คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Short fic : อยู่ด้วยกันนะ #ระฆังฟาดจิงโจ้
“ไ้เวลาแล้ว”เสียแผ่วนแทบลายเป็นเสียระิบัึ้น้านหลั
ายหนุ่มเอี้ยวัวมอ่ออไม้สีาวที่อีนยื่นให้
เอื้อมมือบารับ่ออไม้แสนสวยอแนบอ ......อไม้อเา....
รอเท้าบูทเหยียบย่ำลบนพื้นินอย่า้าๆ
เศษใบไม้ิ่ไม้ัร็อบแร็บามัหวะเิน อาาศแ่มใสในฤูใบไม้ร่ว
ทัศนียภาพถูห่มลุมไป้วยใบไม้ที่พาันผลัใบ ร่วหล่นพร้อมสายลมบาเบา
สวยามราวับภาพวา ทั้สามนเินมานถึเนินินให่บนภูผาสูัน
้านล่าเป็นทะเลสาบว้าูไร้สิ้นสุประายระยิบระยับล้อแสแนแสบา หยิบแว่นันแสีำที่เี่ยวบนอเสื้อึ้นมาสวมพร้อมเร่ฝีเท้า
ฝาเอาไว้ในมือเธอ ืออไม้่อหนึ่
แทนวามิถึและห่วใย
หัวใที่มีให้เธอ รวมอยู่ในอไม้
มอบให้่อนะาัน
“อบหรอ?” ูภาพอไม้สีาวบริสุทธิ์ที่เ้าัวมัลinstagramบ่อยๆ ร่าสูโอบเอวยิ้มเป็นารอบรับ ออแรยนัวเล็ึ้นนวามสูเสมอัน
“อ๋อ
ไม่อบรับ”นถามเลิิ้วึ้นมอ้วยวาม บอไม่อบแ่ลรูปเอาๆ อไม้ประับห้อ็มีแ่นินี้
ระพริบาปริบๆสบามสี่อวามหมายบาอย่า แ้มนวลร้อนผะผ่าวิเสหลบแ่ถูนิ้วแร่เยาึ้น
“รั”
อลิลลี่สีาววาอย่าบรรบนเนินินสูที่มีห้าและวัพืปลุม ร่าผอมยืนโนเน้วยท่าทีไร้เรี่ยวแร
มือเล็น้าายประอเ้าที่เอวอิ่ว ิ้วเรียวมวแน่นเมื่อสัมผัสไ้ถึระู
เหลือบาึ้นมอเสี้ยวหน้านัวบา เลื่อนมาออาว ระูไหปลาร้าโปนนเห็นไ้ั
ใบหน้าสวยเศร้าหมอ วาหม่นยัมอหลุมศพ้วยสายาว่าเปล่า
ผอมมาไปแล้ว...
'สวัสีรับพี่เป๊' ายหนุ่มร่าสูยมือไหว้ นี่เป็นรั้แรที่ไ้เอันแบบริๆัๆ ส่ยิ้มร่าเริเหมือนนไม่ปิในสายาเา
เป๊มอใบหน้าหล่อเหลา้วยสีหน้าสสัย
‘อยารู้ันะรับ’
‘หือ’
‘มีไลน์ไหม?’
วามอทนสิ้นสุ ทรุายล้มลุบน่ออไม้ไม่สนใแมุ้ะเปรอะเปื้อนิน มือบารวบ่ออไม้ามึ้นแนบอยำมันไว้ราวับลัวเป็นภาพลวา เ้าัวไม่สนใแม้อาารแพ้เสรำเริบ อเรียวเริ่มมีผื่นแยัออลิลี่่อไป น้ำาไหลหยวาเรียวแ้ำาารร้อไห้อย่าหนั มือเรียวลูบไล้แผ่นศิลารหน้า
รๆนี้
มีนที่เารัอยู่
่อให้หลอัวเอี่รั้ ื่นมายัไ็้อพบับวามริ พบว่าไม่มีอีแล้วนๆนั้น
นที่ยิ้มให้ับเา อปลอบโยนเวลาเศร้ามอ ับมือไม่สนสายาใร
มอบวามอบอุ่นทั้ร่าายและหัวใ...
