คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : กับเรื่องทีไม่อยากให้เกิด
ตอนที่ 2 กับเรื่องที่ไม่อยากให้เกิด
“ตื่นได้แล้วน่า”
มายสะบัดผ้าห่มออกจากตัวของอัน อันยังยื้อไว้ ไม่ยอมปล่อย แถมไม่มีท่าทีว่าจะตื่น
“ฟู่”
อันสะดุ้งสุดตัว เมื่อมีลมอุ่น ๆ มาปะทะที่หู “เฮ้ย”
มายหัวเราะ “สมน้ำหน้า ตื่นได้แล้ว ไม่ไปเรียนหรือไง”
อันยังคงนั่งที่เตียงอย่างเบลอๆ “กี่โมงแล้วเนี่ย”
“เก้าโมง”
“ตายละ เซ็กแรก เก้าโมงครึ่ง” อันผุดจากที่นอนรุดไปยังห้องน้ำทันที
“ก็ปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ยอมตื่นนี่หนา”
อันรีบแต่งตัวให้เสร็จอย่างรวดเร็ว แล้วรีบออกจากห้องพัก
“ออกไปพร้อมกันรึเปล่า หาอะไรกินก่อนไหม” เธอหันมาถามมายตอนที่บิดลูกปิดประตูห้องพัก
“ไม่เป็นไร อันรีบก็ไปก่อนเถอะ เดี๋ยวมายหาอะไรกินเองแหละ” มายดันตัวอันให้ออกไปจากห้อง “เดี๋ยวสายหรอก หล่อนยิ้มให้ “แล้วเจอกันนะ”
อันนึกอยากจะหอมแก้มลาขึ้นมาตะหงิด ๆ
ใครจะไปกล้าทำ อันคิด และผละออกมาพร้อมใบหน้าที่แดงซ่าน
มายเดินกลับเข้าไปภายในห้องครัว ยกผ้าคลุมที่อยู่กลางโต๊ะขึ้น เผยให้เห็นอาหารเช้าง่าย ๆ ที่ เรียงอยู่ในจานใบสวย มายเลื่อนเก้าอี้ลงนั่งตังตรง
“ทานละนะ”
แล้วเริ่มลงมือกินอาหารที่เธอทำขึ้นอย่างเงียบงัน
------------------------------------------------------------------------------------------------------
ด้วยความที่มึนงงนิด ๆ ในตอนเช้า ทำให้อันลืมนึกถึงเรื่องเมื่อคืนไปสนิท ตอนที่ประสาทตื่นตัวเต็มที่ก็เป็นตอนที่เธอจอดรถมอเตอร์ไซด์ แล้วเดินเข้าตึกคณะ นะแหละ เธอถึงนึกขึ้นมาได้ แล้วทบทวนอาการของมายเมื่อเช้า
ไม่มีท่าทีผิดปกติสักนิด
หรือว่าเราละเมอไปเองวะ
นี่เราละเมอเลยเหรอ
ถ้าเกิดละเมอมาก ๆ แล้วไปทำอะไร หื่น ๆ กับเธอขึ้นมา จะทำไง วะเนี่ย
อันเดินโซเซหน้าซีด แบบงง ๆ จนเพื่อนเดินมาตบหลัง
“ล่องลอยจัง”
“โทษที”
แล้วเราไปขอโทษมันทำไมฟะ
------------------------------------------------------------------------------------------------
“อันเยี่ยมไปเลย” มายกระโดดโลดเต้นอยู่ข้างสนาม หลังจากอันทำคะแนน 3 แต้มได้อย่างงดงาม ก่อนเสียงนกหวีดหมดเวลาแข่งขันจะดังขึ้นเพียงนิดเดียว
“สีเหลืองชนะ 36 ต่อ 34 “กรรมการที่เป็นอาจารย์พละประกาศใส่ไมโครโฟนดังทั่วสนาม สีเหลืองเฮกันลั่น
“นักกีฬา มารับเหรียญที่โพรเดียมด้วย”
หลังจากอันขึ้นรับเหรียญทองท่ามกลางเสียงเชียร์ของเพื่อน ๆแล้ว อันก็ผละตัวจากเพื่อน ๆ ที่ที่มาแสดงความยินดี ด้วยการตบหัว และตบหลัง
ซึ่งมันเจ็บเว้ย
อันกำเหรียญทอง 4 เหรียญในมือ วิ่งออกตามหามายที่หายตัวไปตอนที่อันวุ่นอยู่กับการตบหัว ตบหลัง ของเหล่าเพื่อน ๆ
“เห็นมายไหม” อันถามหามายกับทุกคนที่พบ ทุกคนส่ายหน้าปฎิเสธ
