คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : The trap of lust >>> 02...พยามยามสะกดกลั้นเเละตอบสนองจากสิ่งปลุกเร้า
“ฮยอรับ สปาเ็ี้สูรเ็เสร็แล้วรับ ออมาินไ้แล้ววว”เสียะโนเรียนที่นอนูทีวีอยู่ในห้อนอนัลั่น แ่ไม่มีทีท่าว่านที่ถูเรียะออมา ทำให้นที่ทำอาหารเย็นเสร็้อเินไปเ้าไปู
ภายในห้อนอนอิมแบอม
เ้าอห้อนั่ยิ้มอย่านบ้ามอไปที่ทีวี ที่ำลัายสารีที่ัวเออบู แ่วันนี้่าารั้ที่แล้วเพราะรั้นี้เป็นสัว์ัวน้อยที่ำลัถูเ้าป่าไล่ะรุบ
ถ้าเราเป็นสิโัวนั้น และแบมแบมที่เป็นเ้าระ่ายน้อย ำลัถูเราะรุบแบมแบมะร้อไห้หรือเปล่านะ หรือ้อ่อยเป็น่อยไป ถ้ารุเร็วแบมแบมอาใเหมือนระ่ายัวนั้น็ไ้เพราะระ่ายมันี้ใ
“่อยเป็น่อยไปสินะ”แบอมที่อยู่ในภวั์หลุพูออมา พลามอที่ทีวีอย่าั้ใ
“ฮยอูอะไรอยู่น่ะรับ”แ่ทันทีที่เสียใสๆอแบมแบมัึ้น ทำให้แบอมสะุ้สุัว เผลอรีโมทเปลี่ยน่อทันที
แ่ที่แย่ว่านั้นมันันเป็น่อที่มีารัร่วมเพศำลัสมสู่ันอยู่นี่สิ แบอรีบปิและแทบว้ารีโมททิ้ ่อนมอไปยันที่ยืนมอทีวีอเานิ่ ่อนเอียออย่าอะไรสัอย่า
“ฮยออบแบบนี้หรอรับ”
“ะ ะ ือ…”แบอมที่ทำหน้าไม่ถูับสายาที่ถูมอมาทำให้ยิ่ไม่รู้ะแ้ัวยัไแถมำถามอแบมแบมมัน็ูะโ่แ้เินไป
“เี๋ยวินสปาเ็ี้เสร็ผมัให้รับ”แบมแบมพูบ็ยิ้มให้แล้วเินออาห้อไป แบอมที่วิ่ามร่าเล็เบรัวเอทันทีเมื่อมาถึโ๊ะที่มีานสปาเ็ี้ พร้อมน้ำสอแ้ววาไว้ให้เสร็สับ ่อนแบมแบมะเอื้อมเปิทีวีและนั่ฝั่วาอแบอม
“แบมแบมือว่าเมื่อี้ฮยอไม่ไ้…”
“ไม่้อเรใรับ ินเถอะฮยอเี๋ยวเย็นะไม่อร่อยนะรับ”แบมแบมที่พูไปยิ้มไปทำให้แบอมไม่ล้าัทั้ที่พยายามแ้ัว ิเพียหาน้อ้อารเา็พร้อมอบสนอ…็เท่านั้น
ลอารเมือบสปาเ็ี้ฝีมือแบมแบมหมานแล้วานเล่า นที่เป็นนทำยิ้มแ้มปริอย่าีใที่ฮยออบอาหารที่เาทำ สำหรับแบอม็ิเพียว่า…สะสมำลัเพื่อออรบ
“ฮยอรับแบมแบมอยาอาบน้ำอ่ะ”เมื่อแบมแบมแย่านอเ้าอห้อไปล้าเสร็็ยืนพูรหน้าแบอมที่มอทุวามเลื่อนไหวอเ็น้อยนนี้ไม่วาา
“รับ เี๋ยวฮยอไปเอาผ้าเ็ัวับเสื้อผ้ามาให้นะ”แบอมที่นุ่มนวลว่าปิพูับแบมแบมที่ยืนพยัหน้ารับำเา ่อนแบอมะเ้าไปเอาสิ่อำเป็นในารอาบน้ำมาให้
