พรหมรักพิทักษ์ใจ

ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้น

           บทนำ

เสียงกุกกักที่ประตูทำให้คนที่อยู่ในห้องชะงักขาที่จะเดินกลับไปที่เตียงนอน เขาหันมองอย่างสงสัยก่อนจะสาวเท้ายาวๆมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าประตู ครู่หนึ่ง

“ใครครับ”

 เงาที่เคลื่อนไหวอยู่หน้าประตูยังนิ่งสงบอยู่ตรงนั้น เหมือนกำลังชั่งใจกับเรื่องอะไรบางอย่าง เจ้าของเสียงขมวดคิ้วมุ่นอย่างฉงนใจยิ่งนัก ก็นี่เป็นบ้านของเขา นี่ก็เป็นห้องนอนส่วนตัวของเขา คนที่จะเข้ามาถึงหน้าประตูห้องนอนเขาได้ก้มีแต่คนที่เข้านอกออกในบ้านเขาเท่านั้นแหละ

 แล้วใครกันมายืนด้อมๆมองๆอยู่หน้าประตูห้องของเขา จะพูดอะไรก้ไม่พูด ทำท่าเหมือนจะเคาะแต่ก้ไม่เคาะ มันเลยมีแต่เสียงกุกกักๆนั่นไงล่ะ เอ…หรือว่าจะเป็น

เจ้าของห้องกอดอกพิงผนังข้างประตูแล้วถอนหายใจ “จะให้ผมช่วยอะไรก็บอกมาเถอะครับ น้าสมชัย”

“เอ่อ…คุณดินแดน”

เสียงตอบกลับมาจากหลังประตูนั้นเบาหวิว เหมือนกลัวว่าใครจะได้ยิน เรียกรอยยิ้มเล็กๆจากคนถามได้ในทันที ถือว่าเซ้นส์ยังดีอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว ดินแดนหมุนลูกบิดประตูเปิดออกก่อนจะพบเข้ากับร่างของสมชัยวัยสี่สิบปลายๆซึ่งเป็นคนงานเก่าแก่ของพ่อเขาจึงนับถือเหมือนญาติ ยืนก้มหน้าก้มตาอย่างนอบน้อมอยู่หน้าห้องนอนของเขา

“น้าสมชัย มีเรื่องจะคุยกับผมใช่มั๊ยครับ”ดินแดนเปิดฉากถามทันทีอย่างไม่อ้อมค้อม ด้วยเป็นคนตรงๆอยู่แล้ว ไม่ต้องวกไปวนมาให้เสียเวลา พูดกันตรงๆเข้าใจง่ายดี

สมชัยก้มหน้าก้มตามองซ้ายมองขวากลัวว่าใครจะเห็นเข้า

“ไม่มีใครเห็นหรอกครับ พี่ป้องกับคุณแม่ไปงานแต่งงานที่โรงแรม คุณพ่อไปงานศิษย์เก่าที่โรงเรียน ป้าอิ่มออกไปซื้อของที่ตลาด ส่วนนกป่านนี้ก็คงกลับบ้านไปแล้ว”

พี่ป้องที่เขาพูดถึงนั้นคือ ปกป้อง พี่ชายคนเดียวของเขา ดินแดนโตมาในครอบครัวที่เป็นนักธุรกิจ ที่บ้านเขาทำธุรกิจรับเหมาก่อสร้างและอัญมณี จริงๆแล้วดั้งเดิมธุรกิจอัญมณีเป็นของคุณยายของเขา แต่พี่น้องทางฝั่งแม่ย้ายไปอยู่ต่างประเทศกันหมด มีแม่เขาเพียงคนเดียวที่ยังอยู่ที่ประเทศไทย ธุรกิจนี้จึงตกมาอยู่ในความดูแลของแม่ ส่วนธุรกิจรับเหมาก่อสร้างเป็นธุรกิจที่พ่อของเขาก่อตั้งขึ้นและเป็นเจ้าของก่อนที่จะมาแต่งงานกับแม่ ครอบครัวเขาตอนนี้เลยต้องดูแลควบทั้ง 2 ธุรกิจ เพราะทั้งพ่อและแม่ไม่มีใครยอมทิ้งธุรกิจที่ตัวเองทำมาตั้งแต่มันเริ่มก่อตั้งขึ้น จนเป็นตัวเป็นตนจนถึงทุกวันนี้

แม้จะรู้ว่าท่านทั้งสองทั้งเหนื่อยกายและเหนื่อยใจกับเรื่องจุกจิกในบริษัท แต่เห็นพ่อกับแม่มีความสุขกับธุรกิจที่กำลังก้าวหน้าอยู่ในตอนนี้ดินแดนก็ทำได้แค่ปล่อยเลยตามเลยและคอยเป็นกำลังใจให้ จะไปช่วยงานที่บริษัทบ้างก้แค่เสาร์อาทิตย์ที่ไม่มีเรียน ซึ่งก้ไม่บ่อยเลยที่ดินแดนจะเข้าบริษัท เขาได้แต่ฟังความเคลื่อนไหวจากพี่ชายของเขา หรือบางทีก้รับรู้ความเคลื่อนไหวต่างๆบนโต๊ะกินข้าว เรื่องที่จะให้คนในบริษัทรู้จักเขานั้นลืมไปได้เลย ถึงแม้ว่าทั้งพ่อและแม่จะงานยุ่งสักเพียงไหน แต่ก้ถือว่ายังโชคดีที่มีทีมลูกน้องเก่าแก่อย่างน้าสมชัย และคนอื่นๆอีกหลายคนที่ทำงานอย่างรู้ใจกันเป็นทีมงานที่ช่วยงานทุกอย่างในบริษัท น้าสมชัยก้เหมือนเป็นหัวแรงสำคัญที่ทำให้ธุรกิจดำเนินมาถึงจุดนี้ได้

