bad couple มีแฟนอย่างนายขอตายดีกว่า

ลำดับตอนที่ #1 : ิbad couple 1 : ผู้ชายแบบนั้น

1
ผู้ชายแบบนั้น

               "โอ๊ยยยยยย หล่อมากก หล่อไม่เกรงใจใคร อ๋อยยยย >3<"
               "มองมาทางนี้ด้วยย กรี๊ดดด โป๊กเกอร์ขาาา~"
               "ช่วยมาเอาหัวใจมีมี่ไปด้วยเถอะค่ะ ><"
               "ช่วยมาพายัยพวกนี้ไปโรง'บาลบ้าด้วยเถอะค่ะ -_-++"
               "ยัยปาด้า!!"สามเสียงประสานขึ้นอย่างพร้อมเพรียงแต่เจ้าของชื่อกลับยกแก้วค็อกเทลในมือขึ้นดื่่มอย่างไม่รู้ไม่ชี้แถมในงานที่มีแต่ลูกกลุ่มนายทุนหรือไฮโซชื่อดังแบบนี้เรียวขาขาวที่โผล่พ้นแซกกระโปรงยาวที่ผ่าข้างขึ้นมาถึงขาอ่อนก็แลดูจะเป็นอะไรที่ดึงดูดสายตาได้มากพอสมควรรวมกับท่าการดื่มค็อกเทลและฐานะทางสังคมหญิงสาวตรงหน้าก็ถือเป็นตัวเลือกอันดับต้นๆที่ผู้ชายค่อนประเทศควรจะสนใจเลยทีเดียว
               "ฉันรู้จักชื่อตัวเองดีน่า~"ร่างบางตอบแบบขอไปทีก่อนที่เสียงหนึ่งจะดังขึ้น
               "hi prada!"เสียงหวานดังขึ้นทำให้คนในงานหันไปมองก่อนที่เสียงซุบซิบจะดังตามมา
               "นั่นชาร์มที่เป็นนางแบบอยู่อเมริกาไม่ใช่เหรอ?"
               "นางแบบคนนั้นรู้จักปาด้าด้วยล่ะ"
               "ยัยปาด้ากะจะรู้จักคนดังทุกคนเลยหรือไงนะ!"
               "แค่มีคู่หมั้นเป็นโป็กเกอร์ก็น่าอิจฉาพอแล้วนะ" น่าอิจฉาอะไรกัน น่าสงสารล่ะสิไม่ว่า =_=
               "ทำไมจะต้องกระแดะพูดอังกฤษด้วยยะ"ฉันหันไปพูดกับนางแบบสาวที่เดินเข้ามานั่งด้านข้างตรงเก้าอี้ของบาร์เครื่องดื่ม
               "ก็แค่ดัดจริตให้ดูเลิศเท่านั้นแหละ แกมานานยัง?"
               "สักพักแล้ว"
               "นี้ปาด้ารู้จักชาร์มด้วยเหรอ ทำไมพวกเราไม่เคยรู้เลยล่ะ?"
               "แม่นางมีนอพวกนี้ใครน่ะ?"ชาร์มหันมาถามฉันโดยกระซิบว่าแม่นางมีนออย่างเบาเชียบ ชำนาญไปมั้งแม่คุณ -_-'
               "ก็พวกผู้หญิงลูกสาวไฮโซที่ดูจืดๆธรรมดานั่นแหละ"
               "จืดจริงๆด้วยนะ"เธอพูดแล้วเหลือบมองสาวๆที่มองมาทางเธออย่างเห็นได้ชัดอย่างหวาดๆ
               "คุณผู้หญิงรับอะไรดีครับ?"
               "pink lady ^^"ชาร์มหันไปสั่งบาร์เทนเดอร์ก่อนส่งยิ้มหวานให้เขาและบาร์เทนเดอร์ก็หน้าแดงไปตามระเบียบ
               "นี้ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะคุณปาด้าอุสาห์ได้มางานที่มีผู้ชายให้ตกเพียบแบบนี้ไม่ดีใจหรือไง?"
