คลิ๊กหัวใจ ให้เป็นจังหวะรัก

       @ จุดเริ่มต้นของการเดินทาง   8

"กรี๊ดดดดด"

           นี่คือเสียงพวกชนีสาว ที่อิจฉาฉัน ร้องกรี๊ดลั่นสนั่นเมืองเมื่อหนุ่มหล่อคิ้วเข้ม ผมสไล้ถึงปลายคอ หน้าตาน่ารักแบบชาวเกาหลี  ยื่นดอกกุหลาบช่อโตมาให้ฉัน 

"หะ..หะ...ให้ฉันหรือค่ะ"

ความตื่นเต้นดีใจมันทำให้ฉันตะกุกตะกักจนพูดไม่ออก

"รับไว้สิครับ แทนความรักที่ผมมีให้คุณ" 

โอ้แม่จ้าว >///< เขาสารภาพรักฉัน น่ารัก น่ากัดแบบนี้ ไม่รับไม่ได้แล้ว ฉันจะรับดอกไม้ช่อนี้ละนะ  แต่ว่า...

 "อี้ >~< ยับผิงน้ำลายแกเปื้อนเสื้อฉันหมดแล้ว" 

เสียงคุ้น ๆ เหมือนยัยฟูจัง (ฉายาเพื่อนสุดที่รักของฉัน)  นี่แกคงอิจฉาฉันอีกคนละซิ ถึงได้มาใส่ร้ายฉัน ชิชะ อย่ามาห้ามซะให้ยาก ฉันจะรับดอกไม้ ชะ ชะ  ช่อ
โครม ! ......       

"โอ้ย ยัยฟูจัง ฉันเจ็บนะโว้ย แกทำอะไรของแกวะ"    

ฉันดันตัวเองขึ้นจากพื้นรถทัวร์ และได้ยินเสียงหัวเราะจากผู้ชายใส่แว่นดำที่นั่งไม่ไกลออกไป หนอย! บังอาจมาหัวเราะฉัน อย่างนี้ต้องมีเรื่อง

"นี่ยัยผิงแกจะไปไหน แกมาดูผลงานแกเลยนี่ อี้ > ~ < น้ำลายแก" 

ดูมันไอเพื่อนเวรทำท่าขยะแขยงสุด ๆ

"ของฉันเหรอ ใช่ที่ไหน ฉันไม่ได้หลับ เมื่อตะกี้ฉันยังอธิฐานกับสะพานสารสินให้ลืมทัดอยู่เลย"

"เหรอ -O- สะพานสารสินบ้านแกสิ นี่มันเข้ากรุงเทพแล้วแกนอนไม่รู้เรื่องเลยรึไง" 
คำพูดยัยฟูจังทำให้ฉันชะเง้อออกไปดูที่นอกหน้าต่าง  จริงด้วยนี่มัน BANGKOK แล้วนี่นา

"ไม่รู้แหละ แต่แก่ทำลายความสุขฉัน ฉันกำลังจะได้รับรักจากหนุ่มหล่ออยู่แล้วเชียว"

"นี่ยัยผิง ...นี่กี่นิ้ว"  ยัยฟูจังชูนิ้วขึ้นมาสองนิ้ว

"2 นิ้วไง แกปัญญาอ่อนไม่รู้รึไงถึงได้ถาม" 
โป๊ก! ไอเพื่อนเวรมันเขกหัวฉัน 

"นี่ละกี่นิ้ว" มันชูมาอีก 5 นิ้ว

"5 นิ้ว " 

"ถูก แกก็ยังมีสมองนี่หว่า ฉันถีบแกไปตั้งกองกับพื้นยังไม่เจ็บอีก  ทำไมไม่ตื่นจากฝันเสียที โลกนี้ไม่มีคนหล่อแล้ว มีก็แอ๊บแมน"

"ไม่จริง มันต้องมีสิ เปิดเรียนวันแรกฉันต้องเจอหนุ่มหล่อ"

"ฉันละเวรกับแกจริง ๆ ถ้าไปชอบเกย์ฉันจะหัวเราะให้ฟันหัก" 

ชิชะ ฉันว่าแกนั่นแหละจะโดนเพี้ยง

" เกลียดสิ่งใดมักได้สิ่งนั้นนะยัยฟูจัง" 

"ยัยขนมผิง"

           ยัยฟูจังมองหน้าฉัน พร้อมกับใช้มือบีบคอฉัน ไอเพื่อนเวร แกจะฆ่ากันรึไงวะ ไม่ได้
ฉันจะต้องไปเจอหนุ่มหล่อพรุ่งนี้ก่อน แล้วฉันกับยัยฟูจังก็ทะเลาะกันไปตลอดทาง จนกระทั้งรถเบรกย่างกะทันหันทำเอาหัวของฉันทิ่มไปกับเบาะคนข้างหน้าอูย! ดูท่าทางลุงหัวล้าน
เจ้าของเบาะจะเหี้ยม

“ขอโทษค่ะ” ฉันพูดแค่นั้นลุงหัวล้านจึงหันกลับไป

“ยัยมิซาเอะมองไร” ฉันถามยัยฟูจังที่ชะเง้อไปด้านหน้ารถทัวร์

“ผู้ชายใส่แว่นที่กำลังลงจากรถหันมามองแกบ่อยจัง”

“ไอผู้ชายที่มันหัวเราะฉันเมื่อกี้ลงแล้วเหรอไหน”

ฉันพยายามชะเง้อหน้าไปดูผู้ชายที่ลงจากรถทัวร์ แต่ไม่ทันเขาลงไปแล้ว ฉันจึงหันกลับมามองทางหน้าต่าง ซึ่งเขาก็เงยหน้าขึ้นมามองฉันพอดี

“ไอหน้าขาว ไอหน้าจืด มีสิทธ์อะไรมาหัวเราะฉัน ทำเป็นใส่หมวก   ใส่แว่นดำ
ผิวคงขาวอย่างเดียว ตรงอื่นดูไม่ได้ นี่ถ้าถอดแว่นออกก็คงตี๋ชัด ๆ”

“ผิงรถออกแล้วบ่นอยู่ได้” ยัยฟูจังสะกิดฉันที่ยังชะเง้อมองไอตี๋นั่น

“ยัยฟูจังดูดิมันวิ่งตามรถมาด้วย คงได้ยินที่ฉันด่ามันแน่เลย แผ่นโลดลุง อย่าจอดน้า”

แล้วรถก็วิ่งไปจนถึงที่หมาย ดีนะที่ไอหน้าตี๋ลงไปก่อน ไม่งั้นแม่จะ…อย่าให้เจออีกนะโว้ย  แต่ถึงเจอฉันก็จำหน้าเขาไม่ได้อยู่ดี เพราะเห็นหน้าเขาไม่ชัด (เวรกรรม) T  T