ลุึ้นเินไปยัหน้าผาสูัน หลุบสายามอล้าล่า วารีสีมัุราฬม้วนัว่อเป็นลื่นัหาโหินให่เสียัึ้อ
พลันสายาสะุับบาอย่าใ้น้ำ สมอไม่สั่ารหาหัวใเรียร้อ
้าวเท้าไป้าหน้าทั้ที่รู้ว่ามันืออาาศ
เพียั่วเวลาระพริบา....
“เป๊!!”
ทอมพูุยับรุ่นพี่นรั หาาพลันเห็นเพื่อนสนิทเินรไปหน้าผา
ราแริว่ามวิว ทว่าเพียเสี้ยววินรหน้าพลัน้าวผ่านอาาศ ร่าายร่วหล่นลสู่ท้อทะเลว้าอย่ารวเร็ว สอาพุ่หมายว้าึัวึ้นมาแ่ท่อนบนโนรัรึไว้ไม่ให้ไปามใ้อาร เอ๊ะึรั้นัวเล็ไม่ให้ทำอย่าในึ
“ปล่อย! พี่เอ๊ะ!”
สอแนผลัไสทุบีิ้นลุลัในอ้อมแนว้าอย่าแร มีแรเท่าไหร่ใส่ไม่ยั้นมือบาเิรอยปื้นแ
หันไปวาะอเสียัใส่ อีน็ยัไม่ิะปล่อยมีแ่ออแรรัมาึ้น ใพะวอยู่ับนที่ร่วไป
วหน้าใสีาวไร้สีเลือ ้อนแ็ๆุอยู่ลำอเมื่อทำไรไม่ไ้ สุท้ายทำไ้แ่ยสอมือปิปาลั้นเสียสะอื้นพร้อมน้ำาไหลริน
“ถ้าารอยู่มันทรมาว่าารไป ็ ให้เาไปเถอะ” ถ้อยำย้ำเือนวามเป็นริ วามริที่ไม่อยารับฟั เสียรีร้อัสะท้อนภายในสมอ ทอมยมือโอบอนรัหนุ่มปล่อยเสียโฮ เอ๊ะันศีรษะนในอ้อมแนใหุ้ลำอ มือให่เ็หยาน้ำาอย่าแผ่วเบาปลอบปะโลมหัวใวเล็
พ่นลมหายใแร้วยห้วอารม์ปั่นป่วน ลูบผมนิ่มอนัวเล็ สายาเบนมอท้อทะสาปว้าสีน้ำเินเ้มไรุ้สิ้นสุอย่าเหม่อลอย
ให้มันเป็นแบบนี้แหละีแล้ว
ฝา้วยนะ
อาร์ม
ฝาเอาไว้ในายเธอ
ให้เธอรับไออุ่น นำไอละมุนไปาัน
เพราะมันะอยิาม
ไปับัวเธอนั้น นานเท่านานที่เธอไล
หนาว ...
