คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Stony >> family or friend or love 1
Love :Stony , Hawkwin , Thorki ,
------------------------------------------------------
"โทนี่!!"เสียงของกัปตันอเมริกาตวาดดังลั่นห้องขนาดใหญ่ที่ไร้ทางออก
ถูกขัง ใช่ เขาถูกขัง!
นัยน์ตาสีฟ้าฉายแววโรจน์มองไปรอบๆตัว คลับคล้ายว่ากำลังนั่งอ่านหนังสือแล้วอยู่ๆก็วูบไป ตื่นมาในห้องที่มีเตียง ทีวี ห้องอาบน้ำ ห้องครัว หรือจะเรียกได้ว่าทุกอย่างครบครัน สมบูรณ์แบบแต่ไม่มีทางออก! สมองก็พลานไปขบคิดถึงคนอีกคน ไอตัวเล็กผิวสีน้ำผึ้งที่ชอบปั่นป่วนคนอื่นเสมอ ปากวาจากวนส้นเท้าได้ตลอดเวลา แต่ถึงกระนั้นก็ชอบทำอะไรเพื่อคนอื่นเสมอโดยไม่เคยรู้ถึงขีดจำกัดของตัวเอง
ยิ่งคิดยิ่งหงุดหงิด
มันมาจากสิ่งประดิษฐ์ของโทนี่ที่เกิดการทำงานผิดพลาดและคนประหลาดพวกนั้นอีก
และจากที่อยู่ด้วยกันมานาน แน่นอนว่ารายนั้นย่อมไม่ยอมให้ใครมาเดือดร้อนเพราะตัวเองเป็นแน่!
ไอบ้าเอ้ย!!
เมื่อความอดทนถึงขีดสุดร่างสูงหันไปทุบกำแพงจนเกิดรอยร้าว
ในเมื่อไม่มีทางออกให้ออกดีๆ
งั้นก็พังมันซะ!!!
-----------------------------------------------------------------------------------
"แนต!!"นาตาชาหันไปทางเสียงที่เรียกตนเอง หญิงสาวผู้เดียวในหมู่ฮีโร่ขมวดคิ้วมองคนรักที่วิ่งมาอย่างกระหืดกระหอบพลางเปิดประตูห้องแลปให้
"เกิดไรขึ้นนะ?"ฮอว์คอายไม่คิดจะตอบคำถามนั้นแถมยังจับข้อมือแฟนสาวให้เดินไปพร้อมตนเองอย่างเร่งรีบ"เฮ้"กระตุกข้อมือเบาๆอย่างทักท้วง ฮอว์คอายถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะตอบเสียงนิ่ง
"โทนี่นะสิ"ว่าแล้วก็เปิดประตูทางเชื่อมเพื่อเข้าสู่การประชุม เมื่อนาตาชาเดินเข้าไปในห้องแล้วมองรอบห้อง ปรากฏว่ามีทั้งธอร์ โลกิ(แต่งงานกันแล้วนะเออ) บรูซ ฟิวรี่ โคลสัน(ตายยาก)และอีกคน... ไม่คุ้นหน้าเอาเสียเลย ผมสีน้ำตาลแดงที่ไว้ประบ่ารูปร่างดูสูงโปร่งมีกล้ามนิดๆแบบคนออกกำลังกาย ไม่ได้มากและน้อยจนเกินไปนั่งคุยกับโลกิอยู่ โดยทุกคนนั่งอยู่เป็นโต๊ะกลมโดยมีจอมอนิเตอร์อันใหญ่ฉายอยู่ตรงกลาง
สงสัยจ้องนานไปหน่อยทำให้ชายหนุ่มที่รู้สึกตัวว่าถูกมองเงยหน้ายิ้มให้อย่างเป็นมิตรทำให้เธอมองสีตานัยน์ตาได้ชัด มันเป็นสีแดงวาววับที่ดูแปลกตา? อืม ... ก่อนจะยิ้มนิดๆตอนกลับไปก่อนจะนั่งลงข้างแฟนหนุ่มและธอร์
"ขอโทษนะที่รีบเรียกพวกนายว่า แต่ว่ามันเกิดเรื่องอีกแล้วนะ"ชายตาเดียวถอนหายใจหนักหน่วง
แววตาเต็มไปด้วยความกังวลใจ "ฉันไม่ได้กลัวว่าพวกนายทำไม่ได้นะ แต่ที่ฉันห่วงคือโทนี่มากกว่า"
