คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 4-ชบากับดาวเรือง (50 %)
บา
ปาแพร านบุรี 27 พ.ศ.2480
บานั่อ่านหนัสือรศาลาริมน้ำ เป็นบ่ายอันเียบสบ ฝนหยุ ท้อฟ้าสีเทา มีเม้อนเล็ลอยผ่าน ศาลาแห่นี้มีสะพานไม้ยาวโล่นานไปับลอให่ วามืออบาเป็นสะพานปูนเื่อมถนนสอฝั่ ส่วน้าน้ายเป็นบ้านปลูเรียราย ารสัรใ้ารเินผ่านสะพานไม้ยาวเหยีย และรศาลามีระถามะลิั้อยู่ หยน้ำหล่นลาหลัาัเปาะแปะ
เสียใรเรียื่อทำให้บาเยหน้าาหนัสือแล้วหันไปมอ ลุที่พายเรือผ่านมานั่นเอ หิสาวยิ้มให้ับนทั วาหนัสือไว้้าัวแล้วเอนัวพิเสาอศาลา ลำลอแห่นี้หล่อนุ้นมาั้แ่เ็ สายน้ำไม่เยเปลี่ยนทิศ แ่ผู้นสัรโยเรือหรือเินผ่านเ้าออสะพานไม้ าเ็ลายเป็นผู้ให่ าผู้ให่ย่าเ้าวัยรา
วามเปลี่ยนแปลือ้อนเมเปลี่ยนรูปทร เป็นสายฝนในะแ้า ฟ้าโปร่
แล้วบา็นึถึไมรีึ้นมา
เามีอายุมาว่าแ่ไม่เยแทนัวว่าพี่ บา็ไม่เยิว่าัวเอเป็นน้อ เพราะเป็นเพื่อนันมาั้แ่เ็ พ่ออไมรีเป็นรูแวะมาหาหนัสืออ่านบ่อยและลูายมัิสอยห้อยามมา้วย เมื่อนรุ่นพ่อุยันเรื่อเหุาร์บ้านเมือ วารหนัสือ รุ่นลู็เลยุยามประสาเ็นสนิทันไป้วย เวลาผ่านไปวามผูพันระหว่าหล่อนับเาอามึ้นเรื่อย ๆ ไมรีเป็นนอารม์ี รอบรู้หลาย้าน สุภาพ ล้าหา แ่ลับี้อายเมื่ออยู่่อหน้าเพศร้าม ส่วนหล่อนร่าเริ เ้าับนไ้่าย รไปรมา
แล้ววามสัมพันธ์ระหว่าเาับหล่อนือเพื่อนที่ี่อันเพียแ่นั้นหรืออย่าไร
วามริแล้วไมรีไม่ไ้ไปไหนไล มีวันหยุ วันปิภาเรียน แล้วยัเียนหมายมาหาไ้อี แ่ทำไมบาถึเศร้าับาราลารั้นี้นัเล่า
วามรู้สึนั้นืออะไรันแน่ แ่ิยัไม่ล้า
“บา ไ้ยินไหม…ยายบา”
หิสาวหันมาามเสียเรีย
“าวเรือ” หล่อนทัเพื่อน “เินหรือเหาะมา ไม่ยัไ้ยินเสียฝีเท้า”
นถูทัเินเ้ามานั่ใล้ เอามือ้าหนึ่โอบไหล่บาไว้แล้วยื่นหน้ามามอหนัสือที่วาอยู่้าัวอย่าสนใ
“เรื่อสั้นอยาอบไ” หล่อนว่าพลาเอามือีแนเพื่อนเบาๆ “เธอนี่เป็นนแปลนะ เรียนเ่ รูถามอะไรอบไ้หม แ่ทำไมไม่่อยอบอ่านหนัสือ”
“อ่านสิหนัสือเรียนไ แ่เรื่อสั้น นิยาย หนัสือพิมพ์ไม่อบเท่าไหร่เลย ูอย่าื่อนเียนสิ ยาอบื่อริหรือนามปาาันแน่”
าวเรือือเพื่อนสนิทอบา เป็นลูสาวนเียวออาลอเ้าอร้านายยาให่ในปาแพร เรียนหนัสือเ่ แถมเวลามีานแสประำปีหรือิรรมใๆ ะ้อมีส่วนร่วม้วยเสมอ ยิ่โเป็นสาว้วยแล้วยิ่เบ่บาน สวยสะพรั่สมื่อเสียริๆ
“ยาอบเียนหนัสือี ันเพิ่เริ่มอ่าน” หล่อนแนะนำับเพื่อน
าวเรือเินไปนั่อี้านอศาลา แม้บามอเพื่อนา้าน้ายัเห็นพวแ้มอันเปล่ปลั่้วยเลืออวัยสาว ผมสั้นำสนิท ผิวาวผ่อนวลเนียน ูอิ่มเอิบไปทั้ร่า
“ะบอให้นะ ยาอบเป็นนัเียนผู้าย นามปาาแปลมาาา็อบึ่ื่อนัเียนฝรั่”
าวเรือหันมา มอเห็นนายาวเป็นแพอ่อน้อย มูโ่ ริมฝีปาเรียวามไ้รูป หิสาวิในใว่าอีสัปีสอปีเพื่อนอหล่อนส่เ้าประวนาสาวสยามไ้ไม่อายใรแน่
“มออะไรบา”
“มออย่าอิานะสิ มีหนุ่มหลเสน่ห์ี่นแล้ว นับไม่ถ้วน”
“เอาให่แล้ว นาเออย่าเธออิานอื่นเป็น้วย”
าวเรือเป็นสาวเ็มัวแล้ว ส่วนเธอเอยัเหมือนเ็หิไม่ยอมโ แ่็นั่นแหละบาริมรั้วย่อมไม่อาเทียบอไม้สีเหลือึ่เบ่บานแ่แสะวันไ้หรอ
“มาเถอะ ไปนั่แ่น้ำัน”
บาเินามหลัเพื่อนไปนั่รบันไพลาแว่าลไปในน้ำ และสัมผัสไ้ถึวาม่ำเย็นร้อเท้า เหม่อมอสายน้ำเบื้อหน้า้วยิใอันปลอโปร่ สื่นอย่าบอไม่ถู อาาัรแห่วามสุอบาอยู่รหน้านี่เอ หันไปมอเพื่อนสนิท าวเรือใส่เสื้อแนุเสื้อเหลือ นุ่ิ่นสีเทา สวมำไลทอ ส่วนหล่อนเอใส่เสื้อแนสั้นสีส้ม ิ่นสีเทาเหมือนัน ูเผินๆ เหมือนู่แฝ และยัมีรสนิยมล้ายันมา
าวเรือหันมาใ้มือแะแ้มอหล่อนเบาๆ พูึ้นว่า
“ลุ้มมาหลายวัน นึหาทาออไ้เสียที ันมีเรื่ออยาให้่วยหน่อย”
บาถอนหายใ เพื่อนสาวนามปาแพร รวยทรัพย์แ่มีุอ่อนรไม่่อยยอมน พูไม่่อยถนอมน้ำใ บารั้รเสียนหาใรเป็นเพื่อนหรืออวาม่วยเหลือไม่ไ้เลย ยเว้นแ่เพื่อนสนิทริอย่าหล่อนเท่านั้น
“อยาให้่วยอะไรอี”
าวเรือยิ้มว้าเห็นฟันเรียาว วาเป็นประาย
ความคิดเห็น