บันทึกรักของนายจุ้น

ลำดับตอนที่ #1 : การพบกันของยัยตัวร้าย

                           กี่ปีมาแล้วนะที่เธอจากผมไป เสียงของเธอยังดังก้องในโสตประสาทของผม ผมสามารถเห็นภาพเธอได้ชัดเลย

               เด็กสาวธรรมดาๆคนนึง เธอมีผมสีน้ำตาลเข้ม มีดวงตาสีดำวาวสดใส เรื่องของผมเริ่มต้นขึ้นตั้งแต่ตอนนั้น ที่รูปปั้นสุนัข

               บ้านเกิดของผมเอง

            



               5 ปีก่อน ณ จังหวัด P เวลา 5.13 น.

                          “ นี่นายน่ะรู้จักบ้านโคเท็สสึรึเปล่า “ เด็กผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาถามผม ขณะที่ผมกำลังปั่นจักรยานกลับบ้าน

               “ หา…เธอจะไปที่นั่นทำไมน่ะ “ ผมถามกลับไป เธอขมวดคิ้วและจ้องหน้าผม “ ไม่ใช่เรื่องของนาย ว่าไงนายรู้จักรึเปล่า

               ถ้าไม่รู้จักฉันจะได้ไปถามคนอื่นต่อ “ เธอย้อนผม ผมคิดอยู่ในใจว่า ผมไม่ค่อยถูกชะตากับยัยผู้หญิงนี่เลย “ ทำไมฉัน

               จะไม่รู้จักล่ะ ก็มันบ้านฉันนิ “ ผมตอบกลับหัวเสีย “ อ้าว…แลัวจะยืนหาสวรรค์วิมานอะไรก็พาฉันไปบ้านนายดิ “ เธอตอบ

               กลับมาอย่างหน้าตาเฉย โหอย่างนี้ก็มีด้วยจะไปบ้านคนอื่นเค้า ยังมาว่าเค้าอีกผู้หญิงอะไรกันเนี่ย “ อ้าวจะยืนหัวโด่อะไร

               อยู่อีก รีบเข้าสิ หรือว่าจะให้ฉันนำทางไปหาว่าไง “ เธอตะโกน เรียกผมแล้วยังยึดจักรยานผมไปขี่อีก โหยอะไรจะขนาด

               นั้น “ เอ๊ะ..ยังไม่ได้ถามชื่อนายเลยชื่ออะไรน่ะ “ เธอตะโกนถามผม ขณะที่เธอให้ผมวิ่งไล่จักรยานของผมที่เธอขี่ “ ฉัน..

               ชื่อ..ทากิ.. ” ผมตะโกนด้วยเสียงแหบแห้ง “ ชื่อนายห่วยจริงๆเลยนะ ฉันชื่อ เอกะ ทาสึกิ เอกะ “ เธอบอกแถมยังด่าผม

               อีกถามชื่อคนอื่นแล้วยังด่าคนอื่นอีก เฮ้อ “ ฉันว่าฉันควรจะรีบกว่านี้อีกนะ เร็วๆ เข้าสิ ทากิจัง “ เธอบอกผมขณะ ผมกำ

               ลังวิ่งไล่จักรยานอย่างสุดแรงเกิด “ นี่..อย่าเติมจังหลังชื่อฉันนะ แล้วก็..คอยกันด้วยเซ่ “ ผมตะโกนบอกเธอ แต่เธอทำ

               คิ้วขมวดพร้อม บอกกับผมว่า “ รีบวิ่งเข้าสิเป็นผู้ชายยังไงกันน่ะ..แล้วอย่าตะโกนใส่ฉันอีกล่ะ เดี๋ยวจะหาว่าฉันไม่เตือน

               “ โหย ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกันแน่แล้วเป็นอะไรกับบ้านเราไหงโหดอย่างนี้เนี่ย ทันใดนั้นก็เกิดเรื่องขึ้น เอาอีกแล้วสิผม

               มันจะอะไรกันนักกันหนา มีผู้ชายสองคนเดินผ่านหน้ารถจักรยาน เธอเลี้ยวหักหลบแต่เธอก็พลัดตกจากรถจักรยาน “