               "ฉันจะดีใจหรอกนะถ้าไม่มีอีตาไพ่ยูกิมาด้วยน่ะ ตั้งแต่เข้าในงานแล้วคุณแม่ฉันเจอหมอนั้นเขาก็เอาแต่ดันฉันมาหาหมอนั้นอยู่ได้ น่าเบื่อจริงๆ ให้ตายเถอะ -_-"
               "น่าสงสารนะเนี่ยแต่โป็กเกอร์ก็ทั้งหล่อทั้งเท่แบบนั้นแถมยังรวยมากๆด้วยฉันไม่เข้าใจเลยทำไมแกถึงไม่ชอบนะ"
               "ปาด้าพวกเราจะไปเต้นอ่ะไปด้วยกันไหม?"สามสาวมีนอหันมาถามฉันฉันเลยโบกมือปัดๆไปพวกเธอเลยวิ่งออกไปแล้วเมื่อฉันหันหน้ากลับมาหาชาร์มก็มีคนมานั่งด้านหลังฉันแต่ฉันก็ไม่ได้สนใจแล้วพูดต่อทันที
               "ถ้าแกไม่รู้ก็จะบอกให้รู้ไว้ว่าอีตาไพ่ยูกินั่นน่ะไม่มีอะไรดีสักอย่างที่เห็นน่ะก็แค่หน้ากากที่เขาใส่เข้าหาผู้หญิงเพื่อหวังฟันนั่นแหละ"
               "เอ่ออ..ด้า"
               "แล้วอีกอย่างนะผู้ชายที่มีชื่อปัญญาอ่อนแบบไพ่ยูกิแต่กระแดะให้คนอื่นเรียกโป็กเกอร์น่ะฉันไม่เอามาทำพันธุ์หรอกย่ะ กลัวลูกติดเชื้อ"
               "ไอ้ด้า"
               "หน้าหล่อๆที่เห็นก็ไม่รู้ว่าเป็นของแท้แน่หรือเปล่าเห็นไปอยู่เมกาตั้งนานอาจจะไปศัลยกรรมมาก็ได้ใครจะไปรู้ สรุปแล้วโป็กเกอร์น่ะ bad guy!!"
               "ขอโทษนะที่ฉันมันBad guyน่ะ"เสียงทุ้มคุ้นหูดังขึ้นทางด้านหลังทำให้ฉันต้องหันไปมองแล้วก็พบว่าเป็นผู้ชายที่ฉันกำลังนินทาอยู่เมื่อกี้นี้เอง โลกกลมเกิ๊นนนน
               "อ๋ออจ๊ะ ไม่เป็นไร เหมาะกับนายแล้วล่ะ ^^++"
               "งั้นฉันก็ขอมอบฉายาที่เข้ากับเธอให้แล้วกันนะ"
               "อะไรล่ะ?"
               "ยัยกระเป๋าเก๊ -__-++"
               "อะ อะไรนะ!!"ฉันโพล่งขึ้นมาเสียงดังอย่าลืมตัวทำให้คนแถวนั้นหันมามองทันทีแต่ตอนนี้ใครสนล่ะผู้ชายคนนี้กำลังดูถูกชื่อที่ทรงคุณค่าและมีระดับของฉันอยู่นะ ยอมไม่ได้ กร๊าซซซซ พ่นไฟ!!
               "ก่อนจะว่าคนอื่นน่ะหันไปเปลี่ยนชื่อไพ่ยูกิสุดปัญญาอ่อนของนายก่อนดีไหม หาาา!!"
               "อย่ามาเอาชื่อที่มีระดับของฉันไปปนกับชื่อเก๊ๆของเธอนะ!!"
               "ของฉันต่างหากที่มีระดับน่ะ"
               "ของฉัน"
               "ฉัน!!"
