อีตาบ้า ก ยัยซ่าบ้าต๊อง

ลำดับตอนที่ #2 : ลำดับตอนที่ 2

2

“เดี๋ยว!!!!” เสียงพ่อหนุ่มหน้าตาดีคนนั้นนี่หว่า เขาไม่ได้เรียกฉันใช่มั้ย

“เธอคนนั้นน่ะ ที่สะพายเป้สีส้มหันมาทางนี้หน่อยซิ”

ฉันภาวนาขอให้วันนี้ฉันไม่ได้สะพายเป้สีส้มมา ให้ตายเถอะ!เป้ฉันไม่ได้สีส้มใช่มั้ย

            “จะยืนบื้ออยู่ทำซากอะไร ฉันบอกให้หันมาไง!!!”

            “จะเรียกฉันหาพระแสงอะไร พูดดีๆน่ะพูดเป็นมั้ย ตะคอกอยู่ได้น่ารำคาญ”

เอ่อ...เมื้อกี้ฉันไม่ได้เป็นคนพูดนะ คนที่พูดชื่อบีจินต่างหาก แล้วคนไหนน่ะเหรอ    

ที่ชื่อบีจิน ก็คนนี้ไง...ฉันเองTToTT ปากมันไวเองนะ ฉันระงับอารมณ์ไม่ค่อยจะอยู่

            “นี่เธอกล้าขึ้นเสียงกับฉันเหรอ”

 ก็กล้าน่ะสิ นึกว่าฉันไม่กล้ารึไง(คิดในใจ)  เพราะถ้าขืนพูดออกไป ตายแน่ๆ

            “ฉันถามเธอ ได้ยินมั้ย หูหนวกหรือไง!!!”

            “หุบปากซะทีเถอะน่า ทำไมต้องขึ้นเสียงด้วยยะ แล้วอีกอย่างหยุดเห่าซะ น่ารำคาญ หน้าตานายน่ะ หล่อซะเปล่านะ แต่นิสัยโคตรแย่ ความเป็นสุภาพบุรุษน่ะมีบ้างมั้ย แล้วที่สำคัญฉันไม่ได้หูหนวกหรือตาบอดด้วย ให้เกียรติผู้หญิงน่ะทำเป็นมั้ย” แฮ่กๆ เหนื่อย แทบจะไม่ได้หายใจเลย

            “ปากดีนักนะ ฉันไม่ปล่อยเธอไว้แน่” เขาชี้หน้าฉัน แล้วเดินไป

อ่ะโด่เอ้ย! มีปัญญาแค่นี้เหรอฟะ

            อยู่ดีๆก็มีคนมาแตะหลังฉัน ฉันจึงหันไปมองหน้า

“เธอมันคือสุดยอดผู้หญิงกล้าแห่งประเทศไทย เธอรู้มั้ยหมอนั่นน่ะ สามารถฆ่าเธอโดยไม่ต้องใช้อุปกรณ์เลยด้วยซ้ำ เธอมันยอดๆๆๆๆ “

            อึ้งค่ะ อยู่ดีๆด็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาทักแล้วพูดซะจนฉันกลัวเลย

‘เธอรู้มั้ยหมอนั่นน่ะ สามารถฆ่าเธอโดยไม่ต้องใช้อุปกรณ์เลยด้วยซ้ำ’

“ว่าแต่เธอชื่ออะไรเหรอ ฉันชื่อซาเร ยูซาเร”

“ฉันชื่อฮันบีจิน เรียกฉันว่าบีจินล่ะกันนะ^_^”

“เธอนี่สวยไม่พอนะ แถมยังใจกล้าด้วย”

            ฉันขอบใจนะที่เธอชมว่าฉันสวย^_^(ได้โอกาสเชียวนะแก : ผู้แต่ง)

แต่ไอ่คำว่าใจกล้าเนี่ยดิ ฉันชักกลัวแล้วสิ เขาจะทำอะไรฉันรึเปล่านะเช่นตบฉันด้วยจูบอะไรเงี้ย (ทำไมนางเอกมันถึงได้หื่นขนาดนี้นะ U_U : ผู้แต่ง)

            หลังจากนั้นฉันก็เริ่มสนิทกับซาเร เธอเป็นคนที่โคตรฮาเลยอ่ะ แล้วฉันก็เพิ่งรู้ว่าจะมีการรับน้องด้วย ว้าว!อัศจรรย์ โฮ่ๆๆ

            และแล้ววันนี้ก็มาถึง วันรับน้อง

“น้องๆค่ะ ด่านแรกของเรามีชื่อว่า สารภาพรักสารภาพโม้ กติกามีอยู่ว่า ให้น้องๆ ไปสารภาพรักกับใครก็ได้แต่ถ้าเกิดว่ามีคนมาสารภาพรักเราหลายคน น้องๆก็ต้องเลือกนะครับว่าจะรับรักใคร ถ้าพร้อมแล้วก็ เริ่มเลย”

ฉันมองหาเหยื่อ เอ๊ย! เป้าหมาย หายตายเหอะจะมีใครมาสารภาพรักฉันมั้ยว่ะ

          “น้องคนนั้นอ่ะ ที่สวยๆ หันมาทางนี้หน่อยครับ”

            “น้องครับ น้องน่ารักจังเลย”

            “น้องครับรับรักพี่หน่อยซิ”

ให้ตายสิ! มีคนมาสารภาพรักฉันเต็มไปหมด ว้าวๆ เห็นมั้ยบอกแล้วว่าฉันสวย

(ให้ตายเหอะ เปลี่ยนนางเอกดีมั้ยเนี่ย -*- : ผู้แต่ง) ฉันพยายามเลือกคนที่หน้าตาดีที่สุด แต่หน้าตาแต่ละคนไม่ต่างอะไรกับทหารที่รบมาแล้วห้าพันแปดร้อยเก้าสิบเก้าครั้ง (มันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอฟะ : ผู้แต่ง)

            “จะมุงอะไรกันนักกันหนา ไปห่างๆฉันเลยไป”  ไม่ใช่เสียงฉันหรอกนะ แต่เป็นเสียงพ่อคนเสียมารยาทที่ฉันเพิ่งด่ามันไปเมื่อวาน  “พวกเธอนี่ยังไงกันเนี่ย ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องเหรอ!!!!”

            “นี่พ่อคู้ณ! คิดว่าตัวเองน่าตาดีหรือยังไงย่ะ มีคนมาบอกรักก็ดีถมไปล่ะ ยังจะเรื่องมากอีก ทุเรศจริงๆผู้ชายสมัยนี้” ทันทีที่ฉันพูดจบนายหน้าหล่อก็เดินตรงมาที่ฉัน จ้องหน้ายังกับจะกินเลือดกินเนื้อ

            “เธอ!!!!” เขาตะโกนเสียงดัง อ๋าย เขาจะฆ่าฉันมั้ยนะ “ฉันชอบเธอ!!!”

หา!....ไม่จริงใช่ป่ะ ปลื้มเป็นบ้า^_^