“แบมแบม ฮยอมีสะ เสื้อ แบมแบม!”แบอมที่้มหน้ามอูอที่หยิบมา่อนเยหน้าแล้วร้อลั่นทันทีเมื่อเห็นเ็น้อยอเาไร้เสื้อปปิอาวั๊วะน่าเี๊ยะนั่น
หมับ
“ใรเห็นหรือเปล่าเนี๊ย! แบมแบมถอเสื้อทำไมรับ เี๋ยวมีนมาเห็นะทำอย่าไ”แบอมพูเสียเ้มในะว้าแบมแบมมาแนบาย่อนเินในท่าที่ลาแบมแบมไปที่หน้า่าบานให่เพื่อปิม่านทันที แ่พอม่านปิแบอม็ยัอนัวน้อยอยู่อย่านั้น
“ฮยอรับ ผะ ผมอโทษ ผมไม่ิว่าแ่ถอเสื้อะทำให้ฮยอโรธ แ่ผมทำแบบนี้บ่อยๆอนที่อยู่ับมาร์ฮยอน่ะรับเลยิน แบอมฮยอแบมแบมอโทษ ะ อโทษ”ร่าน้อยในอ้อมอพูเสียสั่นอย่าแ้ัวที่ทำให้นที่ออยู่โรธ แ่มันไม่ใ่สัหน่อย เาหวร่าายนี้ เาไม่อยาให้ใรเห็นมันนอาเา แม้แ่นที่บินอยู่้านอหน้า่าอห้อที่อยู่สูถึั้นสามสิบเา็ไม่มีทายอมให้มอ และยิ่ไ้ยินำพูอแบมแบมที่เยินับารถอเสื้ออนอยู่ับไอ้มาร์เาแทบแ้ิ้นายบนพื้น แ่อนนี้ทุอย่ามันถูลิ่นายอนที่อยู่ในอ้อมอลบหม
“ฮยอโรธแบมแบมริหรอรับ ฮะ ฮะ ฮยอ ฮึ!”แรระเพื่อมอนในอ้อมอสลัวามหื่นามอยู่หมั แบอมใับเสียสะอื้นอแบมแบมึผละออและไ้เห็นน้ำาอเ็น้อยนเาแทบอยาทุบระบานัวเอที่ปล่อยให้แบมแบมเ้าใผิทั้ที่เาหลอยู่ในโลอัวเอั้นาน
“ฮยอไม่ไ้โรธแบมแบมนะรับ อโทษที่ทำให้แบมแบมเ้าใผิ ฮยอแ่ไม่อยาให้ใรเห็นแบมแบมถอเสื้อมันไม่ีรู้ไหม แล้วอย่าทำแบบนี้ับใรทั้นั้นรวมถึไอ้มาร์้วย เ้าใไหมรับแบมแบม”
“รับ”แบมแบมอบรับำอแมบอมและพยัหน้าน้อยๆ นที่มออยู่ยิ้มอย่าพอในเอื้อมมือไปยี้หัวนรหน้า้วยวามเอ็นูไม่ไ้
“แ่ในนี้ไม่ไม่ใรนี่รับ”แบมแบมที่ยัอยู่ถามึ้น แบอมลมือที่ยี้หัวอีฝ่ายล
“มีสิรับ”…ัวเานี่ไ เี๋ยวไม่ไ้อาบน้ำหรอแบมแบม
“ไม่้อสสัยอะไรแล้ว ไปอาบน้ำเลยไป เหม็นเน่าแล้วเราน่ะ”แบอมั้ใพูเบี่ยประเ็น่อนทำท่าปิมูให้สมับประโยที่พูไป
“ฮยอบ้า!”แบมแบมยแนัวเอึ้นมาม่อนีแนแบอมัเพี๊ยะและวิ่ไปห้อน้ำทันที ทิ้ให้นที่ยืนมอหัวเราะร่าับำบ่นอแบมแบมที่เบาสำหรับนที่อายแ่มันัพอให้เาไ้ยิน
“เหม็นที่ไหน หอมะายฮยอบ้า บ้า บ้า”