               อะไรกันไอน้อง ขับรถดูคนบ้างสิ “ ผู้ชายสองคนนั้นกล่าวพร้อมทำท่าทางหัวเสีย “ ขอโทษครับ ขอโทษจริงๆนะครับ “

               ผมรีบก้มหัวแล้วกล่าวคำขอโทษ แต่เรื่องไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น “ นี่..นายน่ะควรระวังหน่อยนะเดินกลางค่ำกลางคืนแบบนี้

               ถนนเค้ามีไว้ให้รถขี่ไม่ใช่ให้คนมาเดินเที่ยวเล่นแล้วอ้อ..ลืมไปใครใส่ให้พวกนายใส่เสื้อสีขาววันนี้เป็นวันจันทร์ควรใส่

               ชุดสีเหลืองไม่ใช่สีขาว “ เธอพูดพร้อมโมโห แถมไปต่อว่าเค้าอีก “ อ้าวแล้วทีเจ๊ยังใส่ได้ทำไมเราจะใส่ไม่ได้ล่ะ “ ผู้

               ชายหนึ่งในสองคนนั้นตอบกลับท่าทางงุนงงในใจเค้าคงคิดว่า ยัยนี่เป็นใครไหงมาด่าเราหน้าตาเฉยเลย “ อ้าว..ไอ้นี่มี

               ย้อนเหรอเดี๋ยวแม่ตบไม่เลี้ยงหรอก จำไว้นะว่าวันนี้นายต้องใส่เสื้อสีเหลืองจำไว้ กลับไปเปลี่ยนที่บ้านเลยไป “ เธอ

               ตะโกนออกไปเสียงดัง ผู้ชายสองคนนั่นรีบวิ่งหายไปเลย “ เธอนี่เก่งจังเลยนะไล่พวกนั้นไปได้..ผั๊วะ “ ผมพูดไม่ทัน

               จบเธอก็ต่อยผมเข้าทันที





               หมัดเธอหนักไม่ใช่เล่นเลยทำเอากรามผมเกือบหักแน่ะ “ นายก็เหมือนกัน ตอนฉันล้มไม่มาช่วยฉันเลย เห็นฉันสำคัญ

               กว่าน้อยกว่าพวกนั้นหรือไงหา “ เธอตะโกนว่าผม “ เอ่อ..ผั๊วะ “ ผมไม่ทันได้พูดอะไรอีกหมัดนึงก็เข้าหน้าผมไปแล้ว

               ตกลงวันนี้มันวันอะไรของผมกันเนี่ย เกือบโดนนักเลงต่อยแถม ยังโดนต่อยไปอีกสองหมัด เฮ้อ วันนี้มันวันดวงซวย

               ของผมจริงๆ มันคงไม่มีเรื่องซวยกว่านี้อีกนะ

               บ้าน ซันโตริโอะ เวลา 7.50 น.





                         “ กลับมาแล้วเหรอ ทากิ มาช่วยแม่จัดจานเข้าตู้หน่อยสิลูก อ้าว..หนูเอกะจังไม่ได้เจอกันซะนานนะ เชิญเข้า

               มาด้านในสิจ๊ะ “ แม่ผมเดินออกมาจากข้างในบ้าน “ แม่รู้จักเธอด้วยเหรอครับ “ ผมถามหวนๆ “ รู้จักซิจ๊ะ เค้าเป็นลูก

               ของน้าซาอิไงที่มาบ้านเราประจำเมื่อก่อนไง เอางี้เอกะจังอยู่กับทากิไปก่อนนะเดี๋ยวป้าจะไปซื้อของที่ตลาดซะหน่อย

                “ แม่ผมบอก “ ค่ะคุณป้า นี่..นายน่ะ ช่วยหน่อย ฉันเริ่มหิวแล้วล่ะทำอาหารมาให้ฉันกินหน่อย “ เอกะพูดพร้อมล้มตัว

               นั่งบนเก้าอี้ พระเจ้าช่วยกล้วยย่างดูซิ มาบ้านเราแถมใช้เราทำกับข้าวอีก “ จะกินอะไรล่ะ “ ผมถามเธอ “ บะหมี่ ด่วน

               “ เธอทำคิ้วขมวด พร้อมบอกผม “ นี่ทากิเดี๋ยวแม่ไปตลาดเดี๋ยวนะจะฝากซื้ออะไรไหม “ แม่ผมตะโกนจากหน้าบ้าน

               “ ไม่ล่ะคร้าบ “ ผมตะโกนกลับไป “ นี่..ทากิจ้างจ๋า..มาทำบะหมี่ให้ฉันกินหน่อยดิ “ เธอตะโกนมาจากในครัว หวาว..

