คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ✎ ☮ chapter 1 : You Again ? ｡
Chapter 1: you again?
“นี่สีอะไร”
“อะคลิลิกครับ”
“ยี่ห้ออะไร แล้วมันผลิตที่ไหน”
“ยี่ห้อที่ดีที่สุดที่เรามีครับ ผลิตที่ประเทศฝรั่งเศส”
“แล้วมันผสมอะไรบ้าง ถ้าใช้แล้วมันจะเหมือนจริงไหม แล้วพู่กันล่ะยี่ห้ออะไร ทำจากอะไร ผลิตที่ไหน แล้วใครจะเป็นคนวาด”
จบคำถามของลูกค้าที่ร้านรับวาดรูปเหมือน พนักงานตรงหน้าถึงกับเม้มปากถอนหายใจพรืด แต่ก็ยอมตอบไปโดยใช้อารมณ์ที่เรียกว่าเย็นสุดๆ
“เป็นส่วนผสมจากธรรมชาติครับ น้ำที่เป็นส่วนผสมเป็นน้ำกลั่นอย่างดี เราใช้พู่กันที่เป็นต้นแบบของปิกัสโซใช้วาดภาพ ผลิต ที่ประเทศฝรั่งเศส ส่วนคนวาดก็...”
“อะไรนะ เมื่อนายบอกว่าน้ำกลั่นหรอ”
“ครับ”
อีกคนกรอกตาอย่างไม่เชื่อในคำพูดของพนักงานที่ร้าน แสดงอารมณ์ไม่พอใจสุดๆ ก่อนจะตบโต๊ะจนพนักงานถึงกับสะดุ้งตัวลอย
“รู้ไหมว่าน้ำกลั่นมันไม่ได้อย่างที่โฆษณาหรอกนะ”
พนักงานกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก บรรยากาศเงียบเชียบและตึงเครียด ได้ยินเพียงเสียงเพลงเบาๆในร้านหรู แอร์เย็นเฉียบไม่ได้ช่วยให้ผู้ใช้บริการเย็นลงเลย
“ไปเรียกผู้จัดการร้านมาซิ”
สักพักก็มีคนเดินออกมาจากสตูดิโอสร้างสรรค์ผลงาน พร้อมชายอีกคนที่ดูแล้วน่าจะเป็นจิตรกร ทั้งคู่เดินมาทางผู้ใช้บริการที่กำลังเดินดูผลงานบนผนัง
“ขอโทษครับ ไม่ทราบว่าคุณลูกค้ามีปัญหาอะไรหรอครับ”
“คุณใช้สีที่มีส่วนผสมของน้ำกลั่นมาสร้างผลงานหรอ”
“ครับ แต่น้ำกลั่นของเร...”
“แต่ฉันอยากได้สีที่ไม่มีน้ำกลั่นมาสร้างผลงานของฉัน แล้วก็อยากได้จิตรกรที่มีฝีมือเท่านั้นด้วย คุณเข้าใจไหม”
“นี่คุณ งานจะออกมาสวยหรือไม่สวยมันไม่ได้ขึ้นอยู่กับส่วนผสมหรอกนะ”
ชายที่เดินตามผู้จัดการร้านพูดขึ้น ลูกค้าเองถึงกับชะงักแล้วหันหน้ากลับไปมองคนพูดตาเขียวปั้ด
“ก็ฉันเป็นลูกค้า ฉันอยากจะให้มันเป็นแบบไหนนายก็ต้องทำตามฉันสิ”
ตอกกลับอย่างไม่เกรงกลัว อีกคนก็มาแรง ผู้จัดการดูจะตัวเล็กลงถนัดตา ได้แต่ถูหลังมือก้มหน้างุดไม่พูดอะไร
“งั้นก็เชิญคุณไปวาดเอาเองแล้วกัน”
ว่าแล้วก็โบกมือโวยวาย จนผู้จัดการต้องบอกให้ใจเย็นๆ
“นายไม่วาดก็เรื่องของนาย” ว่าแล้วก็หันไปพูดกับผู้จัดการ “ถ้าคุณหาจิตรกรที่วาดภาพที่ฉันต้องการได้ ฉันจะตบรางวัลให้”
คนได้ฟังก็หันขวับไปมองผู้จัดการทันที ดวงตาเรียวจิกใส่จิตรกรอย่างสะใจ
“โอเซฮุน มากับผมหลังร้านหน่อยสิ”
ผู้ใช้บริการยิ้มออกมาในที่สุด เซฮุนหันมามองหน้าคนตรงหน้าอย่างเคืองๆ แล้วเดินตามผู้จัดการไป
“ผมรู้ว่าบางทีการเป็นจิตรกรก็ไม่ต้องเอาใจใคร เพราะมันเป็นงานอิสระ”
น้ำเสียงจริงจังของผู้จัดการทำเอาเซฮุนเบือนหน้าหนี
“แต่ลูกค้าต้องมาก่อนเสมอ อีกอย่าง เขาเป็นลูกชายของ...”
