เรื่องวุ่นๆของฝาแฝดจอมยุ่งกับยัยตุ้งติ้ง

ลำดับตอนที่ #2 : โดนไล่ออกจากบ้าน....นายก็เป็นคนดีหนิ^v^

บนโซฟาสีฟ้าครามภายในบ้าน ปิ๊กกำลังนั่งกลุ้มกับเหตุการณ์ ที่เกิดขึ้นภายในวันนี้และเมื่อกี้อย่างหนัก เนื่องจากว่า ภายในบ้านของเขาที่พ่อแม่ทื้งให้เขาเป็นหมาเฝ้าบ้านกำลังจะมีสมาชิกซึ่งไม่ได้รับเชิญมาอยู่เพิ่มนั่นก็คือสาวผิมสีครีมนามว่าแป้ง ซึ่งตอนนี้นอนเหยียดขาเป็นคุณนายดูทีวีอย่างสบายใจ

    “นี่เธอยังไงเธอก็อยู่ที่นี่ไม่ได้ เข้าใจไหม ไม่ได้.”ปิ๊กย้ำน้ำเสียงหนักแน่น

    “ทำไมหล่ะ”

   “พ่อแม่ของฉันจะกลับมาบ้านแล้ว”

   “แล้วจะให้ฉันไปอยู่ไหนล่ะ เงินก็ไม่มีจะให้ผู้หญิงอย่างฉันไปนอนข้างถนนหรอ+_+”

  “จะไปรู้หรอ...เรื่องของเธอสิไม่เกี่ยวกับช้านนนนน(=^ =)(- -)(_ _)”

  “คนใจร้ายยยยยยยยยยยยยย อึก อึกฮือT^T”เอาแล้วไงยัยนี่ใช้มุกนี้กับผมอีกแล้ว ผมเกลียดน้ำตาผู้หญิงสุดๆ

แต่ว่านะ ผมไม่ใจอ่อนอีกแน่

    “หยุด หยุดร้องนะ ยัยบ้า ฉันบอกให้หยุด เธอนี่อายุเท่าไหร่แล้วทำตัวยังกับเด็กอ่อนไปได้”ยัยขี้แยเอ้ย

“ไปเลย ออกไปจากบ้านฉันเลย รำคาญเป็นบ้า”ปิ๊กเริ่มเซ็ง ใบหน้าของเขามุ่ยสุดๆ

“ไม่.....ไป”

“ไป”

“ไม่”

“ฉันขอถามอีกรอบจะไปหรือไม่”

“ไม่ๆๆๆ>_<”รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏบนใบหน้าของหนุ่มรูปงามนามว่าปิ๊กอีกครั้งเขาไม่รอช้าใช้แขนทั้งสองช้อนแป้งขึ้นมาระดับอก แป้งก็แต่ดิ้นขลุกขลักไปมาอยู่ในอ้อมกอดของปิ๊ก ปิ๊กมุ่งหน้าเดินไปยังประตูหน้าบ้าน

“ปล่อย ปล่อย”แป้งตะโกนบอกปิ๊ก  มือทั้งสองรัวกำปั้นทุบหน้าอกปิ๊กจนนับไม่ถ้วน 

“โอ้ย อีตาบ้า”แป้งร้องโอดครวญ ตอนนี้เธอนั่งก้นจ้ำปุ๊กอยู่ที่พื้นถนนหน้าบ้าน ซะแล้ว  ฝีมือใครหน่ะหรอน่าจะพอเดากันออกนะ

“นายปล่อยฉันลงมาทำไมเนี่ย ฉันเจ็บนะโว้ย!”

“ปล่อยก็ด่า ไม่ปล่อยก็ด่า ขี้เกียจเถียงกับเธอแล้วส่งแค่นี้หล่ะนะ”มุ่งหน้าเข้าบ้านอย่างไม่ใส่ใจแป้ง ที่เกาะลูกกรงอยู่หน้าบ้าน.

