คุณหนูบ๊อง กับ คุณหญิงเบ๊อะ

ลำดับตอนที่ #2 : CHAPTER 2 : สรุปว่า.. คุณชื่ออะไร??

' หูว์.. คอนโด ไรวะ หรูส่ะ.. ' ปังคิดในใจ

" อึ้งไรอยู่ ลิฟท์มาแล้ว " ปังทำหน้าเหวอ หลังจากที่เห็นเธอคนนั้นอยู่ในลิฟท์จึงรีบจ่ำอ้าวเข้าไป

" นี่ เธอหายเมายังอ่ะ " ปังถาม ทั้งๆที่ ยืน ห่างกัน คนละฝั่ง

" ฉันไม่ได้เมาสักหน่อย " เธอคนนั้นหันมาตวาด หลังจากที่สายตาเธอจับจ้องอยู่ที่ตัวเลข

' ยัยนี่นิ สรุป เมาหรือไม่เมากันแน่ เมาก็บอกว่าไม่เมา ยัยนี่มันบ้าหรือเปล่าเนี่ย ' ปังคิด

" คิดอะไรของเธอ " เธอคนนั้นหันมาตวาดอีกครั้ง

" อ่อเปล่า.. "

" ปิ๊งป๊อง.. " เสียงลิฟท์

เธอคนนั้นเดินนำหน้าปัง ไปจนถึงหน้าประตูห้องของเธออย่างโซเซ

' โธ่เว้ย เมาก็บอกมาตรงๆเลยก็ได้นี่หว่า แล้วนี่เธอจะมาขึ้นค่อมเราป่าวเนี่ย น่ากลัว.. ' ปังทำหน้าสยอง

" กรึกๆ " เสียงลูกบิดที่ เธอคนนั้นเปิด

ทำให้ ปังสอดสายตาเข้าไปในห้องอย่าง อึ้ง ทึ้ง และ เสียว(อันหลังไม่เกี่ยว - -)

ห้องที่ประดับตกแต่งแนว คิขุ การ์ตูนปัญญาอ่อน ทั้งนั้น.... ไม่เห็นจะเหมาะกับเธอเลยส่ะกระติ๊ด..

เมื่อปังสอดสายตามองไม่ทันจะครบรอบ เธอคนนั้นก็เอนตัวลงโซฟาแล้วหลับ..

" เอ๊า.. หลับไปส่ะละ " ปังเดินเข้าไปมองใกล้ๆ

ปัง เดินออกมาดูวิว ที่ริมระเบียง เขารู้สึกสบาย รู้สึกถึงอิสระ เขามองไปรอบๆบริเวณนั้น

เห็นทั้งสะพานพระราม 9 และ แม่น้ำเจ้าพระยาที่สวยงามในยามค่ำคืน ทำให้ปังเพลิดเพลิน กับการชมวิวเป็นอย่างมาก

ถึงมันจะสูงแค่ชั้น 14 ก็เถอะ แต่วิวก็คงสวยสู้ ชั้น 18 ชั้นบนสุดของที่นี้ได้ละกัน

ปังนั่งอยู่ที่ริมระเบียงนั้น มองพระจันทร์ ทำตัวอย่างกับเป็น พระเอกมิวสิควิดีโอ ส่ะอย่างงั้น

และไม่นานเขาก็ เผลอหลับไป....

" จิ๊บ.. จิ๊บ.. " เสียงนกร้อง ที่กำลังหากินในยามเช้า ร้องลั่น บริเวณท้องฟ้า อย่างไม่ขาดสาย

ถึงเสียงนกร้องมันจะถี่และดังก็ตาม แต่มันก็ไม่ได้ช่วยให้ ปัง ตื่นส่ะนิด

ปังยังคงหลับต่อ ไป..

