เรื่องวุ่นๆของฝาแฝดจอมยุ่งกับยัยตุ้งติ้ง

ลำดับตอนที่ #1 : หมาเฝ้าบ้านT0Tกับหญิงแปลกหน้า ~-~..

เคยบ้างไหมที่คุณคิดอยากจะมีฝาแฝด....ไม่ว่าคุณอยากจะมีหรือไม่มีก็ตามสำหรับผมหน่ะมันเป็นเรื่องที่วุ่นเอามากๆเลย..........ผมมีฝาแฝดซึ่งผมเป็นแฝดคนน้อง.....ผมอยากรู้จริงๆว่าใครกันที่กำหนดเรื่องบ้าบอพวกนี้ขึ้นนะคุณอาจจะสงสัยว่ามีฝาแฝดมันก็ไม่เดือดร้อนอะไร.....ใช่ครับไม่เดือดร้อนหรอกแต่ถ้าคุณเจอแบบผมหล่ะก็นะ

นะ

         "ปิ๊ก......ตื่นได้แล้ว ....วันนี้เวรนายทำความสะอาดบ้าน..อย่าเอาแต่นอนสิฟะ"ปุ๊ก แฝดผู้พี่กำลังปลุกฝาแฝด

ที่เกิดจากไข่ใบเดียวกัน คิ้วทั้งสองของเขาผูกเป็นโบว์  เรือนผมสีดำที่ตัดแบบรากไทรปกติมันจะดูดี เท่สำหรับเขาแต่ตอนนี้ดูยุ่งเยิงกลบรัศมีความเท่ไปซะหมด-_-*

         "ครับทราบแล้ว ....เจ้าพ่อปุ๊ก"ปิ๊กพูดประชดใส่

            "ไม่ต้องทำเป็นประชด...รีบๆไปอาบน้ำแล้วทำหน้าที่ของแกเลย" ชอบทำตัวตัวขี้เซาดีนักนะไอ้น้องตัวดีแกหน่ะน่าจะหัดตื่นเช้าซะบ้าง นาฬิกาปลุกมันยังอาย T^T

          "นี่ปุ๊กทำไมวันนี้เงียบจังอ่ะ."

          "ป๊ากับแม่ไปสิงคโปร์"

             "โหย...ใจร้ายจังไปเที่ยวกันไม่ยอมพาผมไปด้วย เลยต้องมาติดแง๊กก็ปุ๊กเนี่ยนะเซงว่ะ."ปิ๊กบ่นพึมพัม

             "ห๊า...เมื่อกี้นายพูดอะไรแว่วๆนะ"

          "เปล่าๆ แหะๆ" ปุ๊กมองปิ๊กตาขวางอย่างไม่ค่อยไว้ใจซะเท่าไหร่

          "ถ้านายทำเสร็จเร็วฉันจะจะพานายไปดูอะไรเจ๋งๆ"

          "นายพูดจริงนะ...."ปุ๊กพยักหน้ารับตอบแทน

          "โอ้วโห สุดยอดไปเลย  เจ๋งเลย นั่นก็สวย นั่นก็โดน"ปิ๊กทำตาโตมองรถมอเตอร์ไซด์แต่งเหมือนเด็กเห็นขนมหวาน

              "อยากได้คันไหนหล่ะ"

          "นายพูดอย่างนี้ จะซื้อให้ฉันหรอ"ปิ๊กตื่นเต้นจนเห็นได้ชัดแต่แล้วคำ3คำก็ทำให้เขาถึงกับฝันหลาย

              "ฝันไปเหอะ..!!!!" โอ้พระเจ้าจอจไม่น่าเลยฉันไม่น่าไปหวังลมๆแล้งกับปุ๊ก เลยว่ะ รู้ทั้งรู้ว่าเป็นไปได้ยาก

              "แต่ถ้าอยากได้จริงๆหล่ะก็ต้องมีข้อแม้ สนใจไหมหล่ะไอ้น้องชาย"

              "ว่าแล้วว่านายต้องมามุกนี้ อะไรหล่ะข้อแม้"

           "ผลคะแนนปลายภาคนี้ของนาย ต้องเอามาเปลี่ยนกับของฉัน"(พอดีปุ๊กกับปิ๊กชื่อจริงเหมือนกันหน่ะค่ะ)

              "เฮ้ย!!!!!!!!ไม่จริงใช่มั้ยยยยยวะ"

          "เก่งมากเลยลูกพ่อ ทำคะแนนดีอย่างนี้พ่อจะพาไปเที่ยวญี่ปุ่นอาทิตย์หน้าและกันไหนๆก็ปิดเทอมแล้ว"

