[Knb] How to...cook : Aokaga (END)

ลำดับตอนที่ #2 : 2nd: ไก่เทอริยากิ

2^nd cooked

          เสียงเคาะประตูห้องอย่างแรงปลุกให้คางามิต้องแหกขี้ตาตื่นขึ้นมาอย่างเสียไม่ได้ ร่างสูงหากแต่สันทัดค่อยๆพยุงแกมลากสังขารของตัวเองลงมาจากโซฟาอย่างเชื่อช้า มือก็คลำสะเปะสะปะไปคว้ากางเกงขายาวที่ถอดไว้ตั้งแต่เมื่อคืนมาสวมกันแขกอุจาดที่ต้องมาเห็นเขานุ่งแค่เสื้อยืดสีขาวและกางเกงบ็อกเซอร์ขาสั้น มือหนายกขึ้นยีหัวตัวเองแรงๆหวังให้สติสตังกลับมาครบสมบูรณ์ก่อนที่หูจะได้ยินเสียงด่าทอแว่วผ่านเข้ามาจากประตูหน้าห้อง

         เออ รบกวนห้องอื่นเข้าไป!!

          ร่างสูงเกือบๆ 2 เมตรรีบรุดพาร่างของตนออกมาปรากฏตัวหน้าประตูและกระชากมันให้เปิดอย่างแรงเพื่อที่จะได้พบกับ แขกพิเศษ ที่วันนี้มายืนทำหน้ายักษ์อยู่หน้าห้องถึง 2 คน

         อ่า...นี่มันวันดวงตกของเขาสินะ...

         “กว่าจะมาเปิดได้นะครับ คางามิคุง” เสียงเนิบนาบอันเป็นเอกลักษณ์ของคู่หูตัวดีดังเข้ามาเป็นคนแรกอย่างที่คาดไว้ ซึ่งแน่ล่ะว่าคางามิไม่คิดจะใส่ใจ ชายหนุ่มตวัดสายตาไปมองแขกผู้มาเยือนอีกคนที่ตอนนี้ทำหน้าเหมือนจะกระโดดกัดคอเขาให้จงได้

         “ความผิดพวกนายนั่นแหละ คราวหลังถ้าจะแวะมาหาก็ช่วยกรุณาโทรนัดไว้ก่อนเถอะ แบบนี้ใครจะไปกะเวลาตื่นทัน” คางามิสะบัดหัวไล่ความง่วงงุนออกไปอีกระรอก เปิดประตูให้กว้างขึ้นและพยักพเยิดให้แขกผู้มีเกียรติทั้งสองคนเดินเข้ามา

         เด็กหนุ่มเดินไปหยิบแก้วน้ำเปล่ามาวางไว้ที่โต๊ะใสตัวเล็กหน้าโทรทัศน์ซึ่งตอนนี้กำลังถูกจับจองโดยคุณแขกทั้งสองคน ก่อนจะเริ่มเปิดประเด็น

         “พวกนายยังไม่ได้บอกเลยว่ามาที่ห้องฉันทำไม แล้วทำไม แก ต้องมาด้วย”

         ว่าจบก็ปรายตาไปมองเด็กหนุ่มผิวสีแทน ที่ตอนนี้นั่งกางแขนกางขาสบายใจเฉิบอยู่บนโซฟาของเขา...

         “ที่พวกผมมาวันนี้ก็เพราะเรื่องอาโอมิเนะคุงนี่แหละครับ”

         คางามิเลิกคิ้ว นึกไม่ออกว่าไอ้ผิวแทนนี่จะมาเป็นสาเหตุที่ทำให้มี แขก สองคนมาโผล่หน้าประตูเขาได้ยังไง

         “ผมเข้าใจว่าคางามิคุงสงสัย แต่ยังไงตอนนี้ช่วยทำไก่เทอริยากิให้อาโอมิเนะทานด้วยเถอะนะครับ!”