" หาวววววว..... " เสียง เธอคนนั้นหาว

เธอยังคงลุกขึ้นไปอาบน้ำ ทำตัวปกติ อย่างที่เธอทำ เมื่อเธออาบน้ำ เสร็จ

เธอจึงอยู่ในสภาพผ้าขนหนูผืนเดียวเท่านั้น เธอเดินเข้าไปเอาเสื้อผ้าริมระเบียงอีกฝั่งซึ่งเป็นข้างๆของริมระเบียงที่ปังหลับอยู่

" อ๊ายยย โจรขึ้นบ้าน... " เธอคนนั้นบ่นพรึมพรำ เธอจึงรีบไปเอา ไม้กอล์ฟที่พ่อเธอวางไว้ในห้องเก็บของออกมา

" พรึก.... " เสียงบานประตูเลื่อน

" พลัก...... " เสียงไม้กอล์ฟ ฟาดเข้าหัวปังอย่างจัง

" อ๊อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย " เสียงปังร้องลั่นหลังจากที่จับหัว

" นี่แกเป็นใครอ่ะ ออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้นะ ไม่อย่างงั้นฉันจะฟ้องตำรวจจริงๆด้วย " เธอคงนั้นยังคงพูดอย่างตัวสั่นพร้อมกับง้างไม้กอล์ฟเพื่อฟาดปังอีกครั้ง

" คุณ เป็นอะไรของคุณเนี่ย " ปังยังคงไม่เอามือออกจากหัว

" เมื่อคืนนี้ คุณเป็นคนให้เรามาส่งที่บ้านคุณ และก็ คุณก็ชวนให้เราเข้ามานอนห้องคุณ "

" แล้วนี่แกทำไรฉันหรือเปล่าเนี่ย อ๊าย.. คนลามก บ้ากาม ที่สุด " พร้อมกับจะเอาไม้กอล์ฟฟาดอีกครั้ง

" นี่คุณจะบ้าเหรอ เอาเป็นว่า เราไม่ได้หวังร้ายกับคุณ คุณช่วยปล่อยเราก่อนได้ไม๊ เราเจ็บหัวมากๆ " ปังพูดหลังจากที่ตัวเองพยายามลืมตาทีแทบจะลืมไม่ขึ้น

ปังไม่ฟังสามารถ ฟังเธอคนนั้นพูดได้ ปังพยายามตั้งสติ แล้วเดินไปหาโซฟาที่ใกล้ที่สุดแล้วเอนตัวลงนอน

" คุณ.. เราเจ็บ.. " หน้าของปังเริ่มซีดขึ้นเรื่อยๆ

" เจ็บก็เรื่องของคุณสิ คุณเป็นขโมยนะ " เธอคนนั้นรีบต่อปากต่อคำ

" คุณลองมองของในบ้านคุณก่อนว่าหายไม๊ และก็สำรวจตัวเองดูสิ ว่าเราทำอะไรคุณหรือยัง ถ้าคุณไว้ใจเราแล้วก็ช่วยทำแผลให้เราที "

เธอคนนั้นพยามส่องสายตาไปทั่วห้อง ก็พบว่าไม่มีอะไรสูญาหาย..

" ว่าไง.. ทำแผลว่าเราได้ยัง " ปังรีบเอ่ยขึ้น

" รอแปปนะ "  เธอคนนั้น วิ่งไปเอายา มาจากในตู้ยาที่ไม่ห่างจากตรงโซฟานั่นมาก

" เอ่อ.. คือ เรา ทำแผล ไม่เป็น.. " เธอคนนั้นตอบอย่างเสียงสั่นๆ

" ก็แค่เอา แอลกอฮอล ทาๆเข้าไปแล้วก็เอายาทาอีกที เอาผ้าพันแผลปิด แค่เนี่ยไม่เป็นเหรอไง " ปังพูดอย่างเสียอารมณ์

" คือ เรากลัวเลือดนิดนึงอ่ะ " เธอคนนั้นพูดเสียงสั่นอีกครั้ง

" ยังไงก็แล้วแต่ คุณ!! ต้องทำแผลให้เรา เพราะ.. คุณเป็นคนทำร้ายเรา หรือว่าจะให้เราฟ้องตำรวจเลยดีไม๊ " ปังขู่

