คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2
Title: Tutor 2/?
Author: Bepine
Series: Sherlock Holmes BBC
Pairing: Sherlock/John or Johnlock
Rating: PG
Summary: เด็กหนุ่มเชอร์ล็อก โฮล์มส์ ผู้ซึ่งเคยชินกับการศึกษาด้วยตนเองภายในบ้านของตน ได้ตัดสินใจที่จะสอบเข้ามหาลัยคู่แข่งกับพี่ชายของเขา ด้วยเหตุนั้นเองที่พ่อแม่ของเขาได้ตัดสินใจจ้างนักศึกษาแพทย์ จอห์น เอช วัตสัน จากมหาลัยเดียวกันให้มาเป็นติวเตอร์ส่วนตัว
A/N: โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
.
.
.
“ไง......”
“นายคือใคร?”
“ฉันจอห์น วัตสัน ติวเตอร์ส่วนตัวของนาย”
กว่า 3 นาทีที่ทั้งสองยืนจ้องหน้ากันโดยไม่แม้แต่จะขยับตัวหรือหลบสายตา จนในที่สุดเชอร์ล็อกก็เป็นฝ่ายยอมแพ้ เบี่ยงสายตาไปยังหนังสือหอบใหญ่ที่มือเล็กๆของอีกฝ่ายถือแนบอกอยู่
“เราจะติวกันที่ห้องนั่งเล่น”
“โอเค งั้นฉันจะ....ลงไปรอ พร้อมเมื่อไหร่ก็ลงมาละ”
ปึง!
อีกฝ่ายยังพูดไม่ทันจบเชอร์ล็อกก็ตัดสินใจปิดประตูใส่หน้าอีกฝ่ายก่อน
พร้อมเมื่อไหร่งั้นเหรอ? หึ งั้นก็รอต่อไปละกัน!
ริมฝีปากหยักคลี่ยิ้มอย่างถูกใจเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้ากำลังก้าวย่างจากไป
มาดูกันซิว่าคุณติวเตอร์ส่วนตัวจะมีความอดทนมากแค่ไหน....
.
.
.
เสียงถอนหายใจดังอยู่เนืองๆเมื่อเชอร์ล็อกลงไปถึง คุณติวเตอร์ส่วนตัวที่ตอนนี้นั่งอยู่ข้างๆพี่ชายของเขา ร่างสูงโปร่งหย่อนกายนั่งแหมะลงบนโซฟาตัวยาวพร้อมใบหน้ายิ้มระรื่นไม่สนใจสีหน้าที่แสนจะอึกอักใจของอีกฝ่าย เท่านั้นไม่พอ มือเรียวยังหยิบหมอนบนโซฟามาหนุนคอ เตรียมจะหลับลงทุกเมื่อแบบไม่แคร์สายตาใคร
ให้มันได้อย่างนี้สิ.....
“เรามาเริ่มกันเลยไหม? นี่ก็กินเวลามา 40 นาทีแล้ว.....”
น้ำเสียงอึกอักของอีกฝ่ายบ่งบอกถึงความไม่มั่นใจอย่างมาก และเชอร์ล็อกก็ชอบที่จะให้มันเป็นแบบนั้น
“อืม.....ขอพักสายตาแปปนะ” เชอร์ล็อกตอบทั้งๆที่ยังหลับตา
“เชอร์ล็อก! นี่นายยังไม่ได้แนะนำตัวกับจอห์นเลยนะ”
น้ำเสียงไม่พอใจของพี่ชายทำให้เขาต้องจำใจลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง
“ฉันเชอร์ล็อก โฮล์มส์ นายคงจะรู้อยู่แล้ว ยินดีที่ได้รู้จัก คุณจอห์น วัตสัน”
เชอร์ล็อกตอบแบบไม่ใส่ใจก่อนจะผินหน้ามาพิจารณาร่างของคุณติวเตอร์ส่วนตัวที่นั่งอยู่ตรงข้าม ชายหนุ่มผมสีบลอนด์ ดวงตากลมโตและความสูงที่ดูเผินๆก็รู้ว่าต่ำกว่าเกณฑ์ของหนุ่มบริติช ในชุดลำลองเรียบง่ายกับเสื้อกั๊กไหมพรมสีอ่อนที่ทำให้ดูตุ้ยนุ้ยขึ้นและดูเข้ากับเจ้าตัวอย่างน่าประหลาด
“นายไม่ใส่แว่น?”