นที่นั่รอนอาบน้ำนัู่ทีวีไปเรื่อยเปื่อยนไม่ทันมอแบมแบมที่ออมาในสภาพผมที่เปียุ่ม หยน้ำาผมที่เ็ไม่หมามันระุ้นอะไรบาอย่าไ้หานที่หันหลัเห็นเ้า
“ฮยอ ลืม อ๊ะ!”เสียา่วอแบมแบมมาพร้อมับร่าที่เหมือนลอยอยู่ในอาาศ
“เฮ้ย!...”แบอมที่นัู่ทีวีอยู่ีๆ หันไปมอแบมแบมทันทีที่เรีย แ่ผลมันับเป็นแบมแบมที่อยู่รหน้าลื่นนัวน้อยๆถลาเ้ามาอเาอย่าั ร่าแบอมที่แ็ทื่อส่วนแบมแบม็่อยๆเยหน้าที่อยู่ห่าันไม่ถึนิ้ว สายาแบอมบ่บอให้อีฝ่ายรู้สึว่า้อโนุแน่ๆ
“ฮยออย่าุแบมแบมนะรับ”เสียระห้อยอเ็น้อยที่ลไปนั่ับพื้นปลุให้นที่แ็อยู่ลับมา้มมอ้วยวาม
“ฮะ! ฮยอะโรธแบมแบมทำไม”เาอบ่าหา ัวนิ่มๆ ลิ่นหอมๆอัวและแมพูาผมมัน่า…
“็โรธที่แบมแบมไม่ระวััวไรับ”แบมแบมที่ยัอยู่บนพื้นเยหน้าพูับแบอมที่โ้ัวมาฟั
เออริ! ถ้าเาไม่อยู่รนั้นแล้วถ้าแบมแบมันไปลื่น่อนถึัวเา ็้อเป็นเรื่อให่นะสิ เาลืมเรื่อนี้ไปไ้อย่าไเนี่ย แบอมส่ายหน้าำหนิัวเอในใ่อนเห็นสายาอแบมแบมอย่ารู้สึผิเา็ยิ้มออมา
“ถ้าแบมแบมรู้้อผิพลาอัวเอ ฮยอะไปว่าอะไรล่ะ ฮยอไม่ใ่พวอย้ำนอื่นนะ”
หมับ
“ผมิว่าฮยอะุผมะแล้ว”แบมแบมพูอย่าีใปนสำนึ แบอมที่ถูเ้าัวน้อยพุ่มาอ็พยายามสลัมือที่มันำลัอยาว้าร่านี้ทุ่มับโฟารนี้ริๆ
“ริสิ! แบมแบมบอว่าะัารให้ฮยอนี่ มาฮยอ! นอนลรับ”แบมแบมที่ผละออบอแบอมที่มอมาเ่นัน
“ฮะ! เอาริหรอแบมแบม”แบอมที่หน้าาื่นเอ่ยถามอีฝ่าย
“ริสิรับ”หน้าาแบมแบมที่อบรับอย่าหนัแน่นำลัทำเอาส่วนล่าแบอมปั่นป่วน
“อ๊ะ! ผมเรายัไม่แห้เลย หันหลัให้ฮยอเ็ให้่อนมา”แบอมที่ำลัสิแ ็นึึ้นไ้ว่าเ้าัวน้อยผมยัเปียอยู่เลยบอให้แบมแบมหันหลั แ่แท้ริแล้วนี่เป็นารยื้อเวลา่าหา
อะไรลใแบมแบมมารุเรา หรือะเป็นาที่เห็นในห้อ! อย่าบอนะว่าเาทำให้แบมแบมเสียเ็เพราะานั้น เป็นอารม์ั่ววูบอัวน้อยแน่ๆ
“ฮยอเ็เบานานั้นแล้วเมื่อไหร่ผมแบมะแห้ละรับ”เสียท้วอนที่นั่้าล้าเอ่ยึ้น แบอมเลยแ้นแรอีหน่อย
“ถ้าผมอมานอนับฮยอบ่อยๆะไ้ไหมรับ เพราะ่วนี้พ่อับแม่มีธุระ้อไป่าประเทศบ่อยมาๆเลย”แบมแบมพูแ่วๆโยยัมอทีวีอยู่ ส่วนนที่ฟั็อมยิ้มออมาอย่าห้ามไม่อยู่