“เห็นนะ” กิกที่อยู่บนสแตนเชียร์ตะโกนตอบอัน ลงมา เสียงเชียร์สนั่น ทำให้การพูดคุยกันลำบาก
“หลังยิม 2 นะ เห็นบอกว่าจะไปหาใครไม่รู้” สิ้นเสียงกิกิ อันพยักหน้า แล้ออกวิ่ง ไปทันที
โรงยิม 2 เป็นโรงยิมที่นักกีฬาชายของโรงเรียนใช้ฝึกซ้อม ส่วนยิม 1 เป็นของนักกีฬาหญิง
ด้านหลังยิม 2 เป็นที่จอดรถที่ค่อนข้าง ปลอดคน อันเห็นหลังมายไว ๆ ที่บริเวณที่จอดรถนั้น
อันวิ่งมาลมหายใจจึงขาดช่วง เสียงลมเบา ๆ เล็ดลอด ออกมาจากร่างกายของเธอ ตอนที่อันกลั้นหายใจเพื่อเรียกมาย เธอก็สะดุดตาเมื่อเห็นใครบางคน
อันจำซื่อเขาได้ เขาเป็นรุ่นพี่ที่เคยซ้อมบาสฯ ด้วยกันบ่อย ๆ ยามที่ต้องมีการซ้อมแข่งใหญ่ก่อนที่จะไปแข่งกับโรงเรียนอื่น
“เขา” คล้องเหรียญทอง 2 เหรียญ ให้กับมาย
อันไม่ได้ยินเสียงบทสนทนาของทั้งคู่สักนิด แต่แค่รอยยิ้ม และสัมผัสที่ทั้งคู่มีให้กัน ก็พเยงพอที่จะทำให้เธอเข้าใจอะไรได้มากกว่าที่คิด
อันหันหลังกลับ มือซื้นเหงื่อที่กำเหรียญทองไร้เรี่ยวแรง จนมันหลุดออกจากปลายนิ้ว อันไม่สนใจสักนิดที่จะเก็บมันขึ้นมา เธอหันหลังกลับ
ปล่อยกองเหรียญทอง ทิ้งไว้ ที่ตรงนั้น
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
“ไปรึเปล่า” เพื่อนที่นั่งข้าง ๆ ถามขึ้น เมื่ออาจาร์ยบอกให้”หยุดไว้เพียงเท่านี้”
“ไม่ละ” อันเข้าใจทันทีว่า บี ชวนไปไหน “มีเรื่องที่ต้องกลับไปทำ”
“แต่เด็กที่เจอกันที่ร้านวันก่อน เขาโทรมาหาฉัน บอกว่าอยากเจอแกนะ”
อันนึกถึงหน้าเด็กที่เจอกันในผับเมื่อ 2 วันก่อน เป็นเด็กตัวเล็กๆ อายุไม่น่าเกิน 18 ปี
“ฉันไม่พรากผู้เยาว์ “
“ตอ จริง เมื่อก่อนเห็นชอบกินนักเด็กนะ”
อันเก็บรวบรวมหนังสือใส่เป้สะพายข้าง “ก็แค่ฆ่าเวลา”
“อยากให้เด็กพวกนั้นเห็นจริง ๆ ท่าทางแกตอนนี้ “ บี ยกโทรศัพท์ ขึ้นมาทำท่าจะถ่ายรูป “เมื่อเช้าแกก็ดูล่องลอย เป็นอะไรหรือเปล่า” บีกดชัตเตอร์ เสียงดังแชะ
“เปล่า จะถ่ายทำไม” อันลุกขึ้น จัดเสื้อและผมให้เข้าที่
“จะกลับแล้วเหรอ”
“อือ พอดีเก็บแมวได้ตัวนึง ต้อไปดูหน่อยว่ามันซนรึเปล่า” อันมองนาฬิกาข้อมือ จะบ่ายสองแล้ว
“อือหืม” บีลดมือถือลง เข้าใจในคำพูดของอันในทันที “แล้วพามาเที่ยวบ้างละ ให้ฉันดูก่อนว่าผ่านรึเปล่า”
“ผ่านชัวร์” อันยิ้มแล้วโบกมือลา
------------------------------------------------------------------------------------------------
แมวตัวนี้ซนกว่าที่อันคิดไว้มากนัก ทันที่ที่อันเดินเข้าห้อง ตอนแรก เธอคิดว่าเข้าห้องผิด ภายในห้องเต็มไปด้วยเฟอร์นิเจอร์ลายหลุยส์ ที่อันแสนเกลียด กับทีวีจอโค—ตรใหญ่ ที่ติดอยู่ข้างผนัง จนมายโผล่หน้ามานั่นแหละ ถึงได้รู้ว่าเป็นห้องตนเอง อันรู้สึกกลัวที่จะเดินไปดูในห้องนอน
“นี่ อันมาดูนี่สิ” มายลากอันเข้าไปในห้องนอน ที่ตอนนี้มีเสียงดับเบิ้ลเบต แบบสี่ เสา วางตระหง่านอยู่กลางห้อง อ้อ แถมมีผ้าคลุมอีกต่างหาก