" ขู่เหรอ ?? " เธอคนนั้นรีบเถียง

" ถ้าอยากรู้ว่าเราขู่ไม่ขู่ก็ลองไม่ทำแผลว่าเราดูสิ " ปัง ทำหน้าอย่างมีเล่ห์เหลี่ยม

" ความเป็นจริงแล้ว ส่งเธอไปโรงพยาบาลใกล้ๆ ก็ได้นะ " เธอคนนั้น ทำหน้าเจี๋ยมเจี๊ยม

" นี่ เล่นตัวอยู่ได้ เดี๋ยวก็แจ้งตำรวจเลยดีไม๊เนี่ย" ปังทำท่าจะหยิบมือถือในกระเป๋าออกมา

" เอิ่ม.. ไม่ต้องๆ ทำให้ก็ได้ " เธอคนนั้นพูดจบก็ เปิดฝาแอลกอฮอลแล้วราดลง หัวของปังทันที

" ว๊อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย " ปังตะโกนลั่น

" นี่คุณจะบ้าป่าวเนี่ย ตาจะบอดไม๊เนี่ย เจ็บไปหมดทั้งหัวแล้ว ทำแผลเป็นไม๊เนี่ย " ปังถามฃ

" ก็เราบอกแล้วไงว่าเราทำไม่เป็น เธอบอกว่า เอาแอลกอฮอลทาๆ เข้าไป เราไม่รู้จะถ้ายังไงเลยราดเอาเลยไง " เธอคนนั้นหัวเราะ

" นี่ เราไม่ขำกับเธอนะ เราเจ็บนะเนี่ย ถ้าไม่อยากทำให้เราไปโรงพยาบาลเองก็ได้ ไม่เป็นไร " ปัง ลุกขึ้น จากโซฟา

" โอ๋... โจร ขี้งอนส่ะด้วย " เธอคนนั้น บอก

" เราทำให้ดีๆ ก็ได้ แต่เราทำไม่เก่งนะ "

" อ๊อยย.. เจ็บ เบาหน่อยสิ เป็นผู้หญิง มือหนักอย่างกับเท้าผู้ชาย " ปังรีบจับมือเธอออกด้วยความเจ็บ

" จะเอา ทิงเจอร์ราดเลยไม๊ " เมื่อเธอคนนั้นพูดจบ เธอก็รีบ เปิด ฝาทิงเจอร์ทันที

" เดี๋ยว.... ๆๆ เธอจะบ้าเหรอไงเนี่ย ซาดิสจริงๆ " ปังเอามือห้ามเธอไว้

" เมื่อกี้ว่าไงนะ " เธอคนนั้นจะเททิงเจอร์ลงหัวปังอีกครั้ง

" อ่อเปล่า.. ไม่มีไรจ่ะ TT "

เมื่อ เธอคนนั้นทำแผลให้ปังเสร็จ เธอจึงลุกเอากล่องยาไปเก็บ

" สรุปว่า เธอเป็นใครอ่ะ " เธอคนนั้นถามอีกครั้ง

" เห้อ.. ก็คนที่มาส่งคุณเมื่อคืนไง " ปังตอบ

" แล้วมานอนห้องนี้ได้ยังไง "

" เป็นขโมยมั้ง " ปังตอบแล้วยิ้ม

" นี่ ! ไม่เล่น  " เธอคนนั้นทำหน้าซีเรียส

" เธอเป็นคนชวนเรามานอนที่บ้าน " ปังตอบ

" เมื่อคืนเธอคงเมาสินะ เธอถึงจำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้เลย " ปังทำหน้าเซงๆ

" แล้วเธอชื่ออะไร " เธอคนนั้นเปลี่ยนเรื่อง

" เมื่อคืน เราบอกเธอไปแล้ว เธอบอกเราก่อนสิ แล้วเราจะบอกเธอ " ปังยิ้ม

" เราชื่อ.. "

