คุณหนูบ๊อง กับ คุณหญิงเบ๊อะ

ลำดับตอนที่ #4 : CHAPTER 4 : สับสนกับสิ่งใกล้ตัว

" เอ๊า เธอนิหน้าคุ้นๆนะเนี่ย " แนนสอดสายตาหาปังในแสงที่มืดทึบ

' จำเราไม่ได้หรอกมั้ง.. ' ปังคิดอย่างน้อยใจ

" เธอคงจะเราไม่ได้หรอก.. ปลาทองจริงๆ " ปังถอนหายใจ

" ขี้งอนจริงๆเลยนะ ปัง " แนนตะโกนออกมาจากรถ ก่อนที่ปังจะเดินหนี

" จะไปไหนเหรอ ไปด้วยกันสิ " แนนบอก

" อ๋อไม่เป็นไรอ่ะ เรามีธุระ เดี๋ยวก็ถึงละขอบคุณมากนะ " ปังยิ้มให้แนน

" งั้นบายนะ " แนนโบกมือบ๊ายบายก่อนที่จะปิดกระจกรถแล้วขับรถไป

" แนน.. " ปังเรียกแนน อย่างรวดเร็วแต่ไม่ทัน

' อะไรวะ พรมลิขิต รึเปล่า? พรมลิขิต ใช่ไม๊?ทำไมถึงกำหนดให้เราได้เจอกันอีกครั้ง ' ปังคิด

' เสียดายจริงๆเลยว่ะ ไหนๆก็จะได้เจอกันอีกครั้ง ทำไมไม่รีบขอเบอร์ไปเลยวะ จะได้ติดต่อกันได้

เห้อ... บ้านเค้าก็มี ดั๊น ไม่กล้าไป เอาเถอะหน่า ไม่ต้องไปหรอก ถ้า ปาฏิหารย์มันมีจริง เราถึงจะเชื่อว่ามันคือ พรมลิขิต'

" ปังนิมันเน่าชิพหายเลยท่านผู้ชม " ผู้กำกับบ่น เอาหน่าๆเข้าฉากๆ - -

" หูย... ทำไมคนมันเยอะเงี๊ยะ ไม่ชอบเลยคนเยอะๆเนี่ย " ปังบ่นพรึมพรำ

" เอ๊า คุณปัง สวัสดีจ่ะ ไม่เห็นมาตั้งนานแล้วนะเนี่ย มางานวันเกิดน้องแป้งเหรอจ๊ะ "

ป้าจิต สาวใช้เก่าแก่ในบ้านแป้งออกมาต้อนรับปังเป็นอย่างดี

" เข้ามาก่อนจ่ะเข้ามาก่อน " ป๊าจิตเปิดประตูให้ปังเข้า

" เฮ้ยไอปังนี่หว่า เดี๋ยวนี้มันไม่มีรถหรูๆขับแล้วเหรอไงวะถึงได้เดินมาอ่ะ ฮ่าๆ " เสียง
หัวเราะในกลุ่มเพื่อนของบี

" ไม่รู้ว่าจะเรียกว่าโง่ หรือว่าควายดีว่ะที่มัน ให้บีแย่ง แป้งไปได้อ่ะ " เสียงในกลุ่มของเพื่อนบี ดังอีกครั้ง

" ทำเป็นผู้ดีทำเป็นไม่ได้ยิน ฮัทโธ่ " ปันกำมือแน่น

ปังรีบ เดินเข้าไปในกลุ่มเพื่อนของบี

" กูไม่อยากจะทำไรพวกมึงนะ กูอยู่ส่วนของกู มึงก็อยู่ส่วนของมึง แล้วเรื่องแป้ง กูเครียร์กันเองแล้ว

ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับพวกมึงเลย ก่อนที่จะนินทาให้ใครได้ยินเนี่ย ดูตัวเองสักบ้างนะ
ว่ากล้าพอที่จะมีเรื่องกับกูหรือเปล่า "

เมื่อปังสิ้นเสียงก็เดินออกมาจากกลุ่มนั้น ก่อนที่อารมณ์ของปัง จะฉุนเฉียวขึ้นเกินไปกว่านี้

