ความทะเยอทะยานของมอน

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่1 : พี่ชายที่มีความรับผิดชอบ (5%)

    ณ ใจกลางเมืองบนที่ราบเลี่ยงกง  ผู้คนมากหน้าหลายตาต่างละทิ้งหน้าที่การงาน เดินทางมาเพื่อหาดูสิ่งแปลกประหลาดอย่างไม่ขาดสาย แต่ที่เรียกว่าสิ่งประหลาดพวกเนี่ยก็เป็นอาชีพทำมาหากินของคนกลุ่มหนึ่ง พวกเขามักจะสรรหาอะไรแปลกๆใส่กรงมาให้เหล่าผู้ชมผู้เบื่อหน้าลูกเมียผัวที่บ้านได้ชม หรือแสดงกายกรรมอันน่าหวาดเสียวให้กับเหล่าผู้คนที่ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขได้หวาดกลัว   

    พวกเขายังมีอะไรแปลกๆอีกเยอะให้เราได้ชม พวกเขาคือคณะซินซา คณะละครสัตว์ที่กำลังโด่งดังมากในขณะนี้  ใครไม่รู้จักนี่เรียกได้ว่าเชยกว่าลุงเชยเสียอีก เหล่าหนุ่มสาวบางคนดั้นด้นเดินทางมาแค่เพื่อให้ได้เรื่องไปอวดเพื่อนๆ และหนุ่มสาวพวกนั้นก็กำลังแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันเสียงดังหลังจากชมการแสดงเสร็จ เหล่าผู้คนที่มาไม่ทันการแสดงในรอบบ่ายก็กำลังเข้าคิวเพื่อซื้อบัตรการแสดงในรอบดึก ถึงแม้ตอนนี้ผู้คนจะเดินกันขวักไขว่จนแทบมองไม่เห็นที่ว่าง แต่เชื่อเถอะหลังจากพระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปแล้ว จะครึกครื้นกว่านี้อีกเป็นเท่าตัว

    ถัดจากลานกว้างที่กำลังคึกคักเต็มที่ บนระเบียงของโรงแรมไม้สองชั้นขนาดใหญ่ มีชายคนหนึ่งจับจ้องงานข้างล่างอย่างไม่วางตา เขาดูค่อนข้างพอใจกับภาพที่เขาเห็นไม่ใช่น้อย เขามีหน้าตาใจดีแบบผู้ชายอบอุ่น หน้าตาเกลี้ยงเกลาของเขาทำให้ดูอายุน้อยกว่าความเป็นจริง แต่ด้วยบุคลิกและแววตา คนส่วนใหญ่ก็เดาอายุที่แท้จริงได้ใกล้เคียง เขายกถ้วยกาแฟในมือจิบ ก่อนจะพบว่ามันหมดแล้ว 

    "นี่ ครับ" กาแฟถ้วยใหม่ถูกวางไว้บนโต๊ะ ตามด้วยร่างเจ้าของเสียงที่นั่งลงข้างๆ "คุณซินซา นี่ชอบดื่มกาแฟน่ะครับ"

    "อ๊ะ ครับ ขอบคุณครับ" ซินซาหันไปหาชายหนุ่มที่นั่งข้างพลางกล่าวทักทาย "คุณจินเฉียน ถึงกับยกมาเองเลยหรือครับเนี่ย"

    "ไม่หรอกครับ ผมก็ยกบริการลูกค้าประจำนั่นแหละครับ" จินเฉียนหันมาพูดยิ้มๆ เขาเป็นชายหนุ่มวัยกลางคน รุ่นราวคราวเดียวกันกับซินซา "คณะของคุณเนี่ยโด่งดังมากเลยน่ะครับ"

    "โรงแรมของคุณก็เหมือนกันครับ" ซินซาตอบกลับยิ้มๆขณะที่ทั้งคุ่ทอดสายตาลงไปเบื้องล่าง

    "คุณนี่โชคดีจังเลยนะครับ ได้ลูกชายที่มีความรับผิดชอบ" จินเฉียนกล่าวขึ้นมา ซินซามองตามสายตาของจินเฉียน พวกเขาจับจ้องชายหนุ่มผู้หนึ่ง เขากำลังพูดคุยอยู่นักแสดงหลายคนที่กำลังเดินไปกระโจมพักผ่อน เขามีสีหน้าจริงจังขณะพูดกับนักแสดงพวกนั้น และก็ดูใจดีและอ่อนโยนในเวลาเดียวกัน "ชื่อมอนใช่ไหมครับ อายุเท่าไรแล้วครับเนี่ย"

    "ครับ 24 แล้วครับ" น้ำเสียงของซินซาฟังดูภูมิใจเมื่อถึงมอน 

    "โห 24 แล้วหรอครับ" จินเฉียนดูประหลาดใจ "คุณยังดูอายุไม่เท่าเองนี่"

    "อ่า เห็นยังงี้ก็ 43 แล้วนะครับ" 

    "โห มากกว่าผมอีก แต่ถึงยังงั้นก็หมายความว่าคุณมีลูกตั้งแต่อายุ 19 หรอครับ"