“ไ้สิ แบมแบมะมาอยู่วันไหน็บอฮยอแล้วัน ฮยอะไ้เรียมวัถุิบทำอาหารใสู่้เย็นไว้”แบอมพูไป็ยิ้มไปพลามอนที่นั่หันหลัให้เป็นระยะ
“ีเลยรับ ผมะไ้ทำอาหารให้ฮยอทาน อ่อ ที่บ้านผมมีพวุ้แม่น้ำและ็ผ้มยำ้วยนะรับ เี๋ยววันหลัผมะทำให้ฮยอิน”นที่อยู่้าล่า็พูอย่านึสนุึ้นมา นทำเอานฟัหัวเราะึ้นเบาๆับท่าทีเ็ๆอแบมแบม
“ั้น่วยสอนฮยอนนี้ทำอาหารไทยหน่อยไ้ไหม”แบอมที่นึพิศวาสอยาลออาหารบ้านเิอแบมแบมึ้นมาเอ่ยถาม ไม่นานนที่นั่้าล่า็พยัหน้ารัว มือที่เ็ผมให้็หยุะัไป
“ไ้เลย ผมะสอนฮยอทำ้มยำุ้ ผัไท ส้มำ บลาๆๆ”แบมแบมพูอย่ามันส์ปานลืมเผลอพูไทยออมาหลายำ แบอมที่ฟัไปไป็พอับใวามไ้็ยยิ้มออมา่อนเอามือปิปานเล่านแบมแบมแหนอมามอเานแบอมเผลอปล่อยมือออ
ฝ่ามือที่ถูับริมฝีปาแบมแบม ย๊าส์ อยาพ่นไฟ
“ฮยอโรธผมที่พูมาหรอรับ” เสียระทวยอแบมแบมทำเอาแบอมอีรั้ อะไรที่ทำให้เ้าัวน้อยิว่าเาอบโรธหนัหนา
“ะบ้าหรอแบมแบม ฮยอไม่ไ้โรธสัหน่อย ไหนเยหน้าึ้นมาสิ”เมื่อแบอมพูไปแบมแบม็เอาแ่้มหน้านเา้อสั่ให้เย แบมแบม็่อยๆแหนอึ้นมามอเาในท่าที่หันหลัให้อย่าเย วานั้นทำให้แบอมะัไป
“ะหอยทำไมเนี่ยเรา ฮยอไม่ไ้โรธ อบ้วย้ำที่แบมแบมพูเยอะแบบนี้ อยู่ที่โรเรียนเรา็ไม่่อยไุ้ยัน พูเยอะๆแบบนี้ีแล้วฮยอรู้สึสนุไป้วยเลย เอ้ามา! ไหนบอว่าะัให้ฮยอไมาเลย”แบอมที่พูไปพลามอหน้านที่แหนมาอย่าอ่อนโยน และเผลอพูเ้าประเ็นที่อนแรเลี่ยนไ้ พร้อมับนอนในท่าให้แบมแบมัารเสร็สับ แบมแบมเอ็หันัวลับมาทันที
“ฮยอ้อนอนพลิ้านหลัสิรับ”ำพูอแบมแบมทำเอาเาแทบพลิัวทำามที่เ้าัวบอ
“แน่ในะแบมแบม”แบอมถามอีฝ่ายอีรอบ เาไม่อยาให้มันเป็นแ่อารม์ั่ววูบอแบมแบมเลย
“ทำไมฮยอถามแบมแบบนั้นล่ะรับ”
“ฮยอไม่ไ้อยาให้แบมแบมทำเพราะอารม์ั่ววูบ ิีๆ หาไม่อยาทำแล้ว็ไม่เป็นไร แ่! ถ้าไ้็ีมารับ”แบอมพยายามพูเือนสิแบมแบมให้ิีๆ่อนทำ แ่ไปๆมาๆเา็อยาให้แบมแบมสนอเาเหมือนัน
“อารม์ั่ววูบหรอรับ ไม่นะ! ผมอยาทำให้ฮยอมาั้นานแล้ว”
“ริหรอแบมแบม…ั้น็เอาเลย แ่้าหน้าไม่ไ้หรอแบมแบมทำไม้อ้าหลั้วยล่ะ”แบอมิามที่อีฝ่ายพูอย่าหนัแน่นนยาะปิเสธ แ่เา็นะว่าทำไม้อให้เาหันหลัหรือว่าแบมแบมอบสอปุ่ม้านหลันั่น!
