คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 4
Title: Tutor 4/?
Author: Bepine
Series: Sherlock Holmes BBC
Pairing: Sherlock/John
Rating: PG
Summary: เด็กหนุ่มเชอร์ล็อก โฮล์มส์ ผู้ซึ่งเคยชินกับการศึกษาด้วยตนเองภายในบ้านของตน ได้ตัดสินใจที่จะสอบเข้ามหาลัยคู่แข่งกับพี่ชายของเขา ด้วยเหตุนั้นเองที่พ่อแม่ของเขาได้ตัดสินใจจ้างนักศึกษาแพทย์ จอห์น เอช วัตสัน จากมหาลัยเดียวกันให้มาเป็นติวเตอร์ส่วนตัว
A/N: โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
.
.
.
“ทั้งหมดนี่เลยเหรอ”
“ใช่ ทั้งหมดนี่แหละ...”
“จอห์น นี่มันกองภูเขาหนังสือชัดๆเลยนะ!!”
เชอร์ล็อกที่ลุกพรวดจ้ำอ้าวหนีอีกฝ่ายแทบจะในทันทีที่อีกฝ่ายถือกองหนังสือสิบกว่าเล่มเข้ามาในบ้านเร่งสปีดการก้าวขาให้เร็วขึ้น เพราะว่าคนร่างเล็กช่างมีความพยายามเหลือเกินถึงได้ถือกองหนังสือพวกนั้นเดินตามเขาต้อยๆมาไม่หยุดแบบนี้
“ขอโทษนะ ใครกันที่บอกว่าจะสอบโอเน็ตให้ได้มากกว่า 60% !!!”
เสียงของจอห์นที่ยังคงตามติดทำให้เชอร์ล็อกผวา ขายาวๆเลยรีบก้าวขึ้นบันไดขึ้นห้องไปให้เร็วที่สุด หมายจะขังตัวอยู่ในห้องของตนจนหมด 12 ชั่วโมงแห่งขุมนรก
“แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าฉันต้องอ่านหนังสือประวัติศาสตร์กับสังคมเยอะขนาดนั้นนี่!!!”
มือเรียวเปิดประตูห้องนอนออกก่อนจะแทรกตัวเข้าไปในห้องนั้นและปิดประตูทันที
ทว่า.....
ปึก!
“ไม่ให้หลบเข้าห้องหรอกนะ!!!”
ร่างเล็กพูดเสียงรอดไรฟันขณะที่เอาหนังสือเล่มหนึ่งที่ตนหอบมาขวางประตูไว้ และถือโอกาสที่คนผมหยิกชะงักแทรกตัวเข้ามาในห้องได้สำเร็จโดยไม่วายจะแบกหนังสือน่าแขยงพวกนั้นเข้ามาด้วย
“คราวนี้จะยอมนั่งอ่านดีๆรึยัง เชอร์ล็อก”
จอห์นยิ้มน้อยๆอย่างภาคภูมิใจขณะที่ค่อยๆถือกองหนังสือพวกนั้นเข้ามาใกล้อีกฝ่ายมากขึ้นเรื่อยๆ ไม่สนว่าอีกฝ่ายจะมีท่าทียังไง
“ฝันไปเหอะจอห์น!”
ว่าจบร่างสูงก็ถือโอกาสวิ่งออกข้างหลบร่างเล็กเพื่อที่จะหนีออกจากห้องทันที แต่ทว่า.....
“มานั่งมานั่งอ่านหนังสือดีๆเดี๋ยวนี้!!!!”