“ลูกชายของเศรษฐีพันล้าน เหอะ…”
ผู้จัดการถอนหายใจ เหนื่อยหน่ายกับอารมณ์ติส อินดี้แตกของเด็กหนุ่มที่เพิ่งจบศิลป์มาใหม่ๆ และนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขามีปัญหากับลูกค้า
“นายอาจอยากเป็นนายตัวเอง เคยคิดรึเปล่าว่างานนี้ไม่เหมาะกับนาย”
“งั้นขอผมลาออก”
ว่าแล้วก็เดินออกประตูหลังร้าน ไม่คิดแม้แต่จะเหลียวหลังกลับมาดูหน้าเอ๋อเหรอหราของผู้จัดการร้านสักนิด
“พอใจกับผลงานไหมครับ คุณลู่หาน”
คนมองผมงานถึงกับพยายามไม่เบ้ปาก นี่มันอะไรกัน เลอะเทอะจริงๆ เอาเด็กอนุบาลมาวาดหรอเนี่ย ได้แต่มองผลงานที่ไม่คุ้มกับการนั่งนิ่งๆเป็นแบบให้นานถึง 4 ชั่วโมง เพื่อเอารูปวาดแบบเด็กอนุบาลนี่มาแขวนผนังบ้านฉันเนี่ยนะ แต่ก็ยอมจ่ายไป แล้วเดินออกจากร้านพร้อมกับรูปเกือบเหมือนของตัวเอง
“ฮัลโล คริส มารับหน่อยสิ”
เมื่อปลายสายตอบรับคนโทรหาก็แอบเอารูปภาพไปทิ้งถังขยะตรงข้ามกับร้านรับวาดภาพเหมือน อีกสิบนาทีต่อมาก็มีรถมารับลู่หานไป
“ไหนล่ะรูปวาด”
“ฉันทิ้งไปแล้ว”
“ทำไมล่ะ”
คนถามหันมามองอีกคนที่นั่งข้างคนขับ เห็นทำหน้ามุ่ยตั้งแต่ขึ้นรถก็อดถามต่อไม่ได้
“อย่าบอกนะว่าไปทำใครเขาตกงานอีก”
คนถูกถามก้มหน้าเล่นมือตัวเอง โกหกไม่เนียนเลยนะ คริสหัวเราะแล้วถอนหายใจ ไม่ได้รู้สึกหนักใจแต่เพราะเอ็นดูเสียมากกว่า ก็ลู่หานถูกเลี้ยงมาอย่างถูกตามใจตลอด จะได้อะไรก็ต้องได้ ลู่หานไม่เคยมีเพื่อน ถ้าจะให้พูดเขาก็มีแค่คริสเนี่ยแหละที่คอยเป็นเพื่อน
“ก็เขาขัดใจฉัน”
ตอบสั้นๆ แล้วก็ไม่มีใครพูดอะไรอีก สักพักคริสก็ทำลายความเงียบ
“ทำไมนายไม่เรียนวาดภาพเองเลยล่ะ”
“นายพูดอย่างกับว่ามันง่าย”
“แล้วมันจะไปยากตรงไหนล่ะ แค่จ้างคนมาสอนนายที่บ้านไง”
ลู่หานตาเป็นประกาย แล้วรบเร้าให้คริสหาคนสอนมาให้ซึ่งเขาตกลงรับปากจะหาให้ ลู่หานยิ้มแก้มปริตลอดทางกลับบ้าน
“ขอบคุณนะ”
คริสพยักหน้า ลู่หานมองจนรถแล่นออกพ้นประตูรั้วไป
“นายต้องช่วยฉันนะ ในฐานะที่ฉันแก่กว่านาย”
“ทำไมผมต้องช่วย”
“เพราะนายเพิ่งตกงานไง แล้วเขาก็สามารถจ่ายนายเท่าไหร่ก็ได้ที่นายต้องการ กะจะเป็นศิลปินไส้แห้งไปตลอดชีวิตรึไง”
คนว่ากระดกเครื่องดื่มในแก้วจนหมด เซฮุนครุ่นคิด ใช่ เขาเพิ่งตกงาน เขากำลังต้องการเงิน และไม่อยากเป็นศิลปินไส้แห้งไปตลอดชีวิต คริสเลิกคิ้วเป็นเชิงถามอีกรอบ
“คนที่ผมต้องไปสอนคือใคร”
“ลู่หาน นายจำชื่อนี้ไว้ให้ดี ฉันจะโทรไปนัดเขา แล้วพรุ่งนี้เจ็ดโมงเช้าให้นายมาตามที่อยู่นี่ได้เลย”
คริสยื่นกระดาษเขียนที่อยู่ให้ เซฮุนรับมันมาอย่างชั่งใจ ก่อนจะพยักหน้า คริสบอกลาเซฮุนและออกจากคอนโดใจกลางเมืองไป เซฮุนอ่านที่อยู่ในมือ *ย่านกังนัม ลูกศิษย์ของเขาคนนี้คงจะรวยใช่ย่อยเลยล่ะ
มาแล้วกับชาร์ปเตอร์แรกเกรียนๆของเด็กเอาแต่ใจเสี่ยวลู่ทำใครโดนไล่ออกจากงานละเนี่ย วั้ยวั้ยวั้ย - 3-
ใครกำลังรอชานแบคกรุณารอสักครู่ กำลังเตรียมปล่อยจ้า หวังว่าจะสนุก อยากเห็นคอมเม้นต์จุงเบยยยย
*ย่านกังนัมเป็นย่านธุรกิจและเป็นที่อาศัยของคนมีฐานะในประเทศเกาหลี* เพื่อนๆคงคุ้ยเคยแต่กับคำว่ากังนัมสไตล์ล่ะสิ
ความคิดเห็น