          ดวงตาสีเพลิงเบิกโพลงเมื่อร่างเล็กขอเพื่อนสนิทที่พ่วงตำแหน่งคู่หูจู่ๆก็ลงมานั่งคุกเข่าลงกับพื้นพร้อมโค้งตัวลงขนาดนั้น

         “ค คุโรโกะ”

         “ตามที่เจ้าเท็ตสึยะพูดนั่นแหละ หน้าที่ของนายตอนนี้คือลุกขึ้นไปทำไก่เทอริยากิให้ฉันกิน” เสียงเนิบนาบของอีกหนึ่งชีวิตในห้องทำให้หัวคิ้วของคางามิกระตุก แต่เพราะดูจากท่าทีของเพื่อนตัวเล็กแล้วยังไม่มีท่าทีว่าจะลุกขึ้นมานั่งแบบเดิมง่ายๆ ร่างสูงจึงถอนหายใจออกมาดังพรืดแล้วเดินไปที่ประตู

         “ฉันจะออกไปซื้อวัตถุดิบ นั่งรออยู่ในนี้เงียบๆล่ะ”

         ในเมื่อไม่อยากบอกสาเหตุ คางามิก็ขี้เกียจจะถาม...ได้แต่หวังว่าสองคนนั้นจะมีเหตุผลสำคัญจริงๆเหมือนที่แสดงออกมาหรอกนะ

.

.

.

         ในที่สุด ไก่เทอริยากิ จานโตก็ถูกนำมาวางไว้ที่โต๊ะหลังจากที่พ่อครัวจำเป็นกลับจากซื้อของและหายเข้าครัวไปกว่าชั่วโมง ดูเวลาตอนนี้ก็ปาไปเกือบเที่ยงเสียแล้ว หากแต่คางามิไม่สนใจ เด็กหนุ่มตักข้าวให้แขกทั้งสองคนอย่างละถ้วยก่อนจะตักให้ตัวเองในปริมาณที่ค่อนข้างสูง

         “หวังว่าอาหารมื้อนี้จะไม่ใช่มื้อสุดท้ายของฉันหรอกนะ” แว่วเสียงยียวนของอาโอมิเนะมาจากโซฟา

         “จะกินก็รีบมานั่ง ไม่ ต้อง บ่น” คางามิตอบกลับเสียงเรียบ แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงทำให้ร่างของแขกผู้มาเยือนทั้งสองคนถึงกับสะดุ้ง

.

.

         เสียงตะเกียบที่กระทบกันและเสียงเคี้ยวสามจังหวะเริ่มมาได้สักพักหนึ่งแล้ว ทั้งห้องเหมือนตกอยู่ในความเงียบ ไม่มีประโยคสนทนา ไม่มีการละเล่นหรือการหยอกล้อระหว่างมื้ออาหารอย่างที่หลายคนคาดการณ์...

         เด็กหนุ่มผมแดงนั่งทานอาหารปริมาณเกินปกติในส่วนของตนไปเงียบๆ ไม่ปรายตามอง ไม่สนใจเพื่อนร่วมโต๊ะ

         “ไก่เทอริยากิอร่อยมากเลยครับคางามิคุง ขอบคุณมากนะครับ” คุโรโกะที่ดูท่าว่าจะทานเสร็จก่อนเพื่อนคลี่ยิ้มจริงใจให้จากอีกฝั่งของโต๊ะ ซึ่งคางามิทำแค่พยักหน้าเบาๆเท่านั้นเพราะตนยังทานไม่เสร็จ

         เขาเอื้อมมือไปข้างหน้าพร้อมตะเกียบเพื่อจะคีบเอาไก่ใส่จานอีกชิ้นหากแต่ไก่ชิ้นที่ว่ากลับถูกคีบตัดหน้าไปก่อนด้วยฝีมือของคนผิวแทน...

         คางามิคิ้วกระตุก แต่ก็นั่นแหละ ยังมีไก่อีกหลายชิ้นให้คีบ ตะเกียบไม้จึงเปลี่ยนเป้าหมายเป็นไก่ขึ้นต่อไป

         และความเงียบก็ปกคลุมทั่วทั้งห้องอีกครั้ง.