" กริ๊ง... กริ๊ง... " เสียงโทรศัพท์บ้านเธอดังขึ้น

" ฮัลโหล.. สวัสดีจ่ะ "

' อิเวณ ใครโทรมาฟร่ะ แมร่ง กำลังจะได้รู้ชื่ออยู่ละ ขัดจังหวะตลอดเลยว่ะ ' ปังคิด

บรรยากาศในห้องเงียบลง.. มีเพียงแต่เธอคนนั้นฟัง เสียงที่ได้ยินจากในโทรศัพท์

ส่วนปัง สายตาปังจับจ้องเพียงแต่เธอ เธอคนนั้น แทบจะไม่ได้ตอบรับอะไรกับฝ่ายตรงข้ามทั้งสิ้น มีเพียงแต่เสียง" อืมๆ "

" เป็นอะไรหรือเปล่า " ปังถามเมื่อเห็นเธอวางโทรศัพท์ลง

เธอคนนั้นกลับเงียบ ไม่ตอบอะไรกลับมา

" โอเค.. ไม่เป็นไร เธอไม่ต้องบอกชื่อเราก็ได้นะ งั้น.. เรากลับละ " ปังลุกขึ้น

" ฮือ.. ฮือ TT " เธอคนนั้นร้องไห้

' คนบ้าไรวะ โคตรขี้แง้เลย คงจะเป็นแฟนเค้าละมั้ง แต่ช่างมันเหอะมันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเรา ' ปังพยายามใจแข็งถึงแม้เขาจะเป็นคนที่ใจอ่อนมากๆก็ตาม

ปังพยายามที่จะเดินออกไปหน้า ประตู แล้วก็สำเร็จ.. ปังปิดประตูนั้นอย่างช้าๆ สูดหายใจ เข้าอย่างลึก ที่หน้าประตู ก่อนที่จะเดินไปกดลิฟท์

' หวังว่า.. ชาตินี้คงจะได้พบกันอีกนะ.. ' ปังคิดก่อนที่ จะถอนหายใจก้าวเข้าไปในลิฟท์

' เอ.. เราบ้าเปล่าว่ะ ปล่อยให้เค้าอยู่คนเดียว ' Angel ปังคิด

' ปล่อยให้เขาอยู่คนเดียวอ่ะถูกแล้ว เดี๋ยวแฟนเค้าก็มาง้อเอง ไม่ได้ เกี่ยวไรกับเราสักหน่อย 'Devil ปังเถียง

" ปึ้ง.. " เสียงประตูที่ ปังเปิดออกอย่างรวดเร็ว

" เธอ.. เธออยู่ไหนเนี่ย " ปังเรียกหา

" นี่ เธอหายไปไหน " ปังพยายามเปิดทุกห้อง

" ทะ.. เธอ.. " เมื่อปังเปิดประตูห้องนึงขึ้น

ปังก็เห็นเธออยู่ในห้องนั้น สายตาของเธอคนนั้นจับจ้องรูปที่ติดอยู่บนฝาเพดาลและกำแพงเต็มไปทั่ว

' น่ารักกันชะมัดเลย ใครได้เป็นแฟนเธอคงดีตายเลยอ่ะ.. ' ปังคิด

" แฟนเธอเหรอ " ปังถาม

" อืม " เธอตอบกลับมาสั้นๆ

" แฟนเธอน่ารักดีเนอะ " ปังพูดในขณะที่มองไปเห็นรูปทอมที่ถ่ายรูปกับเธอ

' โง่หรือฉลาดว่ะ ทิ้งคนน่ารักๆแบบนี้ไปได้ไง ' ปังคิด

" รู้ไม๊.. ทำไมเขาถึงทิ้งเราไป.. " เธอคนนั้นถามขึ้น

" จะรู้ไม๊เนี่ย.. - - เขาเบื่อเธอเหรอไง "

