คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : บทที่ คลายสะกด
ยามเทพราเส็เรือทอึ้นสูลานภา บวนเส็อันามระานา็เริ่มเลื่อนาวัหลวสู่วิหารเทพีแห่ไนล์ ริมแม่น้ำ วิหารอันศัิ์สิทธิ์ถูสร้าึ้นมา้วยหินทรายาวอันามระานา แท่นบูาทำาหินแรนิัมั เ่นเียวับเสาโอเบลิส์ที่เรียรายามเส้นทาสู่วิหารบูาเทพีแห่ไนล์
อไฟลุโนท่วมระถาบูา ยามฟาโรห์สเมนาเรเส็ทำพิธี สัว์บูาถูเีอถวายโยนลในระถาบูาามำนวนที่ถู้อามพระราพิธี ร่าสูอฟาโรห์หนุ่มูอ่อนแร วเนรม็เอาแ่เหลียวหาพระายาอนัูนามุนที่ยืนอยู่เบื้อหลั ราวับไม่อยาแยาันแม้แ่ในพิธีอันสำันี้
เ้าายเมอร์หันไปมอูผู้เป็นน้อสาวที่ยืนนิ่หลับาพริ้มฟับทสวสรรเสริปวเทพเ้าทั้หลายอย่าอิ่มเอิบในใ “ใล้เวลาแล้วนะเมอริยา”
ใบหน้าามใ้ผ้าลุมผรับเพียนิเียวแทบะไม่รู้สึวบนเสียบทสวเียบหายไป แสแห่เทพราสาส่อลมาถึลาวิหารรที่ประทับอฟาโรห์หนุ่ม ราวับภาพฝันผุึ้น ยามเมื่อเสียระพรวนัระทบันเป็นัหวะั้อไปทั่ววิหารแห่นี้
ฟาโรห์หนุ่มหันลับมามอร่าบอบบาที่เินเยื้อย่าออมายัลาวิหารเบื้อหน้าพระอ์ เสียระพรวนใสราวับมน์ลั เสียนั้นั้อระทบภายในิใอพระอ์ยิ่นั ยิ่ยามร่าามบอบบา้อมายลำนับ ภาพหิสาวผู้หนึ่็ปรา้อนทับร่านั้น ยามใบหน้าามใ้ผ้าปิหน้าเยึ้น วาสีทอมอสบับวาอพระอ์ ราวับอยู่ในมน์สะร่าสูส่าเินอย่าเลื่อนลอยเ้าไปหาร่าบอบบาเบื้อหน้า
“พระอ์เพะ” พระายาอนัูนามุนร้อเรียออมาเสียัอย่าใ ทำท่าะพุ่เ้าไปหา หาแ่็้อเบิาว้าเมื่อเหล่านับวุาวเ้ามายืนวาทาเอาไว้ “หลีไปเ้านับวั่ว” เสียหวานแหลมรีร้อ ยามเมื่อมือแ็อนับวผู้หนึ่ยื่นมาับุม้อมือที่ะผลัร่านับวที่มาวาทา “เ้า” ใบหน้าามมอูใบหน้าผ่อใสอนับวหนุ่มที่บัอา “ปล่อย้าเี๋ยวนี้”
“อพระนาทรอยู่นิ่ๆ สัพัเถิ” เสียทุ้มนุ่มอนับวหนุ่มัเือนสิ “นี่ือวิหารหลว ภายใ้ินแนอันศัิ์สิทธิ์แห่นี้ อพระนาโปรระับพระอาารไว้้วย”
“เ้านับวั่ว ้าบอให้เ้าปล่อย้า” ร่าอวบอัพยายามิ้นสะบัมือเพียใ็ไม่อาหลุพ้นามืออนับวหนุ่มไปไ้ “้าำไ้แล้ว เ้าือ...เ้าือเ้าหมอยานนั้น”
“พะย่ะ่ะ นามอ้าพระอ์ือ เนมุน” ราวับส่เรื่อราว่อให้ับร่าบอบบาที่เยหน้ามอสบวาับฟาโรห์หนุ่ม
มือเรียว่อยๆ ยื่นไปปลผ้าปิหน้า้าๆ วาสีทอทอประายเพียเลยน้อย ยามผ้าผืนนั้น่อยๆ หลุลสู่พื้น เสียฮือฮาัึ้นทั่ววิหาร ยามเห็นทุนเห็นใบหน้าที่ามไร้ที่ิเบื้อหน้า
“เ้า...” เสียราวับละเมอทัึ้น มือให่ออ์สเมนาเรยื่นไปหมายะับ้อใบหน้าามเบื้อหน้า แ่แล้ว็้อะัเมื่อลำแสสีทอแห่เทพรา้อระทบร่าามบอบบาร่วมับพระอ์
ใบหน้าามยิ้มหวานละไม วาสีทอมอสบไปยัร่าอเ้าายหนุ่มที่เินเ้ามายืนเีย้า ลาแสแห่เทพราลาวิหาร แล้วสอเสีย็ประสานล่าวออมาพร้อมัน
“พระอ์ทรำใบหน้านี้ไ้หรือไม่เพะ” สิ้นเสียถาม เสียบทสวมน์็ัระหึ่มึ้นอีรั้ ทั่ววิหารศัิ์สิทธิ์