แรงกระชากที่จากร่างเล็กที่ไม่เล็กเหมือนขนาดตัวทำเอาร่างของคนคิดจะหนีถึงกับหงายหลังล้มคะมำลงบนเตียง และไม่วายดึงร่างอีกคนดึงมาด้วย กลายเป็นภาพที่ว่าคนตัวเตี้ยกว่ากำลังคร่อมทับคนผมหยิก ทั้งสองเบิ่งตากว้างไม่กล้าขยับร่างกายแม้แต่ส่วนเดียว และเพราะเสียงอึกทึกคึกโครมเมื่อกี้ทำให้ได้ยินเสียงฝีเท้าสามคู่กำลังวิ่งเข้ามา และก่อนที่ทั้งคู่จะทันได้ตั้งตัวหรือว่าผละออกจากกัน เสียฝีเท้าพวกนั้นก็หยุดลงตรงหน้าห้องพร้อมกับประตูที่เปิดผางออก
“......เอิ่ม.....พวกเรามากวนรึเปล่าจ้ะเนี่ย”
เสียงตะกุกตะกักออกมาจากปากของคุณนายโฮล์มส์เป็นคนแรกขณะที่คนที่เหลือยังช็อกอยู่
“มะ มันไม่ใช่แบบที่ทุกคนคิดนะครับ!”
จอห์นที่รู้ตัวก่อนใครรีบเด้งตัวออกมาจากคนที่ตนคร่อมอยู่ มือเล็กโบกสะบัดในอากาศไปมาเสียถี่ยิบชนิดว่าพยายามปฏิเสธเต็มที่ แต่เมื่อดูจากท่าทีของแต่ละคนที่มองมาก็อดที่จะหน้าแดงไม่ได้
บ้าเอ้ย! ใครเห็นภาพนั้นแล้วไม่คิดสิแปลก!!!
เด็กหนุ่มร่างเล็กได้แต่กรีดร้องในใจเพราะรู้ทั้งรู้ว่าถึงจะอธิบายไปมันก็ยากที่ใครจะโง่พอที่จะเชื่อได้
“....งั้น เดี๋ยวพวกเราออกไปข้างนอกก่อนดีกว่า....”
ไมครอฟต์ที่ดูจะหายช็อกเมื่อกี้นี้พูดตะกุกตะกักก่อนจะค่อยๆกระตุกแขนให้พ่อกับแม่ของตนเดินลงไปโดยไม่ลืมที่จะงับประตูลงตามเดิม
“ว้าว.....นายนี่แรงเยอะชะมัดเลยนะจอห์น”
เสียงที่ฟังดูไม่ทุกข์ไม่ร้อนของคนที่นอนแอ้งแม้งบนเตียงทำเอาจอห์นกำหมัดแน่น นึกอยากจะเอาหัวโขกกับอีกฝ่ายสักโป้กสองโป้ก ร่างเล็กค่อยๆหันกลับไปมองอีกฝ่ายพร้อมทั้งคลี่ยิ้มเย็นช้าๆแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นว่ามือเรียวกำลังพลิกหน้าหนังสือประวัติศาสตร์อ่านอยู่
“นาย.....”
ร่างเล็กพูดเสียงตะกุกตะกัก นึกอยากจะขยี้ตากับสิ่งที่ตนเห็น
“แค่อ่านพวกนี้ให้จบทุกเล่มแล้วจำให้ได้สินะ เอาล่ะ นายก็มานั่งตรงนี้สิ”
เชอร์ล็อกตบมือลงบนพื้นที่ว่างบนเตียงข้างๆที่เขาโดยไม่แม้แต่จะเหลือบตามามองจอห์นด้วยซ้ำไป
“นายควรนั่งอ่านหนังสือดีๆนะ นอนหงายอ่านแบบนั้นทำให้สายตาเสียนะรู้ไหม”
จอห์นถอนหายใจก่อนจะนั่งลงข้างๆอีกฝ่ายตามที่อีกคนบอก แต่ก็ยังไม่วายจะเอ็ดวิธีการอ่านหนังสือของอีกคนไปด้วย