               "ฉัน!!"
               "คุณปารดา คุณโป็กเกอร์กรุณารักษาสมบัติผู้ดีด้วยค่ะ"เสียงทรงอำนาจดังขัดบทสนทนาทำให้ฉันและโป็กเกอร์ต้องชะงักไปและเมื่อหันไปเจอร่างท้วมในชุดผ้าไหมผู้ดีกับใบหน้าภายใต้กรอบแว่นบางเฉียบนั้นก็ทำให้ฉันและโป็กเกอร์ผลัดกันกลืนน้ำลายไปตามๆกัน
               "คุณหญิงป้า!!"ฉันและโป็กเกอร์พูดขึ้นมาพร้อมกันแล้วเขยิบตัวเข้าหากันโดยอัตโนมัติส่วนชาร์มก็ลุกขึ้นมายืนข้างฉันอย่างรวดเร็วณ เวลานี้รวมกันปลอดภัยที่สุดก็ผู้หญิงท่าทางน่ากลัวตรงหน้าฉันคือคุณหญิงพิมพรรณคุณหญิงเจ้าของสถาบันสอนมารยาทที่เข้มงวดเรื่องมารยาทที่หนึ่งเนี้ยบและน่ากลัวสุดๆทำให้ตอนนี้ทั้งฉันและชาร์มจับกระโปรงให้ปิดขาอ่อนกันสุดฤทธิ์
                "คุณสองคนทะเลาะอะไรกันคะ?" แหนะ มีขยับแว่นเก๋ๆโชว์ด้วยไง T-T
                "ไม่ได้ทะเลาะนะคะคุณป้า เรารักกันจะตาย เนอะ"อันหลังฉันหันไปหาโป็กเกอร์ซึ่งเขาก็ส่งยิ้มหวานพยักหน้าตามอย่างเล่นละคร ไหลลื่นไปเลยจ้า ^0^
                "แน่ใจเหรอคะ?แล้วทำไมต้องพูดเสียงดังขนาดนี้ เสียมารยาทมากๆเลยนะคะ"
                "เอ่ออ...."เพราะว่าหนูรักเขามากจนต้องตะโกนค่ะ บ้าเหรอยะ! T^T
                "ก็เราดีใจที่เจอกันน่ะครับเลยเผลอพูดเสียงดังไปหน่อย"
                "ใช่ค่ะ"
                "งั้นเหรอคะ งั้นก็อย่าส่งเสียงดังอีกนะคะ"คุณหญิงพิมพรรณพูดแล้วทำท่าจะเดินออกไปฉันจึงพ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก แต่..
                "แต่คุณปารดา คุณชโรธรไม่ควรแต่งตัวหวาบหวิวโชว์เนื้อหนังมังสาแบบนี้นะคะมันไม่เรียบร้อยดูไม่มีสมบัติผู้ดีเลยค่ะหาอะไรมาปิดหน่อยสิคะ เดี๋ยวนี้ค่ะ!"คุณหญิงพิมพรรณก็หันกลับมาแว้ดเรื่องชุดของพวกเราอยู่ดี แล้วจะไปหาผ้าจากไหนมาปิ๊ดดดด ตัดพรมแดงมาห่อตัวทันไหม T^T
                "เอานี้ไปใส่"จู่ๆก็มีคนส่งเสื้อสูทตัวใหญ่เบ้อเริ่มเทิ่มมาให้ฉันและคนที่ส่งก็คืออีตาไพ่ยูกินั่นแหละฉันรับเสื้อมาจากเขาแล้วสวมทับชุดแซกทันทีและเมื่อมองไปที่ชาร์มยัยนั้นก็ได้เสื้อสูทจากเพื่อนคนหนึ่งของโป็กเกอร์มาเหมือนกัน
                "คุณโป็กเกอร์ คุณซูริคทำตัวเป็นสุภาพบุรุษดีมากค่ะ งั้นป้าขอตัวก่อนแล้วก็อย่าถอดออกนะเพราะถ้าคุณถอดออกพวกคุณจะต้องเข้าอบรมเรื่องการแต่งตัวยาวแน่ หน้าต่างมีหูประตูมีช่องนะคะ"เมื่อคุณหญิงพิมพรรณพูดจบเธอก็เดินออกจากงานไป ส่งท้ายเหรอคะคุณหญิง -3-แล้วเมื่อฉันกำลังจะถอดเสื้อคืนโป็กเกอร์เขากลับจับตัวฉันไว้แล้วบังคับให้ใส่เสื้อเหมือนเดิม
                "อะไรเนี่ย?"