          "ปิ๊กทำไมคะแนนเป็น อย่างนี้เนี่ย เหลวไหลใหญ่แล้วนะเรา อาทิตย์หน้าพ่อกับแม่จะพาปุ๊กไปเที่ยวญี่ปุ่นลูกอยู่บ้านอ่านหนังสือไปนะ."ไม่จริงใช่มั้ย ใครก็ได้บอกทีว่าผมฝันไป  ไม่ยุติธรรม  เราไม่น่าติดกับปุ๊กเลย ทั้งที่ความจริงแล้วถ้าไม่รับข้อแม้บ้าๆนั่นเราก็คงได้ไปเที่ยวญี่ปุ่น  เล่นสกีกับพ่อและแม่ ไหงมันตาลปัตรงี้วะ

วันรุ่งขึ้นปุ๊ก พ่อและแม่เตรียมตัวเก็บของเพื่อไปพักผ่อนที่ญี่ปุ่น  ปุ๊กยิ้มร่าอย่างมีสุข  ส่วนปิ๊กอารมณ์หงุดหงิดแต่เช้า  ก็จะไม่ให้หงุดหงิดได้ไงพ่อกับแม่ให้เขาเป็นคนขับรถไปส่งสนามบิน แทนที่จะนั่งรถแท็กซี่ซะนี่ 

 "ปิ๊กๆขับช้าๆหน่อยสิลูก"แม่พูดขึ้น  ก็เจ้าลูกชายตัวแสบขับรถเร็วเหลือเกินไม่รู้กลัวสนามบินมันจะหายหรือไงก็ไม่รู้  ปิ๊กขับรถด้วยความเร็ว90กิโลเมตรต่อชั่วโมง

5 นาทีต่อมา

 "เฮ้อถึงซะที แม่หัวใจจะวายแล้วนะปิ๊ก"

"หึหึ......." คำตอบที่ได้มีเพียงรอยยิ้มที่มุมปากจากเจ้าตัวแสบ  ที่เห็นอะไรเป็นเรื่องเล่นไปซะหมด

"อยู่เฝ้าบ้านดีๆนะ ไอ้น้องชาย" หนอย!   -_-ทำไมชีวิตของลูกผู้ชาย ของฉันมันรันทดนัก  เดี๋ยวไว้นายกลับมาจากญี่ปุ่นก่อนเถอะ ฉันจะเอาคืนแน่ปุ๊ก

 รถสปอตสีเงินคันงามแล่นด้วยความเร็วสูงแหวกอากาศอย่างรวดเร็ว จนทัศนียภาพรอบนอกแถบจะมองไม่ชัด

ใบไม้จากต้นไม้ริมถนนสองฝั่งร่วงหล่นจากต้น เพราะแรงปะทะระหว่างรถกับอากาศ รถคันนี้ขับไปตามทางเรื่อยๆแล้วเลี้ยวเข้าซอยเล็กๆ แล้วก็เลี้ยวเข้าซอยแคบอีกที 

  เอี๊ยด!!!!!!!!!!!!

รถเบรคกะทันหัน  รู้สึกว่าจะชนกับบางสิ่งเข้า

ภาพที่ปรากฏคือร่างบางของหญิงสาวนอนแผ่ขวางหน้ารถอยู่ เธอใส่ใส่เสื้อสายเดี่ยวสีครีม กางเกงยีนสีซีดดู โทรมๆ ร่างกายของเธอเป็นรอยจ้ำเขียนตามแขน

 "คุณ....คุณเป็นอะไรไปหน่ะ........เมื่อกี้นี้ผมยังไม่ได้ชนคุณเลยนะ.. นี่ลืมตาสิ อย่าล้อเล่นน่า! ..ต้องรีบพาไปโรงพยาบาลแล้ว"ปิ๊กไม่รอช้าใช้แขนทั้งสองข้างช้อนร่างหญิงสาวตรงหน้าแล้วพาเธอขึ้นรถสปอตสีเงินทันที

 (เป็นคนดีจัง นี่สิคนดีที่โลกรอ แท้จริง555+)

"นี่ค่ะ..."พยาบาลสาวสวยยื่นเอกสารบางอย่างให้กับปิ๊ก

                                                  ประวัติผู้ป่วย

ชื่อ...........................................นามสกุล..................................อายุ.............

ที่อยู่.........................................เบอร์โทรศัพท์............................................