“น่าๆ....นายนั่งเงียบๆรอฉันอ่านเสร็จแล้วนายค่อยเอาแบบทดสอบในกระเป๋าเป้นายมาให้ฉันทำก็พอ”
จอห์นเลิกคิ้ว อีกฝ่ายรู้ได้ยังไงว่าเขาเอาแบบทดสอบมาเตรียมทดสอบด้วย จำได้ว่ายังไม่ได้พูดออกไปเลยแท้ๆ และเขาก็ยังไม่ได้เปิดเป้เลยด้วยซ้ำ
“ฉันได้กลิ่นกระดาษจากมือและเป้ของนาย กลิ่นของกระดาษขี้ช้าง และหนังสือที่นายเอามาให้ฉันอ่านก็ไม่ได้ทำจากกระดาษชนิดนั้นเลยซักเล่ม แต่นายกลับเลือกเอามันใส่เป้แทนที่จะหอบมาพร้อมกับกองหนังสือที่เอามาให้ฉัน คงเป็นเพราะนายอยากให้การทดสอบนี้เป็นเซอร์ไพรซ์”
เชอร์ล็อกร่ายยาว ขณะที่ยังคงไม่ละสายตาไปจากหนังสือตรงหน้า
“แต่ฉันอาจจะไม่ได้เอาแบบทดสอบมาก็ได้นี่นา ฉันอาจจะเอาหนังสือมาอ่านเล่นก็เป็นได้”
จอห์นแย้ง
“ไม่มีทางหรอก เพราะนายเป็นคนดีไงล่ะ การเป็นติวเตอร์สอนตลอด12ชั่วโมงแบบนายแล้วจะเอาหนังสือมาอ่านฆ่าเวลาก็เท่ากับว่านายละเลยหน้าที่ ซึ่งนายไม่ใช่คนแบบนั้น”
“...........................”
“มีอะไรเหรอ?”
เชอร์ล็อกละสายตาจากหนังสือในมือครู่หนึ่งเพื่อหันมามองอีกฝ่ายที่อยู่ๆก็เงียบไป
“นั่น.....น่าอัศจรรย์”
จอห์นเอ่ยชมอีกฝ่ายด้วยความจริงใจก่อนจะคลี่ยิ้มชื่นชมให้
“......ขอบคุณ”
.
.
.
“เชอร์ล็อก”
“หืม”
“นายอ่านหนังสือติดต่อกันมา 5 ชั่วโมงครึ่งแล้วนะ อยากจะพักไหม”
“ไม่”
“โอเค....งั้นอยากได้อะไรไหม พวกของกินน่ะ นี่ก็จะเที่ยงแล้ว”
“ขอกาแฟน้ำตาลสองกับอะไรก็ได้”
“โอเค งั้นรอแปปนะ”
จอห์นเดินลงมาหากับข้าวหรืออะไรที่พอจะกินได้ให้อีกฝ่ายในครัว ตอนนี้บ้านทั้งหลังของครอบครัวโฮล์มส์เงียบหยั่งกะป่าช้า เพราะคนที่เหลือออกไปจากบ้างตั้งแต่ตอนที่มาเห็นสภาพเขากับเชอร์ล็อกในตอนเช้า และยังไม่มีท่าทีว่าจะกลับง่ายๆ..... กรรมเลยมาตกอยู่ที่จอห์นอีกครั้งเพราะไม่มีคนทำอาหารให้ไอ้เด็กโข่งนั่นกิน เขาเลยต้องลงมาคุ้ยลิ้นชักทีละลิ้นชักและคุ้ยตู้ทีละตู้เพื่อหาอะไรก็ได้ที่พอจะมาทำอาหารได้ จอห์นตัดสินใจชงกาแฟให้อีกฝ่ายก่อนและวางไว้บนเคาท์เตอร์ ก่อนที่เขาจะหันไปสนใจกับตู้เย็นที่ตั้งอยู่ข้างๆ และสิ่งที่เขาเจอในตู้เย็นก็คือ......
“........กะโหลก.......”
จอห์นหยิบกะโหลกที่วางอยู่บนช่องแช่แข็งในตู้เย็นออกมาพิจารณา
“ของจริงซะด้วย...”