" แล้วใครบอกว่ากูไม่กล้ามีเรื่องกับมึง " เสียงในกลุ่มนั้นตะโกนมา

ปังวิ่งกลับไปแล้ว ซัดดัง ' เปี๊ยง '

" ถ้ามึงกล้าก็ลุกมาอย่าหมาหมูนะสัด " เพื่อนในกลุ่มที่ล้มไปรีบลุกขึ้นมา

" ใครบอกว่าพวกกูไม่หมาหมู ถ้าไม่หมาหมูก็ไม่ใช่พวกกูแล้ว "
ทันใดนั้น กลุ่มนั้นที่มีเพียง สามสี่คนก็ได้รุม ปัง แต่ปัง ก็พยายาม สู้ถึงแม้ว่ารู้ตัวว่าจะสู้ไม่ได้

ผู้คนในละแวกนั้นก็พยายามจะห้าม แต่ก็ไม่มีวี่แววที่จะทำให้กลุ่มนั้นหยุดการกระทืบปังได้ - -

" หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ หยุด ถ้าไม่หยุดจะไล่ออกจากบ้านเราให้หมดเลยนะ " แป้งวิ่งมา

" ไอปังมันปากดีใส่หน้าเราก่อนเองนะแป้ง " แป้งพยายามปะคองปังไว้

" เราไม่เป็นไร " ปังหันมากระซิบแป้งแล้วยิ้มให้

" เราจะกลับละนะ ขอโทษด้วยที่ทำให้งานเสีย " ปังเดินออกมาจากบริเวณนั้น

" แมร่งก็แค่ดีแต่ปากละว่ะ โดนขี้ตีนกูสะบ้างก็ดี "

" ปัง " แป้งวิ่งตามไป

" ไม่ต้องมายุ่ง เลิกยุ่งกับเราสักที เรามันก็แค่คนไร้ค่า แฟนก็มีอยู่แล้วจะมายุ่งกับเรา
อีกทำไม


เราไม่ใช่ของเล่น แป้งเข้าใจป่ะ ว่าเราไม่ใช่ของเล่นที่แป้งจะมาก็มา แป้งจะไปก็ไป "

ปังสะบัดแขนแป้งที่จับไว้แล้วเดินออกจากบ้านนั้นไป..

" happy restaurant&bar" ปังอ่านชื่อป้ายที่เค้าเห็น

' เออแว่ะไปหน่อยก็ดีนะ ไม่ค่อยจะอยากกลับมีหวัง ของที่บ้านพังหมดแน่ ' ปังส่าย
หน้า

' ชีวิตหนอชีวิต ' ปังคิดพรางกระดกเหล้าอย่างไม่หยั้ง

" กุ๊ง.. กิ๊ง.. " เสียงกระดิงหน้าร้านดังขึ้น

" ไอบีนิหว่า มากับสาวสักด้วย " ปังพูดในขณะที่ตานิลายเบลอไปหมด

' หน้าตามึงนิ ก็ไม่ใช่จะดูดีไรเลย ม่อไม่เจียมจริงๆ อยากจะรู้ ว่ามันจะเอาผู้หญิงคนนี้
มาทำอะไรอีก ฮึ'

ปังทำหน้าเหยียดหยามบี ทั้งๆที่รู้ตัวว่า ปังมันก็แพ้ทุกอย่างที่บีมีอยู่แล้วละ

" เฮ้ย.. แนนนี่หว่าเจออีกแล้วเหรอว่ะ " ปังสะดุ้ง ที่ได้เห็น แนนนั่งกับ.. ไอบี

' จับมือ กันใหญ่ เออเอาเข้าไป มองกันเข้าไป ตาจะทะหลนออกมาดิ้นที่โต๊ะแล้วโว้ย ' ปังคิด

' ทนไม่ไหวแล้วโว้ยทำไรกันอยู่ว่ะ แมร่ง... '

" พี่ เก็บตังค์ด้วยพี่ " ปังเรียกบ๋อย

ปังลุกขึ้นไปที่โต๊ะนั้นทันที

" ทำไมว่ะ มีแป้งคนเดียวไม่พอมึง ยังจะเอาแนนอีกคนเหรอว่ะ " ปังกระชากคอเสื้อบีให้ลุกขึ้น