กรุ๊ปเลือด...............................ฯลฯ

  เอาไงดีเนี่ย เราไม่รู้จักยัยนี่เลยซักนิด แล้วจะไปรู้ไหมว่าชื่ออะไร บ้านอยู่ไหน ไม่ใช่พระพุทธเจ้าซะหน่อยจะตรัสรู้เองได้ โว้ยๆๆๆเอาไงดีเนี่ย เอ่อ !ดูจากบัตรประชาชนไง แล้วกระเป๋าสตางค์ยัยนั่นอยู่ไหนเนี่ย ตอนพามาที่โรงพยาบาลก็ไม่เห็นกระเป๋าใส่ของอะไรเลยหนิหว่า

"เอ่อคุณพยาบาลครับ แล้วผู้ป่วยไม่มีกระเป๋าสตางค์หรือครับ"

"ไม่มีหรอกค่ะ เอ่แล้วคุณถามทำไมคะ"พยาบาลทำหน้างงงง

"ไม่มีอะไรหรอกครับ"

"แล้วคุณเป็นอะไรกับผู้ป่วยหรอคะ"เป็นอะไรกับยัยนี่ดีหล่ะ จะบอกว่าไม่รู้จักก็กระไรอยู่แต่ก็ไม่รู้จักหนิ เป็นลุงก็ดูจะแก่ไป น้าก็ดูเป็นผู้ใหญ่ไปหน่อย เราเพิ่งอายุ18เองจะมีหลานแล้วหรอ ไม่ๆๆๆ ดูจากอายุ ยัยนั่นแล้วก็น่าจะประมาณ16-17หล่ะมั้ง เอางี้และกันเป็นพี่ชายน่าจะดูดีกว่า

"คุณคะ .......คุณ"เสียงพยาบาลทำให้ปิ๊ก สะดุ้งเล็กน้อย

"ตกลงคุณเป็นอะไรกับผู้ป่วยกันแน่คะ"น้ำเสียงของพยาบาลคนสวยแฝงไปด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อย เพราะเธอยังมีหน้าที่อีกหลายอย่างที่ต้องทำ จะมัวมาเสียเวลานานไม่ได้

"เป็.....เป็นนพี่ชายครับ"

"ค่ะแล้วเอกสารช่วยกรอกแล้วไปส่งที่ประชาสัมพันธ์ด้วยนะคะ. ดิฉันไปก่อนนะคะ"

แล้วจะเอาไงเนี่ย ประวัติก็ไม่รู้ซักอย่าง เหอะๆไม่น่าคิดมากเลยในเมื่อไม่รู้ก็มั่วเลยสิ(ประวัติคนไข้นะไม่ใช่ข้อสอบ-_-*)

 ก่อนอื่นก็ชื่อสินะเอาชื่ออะไรดีนะ ชื่อ ปุ้มปุ้ยและกัน(ปลากระป๋องเนี่ยนะ สร้างสรรค์ค์จริงๆ)

นามสกุล วิรัญจรานนท์ อายุ16 %+%๑@#$$%......  ..หลังจากนั้นปิ๊กก็เมามันกับการมั่วประวัติคนไข้-_-*

"น้องสาวของคุณไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ ที่พบก็มีแค่แผลถลอกและรอยเขียวจ้ำๆเดี๋ยวหมอจะจัดยาให้แล้วกลับบ้านได้ครับ"

       ปิ๊กเดินไปที่ห้องหมยเลข777หน้าห้องเขียนไว้ว่า นางสาวปุ้มปุ้ย วิรัญจรานนท์ อายุ17ปี ชายหนุ่มแอบยิ้มนิดๆกับชื่อที่ตนใช้สมองอันชาญฉลาดคิดแล้วคิดอีกกว่าจะได้ชื่อนี้ (ฉลาดจริง จริ๊ง - -! ~)

       ปิ๊ก:   ฮัดชิ้ว......(ใครนินทาเราเนี่ย )

หลังจากกลับจากโรงพยาบาล

“เธอๆ เธอ!! .......ตื่นได้แล้ว”

   หญิงสาวผิวสีครีมที่กำลังหลับตาพริ้มในรถสปอตสีเงินคันงามกระเด้งตัวขึ้นกระทันหันเพราะเธอรู้สึกได้ถึงมืออุ่นๆของใครสักคนหนึ่งที่กำลังเขย่าเธออยู่

“เฮ้ย........O_o!”

“จะตื่นก็บอกกันก่อนสิ......ตกใจหมด.....คิดจะตื่นก็ตื่นจะหลับก็หลับ”เม็ดเหงื่อเกาะพราวบนใบหน้าของปิ๊กอย่างเห็นได้ชัด 

“???????”

