ยัยจุ้นกับรักวุ่นๆครั้งแรก

ลำดับตอนที่ #1 : เช้าแสนอลวน

“เอะ เจ็ดโมงแล้วหรอ วันนี้ตื่นสายแล้ว”สาวน้อยบนเตียงไม้สี่เสาซึ่งทำจากไม้ชั้นดีสลักลายดอกไม้อย่างงดงามอุทานเสียงดังประมาณ850เดซิเบลอย่างไม่สมเป็นลูกผู้หญิง

 เธอคือ เปิ้ล เด็กสาวแสนฮ้าว อายุ17ปี เธอมีใบหน้าที่ขาวเนียนผิวสีครีม นัยตาสีน้ำตาลอ่อน จมูกโด่งได้รูป  ผมดำขลับ แต่ว่านิสัยของเธอช่างไม่เข้ากับหน้าตาที่ดีของเธอเลยกลับตรงกันข้ามเหมือนแม่เหล็กขั้วบวกและลบเปิ้ลเป็นเด็กสาวที่ฮ้าว ชอบเล่นฟุตบอลอย่างมาก บ้ากำลังเตะฟุตบอลทำกระจกแตกเป็นสิบบานติดต่อกัน ซึ่งเป็นความสามารถพิเศษที่ไม่มีใครในโรงเรียนทำได้(อย่างนี้เรียกว่าความสามารถพิเศษด้วยหรอ@_@)

  เปิ้ลปลุกพี่เอิทด้วยนะลูก เปิ้ลตื่นขึ้นและนึกถึงภารกิจที่แม่สั่งไว้ก่อนจะไปทำงาน

“แย่แล้วยังไม่ได้ปลุกพี่เอิทเลย ต้องรีบแล้ว สายแล้ว สายแล้วTvT”

“นี่ ยัยเปิ้ล เป็นบ้าอะไรแต่เช้าหนิหนวกหูชะมัดเลยรู้ไหมเนี่ยเดี๋ยวข้างบ้านก็เอาของขว้างมาเหมือนเมื่อวานอีกหรอก”เสียงทุ้มของใครคนหนึ่งดังมาจากบริเวณประตูห้องนอนของเปิ้ล เปิ้ลหยุดโวยวายแล้วหันไปยังต้นเสียงนั้น ก็พบว่ามีชายคนหนึ่งยืนพิงอยู่ที่บ้านประตู สีหน้าบ่งบอกว่ารำคาญสุดๆ

“อ้าวพี่เอิท ตื่นแล้วหรอ”เขาคนนั้นก็คือเอิทพี่ชายของเปิ้ล เอิทอายุ18ปีซึ่งแก่กว่าเปิ่ล1ปีเอิทเป็นคนหน้าตาดีมากเข้าขั้นเป็นหนุ่มฮอตประจำโรงเรียนเลยเอิทอยู่โรงเรียนเดียวกับเปิ้ล เขาเป็นนักกีฬาบาสเกตบอลประจำโรงเรียนและยังได้รับเลือกเป็นประธานนักเรียนด้วยคะแนนอย่างท่วมท้น เป็นที่รักของคุณครุและทุกคนในโรงเรียน(โดยเฉพาะสาวๆ)

“อืม พี่ตื่นแล้วเราเป็นอะไรตั้งแต่เช้าเนี่ยเสียงดังแต่เช้าเลย ไปอาบน้ำ ณ บัดnow พี่ทำอาหารเช้าเสร็จแล้ว”เอิทสั่งอย่างเด็ดขาดอย่างเคยตัวด้วยน้ำเสียงแฝงไปด้วยความรำคาญอย่างมาก

“พี่ นี่ไม่เคยเปลี่ยนเลยนะชอบออกคำสั่งที่โรงเรียนพี่ก็เป็นประธานนักเรียนที่โหดแล้วนะที่บ้านยังเข้มงวดอีก เปิ้ลรู้น่าว่าต้องทำอะไร”