ร่าายระแทับผืนน้ำนุเสีย ัวุู้บรรเทาวามเ็บปวที่แล่นพล่านามแนา ลื่นลูให่พัพาแผ่นหลัระทบเศษหินนเลือไหลิบ วามเย็นเสียแทลึเ้าระูำ ทุโสประสาททุรูุมนเปิว้า ายสั่นสะท้านวามหนาวเหน็บ มือบาำอไม้สีาวบริสุทธิ์ไว้แน่นลายแรมือออ เามอลีบลิลลี่สีาวลอยเอื่อยๆรอบัวปลิวไปับผืนน้ำ เยหน้าึ้นาพร่ามัวเห็นเพียแ่แสแริบรี่บนน่านน้ำ่อนวามมืมิเ้ารอบลุมร่าาย ระลอลื่นแล้วลื่นเล่าพัผ่านวาึมเศร้า ร่าบอบบามลสู่้นทะเลสาบลึลเรื่อยๆ เายิ้มบาเบาให้ับวามมืมิ ไม่แม้แ่ะเียะายเอาัวรออย่าที่วรทำ หลุบาลปิแววาสีเปลือไม้หม่น
หายใไม่ออ
สัาาเรียร้อให้อ้าปารับอาาศ
แ่ทว่าที่เาอยู่ไม่ใ่บนบ.. สายน้ำทะลัเ้าปาทันทีที่ริมฝีปาอิ่มเผยอึ้น
ร่าบาสำลัอย่ารุนแร ใบหน้าแ่ำเริ่มเียวล้ำ
ริมฝีปาอิ่มแสีลเือบเป็นสีาว
พรุ่นี้ีวิอเราะเปลี่ยนเป็นเ่นไร
พรุ่นี้วามรัอเราไม่เปลี่ยนไป
อ้อมแนอบอุ่นัาบรรยาาศเย็นเยียบรอบัวโอบรัเาแนบอ
แพนาอนยาวปรือึ้น มอนรหน้า้วยสีหน้าสับสนปนีใ มือาวียึ้นแะใบหน้ามร้าม
ไล่มายัสันมูโ่และปาระับสีมพูที่ลี่ยิ้มอย่าอ่อนโยนให้ับเา วามร้อนผ่าว่อัวระบอา
วาเรียวเอ่อลอ้วยน้ำาสีใส หยน้ำหลั่รินลอยละล่อละลายผสมเป็นเนื้อเียวไปับสายน้ำ
ัปาีาวแน่น เสียสะอื้นึ้อในวามมื
"ผมมารับ"
น้ำเสียแสนุ้นเยระิบ้าหูอย่ารัใร่
ริมฝีปาร้อนผ่าวรบนมับไล่มา้าแ้มอบนถึออาว บัรอยแาผื่นอย่าทนุถนอมั่เพรเม็าม
ลอเลียผิวายเย็นาระแสน้ำ นหน้าีาวแย้มยิ้มวาสีเปลือไม้ายแววมีวามสุ
ฝาเอาไว้ในใเธอ ให้ำนหนึ่
ำนที่เธอเยผูพัน เพราะันะอยแ่เธอ
อยแ่เธอเท่านั้น นถึวันที่เธอมา
“มีวามสุั”
“ั้น็อยู่้วยันนานๆสิรับ”
“แ่’นานๆ’เอหรอ?”ส่เสียระเ้าระอน นัวสูหัวเราะทุ้ม่ำ้มลนปลายมูโ่ิัน เาเยหน้าึ้น้อมอนรั ประทับูบลบนลีบปาแผ่วเบาผละออมาฟัำล่าวที่เป็นั่ำสัา
“อยู่้วยัน....
......ลอไป”
สอมือประสานแนบิอย้ำำพูศัิ์สิทธิ์
ฝาเอาไว้ในายเธอ
ให้เธอรับไออุ่น นำไอละมุนไปาัน
เพราะมันะอยิาม
ไปับัวเธอนั้น นถึวันที่เธอมา
ภาพเหุาร์ในอีายย้อนเ้ามาในหัวาแล้วาเล่า ึรั้ใบหน้าอีนแนบิ ริมฝีปาประบันแน่นส่ทอวามิถึห่วใยผ่านทาร่าาย สัมผัสวามหวานล้ำาโพรปาอีน้วยเรียวลิ้นร้อน อุภูมิร่าาย่าันั่หยินหยา ระิบำสัา้ำๆ ทัู้่ยิ้มให้ันท่ามลาระแสน้ำสับฟัเสียหัวใเ้นแผ่วเบาลเรื่อยๆ
ารรออยเาสิ้นสุแล้ว...
.....อยู่้วยลอไปนะ
ความคิดเห็น