ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 3 คนทำดีกลับกลายเป็นคนได้รับโทษ
บทที่ 3
นทำีลับลายเป็นนไ้รับโทษ
ไม่รู้ว่าวัน่อไป้าหน้าพระอาทิย์ะึ้นสลับ้านหรือไม่ ปลายฝนระหนั เพราะ เวลานี้เธอโนไล่ออาาน หลัารายานเรื่อหัวหน้าิทุริ ไม่เินสามวันเธอ็ไ้อาวแบบฟ้าผ่า
แทนที่ะเป็นนที่ลวนลามบ้าามใส่เธอ เธอเป็นผู้ถูระทำและยัโนโหล่นทับ้วยารไ้อาว โยไม่มีารเยใ ๆ เธอเรียร้อสิทธิ์ให้ัวเอ็ไม่มีใรฟั
วันนี้เธอ้าวเท้าผิออาบ้าน ปลายฝนิิลทั้ที่ไม่มีอะไรน่าำ วามรู้สึเร่เรียหนัอึ้ เธอะทำอย่าไร่อ เินิบัีมีไม่มาพอะอยู่ให้รอเินสอเือน้วย้ำ
ะที่ปลายฝน้มลเ็บ้าวอสำัลล่อระาษเล็ ๆ
็ไ้ยินเสียุบิบมามาย ไม่ใ่เี่ยวับเธอ แ่เป็นเรื่ออนที่ะเ้ามาบริหารบริษัทนใหม่ เหมือนะมีารเปลี่ยนมือเ้าอบริษัท เธอไม่สนใเพราะมันไม่ไ้เี่ยวับมาน่ำ้อยแบบเธอ นาว่าทำี็ลายเป็นนผิ
“แว่าวันนี้ันสวยหรือยั?”
“สวยแล้ว้าเพื่อน ะถามอีี่รอบ”
“็เผื่อว่าประธานนใหม่ะบัเอิผ่านมาที่ออฟฟิศอเราไ ัน้อสวยไว้่อน”
“พูอย่าับว่าเาะายามอ เาเป็นใรแล้วเราเป็นใร ่วยเียมัวหน่อยไ้ไหมเพื่อน”
“ใระรู้ันอาะเป็นหนูถั้าวสาร”
“ันไ้่าวว่าเามีลูแล้ว”
“แ่ไม่มีเมีย ัน็รู้ยะ”
“แอยาะเป็นแม่เลี้ยว่าั้น”
“็ถ้าเาหล่อ เารวย ลูิะเป็นไรไป ใรเาสนัน”
นี่เป็นบทสนทนาที่ปลายฝน้อทนฟัลอารเ็บอ สอสาวที่เยเป็นเพื่อนร่วมออฟฟิศยัุยันไม่บ เรื่อประธานที่ไ้นานนามว่าพ่อเลี้ยเี่ยวเนื้อหอม
ปลายฝนมอว่าไร้สาระเหลือเิน แม่เลี้ยับลูเลี้ยเ้าันไม่ไ้มี่าวออเยอะแยะไป มันไม่ใ่เรื่อ่าย ๆ หรอ แล้วนระับนั้น เาไม่สนในที่ระับ่ำว่า
................................