                "ใส่ไว้ก่อน ยัยคุณหญิงนั่นเป็นคนกว้างขวางแล้วยิ่งเป็นเธอกับชาร์มคงมีคนไม่ชอบอยู่เหมือนกันใส่ไว้นั่นแหละถ้ามีคนไปฟ้องเธอคงอัมพาตขึ้นหูแน่"เมื่อโป็กเกอร์พูดจบชาร์มที่กำลังจะถอดเสื้อก็ใส่เสื้อสูทกลับเข้าไปทันที แต่ที่เขาพูดมาก็ถูกมีคนอิจฉาฉันอยู่ไม่น้อยถ้าจะมีคนคาบข่าวไปฟ้องก็คงไม่แปลกฉันเลยจำใจต้องใส่สูทของโป็กเกอร์ต่อไป
                "แล้วฉันจะซักไปคืนให้แล้วกัน"
                "ไม่ต้องคืนหรอก ฉันคงไม่ใส่ต่อจากเธอแล้วล่ะกลัวติดเชื้อพิษสุนัขบ้า!"
                "ไอ้ไพ่ยูกิ!!"ฉันตวาดแว้ดเสียงดังลั่นทำให้มีคนวิ่งเข้ามาทางฉันหลายคน
                "อะไรเนี่ยปาด้า โวยวายอะไรอีกแล้ว"
                "คุณแม่ก็ดูอีตานี้สิคะ"ฉันหันไปฟ้องบุพการีที่วิ่งเข้ามาทันที
                "คุณน้าสวัสดีครับ ^^"
                "จ๊ะ แม่ก็ไม่เห็นว่าเขาจะทำอะไรผิดเลยแถมเขายังเป็นสุภาพบุรุษที่ถอดเสื้อให้แกใส่ด้วยไม่ใช่เหรอ?"
                "คุณแม่เข้าข้างเขาเหรอคะ"
                "แม่เชื้อในสิ่งที่ตาเห็นต่างหากล่ะ แม่ว่าแกกลับบ้านดีกว่าถ้าแกส่งเสียงดังอีกฉันอายเขา"
                "คุณแม่!"
                "ไปๆ กลับๆ ชาแนลหนูจะกลับเลยหรือเปล่า?!"คุณแม่หันไปคุยกับพี่สาวฉันอย่างแบ่งพรรคแบ่งพวกอย่างเห็นได้ชัดทีกับฉันเรียกแกแต่ทำไมกับพี่ทำไมเรียกหนูล่ะ ไม่ยุติธรรมเลยอ่ะ T3T
                "กลับเลยก็ได้ค่ะ ชาแนลง่วงแล้วเหมือนกัน ป่ะกลับกันเถอะปาด้า"
                "ก็ได้ค่ะ ฉันกลับก่อนนะชาร์มแล้วเสื้อนี้ฉันเอาไปเผาทิ้งเลยแล้วกันนะจะได้ไม่เป็นเสนียถติดตัวนาย"ฉันหันไปพูดกับโป็กเกอร์ที่มองฉันมานิ่งๆ หึ ผู้ชายแบบนายไม่มีทางเป็นคนรู้ใจฉันได้หรอกโป็กเกอร์!