ปกป้องพี่ชายของเขาก้เข้านอกออกใน 2 บริษัทบ่อยๆตั้งแต่เรียนจบ จนตอนนี้เป็นกรรมการผู้จัดการบริษัทธวัชก่อสร้างของพ่อไปแล้ว ส่วนธุรกิจอัญมณีของแม่ ปกป้องบอกกับน้องชายว่ารอให้เขามาจัดการสานต่อเอง ซึ่งก้ลงตัวพอดี

ลูกชายทั้งสองดูแลกันคนละบริษัทแม้ว่าดินแดนจะไม่ต้องการก้ตาม แต่มันก็เป็นหน้าที่ของลูกที่จะช่วยงานและสืบทอดกิจการของพ่อแม่ และไม่ว่าทั้งพ่อและแม่จะงานยุ่งจนไม่มีเวลาขนาดไหน ถ้าไม่มีธุระนอกบ้านที่สำคัญทั้ง 2 ท่านก้จะมานั่งเป็นประธานบนโต๊ะอาหารทุกครั้ง ทำอย่างนี้จนตอนนี้ดินแดนก้เรียนแพทย์มาจนถึงปี 4 แล้ว ทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิม

ดินแดนยืนมองคนที่มาหาเค้าถึงหน้าห้องด้วยความฉงน น้าสมชัยทำท่าจะพูดอะไรบางอย่างกับเขาหลายรอบแล้ว แต่ก้ไม่พูดสักที ตัวเขาเองก้ไม่รู้เหมือนกันว่าเรื่องอะไร แต่มันคงสำคัญสำหรับน้าสมชัยไม่น้อย ถึงขนาดขึ้นมาหาเขาถึงหน้าห้องนอน ปกติน้าสมชัยขี้เกรงใจจะตาย

คนมาเยือนเงยหน้ามองเจ้าของห้องอย่างลังเล แววตาไหววูบมีแววกังวลอะไรบางอย่าง ดินแดนมองผู้ชายวัยกลางคนตรงหน้าอย่างนึกรู้ว่าเค้าคิดอะไร

“เข้ามาคุยในห้องผมก้ได้นะ จะได้เป็นเรื่องส่วนตัว” เจ้าของห้องพูดเสร็จก้เดินนำเข้าไปในห้อง นายสมชัยเดินตามเข้ามาแล้วปิดประตูล็อคกลอนให้เรียบร้อยเหมือนกลัวว่าใครจะเห็นจริงๆเหมือนที่ดินแดนคิด

“คุณดินแดนครับ ผมมีเรื่องรบกวนบางอย่าง” สมชัยเปิดปากพูดทันทีเมื่อดินแดนนั่งลงที่ปลายเตียงนอนของเขา ส่วนตัวเองยืนสงบนิ่งอย่างนอบน้อมห่างออกไปไม่มากนัก

“ว่ามาสิครับ”

“สัญญากับผมก่อนนะครับ ว่าเรื่องนี้จะเป็นความลับ” คิ้วของเจ้าของห้องขมวดเข้าหากันน้อยๆแต่แววตาอ้อนวอนและจริงใจของสมชัยก้ทำให้คิดว่าคงเป็นเรื่องจริง สมชัยคงไม่อำเขาแน่ๆ

“ความลับงั้นหรอ” เขาถามขึ้นพลางเลิกคิ้ว

“ครับ ความลับที่เราจะรู้กันแค่สองคน” ดินแดนมองหน้าสมชัยอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าสมชัยคงไม่พูดล้อเล่น วันนี้มาแปลกแหะ อยู่ๆก้จะมาพูดเรื่องความลับกับเขา แปลกจริงๆ

“ครับ ความลับก้ความลับ ลับสุดยอดเลยนะเนี่ย”เขารับปากพร้อมหัวเราะเบาๆ แม้กระทั่งนายสมชัยเองก้อดที่จะชื่นชมเจ้านายตัวน้อยๆที่เขาเห็นมาตั้งแต่เด็กๆไปไม่ได้ทั้งหล่อเหลาและมีเมตตาเหลือเกินนายน้อยของสมชัย

นายสมชัยยิ้มอย่างดีใจ แววตาเป็นประกายสั่นระริก เมื่อเจ้านายรับปากคนงานเดินดินอย่างเขา เขาไว้ใจคนไม่ผิดจริงๆ คุณดินแดนต้องช่วยเขาได้ ช่วยได้แน่นอน เขาจึงตัดสินใจมาหา เพื่อขอให้เขาช่วยอะไรบางอย่าง และนายสมชัยก้ไม่เคยผิดหวัง ความช่วยเหลือจะถูกหยิบยื่นให้เสมอจากนายน้อยคนนี้

