูก ได้รู้ว่าลูกปลอดภัย ชายคนนั้นจึงก้มมองเด็กน้อยในอ้อมกอด สร้อยสลักสะท้อนแสงระยิบระยับเป็นตัวอักษร
'Baekhyun'
"แบคฮยอน ไปอยู่กับลุงนะ"ก่อนจะเรียกเด็กอีกสองคนให้กลับบ้านด้วยกัน ไม่ลืมที่จะโทรแจ้งตำรวจ แต่กลับไม่บอกเรื่องเด็กไป
____________________________________________________________
"หวาาา ลุงนี่นิสัยไม่ดีเลย จะโกหกตำรวจทำไมหว่า"เด็กคนหนึ่งร้องขึ้น
"ไม่งั้นจะได้เด็กเล่นโขนฝีมือดีมาเล่นกับไอ้ชานหลานข้าเหรอวะ ฮะ ฮะ ฮะ"
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
จบไปแล้วหนึ่งตอน
ไม่รู้งงกันรึเปล่านะ
ที่รู้ๆคือไรต์ลูกโป่งงง
ไม่งงธรรมดานะคะ งงจนงูยั้วเยี้ยเป็นล้านตัวแล้วเนี่ย
คืองงตรงไหนขอให้ถามนะไม่งั้นอิฉันแกไม่ถูกนะคะ
จบค่าาาา^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น