“็มัน้อทำ้านหลันี่รับ”
“โอเ! ฮยอพร้อมแล้ว!!!”แบอมอบรับพลาหลับาปี๋ รู้สึเสียวึ้นมาทันทีเมื่อฝ่ามือแบมแบมถูแผ่นหลัเา และาม้วยน้ำหนััวที่ทับ้านหลัอย่าแผ่วเบา
“ถ้าอยาให้ผมนว็บอไ้ลอเลยนะรับ”แบมแบมพูพลามือที่ว้าล้ามเนื้อไหล่และออแรบีบ้วยแรที่ำลัพอี แ่พอแบอมะเลิ้ม็ะัไปเพราะเสียนั้นมันระ่าในหูเา
“นว!?”แบอมลืมาและพยายามเบี่ยหน้าไปมอแบมแบมที่ึ้นล่อมหลัเาและมือที่ำลันวที่ไหล่ นี่แบมแบมิว่าาในหนัเป็นารนวเนี่ยนะ!!!
“รับ ผมนวให้พ่อับแม่บ่อยๆ ถ้าฮยอเมื่อย็บอไ้เลย แบมแบมพร้อมเสมอ”แบมแบมบนหลัเายิ้มร่าออมา ่าานที่แทบเอาหัวันโฟาให้หายใไม่ออาย อะไรทำให้เาิเรื่อบ้าๆว่าแบมแบมะทำอะไรอย่านั้นับเาไ้นะ!
“อ้าว ฮยอเป็นอะไรอ่ะรับ ะหลับแล้วหรอ”แบมแบมถามะที่มือไล่ลบนัวเาแล้ว
“แบมแบม”
“รับ?”แบมแบมอบรับอย่าสสัยที่อยู่ๆนที่มุหน้าอยู่บนโฟา็เรียื่อัวเอึ้น
“แบมแบมนวอย่านี้ให้พ่อับแม่หรอรับ”
“ไม่รับ แบมแบมะนวแนับาให้มาว่า”
“อ้าว แล้วทำไมแบมแบมถึนวแบบนี้ให้ฮยอล่ะ”แบอมที่มุโฟา เยหน้าถาม้วยวามสสัยทันที
“็เห็นฮยอูะสนใภาพในทีวี ผม็ิว่าฮยออบนี่รับ”แรที่บีบนวบนหลั่อยๆเบาลและหายไป นแบอมหันไปมอและใึ้นมาเมื่อแบมแบมำลัลาหลัเา
“แบมแบม! ะลไปไหน”
“็ฮยอไม่อบนี่รับ”แบมแบมพูอย่าหอยๆ่อน้าวลมาาัวเา
“เปล่านะ ฮยออบมา่าหาเล่า”แบอมรีบแ้ัวทันทีเมื่อเห็นสีหน้าเ้าัวน้อยทีู่เศร้าไป
“ริหรอรับ”
“ริสิ มาๆนวให้ฮยอ่อ”แบอมพูพลาีหลััแปะและหันับไป แบมแบมที่ไ้ยินอย่านั้น็ึ้นร่อมแบอมอีรั้
สบายั…แบอมที่นอนหลับารู้สึล้ามเนื้อไ้ผ่อนลายาารบีบนวอนบนหลั ารที่ไม่ไ้รู้สึปวเมื่อยอะไรแ่เมื่อถูนวมันทำให้เาผ่อนลายไม่น้อย และวามสบายนี้ทำให้เาเลิ้มนอยา…หลับ
“อย่านวให้ใรแบบนี้นะแบมแบม”แบอมพู้วยน้ำเสียแผ่วเบา่อนสิะมิ่ไป แ่นที่นวอยู่บนหลั็ไ้ยืนัเ็มสอหู ถึะไม่่อยเ้าใแ่็อบรับโยี
“รับฮยอ”
“แปลว่า่อานี้เรา็นวให้พ่อับแม่ไม่ไ้แล้วหรอ”แบมแบมพึมพำเบาๆับัวเอและมอไปยันที่เานวให้้วยสายาระห้อย และเิ้อัาในใทันที
‘ทำไมฮยอใร้ายอย่านี้นะ’
TBC
………………………………………………………..
ความคิดเห็น