อันกุมขมับ กลุ้มใจกับยัยคุณหนู ตัวจริงแสนจริง
“มา------------------ย” อันลากเสียงอย่างเหนื่อยใจ ผละตัวเองออกจากห้องนอน พอดีที่พบกับคนส่งของ
“ของพวกนี้ ถ้าขอคืนจะได้ไหม”
เด็กส่งของทำท่าลำบากใจ “อย่างนี้ ก็แย่สิครับ”
ก็ว่างั้นแหละ อันคิด พลางถอนหายใจ
------------------------------------------------------------------------------------------------
“ขอโทษนะ มายก็แค่อยากให้ห้องนี้มันน่าอยู่ขึ้น” มายทรุดตัวนั่งลงข้าง ๆ อันบนโชฟาลายหลุยส์ กับทีวีพลาสมาติดผนัง
“โกรธเหรอ เดี๋ยวเราเอาไปขายเป็นมือสองก็ได้” มายทำตาปริบ ๆ
“มายอยู่ที่นี่นานไม่ได้” อันไม่ถามสักนิดว่าเอาตังค์ที่ไหนซื้อ “แล้วซื้อของแบบนี้ พ่อจะว่าไงบ้าง ถ้าเขาเห็นรายการบัตรเครดิต “
“พรุ่งนี้อันจะไปส่งที่บ้าน จะโกรธกันอย่างไร เขาก็เป็นพ่อ เป็นแม่ ป่านนี้ เขาคงตามหาเธอแล้วละ “ อันพูดแม้ว่าใจตัวเองจะเจ็บปวดแค่ไหน “แล้ว เดี๋ยวของพวกนี้ ก็ให้ที่บ้านมายมารับเอาไปละกัน”
เงียบกันไปพักใหญ่
“มายกลับไปไม่ได้” เธอตอบด้วยดวงตาที่รื้นไปด้วยน้ำตา
“ทำไม” อันอยากจะกระชากมากอดซะให้เต็มประดา
“เขาจับมายขังไว้ เขาพามายไปขังที่โรงพยาบาล ” น้ำใส ๆ ไหลร่วงลงมาจากตาคู่งาม
“มายไม่ได้ป่วยนะ อัน อันเชื่อมายไหม” มายกระชากแขนอันมากุมไว้
อันใจหายวูบ นึกถึงอาการของมายเมื่อคืน โกหก แล้วทำไมเรื่องอย่างนี้ต้องเกิดกับเธอด้วย มายโผตัวเข้าหา อันรับเข้ามาภายในอ้อมกอดนั้น
ท่ามกลางความสับสนและหวาดกลัว
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
หลังจากที่มายร้องไห้ จนหลับไป อันก็คลายอ้อมกอดอย่างแผ่วเบา ออกมาทำงานที่เครื่องคอมพิวเตอร์ ด้านนอก เมื่อเครื่องพร้อม อันก็เปิดหน้าเว็ปยอดฮิค Google . com คู่กับ Hotmail.com มีเมล์ใหม่เข้ามาหาอัน จากรายชื่อที่ติดต่อ
กิก ข้อความใหม่
เรื่อง มายหา----------ย
ตอนที่อันคลิกเพื่อเปิดอ่านข้อความ ก็มีมือมาโอบกอดที่ด้านหลัง
อันถอนหายใจ มือเล็ก ๆ นั้นประคองใบหน้าอันให้หันไปด้านข้าง แล้วปากก็มายก็ประทับลงมา มายเลื่อนตัวเองมาอยู่ด้านหน้า แล้ทรุดตัวนั่งบนตักอัน
ฉันจะสติแตกตอนนี้ไม่ได้ ไม่ได้ ไม่ได้ ท่าทางของมายไม่ปกติ ไม่ได้ ไม่ได้
มายถอดเสื้อยืดที่ใส่อยู่เผยเห็นร่างขาวเนียน
สติอันขาดไปอีกแล้---------ว
อันอุ้มร่างเบา ๆของมายไปที่ห้องนอน ที่ยังคงมีเตียงสี่เสาตั้งตระหง่านอยู่ตรงนั้น
หวังว่าวันนี้ฟ้าคงไม่ผ่า
อันวางร่างมายลงบนที่นอนอย่างแผ่วเบา สายตาที่มายมองเขา ไม่มีจุดโฟกัสที่แน่นอน มันดูเลื่อนลอย และไร้เงาในแววตานั้น ๆ อันจ้องมองในตาคู่นั้น แล้วจรดปากลงไปกับริมฝีปากแดงเรื่อของมาย
อันไม่ใช่มือใหม่ ในเรื่องนี้ ถึงแม้เธอจะไม่ใช่ชายเต็มตัว แต่เธอก็รู้ดีว่าจะทำอย่างไร ให้หญิงสาวตรงหน้า ได้สมใจ
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น