ประูระนาให่เปิออ พนัานหลายนออมา้อนรับบุลที่เ้ามาใหม่
รูปร่าสูเ่นผึ่ผายเป็นส่าน่าับามอั้แ่หัวรเท้า ปราบทัพเินเียู่มาับลูาย สอนพ่อลูใสุ่สูทสีใล้เียัน อนเป็นพ่อผูเนไท นเป็นลูผูหูระ่ายเป็นประธานูเนียร์
้านหลัือพีระ ามมา้วยนิ่มหรือนีราพี่เลี้ยเ็ายที่ิสอยห้อยามมาาบ้านเพื่อูแลอมทัพโยเพาะ
เ็ายุมมือพ่อไว้แน่นเพราะเริ่มลาลัวับผู้นที่รายล้อม
ปราบทัพลูบศีรษะลูาย เาหวัเหลือเินว่าสัวันลูายะเผิหน้าับเหุาร์เหล่านี้ไ้ เาไม่อาปป้อลูายไปไ้ลอ
“พ่อะเ้าไปในห้อประุมับอาพีทลูอยู่ับพี่เลี้ย ลไหม”
เ็ายเียบไม่พู เพียพยัหน้าลเล็น้อยอย่าไม่เ็มใเท่าไหร่นั
ปราบทัพพอใแล้วับปิิริยาอบโ้แ่นี้
“พ่อสัาอย่าแน่นอนว่าเราะแวะื้ออุปร์วารูปเมื่อประุมเสร็”
รอยยิ้มเล็ ๆ ่อย ๆ ว้าึ้นบนใบหน้าอเ็ายอมทัพ
“อย่าห่วเลย่ะุปราบ นิ่มะูแลุหนูอมทัพเอ่ะ”
ปราบทัพไม่พูอะไร เาเพียแ่มอลูายเล็น้อย่อนเินามผู้ัารบริษัทเ้าไปยัห้อประุมเพื่อหาแนวทาในารปรับโรสร้าอที่นี่เสียใหม่
เ็ายอมทัพำลัสนใบาอย่าผ่านห้อที่มีระมอไปยัสวนสาธาระ
รถไรพ์ทรูายไอศรีมโฮมเมเลื่อนที่น่าสนใทีเียว
ารรอพ่ออยู่ห้อสี่เหลี่ยมที่ไม่ใ่สถานทีุ่้นเยทำให้เ็ายนึอยาออไป้านอ ประวบเหมาะเมื่อพี่เลี้ยที่มัวเล่นแ่โทรศัพท์ไม่ไ้สนใะูแลามที่รับปาปราบทัพเอาไว้ และอีฝ่าย็เผลอหลับในเวลา่อมา เ็ายไ้โอาสึเปิประูออาห้อไปอย่าเียบ ๆ
ะนั้นปลายฝนพาร่าสมส่วนเินทอน่อผ่านสวนสาธาระ สอมือหอบล่อในมือไว้ท่าทาเหมือนรุ่นิหลายอย่าในใ เธอไม่สามารถลับบ้านไปอนนี้ไ้ แม่ั้ำถาม พ่ออีละ ท่านไม่สบายใ
เห้อ! ปลายฝนถอนหายใรั้แล้วรั้เล่า เธอเินมาเรื่อย ๆ นเ้ามาในเสวนสาธาระ้าบริษัท
สายาู่หวานหันไปเห็นรถไรพ์ทรูายไอศรีมออยู่ ในระเป๋าสา์ใบเล็มีเินสิัวเล็น้อย พอให้วัเินื้อินสัหน่อยเพื่อให้สมอิอะไรี ๆ ออบ้าไม่เป็นไรหรอ ว่าแล้ว็หาที่นั่วาล่อใส่อ ่อนะสาวเท้าไปหารถไอศรีม
ถ้วยระาษลวลายน่ารัอยู่ในมืออปลายฝนในที่สุ วามหวานลมล่อมที่ผ่านลิ้นรับรสทำให้เธอ่อย ๆ มีพลัใ และอารม์ีึ้นเล็น้อย เธอยืนรอเินทอนาพนัานาย
พลันสายา็เอเ้าับหนุ่มน้อยนหนึ่หน้าาหล่อเหลาน่าเอ็นูวนมอ ะห้าหวบไ้เพราะัวเล็บอบบา หาเสื้อผ้าที่สวมใส ปลายฝนมอว่าูมีส่าเหมือนเ้าบ่าวัวน้อย ๆ เพียแ่แววาเศร้าสร้อยเพ่มอนมับไอศรีมอยู่นั่น เธอเาออว่าอยาะิน
ปลายฝนมอรอบ ๆ บริเวมอหาว่ามีใรพอะเป็นผู้ปรออเ็าย็ไร้วี่แว่ว
นระทั่พนัานายยื่นเินทอนลับมา เ็าย็ยัไม่ละสายาานมที่วาเรียรายและภาพไอศรีมหลารสาิ
ปลายฝนนึเอ็นูเลี้ยนมเ็นหนึ่ไม่เหลือบ่าว่าแรนั
ไม่แน่ว่าารเห็นใผู้อื่น ารมอบน้ำใมิรไมรีรั้นี้ะ่วยให้เธอพานพบับสิ่ี ๆ ในภายภาหน้า แม้ะ่วยเหลือ้วยิใอันบริสุทธิ์ แ่ลึ ๆ ในัหวะีวิ่ำแบบนี้ เธอ็อยาพึ่พาโะาปลอบโยนทาิใให้พอมีหวั
ไม่อยาทำีหวัผลอบแทน แ่ถ้าอบแทนนิ ๆ ็น้อมรับไว้
ปลายฝนเพ้อในในเียว
“หนุ่มน้อย หนูมาับใรเอ่ย อยาิไอิมใ่ไหม?”