“รู้แล้วยังไม่ไปอีก”เสียงที่เข้มงวดกว่าครั้งแรกดังขึ้นอีกครั้งคราวนี้บอกได้ชัดเจนว่าเจ้าของเสียงเริ่มหงุดหงิดเต็มทน

“พี่เอิทนี่นับวันจะเป็นแม่เปิ้ลได้แล้วนะชอบสั่งจริงเลย   ก็ได้ค่ะเปิ้ลจะไปเดี๋ยวนี้แล้ว”เปิ้ลตั้งท่าจะเถียงแต่เอิทส่งสายตาที่แสดงบอกว่าถ้าเธอยังไม่ไปอีกพี่จะเอาจริงแล้วนะทำให้เปิ้ลยอมรามือไปอาบน้ำ

 “วันนี้พี่ทำอะไรอ่ะ”น้องสาวตัวแสบกระโดดไปนั่งเก้าอี้ที่ประจำเวลารับประทานอาหารด้วยสีหน้าแจ่มใส

“ทูน่าสลัด กับ เค้กกล้วยหอม”เสียงทุ้มจากพี่ชายตอบน้องสาวตัวแสบอย่างเป็นมิตรผิดกับเมื่อ10นาทีที่แล้ว

“โฮ น่าอร่อยจัง ง่ำๆ  อร่อยสุดๆเลยพี่เอิทนี่เก่งจังเนอะทำอาหารยอดเลย”เปิ้ลพูดอู้อี้ขณะกินอย่างเอร็ดอร่อย

 ความสามารถพิเศษของเอิทอีกอย่างคือเขาทำอาหารได้อร่อยมากยังกับแม่บ้าน

“อืม อร่อยก็ดีแล้ว”

“เอะ แต่ว่ารสชาตินี้มันคุ้นๆนะ เหมือนที่ไหนนะ? อืม........ใช่เลยเหมือนร้านหน้าปากซอยเลยหนิ”

“ก็จะไม่ให้เหมือนได้ไงหล่ะก็พี่อุตส่าห์ขี่มอเตอร์ไซด์ไปซื้อมาหนิ”

“อ้าว แล้วมาบอกว่าทำเองได้ไงอ่ะ”เสียงแย้งอย่างเอาเรื่องมาจากยัยน้องแสบ

“อันที่พี่ทำหน่ะโดนเจ้าอันปันมันกินไปแล้วตอนที่เปิ้ลไปอาบน้ำหน่ะพอพี่มาก็มันก็เละหมดแล้วเลยไปซื้อที่หน้าปากซอยแทน”เอิทอธิบายด้วยเสียงโมโหกับการกระทำของเจ้าหมาตัวดี

“ไม่ใช่พี่ทำไม่อร่อย อายเปิ้ลเลยเอาไปทิ้งแล้วโทษอันปันมันนะ”ผู้เป็นน้องแสบส่งสายตาอย่างมีเลศนัยเหมือนกับไม่ค่อยเชื่อซะเท่าไหร่

โฮ่ง โฮ่ง! เสียงที่ไม่ได้รับเชิญดังขึ้นขัดจังหวะการสนทนาของสองพี่น้อง

“อันปัน!”เสียงประสาน2เสียงเอ่ยชื่อเจ้าต้นเสียงพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย

เปิ้ลมองเจ้าอันอย่างเอ็นดูแล้วสายตาก็สะดุดตรงที่ปากของเจ้าหมาน้อยพบว่ามีคราบน้ำสลัดติดอยู่ เป็นสิ่งยืนยันว่าเอิทพูดความจริง

“รีบๆกินเถอะเปิ้ล สายมากแล้วนะ”

 เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่เราแต่งนะช่วยเม้นหน่อยนะ ขอคำแนะนำจากนักเขียนรุ่นพี่ด้วยนะ ขอคาราวะรุ่นพี่ทั้งหลาย