"สตาร์ค? ทำไมละ"ราชาแอสการ์ดเอ่ย ส่วนคนถูกถามจิ้มตรงจอมอนิเตอร์จนเต็มไปด้วยข้อมูลมหาศาล
"สิ่งประดิษฐ์ของโทนี่เกิดความผิดพลาดเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน ตอนแรกก็ไม่รุนแรงนักหรอก แต่ไม่นานดันเกิดความเสียหายใหญ่หลวง และที่หนักกว่านั้น โทนี่ สตาร์คไม่ได้อยู่ในตึก stark tower ไม่มีใครรู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน"เสียงที่พูดออกมาเต็มไปด้วยความกังวลจนเห็นได้ชัด แน่นอนว่าพวกเขาล้วนตกใจทั้งสิ้น เพราะอยู่ด้วยกันมานานจนสนิทกันเหมือนครอบครัว ขนาดธอร์ยังบินกลับไปกลับมาบ่อยๆเพื่อมาเยี่ยมเยียนสังสรรค์ และแน่นอนว่าไม่ลืมพกราชินีแอสการ์ดมาด้วย ขืนทิ้งไปแบบนั้นได้เจอกองทัพยักษ์ที่เหมือนงูเกงกองมาวิ่งเล่นบนมิดการ์ดอีกแน่ ดังนั้นจึงรู้จักนิสัยของแต่ละคนอย่างดี
คนอย่างโทนี่ สตาร์ค ไม่มีวันยอมให้คนอื่นต้องมาเดือดร้อนเพราะตัวเองแน่ๆ
ในระหว่างที่ทุกคนตกอยู่ในภวังค์ เสียงนุ่มนวลแต่หนักแน่นของชายที่นั่งอยู่ข้างโลกิได้ถามขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ
"ว่าแต่ กัปตันสตีฟ โรเจอร์สล่ะ?" ทุกคนในทีมAvergerหันมามองหน้ากันแล้วรีบลุกเดินออกจากห้องอย่างรวดเร็ว ฟิวรี่ไม่คิดจะห้าม แต่พูดอวยพรทุกคนที่เปรียบเสมือนครอบครัวของเขา
"บาดเจ็บได้ แต่อย่าตายละ" ถึงมันจะเหมือนคำแช่ง แต่ทุกคนรู้ดีถึงความหมายในคำพูดก่อนจะเอ่ยมาพร้อมๆกัน
"อืม"
เพราะทุกคนคือเพื่อน คือครอบครัว คือพี่น้อง คือทุกอย่าง ไม่ว่าใครจะเดือดร้อนหรือมีปัญหา
ทุกคนก็พร้อมที่จะยื่นมือยื่นกำลังเพื่อช่วยเหลือ
----------------------------------------------
"อีกนิดเดียว"เสียงหอบหายใจอย่างหนักหน่วงสลับกับคำพูดเบาๆที่ไร้เรี่ยวแรง ร่างของหุ่นยนต์iron manพิงกำแพงด้วยความเหนื่อยอ่อน ร่องรอยความเสียหายปรากฏขึ้นตามชิ้นส่วนของหุ่นยนต์สีแดง
"นายท่าน...."เสียงจากสิ่งประดิษฐ์ที่เขารักมากที่สุด จาร์วิส กำลังพูดด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วงคนหมดแรงอย่างกังวล ถ้าเขารู้จักควบคุมให้ดีกว่านี้ นายท่านคงไม่ต้อง....
"อย่าทำเสียงแบบนั้นจาร์วิส ฉันรู้ดีน่าว่าทำอะไร"ว่าแล้วก็หัวเราะแห้งๆ ความเจ็บปวดแล่นพร่านไปทั่วร่างกาย ถึงตัวจะอยู่ที่นี่ แต่ใจกลับคิดถึงคนอีกคน
หลังจากรู้สึกถึงความผิดปกติ แน่นอนว่าสตาร์คต้องจัดการด้วยตัวเอง เพระาเขาเป็นคนประดิษฐ์แล้วเรื่องอะไรจะลากคนอื่นมาเกี่ยวด้วยละ? ไม่มีทาง!!
ไม่ใช่เห็นว่าตัวเองเป็นฮีโร่ แต่เพราะทุกคนคือครอบครัว คนที่เขารักมากที่สุด ไม่อยากจะเสียมันไปเขายอมไม่ได้หรอกถ้าเห็นใครสักคนต้องมาเจ็บปวดเพราะคนแบบเขา
สตีฟ...