“……”
วาลมำลับมอพี่สาวที่เอ่ยทั เผลอถอยหลัหนึ่้าวเพราะไม่อบนแปลหน้า แ่พอเ็ายอมทัพเห็นรอยยิ้มหวาน็รู้สึื่นอบึ้นมาทันใ
“เี๋ยวพี่ื้อให้ีไหม ไหนลอบอิว่าอยาะินอะไรรับ”
เ็ายอมทัพไม่อบมอใบหน้าพี่สาวแสนสวยใีอยู่พัให่ ่อนที่นิ้วเล็ ๆ ะยื่นออมา
ปลายฝนมอารระทำเหล่านั้น เมื่อเห็นว่าารอบอเ็ายือารี้ไปที่นมแทนที่ะพู เธอ็ไม่เ้าี้ เลือะสั่พนัานในรถ
“เอาไอศรีม้วยไหม?”
และเหมือนเ็ายไม่อบแ่พยัหน้า พลาี้ไปยัรสาิที่อยาะิน
ปลายฝนไม่มีปัหาในารเ้าใธรรมาิอเ็เพราะเธอเยฝึสอน เพียแ่เ็ายรหน้า่าออไป แววาอนอายุน้อยว่าูลาแ่นิ่เียบนผิปิ
มันทำให้นที่ลุลีับเ็และมีสัาิาอยาูแล เหมือนับที่เยูแลน้อายสุที่รัมา่อนอนเ็ ๆ ปลายหมอน้อายอปลายฝน็น่ารัน่าเอ็นูนเธอหอมแ้มเ้าหอมแ้มเย็น
ปลายฝน้อารอยู่รออยนว่าะมีใรสันมาแสัวว่าเป็นผู้ปรอ
ปลายฝนึลอเลียบ ๆ เีย ๆ ถามอย่าใีว่าอยาไปนั่้วยันไหม อยาให้รอใรมารับเป็นเพื่อนหรือเปล่า
เ็ายอมทัพมอพี่สาวใีเล็น้อย่อนยื่นมือเล็ ๆ ไปับแน ราวับะบอว่าามไป้วย
“หวานำลัีเลยว่าไหมรับ?”
ไม่มีเสียอบรับ แ่ใบหน้าหล่อน่าเอ็นู พยัหน้าล
ไม่อยาพู ถ้าไม่สนิทัน เ็หลายนเป็นแบบนั้น ปลายฝนิาเา
ินอหวานเ้าไปเยอะ ปลายฝนัรู้สึแสบอ เธอึลุึ้นไปื้อน้ำเปล่าและไม่ลืมะื้อมาเผื่อเ็ายที่ยัเอร็อร่อยับไอศรีม
ปาที่เลอะราบสีเียวมะนาว อไม่ไ้ที่ปลายฝนะล้วผ้าเ็หน้าแล้วเอื้อมมือเ็ให้เ็าย้วยวามเอ็นู
“หล่อเหมือนเิมแล้วรับ”
“อบุมารับ”
“เย้! ในที่สุ็ยอมุยับพี่แล้ว”
เ็ายรู้สึเินอายแ้มแระเรื่อ มีนให้วามสนใเาและเอาใใส่
มาอัพแล้ว่าาาา ??????’?