ภายใ้วแสแห่เทพรา ร่าอเ้าายหนุ่ม่อยๆ เรือแสึ้นทีละน้อย ่อนะ่อยๆ เินมา้อนทับร่าบอบบา ่อนแสสว่าะ่อยๆ เิ้าึ้น แล้วาหายไป
“เ้า...” เสียแหบพร่าอฟาโรห์หนุ่มัึ้นมาอีรั้ ยามเห็นใบหน้าามเบื้อหน้าัเน ใบหน้าที่ทรเห็นเป็นเามืทุรายามอยู่ในวามฝัน มือสั่นสะท้าน่อยๆ ยื่นไปเบื้อหน้า หาแ่็ว้าไ้แ่เพียเาวูบ
ร่าาม่อยๆ ้าวถอยออมา้า ท่วท่า้าวเินเป็นท่วทำนอามเสียระพรวนใส แนอ่อน้อยร่ายรำระบำบูาเทพและเทพีอย่าาม ท่วท่าที่พลิ้วไหวพร้อมับัหวะอเสียระพรวนราวับระแทเ้าที่พระหทัยอฟาโรห์หนุ่ม วามทรำที่หายไป่อยๆ ืนลับมา้าๆ ยามมอท่วท่าร่ายรำามเบื้อหน้า
“พระอ์ทรำไ้หรือยัเพะ” เสียหวานใสัวานเอ่ยถาม “ารร่ายรำนี้มีเพียพระอ์ผู้เียวที่เยเห็น มีเพียพระอ์ผู้เียวที่เยเฝ้ามอ”
สิ้นเสียหวานใส ลิ่นอบัวหอมฟุ้ระายไปทั่ววิหาร ยามที่เท้าเรียวเหยียบย่าไปามท่วท่าแห่ารร่ายรำ อบัวสีาวสะอา็่อยๆ ผุึ้นมาาุนั้น
เหล่า้าราบริพารที่มาร่วมพิธีในมหาวิหาร่าพาันอุทานออมา ่อนะสะุ้ยามไ้ยินเสียวาอย่าโรธแ้นาร่าอพระายานาน
“หยุเี๋ยวนี้นะเ้า่าล้านั นัเ้าหินออ”
ร่าบอบบามิไ้สนใเสีย่าทอ ใบหน้าามยิ้มเยื้อน วาสีทอ้อมอสบวาสีน้ำเินอฟาโรห์หนุ่มที่่อยๆ ายประายแววระลึไ้ที่ละน้อย
“เอ่ยนามอ้าสิ” เสียหวานระิบแผ่วเบา ยามสะบัายผ้ายาววาออเป็นวลม พลิ้วไหวราวับลื่นแห่แม่น้ำไนล์ “ทรเอ่ยนามแห่้าออมาเถิ”
ร่าสูที่เยอ่อนล้าหาแ่ยามสูลิ่นอบัวหอม็่อยๆ มีเรี่ยวแรึ้นทีละน้อย วเนรมายประายเ่นนที่่อยๆ ลับืนสิ เสียละเมอทุ้มนุ่ม่อยๆ เอ่ยนามออมา
“เมอริาเน”
“หยุเี๋ยวนี้นะเมอริาเน” พระนาอนัูนามุนเอ่ยวาื่อที่เป็นเหมือนัวลายสะออมาอย่าเ็บใ
ราวับภาพฝันเบื้อหน้าถูระาหายไป ฟาโรห์หนุ่มอุทานออมาอย่าเ็บปว วาทอประายรวร้าว ยามมอร่าบอบบาเบื้อหน้าที่ลับมายืนสบนิ่ ลิ่นอบัวหอมรุ่นไปทั่ว ภาพเหุาร์่าๆ ย้อนลับืนมาสู่ห้วอนุสิ มือให่ที่ยื่นออไปว้าหาลสู่้าพระวราย
“เ้า...ที่นี่...” ใบหน้ามายเหลียวไปมอรอบายแล้ว ้อมอูร่าพระายาอนัูนามุนนิ่ ่อนะหันลับมามอใบหน้าามเบื้อหน้า “นี่...้าเป็นอะไรไป”
ราวับะ่วยปลอบโยนษัริย์หนุ่ม แสแห่เทพราทอประายเิ้า ิามร่าสูส่าที่พยายาม้าวเินเ้าไปหาร่าามเบื้อหน้า
“เมอริาเน ้า...้าอโทษ” สิ้นเสียสั่นสะท้านอฟาโรห์หนุ่ม ร่าามที่เอาแ่ถอยหนีลับหยุะัล
มือสั่นระริ่อยๆ ยื่นไปหาใบหน้าามอย่าอาลัยอาวร์ หาแ่....
วูบ...
มือนั้นไม่สามารถแะ้อร่าบอบบาไ้อี ไม่ว่าะว้าเท่าไหร่ ร่าสูส่า่อยๆ ทรุายลุเ่าเบื้อหน้านาผู้เป็นที่รั
“ทำไม...ทำไมถึเป็นเ่นนี้”
“เพื่อให้พระอ์พ้นาอำนาฤยามน์ พระนาเมอริาเนทรสละพระนม์เพื่อพระอ์” เสียแหบพร่าอนับวรานามเมเนสที่้าวเินออมาเบื้อหน้า รเ้าไปประอร่าอฟาโรห์หนุ่มให้ลุึ้น “่อหน้า้าราบริพารทั้หลาย วันนี้้าอประาศถึวามบริสุทธิ์อเ้าหิเมอริาเน ่อารถูใส่วามเมื่อสอปีที่แล้ว”
ความคิดเห็น