   ท้องฟ้าสีสดใจ ปุยเมฆลอยล่องกำลังถูกความมืดครึ้มปกคลุม ไปทั่วบริเวณ หยดน้ำเย็นๆร่วงหล่นจาก

เมฆฝนที่รวมตัวกัน พายุพัดแรง ต้นไม้น้อยใหญ่ดอนเอนลู่ไปตามแรงลม ซ่า ซ่า เสียงฝนตกอย่างหนัก

ไม่ว่าอากาศข้างนอกจะเย็นมากสักเท่าไหร่แต่ปิ๊กซึ่งอยู่ในบ้านที่อบอุ่นจึงไม่รู้สึกอะไรมาก ปิ๊กนั่งคิดทบทวนเรื่องมากมายที่เกิดขึ้นภายในวันนี้ทั้งหมด

      ฉันทำเกินไปหรือเปล่าเนี่ย ที่ปล่อยยัยนั่นไป ฝนตกหนักอย่างนี้ จะทำอย่างไรหล่ะ  แต่ว่านะยัยนั่นหน่ะทั้งขี้โวยวาย ขี้แย แล้วเรื่องมากอีกไปได้ก็ดี

“ยัยทึ่ม ยัยขี้แย อยู่ไหนหน่ะ”

“………...”

“เฮ้ ยัยโง่ งี่เง่า ซื่อบื้อ ขี้โวยวายเอ้ย”

“…………………..”

 ปิ๊กขี่มอเตอไซด์คันใหม่ (ที่นำไปแลกกับคะแนนสอบ)ตามหาแป้งด้วยความเป็นห่วง นี่ก็ผ่านไปครึ่งชั่วโมงแล้ว ยัยนั่นก็ไม่มีอะไรติดตัวเลยซะด้วย ปิ๊กตะโกนเสียงดังล่นแต่สิ่งที่ได้กลับมาก็คือความเงียบ  ปิ๊กขี่รถไปจอดที่หน้าร้านเซเว่นอีเลฟเว่นเพื่อจะไปซื้อน้ำกิน

“เฮ้ย นี่เธอมาอยู่ที่นี่ได้ไง.”ปิ๊กตกใจ อ้าปากค้างจะไม่ให้ตกใจได้ไงก็ยัยตัวดีที่เขาขี่รถตากฝนตั้งนานเพื่อตามหามาอยู่ในร้านเซเว่นอีเลฟเว่นอย่างนี้

“นายไล่ชั้นมาเองไม่ใช่หรือไง ยะ  ฉันก็มาหลบฝนอ่ะดิ”โหย เจ๊แล้วให้กระผมขี่รถตามหาเพราะว่ากลัวจะเป็นอะไร จนตัวเปียกเป็นลุกหมาเนี่ยนะ T_T  ไอ้เราก็หวังดีแต่ตูต้องเปียกโชก เสียแรง แถมเสียตังค่าน้ำมันอีก เวงกำ

“แล้วนายอ่ะมาทำอะไรทึ่นี่”แป้งถามขึ้น

“ก็มาตะ.....ซื้อน้ำกินอ่ะดิ.....อย่าคิดว่าฉันมาตามเธอกลับไปและกัน..เพราะต่อให้เอาช้างมาฉุดฉันก็ไม่ตามเธอหรอก”ปิ๊กโกหกอย่างไม่เนียน(แล้วเมื่อกี้ใครขี่รถตามหากันหล่ะ)แล้วก็เดินออกไป

“เดี๋ยว  นาย”

“อะไร”ยัยนี่คงต้องขออยู่บ้านผมแน่

“น้ำอ่ะไม่ซื้อหรอ ไหนบอกว่าจะซื้อไง”หึหึแป้งแอบหัวเราะในลำคอแต่เสียงก็เล็ดลอดออกมาจนได้

“ไม่กงไม่กินแล้ว หมดอารมณ์”

“นาย ฉัน เอ่อ...ฉันขออยู่ที่บ้านนายก่อนได้ไหมอ่ะฉันไม่รู้จะไปไหน.”

“……….”ปิ๊กเดินออกไปข้างนอกโดยไม่หันกลับมามองแป้งเลยซักนิด

“เฮ้ อสงสัยคงต้องนอนข้างถนนจริงแล้ว”แป้งได้แต่ถอนหายใจแรงๆ

“นี่ยัยตุ้งติ้งจะไปก็นรีบขึ้นรถเด่ะ ฝนยิ่งตกหนักอยู่”แป้งยิ้มแป้นแล้ววิ่งออกไปจากร้าน