นทำีลับลายเป็นนไ้รับโทษ
ไม่รู้ว่าวัน่อไป้าหน้าพระอาทิย์ะึ้นสลับ้านหรือไม่ ปลายฝนระหนั เพราะ เวลานี้เธอโนไล่ออาาน หลัารายานเรื่อหัวหน้าิทุริ ไม่เินสามวันเธอ็ไ้อาวแบบฟ้าผ่า
แทนที่ะเป็นนที่ลวนลามบ้าามใส่เธอ เธอเป็นผู้ถูระทำและยัโนโหล่นทับ้วยารไ้อาว โยไม่มีารเยใ ๆ เธอเรียร้อสิทธิ์ให้ัวเอ็ไม่มีใรฟั
วันนี้เธอ้าวเท้าผิออาบ้าน ปลายฝนิิลทั้ที่ไม่มีอะไรน่าำ วามรู้สึเร่เรียหนัอึ้ เธอะทำอย่าไร่อ เินิบัีมีไม่มาพอะอยู่ให้รอเินสอเือน้วย้ำ
ะที่ปลายฝน้มลเ็บ้าวอสำัลล่อระาษเล็ ๆ
็ไ้ยินเสียุบิบมามาย ไม่ใ่เี่ยวับเธอ แ่เป็นเรื่ออนที่ะเ้ามาบริหารบริษัทนใหม่ เหมือนะมีารเปลี่ยนมือเ้าอบริษัท เธอไม่สนใเพราะมันไม่ไ้เี่ยวับมาน่ำ้อยแบบเธอ นาว่าทำี็ลายเป็นนผิ
“แว่าวันนี้ันสวยหรือยั?”
“สวยแล้ว้าเพื่อน ะถามอีี่รอบ”
“็เผื่อว่าประธานนใหม่ะบัเอิผ่านมาที่ออฟฟิศอเราไ ัน้อสวยไว้่อน”
“พูอย่าับว่าเาะายามอ เาเป็นใรแล้วเราเป็นใร ่วยเียมัวหน่อยไ้ไหมเพื่อน”
“ใระรู้ันอาะเป็นหนูถั้าวสาร”
“ันไ้่าวว่าเามีลูแล้ว”
“แ่ไม่มีเมีย ัน็รู้ยะ”
“แอยาะเป็นแม่เลี้ยว่าั้น”
“็ถ้าเาหล่อ เารวย ลูิะเป็นไรไป ใรเาสนัน”
นี่เป็นบทสนทนาที่ปลายฝน้อทนฟัลอารเ็บอ สอสาวที่เยเป็นเพื่อนร่วมออฟฟิศยัุยันไม่บ เรื่อประธานที่ไ้นานนามว่าพ่อเลี้ยเี่ยวเนื้อหอม
ปลายฝนมอว่าไร้สาระเหลือเิน แม่เลี้ยับลูเลี้ยเ้าันไม่ไ้มี่าวออเยอะแยะไป มันไม่ใ่เรื่อ่าย ๆ หรอ แล้วนระับนั้น เาไม่สนในที่ระับ่ำว่า
................................