“...............”
อีกฝ่ายเลิกคิ้วสีอ่อนขึ้นสูงข้างหนึ่งก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาบางๆ
“วันนี้ฉันโดนถามแบบนี้เป็นครั้งที่สองแล้วนะ.......พวกคุณนี่สมกับเป็นพี่น้องกันจริงๆ”
.
.
.
“วันนี้เราจะมาแนะแนวข้อสอบกันก่อนดีกว่าไหม?”
ร่างเล็กเปิดประเด็นขัดจังหวะที่เชอร์ล็อกและไมครอฟต์กำลังต่อล้อต่อเถียงกันเรื่องการอนุมานที่ผิดพลาด
“เอ่อ....จอห์น อย่าหาว่าฉันหยาบคายนะ แต่นายสอบเข้าคณะแพทย์ของมหาวิทยาลัยBได้ลำดับที่เท่าไหร่?”
ไมครอฟต์ถามอย่างกล้าๆกลัวๆ และนั่นทำให้ร่างเล็กขมวดคิ้วน้อยๆ
“การที่ผมไม่ได้ใส่แว่นหรือฉลาดระดับหัวกะทิแบบพวกคุณ ก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะสอบได้แบบฉิวเฉียดหรอกนะ......” ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มช้าๆท้ายเสียงดูกระด้างชนิดว่าไม่ต้องบอกก็รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังโมโหอยู่หน่อยๆ
“แล้วสรุปนายสอบได้ลำดับที่เท่าไหร่ละ!” เชอร์ล็อกที่จู่ๆก็โพล่งขึ้นจนไมครอฟต์เอามือปิดปากน้องชายตัวดีไม่ทัน
“13 .......”
“......โอเค......” เชอร์ล็อกพยักหน้าแต่ก็ยังไม่วายมองสำรวจอีกฝ่ายตั้งแต่หัวจรดเท้าอีกครั้ง
“ถ้าคุณไม่ว่าอะไรนะไมครอฟต์ เชอร์ล็อก ผมรู้ว่าพวกคุณสองคนรักกัน......แต่ผมจะสอนแล้ว”
ท้ายเสียงของจอห์นเข้มซะจนสองพี่น้องสะดุ้ง ไม่รู้ทำไมแต่ทั้งสองรู้สึกถึงรังสีอัมหิตแปลกๆแผ่ออกมาจากร่างเล็กตรงหน้า
“โอเค....งั้นฉันไปก่อนล่ะ”
ไมครอฟต์ขอตัวก่อนจะเดินหายลับไปเงียบๆ ทิ้งบรรยากาศที่ค่อนข้างน่าอึดอัดระหว่างคุณน้องชายกับติวเตอร์ส่วนตัวไว้เบื้องหลัง
“เอาล่ะ เรามาเริ่มกันเลยดีกว่านะ มิสเตอร์เลอร์ล็อก โฮล์มส์”
จอห์นคลี่ยิ้มละมุนออกมาช้าๆ และนั่นทำให้ลมหายใจถูกพ่นออกจากปอดเหี่ยวๆของเชอร์ล็อกอย่างโล่งอก
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอบคอมเมนท์จากตอนที่แล้วนิดนึง
@ Fytius Falevia เรื่องนี้เชอร์ล็อกอายุ 18 และจอห์นอายุ 19 มากกว่าเชอร์ล็อกหนึ่งปีค่ะ [มโนเองมากๆแต่ก็ต้องมโนให้เหมาะกับพล็อตเรื่อง ฟฟฟฟฟ ถ้าไม่ชอบยังไงก็ขอโทษด้วยนะคะ]
Thanks for reading J Hope you enjoy about it <3
-BP
ความคิดเห็น