จอห์นพลิกกะโหลกในมือไปมา
“นั่นเพื่อนผมเอง”
เสียงทุ้มที่จู่ๆก็ดังมาจากด้านหลังทำเอาคนร่างเล็กสะดุ้งจนเกือบทำหัวกะโหลกหลุดมือ แต่ก็โชคดีที่ยังมีสติพอจะคว้าไว้ได้ ก่อนจะหันขวับไปมอง ‘เด็กโข่ง’ ที่ตอนนี้ยืนพิงกำแพงซดกาแฟที่เขาวางไว้บนเคาท์เตอร์อยู่อึกใหญ่ ดูจะไม่ทุกข์ไม่ร้อนเอามากจนน่าหมั่นไส้
จอห์นติดสินใจวางหัวกะโหลกลงบนช่องแช่แข็งเหมือนเดิมก่อนจะกลับไปสนใจของในตู้เย็นต่อ ซึ่งมันน่าผิดหวังมากที่เขาแทบจะไม่เจออะไรในนั้นเลยนอกจากน้ำเปล่า
นี่บ้านนี้ไม่คิดจะซื้อของมาตุนไว้ในตู้เย็นบ้างรึไงนะ….
“มีอะไรกินไหมจอห์น ตอนนี้ฉันหิวมากเลย”
จอห์นถอนหายใจก่อนจะปิดตู้เย็นลง หันกลับมามองคนตัวสูงที่กำลังจ้องเขาตาไม่กะพริบและยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียว ก่อนจะเอ่ยประโยคชวนปวดหัวออกไป
“เราออกไปทานข้าวข้างนอกกันเถอะ”
โอ๊โอ๋ จอห์น เฮมิช วัตสัน........นายหลงเดินตามหมากของฉันเรียบร้อยแล้ว - SH
……………………………………………………..TBC……………………………………………………………
สวัสดีค่ะ ถูกใจกันไหมเอ่ย?? ถ้าชอบก็ดีใจนะคะ ฟฟฟฟฟฟฟฟ ฟิคนี้จะไม่สามารถดำเนินมาถึงตอนนี้ได้เลยถ้าไม่มีนักอ่านทุกคนนะคะ ต้องขอขอบคุณทุกคนจริงๆค่ะ
ขอบคุณโมโม่น้อยมากๆที่มาคอยคอมเม้นน่ารักๆทุกตอน ปลาบปลื้มมากค่ะ*_*
ขอบคุณฟิคของคนอื่นๆ (ไม่กล่าวเพราะเยอะมากกก) ที่ทำให้เราฮึดแต่งฟิคนี้ขึ้นมา
ขอบคุณคุณ indigosite ที่มาคอมเม้นฟินๆนะคะ ฟฟฟฟฟฟฟ
ขอบคุณแพนด้าจังที่มาให้เราลวนลาม อ้ะ ไม่ใช่!!!
ขอบคุณFytius Falevia ที่ตามอ่านและคอมเม้นทุกตอนในเด็กดี ;___; ไม่นึกว่าจะมีคนอ่าน
ขอบคุณพี่ภีมที่มาช่วยอวยเชอร์เคะ แม้ว่าเราจะไม่ได้แต่งก็ตาม ;_; #กราบ
ขอขอบคุณหมาขาว ที่มาช่วยฟิน ช่วยแคส ช่วยเข็น ช่วยให้อิจฉา #หืม? และบลาๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ที่ไม่อาจกล่าวได้หมดจริงๆ ขอบคุณมากๆน้า
พูดถึงหมาขาว แปะค่ะ แปะ
และก็สำหรับคนที่สนใจผลงาน แวะเวียนไปเยี่ยมได้ที่เพจ จิ้ม
และก็ขอบคุณคนอื่นๆที่ไม่ได้กล่าวถึงด้วยนะคะ รวมไปถึงนักอ่านเงาด้วยแล.....
Bepine
ความคิดเห็น