ประูระนาให่เปิออ พนัานหลายนออมา้อนรับบุลที่เ้ามาใหม่
รูปร่าสูเ่นผึ่ผายเป็นส่าน่าับามอั้แ่หัวรเท้า ปราบทัพเินเียู่มาับลูาย สอนพ่อลูใสุ่สูทสีใล้เียัน อนเป็นพ่อผูเนไท นเป็นลูผูหูระ่ายเป็นประธานูเนียร์
้านหลัือพีระ ามมา้วยนิ่มหรือนีราพี่เลี้ยเ็ายที่ิสอยห้อยามมาาบ้านเพื่อูแลอมทัพโยเพาะ
เ็ายุมมือพ่อไว้แน่นเพราะเริ่มลาลัวับผู้นที่รายล้อม
ปราบทัพลูบศีรษะลูาย เาหวัเหลือเินว่าสัวันลูายะเผิหน้าับเหุาร์เหล่านี้ไ้ เาไม่อาปป้อลูายไปไ้ลอ
“พ่อะเ้าไปในห้อประุมับอาพีทลูอยู่ับพี่เลี้ย ลไหม”
เ็ายเียบไม่พู เพียพยัหน้าลเล็น้อยอย่าไม่เ็มใเท่าไหร่นั
ปราบทัพพอใแล้วับปิิริยาอบโ้แ่นี้
“พ่อสัาอย่าแน่นอนว่าเราะแวะื้ออุปร์วารูปเมื่อประุมเสร็”
รอยยิ้มเล็ ๆ ่อย ๆ ว้าึ้นบนใบหน้าอเ็ายอมทัพ
“อย่าห่วเลย่ะุปราบ นิ่มะูแลุหนูอมทัพเอ่ะ”
ปราบทัพไม่พูอะไร เาเพียแ่มอลูายเล็น้อย่อนเินามผู้ัารบริษัทเ้าไปยัห้อประุมเพื่อหาแนวทาในารปรับโรสร้าอที่นี่เสียใหม่
เ็ายอมทัพำลัสนใบาอย่าผ่านห้อที่มีระมอไปยัสวนสาธาระ
รถไรพ์ทรูายไอศรีมโฮมเมเลื่อนที่น่าสนใทีเียว
ารรอพ่ออยู่ห้อสี่เหลี่ยมที่ไม่ใ่สถานทีุ่้นเยทำให้เ็ายนึอยาออไป้านอ ประวบเหมาะเมื่อพี่เลี้ยที่มัวเล่นแ่โทรศัพท์ไม่ไ้สนใะูแลามที่รับปาปราบทัพเอาไว้ และอีฝ่าย็เผลอหลับในเวลา่อมา เ็ายไ้โอาสึเปิประูออาห้อไปอย่าเียบ ๆ
ะนั้นปลายฝนพาร่าสมส่วนเินทอน่อผ่านสวนสาธาระ สอมือหอบล่อในมือไว้ท่าทาเหมือนรุ่นิหลายอย่าในใ เธอไม่สามารถลับบ้านไปอนนี้ไ้ แม่ั้ำถาม พ่ออีละ ท่านไม่สบายใ
เห้อ! ปลายฝนถอนหายใรั้แล้วรั้เล่า เธอเินมาเรื่อย ๆ นเ้ามาในเสวนสาธาระ้าบริษัท
สายาู่หวานหันไปเห็นรถไรพ์ทรูายไอศรีมออยู่ ในระเป๋าสา์ใบเล็มีเินสิัวเล็น้อย พอให้วัเินื้อินสัหน่อยเพื่อให้สมอิอะไรี ๆ ออบ้าไม่เป็นไรหรอ ว่าแล้ว็หาที่นั่วาล่อใส่อ ่อนะสาวเท้าไปหารถไอศรีม
ถ้วยระาษลวลายน่ารัอยู่ในมืออปลายฝนในที่สุ วามหวานลมล่อมที่ผ่านลิ้นรับรสทำให้เธอ่อย ๆ มีพลัใ และอารม์ีึ้นเล็น้อย เธอยืนรอเินทอนาพนัานาย
พลันสายา็เอเ้าับหนุ่มน้อยนหนึ่หน้าาหล่อเหลาน่าเอ็นูวนมอ ะห้าหวบไ้เพราะัวเล็บอบบา หาเสื้อผ้าที่สวมใส ปลายฝนมอว่าูมีส่าเหมือนเ้าบ่าวัวน้อย ๆ เพียแ่แววาเศร้าสร้อยเพ่มอนมับไอศรีมอยู่นั่น เธอเาออว่าอยาะิน
ปลายฝนมอรอบ ๆ บริเวมอหาว่ามีใรพอะเป็นผู้ปรออเ็าย็ไร้วี่แว่ว
นระทั่พนัานายยื่นเินทอนลับมา เ็าย็ยัไม่ละสายาานมที่วาเรียรายและภาพไอศรีมหลารสาิ
ปลายฝนนึเอ็นูเลี้ยนมเ็นหนึ่ไม่เหลือบ่าว่าแรนั
ไม่แน่ว่าารเห็นใผู้อื่น ารมอบน้ำใมิรไมรีรั้นี้ะ่วยให้เธอพานพบับสิ่ี ๆ ในภายภาหน้า แม้ะ่วยเหลือ้วยิใอันบริสุทธิ์ แ่ลึ ๆ ในัหวะีวิ่ำแบบนี้ เธอ็อยาพึ่พาโะาปลอบโยนทาิใให้พอมีหวั
ไม่อยาทำีหวัผลอบแทน แ่ถ้าอบแทนนิ ๆ ็น้อมรับไว้
ปลายฝนเพ้อในในเียว
“หนุ่มน้อย หนูมาับใรเอ่ย อยาิไอิมใ่ไหม?”