“ขอบคุณมากๆเลยครับคุณดินแดน ขอบคุณจริงๆ” สมชัยโผเข้ามาจับมือดินแดนด้วยความดีใจ

“ไม่ต้องทำหน้าเหมือนเห็นผมเป็นเทวดาอย่างนั้นหรอกครับ อะไรที่ผมทำได้ผมก็จะทำให้ ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว น้าสมชัยอยุ่ที่บ้านผมมาก่อนที่ผมจะเกิดอีก ก้เหมือนเป็นคนในครอบครัวนั่นแหละครับ ว่าแต่ทำไมน้าสมชัยไม่ไปขอให้พี่ป้องช่วยล่ะ รายนั้นราศีดีกว่าผมเยอะ” ดินแดนยิ้มน้อยๆ ปกป้องมีกำลังคน อำนาจและลูกน้องมากมาย ให้ทำอะไรสักอย่างก้จะได้อย่างที่ใจปรารถนาโดยบางทีไม่ต้องลงมือเองด้วยซ้ำ แค่สั่งลูกน้องและรอการรายงานผลว่างานที่สั่งสำเร็จไปได้ด้วยดี

“คุณปกป้องงานเยอะมากพอแล้ว ผมไม่กล้านะครับกลัวเอาเรื่องไร้สาระไปกวนใจ เลยคิดว่าคุณดินแดนน่ะเหมาะสมที่สุด”นี่เขาควรจะดีใจมั๊ยนี่ เค้าเหมาะสมกับงานนี้เฉพาะเลยนะ

“เรื่องอะไรครับ ที่จะให้ผมช่วย”

“เรื่องลูกสาวของผมน่ะครับ”

“ลูกสาวของน้าสมชัย? น้าสมชัยมีครอบครัวด้วยหรอครับ ผมไม่เคยรู้”

สมชัยถอนใจออกมาเฮือกใหญ่ นึกย้อนไปในอดีต ก่อนจะเล่าเรื่องราวที่ฝังอยูในส่วนลึกของจิตใจให้ดินแดนฟัง

“20 ปีที่แล้วผมเป็นคนชอบดื่มชอบเที่ยว และเล่นการพนัน ผมเข้าบ่อนทุกวันจนภรรยาของผมเค้าเอือมระอา เงินก้ไม่ค่อยจะมีใช้ ผมทุบตีเธอเพราะความเมา จนวันหนึ่งผมถูกตำรวจจับเพราะมีคนเอายามายัดใส่มือผม ผมติดคุกนานถึง 8 ปีจึงจับคนร้ายตัวจริงได้ พอผมกลับไปที่บ้านก้พบว่าภรรยาของผมได้หนีไปแล้ว ทิ้งจดหมายเก่าๆกับรูปไว้  1 ใบ รูปที่มีภาพภรรยาผมกับเด็กผู้หญิงตัวน้อยๆ” สมชัยหยิบรูปในกระเป๋าเสื้อส่งให้ดินแดนดู

 ผมไม่รู้จะทำยังไง คนเพิ่งออกจากคุกมาไปสมัครงานที่ไหนก้ไม่มีใครรับ จนกระทั่งผมได้พบกับคุณธวัช พ่อของคุณดินแดนผมจึงมีวันนี้ได้ เพราะท่านได้ให้ชีวิตใหม่แก่ผม”

 “วันนั้นผมไปส่งคุณดินแดนที่โรงพยาบาล ผมเจอเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ผมรู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตาและมั่นใจว่าเธอคือเด็กผู้หญิงในรูปนั่น เธอคือลูกสาวของผม”

“โรงพยาบาลหรอครับ? น้าสมชัยครับ วันๆนึงคนที่มาโรงพยาบาลเยอะแยะนะครับ หาตัวกันไม่เจอหรอก”ดินแดนแย้ง

“ลูกสาวผมทำงานพิเศษอยู่ร้านสะดวกซื้อที่โรงพยาบาลครับ เธอกำลังลำบาก ผมรู้สึกผิดมากจริงๆ ผมไม่เคยไปรับผิดชอบอะไรเลย เป็นสามีที่ไม่น่าให้อภัย  เป็นพ่อที่ดีของลูกไม่ได้” น้ำตาของนายสมชัยพรั่งพรูออกมาจนคนเป็นเจ้านายได้แต่นิ่งอึ้งกับเรื่องราวครอบครัวคนงานที่ได้ยิน เขาเดินไปแตะไหล่นายสมชัยเบาๆ

“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมจะช่วยเอง ผมสัญญา”ดินแดนยิ้มให้กำลังใจ เขาคือว่าที่หมอ และหน้าที่ของหมอก้คือช่วยชีวิตคน ไม่ว่าจะเป็นด้านร่างกายหรือจิตใจเขาก้ต้องช่วย และต้องช่วยให้สุดความสามารถด้วย