เทพธิดาโอสถสวรรค์

  

สิบปีที่แล้ว

                แสงแดดยามเที่ยงวันสาดส่องผืนน้ำทะเลสาปสีฟ้าคราม เกลียวคลื่นสีขาวม้วนตัวเข้าสู่ฝั่งเป็นจังหวะ หากมองผ่านทะเลสาบข้ามไปยังทิศเหนือตรงไปที่เส้นขอบฟ้าจะเห็นเทือกเขาเหยียดยาวยอดสูงละลิ่วผ่านหมู่เมฆชั้นแล้วชั้นเล่า เมื่อมองภาพเหล่านี้ย่อมทำให้ใจสุขสงบได้ เหมือนได้รับพรแห่งขุนเขา

                แต่ใครจะรู้เล่าว่าบนยอดเขาที่สูงตระหง่านแห่งนั้นจะเป็นที่ที่เซียนโอสถได้แอบซุ่มคิดค้นยาวิเศษที่มีชื่อว่า โอสถทิพย์หมื่นวัฒนะ ซึ่งในวันนี้ก็จะเสร็จสมบูรณ์แล้ว หากแต่ว่า

                ว้ายๆๆๆๆ ช่วยด้วยๆๆๆๆ ข้าหยุดไม่ได้   ใครก็ได้ช่วยข้าด้วย จะตกถึงพื้นแล้ว เสียงเด็กผู้หญิงอายุประมาณสิบปีได้ ดังลั่นขอความช่วยเหลือ ทำให้เซียนโอสถต้องรีบออกไปดูนอกถ้ำ ภาพที่เห็นเบื้องหน้าทำให้ต้องเร่งลมปราณ กระโดดออกไปรับเด็กน้อยผู้นั้นก่อนจะหล่นถึงพื้น  จากนั่นจึงค่อยร่อนกายลงที่หน้าถ้ำ

                ขอบคุณท่านผู้เฒ่าที่ช่วยข้าไว้เจ้าคะ   เด็กน้อยกล่าวหลังจากที่เซียนโอสถได้วางนางลงให้ยืนกับพื้น 

                เจ้าเด็กน้อย   ไปยังไงมายังไงถึงได้ตกมาจากฟากฟ้าได้   พ่อแม่เจ้าไปเสียที่ใด   เซียนโอสถกล่าวถามขึ้น

                ข้ากับท่านพ่อท่านแม่ข้าขณะเดินทางมาเที่ยวที่ทะเลสาบ   ขณะที่กำลังดูทะเลสาบเพลิน ๆ ข้ามองเห็นแสงวิบวับที่ยอดเขาแห่งนี้   ข้าวิ่งกลับไปจะบอกท่านพ่อกับท่านแม่ แต่อยู่ก็รู้สึกว่าตัวข้าลอยได้ แล้วข้าได้ยินเสียกรีดร้องของท่านแม่ข้า ข้าพยายามสลัดเจ้าสิ่งที่รัดข้าอยู่แต่ก็ทำไม่ได้ เมื่อหันมามองข้าจึงได้รู้ว่านกเหยี่ยวตัวใหญ่โฉบจับข้าไว้ ท่านพ่อกับท่านแม่ข้าพยายามช่วยข้า แต่ก็ไม่สำเร็จข้าสลบไปเพราะแรงเหวี่ยงของเจ้านกเหยี่ยวตัวนี้  เมื่อข้าฟื้นขึ้นมาจึงรวบรวมความกล้าดิ้นรนอีกครั้งข้าจึงสังเกตว่า กรงเล็บมันมีเศษไม้ขนาดใหญ่ตำอยู่ ข้าจึงออกแรงดึงออกข้าได้ยินเสียงร้องของเจ้านกเหยี่ยวแล้วก็วูบ ลอยล่วงอยู่กลางอากาศเมื่อมาถึงยอดเขานี้  ข้าเห็นแสงลิบ ๆ คิดว่ามีคนอยู่ข้าจึงร้องเรียกให้ช่วยเจ้าค่ะ   เด็กน้อยกล่าว

                โฮะ ๆ ๆ เจ้าช่างโชคดีนัก   ที่วันนี้เป็นวันที่ข้าต้องมาตรวจดูยา ดูท่าเราคงจะมีชะตาต้องกันเป็นแน่แท้   เซียนโอสถกล่าวยิ้มอย่างอารมณ์ดี เจ้ามีนามว่าอะไรล่ะเด็กน้อย ข้ามีนามว่าเซียนโอสถ

                ข้ามีนามว่า อู๋เหิน เจ้าค่ะ เป็นบุตรสาวคนสุดท้องของท่านญุ่ยชินอ๋องฉางหนิงที่อยู่เมือง อุ๊...อ๊อก..... เด็กน้อยยังไม่ทันกล่าวจบก็กระอักเลือดออกมา และสลบไปอ้อมกอดของเซียนโอสถที่เห็นอาการของนางแต่แรก