“……”
วาลมำลับมอพี่สาวที่เอ่ยทั เผลอถอยหลัหนึ่้าวเพราะไม่อบนแปลหน้า แ่พอเ็ายอมทัพเห็นรอยยิ้มหวาน็รู้สึื่นอบึ้นมาทันใ
“เี๋ยวพี่ื้อให้ีไหม ไหนลอบอิว่าอยาะินอะไรรับ”
เ็ายอมทัพไม่อบมอใบหน้าพี่สาวแสนสวยใีอยู่พัให่ ่อนที่นิ้วเล็ ๆ ะยื่นออมา
ปลายฝนมอารระทำเหล่านั้น เมื่อเห็นว่าารอบอเ็ายือารี้ไปที่นมแทนที่ะพู เธอ็ไม่เ้าี้ เลือะสั่พนัานในรถ
“เอาไอศรีม้วยไหม?”
และเหมือนเ็ายไม่อบแ่พยัหน้า พลาี้ไปยัรสาิที่อยาะิน
ปลายฝนไม่มีปัหาในารเ้าใธรรมาิอเ็เพราะเธอเยฝึสอน เพียแ่เ็ายรหน้า่าออไป แววาอนอายุน้อยว่าูลาแ่นิ่เียบนผิปิ
มันทำให้นที่ลุลีับเ็และมีสัาิาอยาูแล เหมือนับที่เยูแลน้อายสุที่รัมา่อนอนเ็ ๆ ปลายหมอน้อายอปลายฝน็น่ารัน่าเอ็นูนเธอหอมแ้มเ้าหอมแ้มเย็น
ปลายฝน้อารอยู่รออยนว่าะมีใรสันมาแสัวว่าเป็นผู้ปรอ
ปลายฝนึลอเลียบ ๆ เีย ๆ ถามอย่าใีว่าอยาไปนั่้วยันไหม อยาให้รอใรมารับเป็นเพื่อนหรือเปล่า
เ็ายอมทัพมอพี่สาวใีเล็น้อย่อนยื่นมือเล็ ๆ ไปับแน ราวับะบอว่าามไป้วย
“หวานำลัีเลยว่าไหมรับ?”
ไม่มีเสียอบรับ แ่ใบหน้าหล่อน่าเอ็นู พยัหน้าล
ไม่อยาพู ถ้าไม่สนิทัน เ็หลายนเป็นแบบนั้น ปลายฝนิาเา
ินอหวานเ้าไปเยอะ ปลายฝนัรู้สึแสบอ เธอึลุึ้นไปื้อน้ำเปล่าและไม่ลืมะื้อมาเผื่อเ็ายที่ยัเอร็อร่อยับไอศรีม
ปาที่เลอะราบสีเียวมะนาว อไม่ไ้ที่ปลายฝนะล้วผ้าเ็หน้าแล้วเอื้อมมือเ็ให้เ็าย้วยวามเอ็นู
“หล่อเหมือนเิมแล้วรับ”
“อบุมารับ”
“เย้! ในที่สุ็ยอมุยับพี่แล้ว”
เ็ายรู้สึเินอายแ้มแระเรื่อ มีนให้วามสนใเาและเอาใใส่
มาอัพแล้ว่าาาา ??????’?
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น