" ใจเย็นๆก่อนสิวะปัง คุยกันดีๆก็ได้ " บีสอดสายตามองไปรอบๆร้าน

" ยังจะต้องให้เย็นอีกเหรอไง ทำไม อายมากเหรอไง กูไม่เคยอายไรหรอกนะ เพราะ
สิ่งที่มึงให้กูทุกอย่างมันก็อายมามากเพียงพอละ "

ปัง กระชาก บี ออกมานอกร้าน

" มึงมีไรจะแก้ตัวมึงว่ามา " ปังปล่อยคอเสื้อบีออกแล้วพยายามระงับอารณ์ที่แสนจะ
ร้อนของเค้าไว้


" คือ กูคบกันแป้งอยู่ไง แต่แนนมันแฟนเก่ากู กูก็เลย ออกมาคุยกันเฉยๆ "



" แล้วทำไมกูถึงไม่รู้ว่ามึงเคยเป็นแฟนกับคนที่ชื่อแนน " ปังถามอย่างสงสัย

" ก็กูคบกับ แนน ไว้เป็นเครื่องมือไง ไม่งั้นกูคงไม่ได้แป้งหรอก มึงอย่าไปบอกแนนนะเว้ย " บีจับไหล่ปังอย่างมั่นใจ

" เหอะ.. เครื่องมือ ไม่บอกแน่เว้ย.. สัด "

" ผั๊ก..ผั๊ว.. " ปังโกรธจนระงับอารมณ์ไม่อยู่

" อะไรอ่ะปังใจเย็นก่อนสิ " แนนรีบวิ่งออกมาจากร้าน

" นี่ปังบอกให้หยุดไง ปัง !! บอกให้หยุด " แนนตะโกนสุดเสียง

" เพี๊ยะ ! " ปังทำหน้างง แล้วจับแก้มตัวเองไว้

" ปังเป็นคนนิสัยแบบนี้เองเหรอ ก็คิดว่าจะดี เห็นเป็นพวกอาสาสมัครของสังคม แท้
จริงๆแล้วคงจะเป็นอันธพาลขี้เมามากกว่ามั้ง "

ปังยังไม่ตอบอะไร มีแต่เพียงจับแก้มไว้อย่างเดิม แล้วทำหน้างงมากขึ้น
" ใจเย็นๆ ก่อนสิ แนน " บีจับแนน

" เจ็บตรงไหนไหมอ่ะ บี " สายตาแนนที่มองปังอย่างโหดร้าย กลับเปลี่ยนเป็นสายตา
หวานชื่นในตอนที่หันไปหาบี

" อยากโง่ ก็เชิญโง่ต่อไปละกัน ไอทีแรก ก็คิดว่าจะเป็นคนดี ที่แท้ ก็มั่ว หาคนนุ้นคนนี้ " ปังโกรธ

ในขณะที่ความคิดของปังกำลังคิดถึงภาพห้องของแนน ที่ เคยเห็น กับคนในตอนนี้มันคนละคนกัน

" ทำไมไม่ให้เราอีกสักคนนึงเลยละ เพื่อลีลาเรามันอาจจะเด็ด ส่ะใจกว่าคนอื่นก็ได้นะ " ปังทำหน้าแหย

" เพี๊ยะ !!! " แนนตบ ปังอีกครั้ง

" กับอีแค่ตบ กี่ครั้งมันก็ไม่เป็นไรหรอกนะ ถ้าเปรียบกับทุกสิ่งที่ ไอบี คนนี้ทำกับเราไว้ "

" ชาตินี้ ขอให้อย่าได้เจอเพื่อนเลวๆอย่างนี้อีก และไม่ต้อง มาเจอกับคนแบบเธออีกเหมือนกัน !!! "


ปังเดินออกจาก สองคนนั้น ไกล ขึ้น ไกลขึ้นเรื่อยๆ

--------------------------------------------------------------------

ดูรุนแรงมากเลยอ่ะตอนนี้ โฮ๊กก ^O^