.

.

.

         เพราะอาโอมิเนะและคุโรโกะอาสาล้างจานให้คางามิจึงว่างไปชั่วขณะ ร่างสูงทิ้งตัวเอื่อยอยู่ที่โซฟาตัวเดิมกับที่ตนนอนอืดเมื่อคืน ฝังใบหน้าคมคายลงกับหมอนและกะจะพักสายตาสักครู่ หากทว่าแรงสั่นสะเทือนจากกระเป๋ากางเกงทำให้เขาต้องเด้งตัวขึ้นมาอีกครั้ง

         มือสากหยิบมือถือสีแดงเข้มออกมาจากกระเป๋ากางเกงด้านขวา คงจะอยู่ตั้งแต่เมื่อคืน.. เด็กหนุ่มเหลือบดูชื่อที่ขึ้นแสดงบนหน้าจอแวบหนึ่งก่อนจะเปิดฝาพับออกเพื่อรับสายทันที

         “Dad…”

.

.

.

          ไม่รู้ว่าคุโรโกะกับอาโอมิเนะออกมาจากห้องครัวมานั่งขนาบข้างคางามิตอนไหนก็ไม่ทราบ หากแต่เด็กหนุ่มผมแดงก็ไม่คิดจะใส่ใจ ยังคงพูดคุยกับคนในสายอย่างออกรส

       "Of Course, Next year I will visit you.” = แน่นอนว่าปีหน้าผมจะไปเยี่ยมพ่อ

          “So how have you been now?” = แล้วตอนนี้พ่อเป็นยังไงบ้าง?

          “I know you always busy but be careful yourself too.” = รู้ว่าพ่อยุ่งตลอดแหละแต่ก็ดูแลตัวเองบ้างล่ะ

          “LOL I don’t have any GF.” ฮ่ะๆ ผมไม่มีหรอกฟงแฟนนั่นน่ะ

          “Dad! I’m very busy all the time. So I have no more time to crush on someone.” = พ่อ! ผมยุ่ง(กับการฝึก)จนไม่มีเวลาไปปิ๊งใครเข้าหรอกนะ

          “I’m not child.” = ผมไม่ใช่เด็กสักหน่อย

       “OK bye”

          “I love you too…”

          ปลายสายวางไปแล้วแต่คางามิยังคงถือโทรศัพท์ไว้แนบหู ดวงตาสีนิลจับจ้องอยู่บนเงาสะท้อนของกระเบื้องสีขาวบนพื้นใต้ฝ่าเท้าของตัวเขาเอง...

         พ่อเองก็คงคิดถึงแม่

         .

         .

         เหมือนที่คางามคิดถึง

         มือถือในมือข้างขวาถูกฉุดออกไปจากฝ่ามือด้วยฝีมือของคนผิวแทน ขณะที่ไหล่ข้างซ้ายก็รับรู้ถึงน้ำหนักที่กดจากหัวทุยๆของเงามายา และคางามิก็สามารถละสายตาจากพื้นกระเบื้องได้ในที่สุด.

.

.

.

         คุโรโกะและอาโอมิเนะอยู่กับเขาทั้งวันแม้ว่าจะไม่มีอะไรทำมากไปกว่าการเล่นบาสและดูโทรทัศน์ในช่องรายการตลกปัญญาอ่อนก็ตาม

         ตกเย็น คางามินำไก่ที่เหลือจากเมื่อตอนเที่ยงมาทำอาหารเมนูเดิมตามที่อาโอมิเนะเรียกร้อง(แกมบังคับ) มื้ออาหารมื้อนี้เริ่มมีเสียงพูดคุยกันขึ้นมาบ้าง คุโรโกะเอ่ยปากชมฝีมือการทำอาหารของเขาเฉกเช่นเดิมหากแต่อาโอมิเนะนั้นไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา หลังจากจัดการกับมื้ออาหารและล้างจานเสร็จ คางามิจึงมาส่งแขกทั้งสองที่ป้ายรถเมล์