ในวันนั้นร่างเล็กเห็นคนตัวสูงที่ระเบียบจัดและชอบดุว่าเขาบ่อยๆเวลาทำอะไรที่ผิดหรือฝืนตัวเองมากเกินไป แต่สุดท้ายก็ต้องเข้ามากอดออดอ้อนเป็นการขอโทษประจำ นั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น ถึงแม้ใจจะเจ็บปวดแต่ก็ทำ สั่งให้จาร์วิสพ่นยาสลบอย่างแรงจนคนที่เขารักมากสลบลง และพาไปในห้องนั่งเล่นที่ไร้ทางออก ทุกอย่างรอบตัวเป็นกำแพง แต่ข้างในครบครัน เชื่อเถอะว่าถ้าตื่นมา สตีฟได้โมโหพังห้องนั้นแน่ๆ แต่เพื่อปกป้อง ไม่อยากให้ต้องมายุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ ยังไงก็ต้องทำ
หยดน้ำตาสีใสไหลรินภายใต้หน้ากากสีทองแดง มือกำแน่น ได้แต่ทรุดตัวลงนั่งกอดเข่าตัวเองไปเงียบๆ ความวังเวงรอบกายทำให้รู้สึกหนาวสั่นแม้ว่าจะอยู่ข้างในหุ่นยนต์ก็ตาม
"สตีฟ.."เศรษฐีหนุ่มใช้ฝ่ามือลูบกำแพงที่ข้างในเป็นห้องที่ขังคนที่รักเอาไว้
"ได้โปรด..."เสียงพูดหยุดไปพร้อมกับความรู้สึกที่พุ่งเข้ามาจนจุกอก "มีความสุขแทนฉันที"
----------------------------------------------------------------------------------------
"มีความสุขงั้นหรอ?"เสียงขบฟันกรอดๆเมื่อได้ยินเสียงที่ถูกบันทึกไว้ โดยจาร์วิส001
โทนี่สร้างจาร์วิส001มาเพื่อความสะดวกสบายให้แก่เขา แต่ก็ไม่สามารถทำเกิดคำสั่งของโทนี่ได้ เพราะจาร์วิส001นั้นถูกควบคุมโดยจาร์วิส
แต่ถึงแม้ว่าจะไม่มีเหตุอะไรเกิดขึ้น สตีฟไม่เคยปล่อยวางสั่งให้จาร์วิส001บันทึกเสียงไว้ตลอดเวลาและแน่นอนว่ามันบันทึกไว้ทั้งหมดที่โทนี่พูดจริงๆ
ตาสีฟ้าที่มักฉายแววอ่อนโยนหากแต่ตอนนี้ดุดันจ้องมองไปในกำแพงที่ร้าว ถึงแม้ว่าตึกนี้จะใช้หินที่แข็งแรงมากขนาดไหน แต่อย่าลืมว่า'สตีฟ'เป็นใคร ถ้าตอนนี้นำหินที่มีความทนทานและแข็งแรงมากที่สุดในเอเชียหรือบนโลกใบนี้ ณ ตอนนี้ร่างสูงมั่นใจแบบสุดๆว่ามันต้องแหลกละเอียดคามือของเขาแน่ๆ
กัปตันหนุ่มขยับคอไปมาพร้อมหมุนข้อมืออย่างช้าๆ กระตุกยิ้มมุมปากอย่างเย็นชาหากก่อนที่จะได้พังมันจริงๆเป็นอันต้องหยุดเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคย
"สตีฟ! รอก่อนนะ ฉันกำลังไปช่วย"แบล็ควิโดว์พูดใส่ไมค์ก่อนจะกดเปิดทางออกให้
ชายหนุ่มอเมริกามองกำแพงที่เริ่มเลือนหายไปพร้อมทางออก โดยมีฮอว์คอายยืนเฝ้าอยู่ด้านหน้า
พร้อมกับชายผมสีน้ำตาลแดงที่ยืนอยู่ด้วย แต่ตอนนี้เขาไม่มีเวลามานั่งคิดหรอกว่าใครเป็นใคร เพราะในสมองตอนนี้มันมีแต่ว่าต้องตามตัวแสบกลับมาให้จงได้!
ความคิดเห็น