               ครั้งนี้เสียงหวานหยดย้อยเชียวคราวนี้คงมีอะไรดีๆบ้างล่ะ “ ครั้งนี้มีอะไรอีกล่ะหา “ ผมไปหาเธอแล้วพูดหวนๆ “ ที่เรียก

               น่ะช่วยจัดห้องให้ฉันหน่อยสิพวกของเครื่องใช้น่ะฉันไม่พามาหรอกพรุ่งนี้ค่อยไปซื้อแล้วคืนนี้ฉันนอนห้องนายก่อนนาย

               หาที่นอนเอาเองล่ะกัน “ เธอพูดหยิบขนมมากินแล้วไปห้องนั่งเล่นดูโทรทัศน์เฉยๆ ผมอยากรู้จริงว่าพ่อแม่เขาเลี้ยงมา

               ยังไงกันเนี่ย ผมว่าผมไปนอนดีกว่าเผื่อมันเป็นความฝันผมจะได้ตื่นจากฝันร้ายเสียที

               เช้าวันที่ 26 เดือน 10

                        



                        “ นี่ ทากิ นี่ นี่ “ เสียงผู้หญิงคนนั้นยังอยู่ แปลว่าผมยังฝันอยู่แน่ๆ “ ไม่ตื่นใช่ไหม ได้ “ เธอเอ่ยขึ้น แล้วหายไป

               เธอจะทำอะไรของเธอนะ “ ไฟไหม้ ไฟไหม้ ช่วยด้วย ไฟไหม้ “ ผมได้ยินเสียงวิ่งของเธอ วิ่งมา ผมนึกในใจว่า หึ หึ หึ

               แบบนี้คงโกหกอีกล่ะสิ เอ๊ะ อะไรร้อนๆ หรือว่าจริงเนี่ย ผมลืมตาพรึ่บขึ้นมามีไฟไหม้จริงๆแต่ไม่ใช่ที่บ้านแต่เป็นที่ก้น

               ของผมน่ะสิ “ เหวอ…ช่วยด้วยดับไฟหน่อย ร้อน ร้อน ร้อน!!! “ ผมตะโกนพร้อมลุกขึ้นจากเตียงวิ่งไปที่ห้องน้ำ แล้ว

               ลงไปแช่ในน้ำที่ก้นผมมีฟองอากาศและมีเสียงดังฟู่ๆ เหมือนว่าไฟถูกดับลง ตอนนี้ในหัวผมมีแต่เรื่องที่จะแก้เผ็ด

               เธอกลับ อืม…อ้อ!! รู้แล้ว…





                       “ นี่ เอกะทานข้าวแล้วยัง “ ผมตะโกนถามเธอจากครัวหลังจากอาบน้ำเสร็จ “ ยังเลยนายทำดิ ฉันหิวแล้วเหมือนกัน

               “ เธอตอบกลับมาจากห้องรับแขกระหว่างที่เธอนอนดูโทรทัศน์ พลางกินมันฝรั่งทอดไปพลางๆ  “ “ แล้วจะทานอะไรล่ะ

               ครับคุณนาย “ ผมถามเธอเชิงกวนโอ๊ยเล็กน้อย “ อยากตายหรือไง ทำอะไรก็ทำไปสิขัดใจตอนฉันดูรายการทีวีสุดโปรด

               อยู่ได้ เดี๋ยวได้ตายหรอก “ เธอตะโกนอย่างไม่ค่อยพอใจ ผมก็เศร้าน่ะสิครับ ไอ้เราคิดจะทำอะไรให้ทานยังมาตะคอกใส่

               เราอีก อ๊ะโด่ เซ็งเลยเรา