“ช้านอยู่ที่หนายยเนี่ย......และนายยยยเปงงงงงใครเนี่ย.....อ๋อนายเป็นพวกโจรโรคจิตใช่มั้ย ออกไปนะ ช่วยด้วยค่ะช่วยด้วย>=<”

“เฮ้ย......นี่เธอจะหยุดแหกปากโวยวายได้แล้ว!!!ยัยตุ้งติ้ง”

“ช่วยด้วยค่า........ช่วยด้วยๆ>^<”

“จะหยุดหรือไม่หยุดห๊า!”ปิ๊กตะโกนใส่อย่างเหลืออด  ปิ๊กเป็นคนที่รำคาญง่ายมาก

“……………..T^T”

“หยุดแล้วก็หันมาพูดกันดีๆ  เอ่อแล้วขอบอกไว้ก่อนนะชั้นไม่ใช่พวกโรคจิต ด้วย  เธอนี่ปัญญาอ่อนหรือป่าวเนี่ยมองคนหน้าตาดีอย่างชฉันเป็นพวกโรคจิต”เธอนั่งตาแป๋ว ผิดกับเมื่อกี้ลิบลับ ปิ๊กจึงถือโอกาสแก้ต่างให้ตัวเองกับข้อหาใหญ่ที่สาวตาแป๋วโยนมาให้เขา

“แล้วเธอเป็นใครกัน มาจากไหน”ปิ๊กเริ่มปรับอารมณ์ได้จึงเปิดบทสนทนา

“เป็นผู้หญิงน่ารัก แล้วมาจากขั้วโลกเหนือแล้วอีกอย่างนะฉันก็ขอบอกนายไว้ด้วย ฉันไม่ได้ชื่อตุ้งติ้ง ฉันชื่อแป้งย่ะ”

“อ๋อหรอ  หน้าเชยๆอย่างเธอสมกับชื่อแป้งดีหนิ ”

“นี่...นาย....”แป้งตั้งท่าจะเถียงปิ๊กแต่แล้วเขาก็พูดขัดขึ้นก่อน

“แล้วบ้านอยู่ไหนเนี่ย ตอบดีๆด้วยัยตุ้งติ้ง”

“ฉันไม่รู้สิ =_=รู้สึกตัวอีกทีก็มาอยู่ที่นี่แหล่ะ แล้วทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่อ่ะ- -*”

“งั้นก็บอกมาสิว่าอยู่ๆทำไมเธอถึงมาวิ่งตัดหน้ารถช้านนเมื่อเช้า”

“ที่จริงฉันกำลังจะไปที่สนามบิน เพื่อขึ้นเครื่องไปหาDadกับแม่ที่ญี่ปุ่น”แป้งพูดขึ้น

“= _=อืมแล้วไงต่อ”

“แล้วคนขับแท็กซี่คันที่ฉันนั่งมาก็พาฉันออกนอกเส้นทาง มันพยายามปล้นและข่มขืน ฉัน ฉันเลยบอกมันว่าจะเอาเงินก็เอาไปแต่อย่าทำร้ายฉันเท่านั้นแต่มันไม่ฟัง .......”พอเล่าได้ถึงตอนนี้แป้งก็ทำท่าเหมือนกับว่าจะร้อ.....

“ฮือๆ...T^T”และมันก็เป็นไปอย่างที่คิดไว้ เธอร้องไห้ น้ำใสๆอาบแก้มงามของเธอ

“อ้าว.....ร้องไห้ทำไมหน่ะเธอ....หรือว่าเธอโดน............แล้ว...ววววหน่ะ”ปิ๊กทำอะไรไม่ถูก ได้แต่พูดตะกุกตะกักเท่านั้น

“บ้าหรือไง ตาบ้า ทะลึ่ง!”แป้งหยุดร้องไห้สักพักแล้วก็แว๊ดใส่ปิ๊ก(แล้วร้องไห้ทำไมฟะ:ปิ๊กคิดในใจ)

“แล้วร้องไห้ทำไมหล่ะ? เป็นใครก็ต้องคิดแหล่ะ”

“ฉันกลัวหนิ แต่ฉันก็หนีมันมาได้ แล้วก็ดันมาเจอ ตาบ้าแถวนี้ด้วย”

“เธอว่าใครนะยัยตุ้งติ้ง”(นี่ตกลงจะทะเลาะกันทั้งเรื่องเลยหรอวะเนี่ย)

“เออ เรื่องนั้นช่างเหอะแล้วเธอจะเอาไงต่อ”

“ฉันจะอยู่ที่นี่และกาน”แป้งพูดได้หน้าตาเฉย

ไม่จริงใช่ไหม ชีวิตผมมันรันทดจริง ไม่ทันไรเรื่องวุ่นมันก็เข้ามาในชีวิตอีก เวงกำT^T