         “ถ้างั้นผมกลับก่อนนะครับ ถึงบ้านแล้วจะโทรบอก” คุโรโกะเอ่ยลาก่อนจะหันหลังแล้วเดินไปตามทางฟุตบาตเพื่อกลับบ้านของตนที่อยู่ห่างไปไม่กี่บล็อก

         คางามิตัดสินใจว่าจะยืนรอรถเมล์เป็นเพื่อนอาโอมิเนะก่อนแล้วจึงกลับขึ้นห้อง ที่ป้ายรถเมล์ตอนนี้จึงมีร่างของเด็กหนุ่มตัวโตสองคนขึ้นข้างกันเงียบๆ

         อาจเพราะช่วงเวลาที่เริ่มค่ำ จำนวนคนที่ยืนรอรถเมล์จึงมีจำนวนน้อยอย่างน่าใจหาย คางามิเหม่อมองท้องฟ้าสีส้มอมม่วงซึ่งเกิดจากการกระเจิงแสงของดวงอาทิตย์ สูดดมกลิ่นสะอาดของแสงแดดยามเย็นและกลิ่นเครื่องเทศที่ยังคงติดเสื้อ

         กลิ่นของแม่...

         จู่ๆสัมผัสหนักๆที่ไหล่ก็ทิ้งลงมาจากคนข้างๆ ไม่ต้องเหลือบมองก็รู้ว่าอาโอมิเนะกำลังใช้เขาเป็นที่พาดแขนอยู่ คางามิอยากจะยันอวัยวะเบื้องล่างใส่คนข้างๆยิกๆแต่ก็คร้านเกินกว่าจะทำลงไป เขาเลยปล่อยให้อีกฝ่ายยืมไหล่เขาใช้ไปทั้งอย่างนั้น

         “อาหารของนายในวันนี้น่ะ อร่อย”

         “ห้ะ!” คางามิหันหน้าไปมองคนข้างๆอย่างรวดเร็ว และก็รู้ว่าตัวเองคิดผิดเพราะนั่นทำให้ใบหน้าของพวกเขาห่างกันแค่คืบ

         “อาหารของนาย อร่อย แต่มันขาดอะไรบางอย่างไป...”

         คางามิกำลังจะอ้าปากแย้งทว่าอีกฝ่ายกลับชิงเอ่ยตัดหน้ามาเสียก่อน

         “หัวใจของคนทำยังไงล่ะ”

.

.

.

TBC

สวัสดีค่ะ บีไพน์มาแต่งตามสัญญาแล้วนะคะ ตอนแรกว่าจะแต่งเป็นฟิคสั้นแต่เห็นทีคงไม่ไหว โฮก มันยาวมาขนาดนี้แล้วสินะ กร้ากกกกก ถือว่าเป็นการลงสองตอนรวดแก้บนคะแนนสอบวิชาคณิตศาสตร์ละกันเนาะ

สารภาพว่าเพิ่งจะหลงลงเรือ Aokaga ได้ไม่นานเองค่ะ ดังนั้นหากผิดพลาดประการใดก็ขออภัยเอาไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะคะ

หากนักอ่านท่านไหนต้องการติเตียนเรื่องอะไรก็สามารถทิ้งคอมเมนต์ได้เลยค่ะ

สารภาพว่าแต่งฟิคคู่นี้แล้วไม่ค่อยมั่นใจในฝีมือตัวเองเลย ให้ตายเถอะ! ปกติบีไพน์แต่งแต่ฟิคโซนยุโรป แถมเป็นหนุ่มๆ3Dอีก นี่ก็เพิ่งมาเจาะ2Dครั้งแรก โฮกกกกก...หวังว่าทุกคนจะเอ็นจอยรี้ดดิ้งกันถ้วนหน้านะคะ

ปล.ยังไม่ได้ตรวจคำผิด

ด้วยรักและหลงไหลในไก่เทอริยากิ-----Bepine