' ตอบไปได้ไงว่ะ.. มีแฟนหน้าตาดีดีขนาดนี้ กูคนนึงละฟร่ะ ที่ไม่เบื่อ ' ปังคิด

" เขาบอกว่า.. เราเข้ากันไม่ได้ เขาบอกว่า.. เราดีเกินไป " เธอคนนั้นร้องไห้หนักขึ้น

' คำนิยมเลยนะนั่นอ่ะ ' ปังคิด

" เธอก็ทำตัวเลวๆ และก็เข้ากับ แฟนเธอให้ได้สิ แล้วก็กลับไปหาเขาแล้วก็บอกว่า เลวพอยังคะ จบ ง่ายดี " ปังบอกแล้วยิ้ม
 
" เอ่อ.. ดูเหมือนเธอจะไม่ขำเนอะ โทษที..ลืมไป ไม่ใช่เวลาเล่น " ปังทำหน้าจ๋อย หลังจากที่เห็นหน้าเธอเครียดมากขึ้น

" เขาก็แค่หาคำพูด ดีๆ เพื่อที่จะเลิกกับเรานั่นแหละ เรากับเขาห่างกัน เขาก็เลยมีคนใหม่ แต่เค้าคิดว่าเราไม่รู้ " เธอคนนั้นเศร้า

" อ๋อ.. เขาเรียกว่ารักแท้แพ้ใกล้ชิดนั่นเอง ฮ่าๆ ไม่ขำ ลืมๆ " ปังทำหน้าจ๋อย -v-

" เธอชื่อไร " เธอคนนั้นถาม

" สรุปเธอจะไม่แนะนำตัวเธอเลยใช่ไม๊เนี่ย.. " ปังเซง

" เราชื่อ แนน " เธอคนนั้นหันมาตอบหลังจากที่มองรูปพวกนั้นอยู่นาน

" ชื่อนี้นิยมใช้กันมากเลยนะเนี่ย ฮ่าๆ ชื่อโหล " ปังหัวเราะ

" ปากเสีย ชื่อ เธอละชื่อไร ดำ แดง เขียว เหลือง ทำนองนี้ไม๊ " เธอคนนั้นเริ่มหยุดร้อง

" ใช่เลย เราชื่อดำ "

" ฮ่าๆ โหล่ยิ่งกว่า เชย ด้วย " เธอคนนั้นเริ่มหัวเราะได้

" ล้อเล่นหน่าเราชื่อปัง เห็นไม๊เธอยิ้มได้ละ พึ่งเห็นเธอยิ้มครั้งแรกนะเนี่ย ตั้งแต่รู้จักกันมาอ่ะ " ปังยิ้ม

" เรารู้จักกันตั้งแต่เมื่อไร " เธอคนนั้นถาม

" อ่ะๆ ไม่ได้รู้จัก ตั้งแต่เจอกันมา พอใจยัง " ปังทำหน้าเซง

เธอคนนั้นยิ้มออก และชอบในความทะเล้น ของปัง ปังก็ชอบในความน่ารักของแนนเช่นกัน

ปัง ชอบมากเวลาเห็นเธอยิ้ม

" ยิ้มอะไร " ปังเดินเข้าไปใกล้ๆ เธอ

" เปล่าๆ " เธอเดินถอยหลังนิดนึง

" ขอจับ.. จมูกหน่อยได้ไม๊ " แนน เอามือมาชี้ที่จมูก

" อื้อใช่แล้ว " ปัง ใช้นิ้วชี้และนิ้วโป่งบีบลงไปที่จมูกของเธอแล้วโยกไปมาเบาๆ

" แนนน่ารักมากเลยรู้ไม๊ " แนนเขิน

" เมื่อคืนไม่กลับบ้านที่บ้านไม่ว่าไรเหรอ " แนนเปลี่ยนเรื่องถาม

" อ่อ.. เรานอนบ้านเพื่อน " ปังพยายามยิ้ม

" หิวไม๊.. " แนนถาม

" มาก - - "

" ห้องเรามีของกินเยอะแยะมากมายเลย " แนนโม้

" ตามมาที่ห้องครัวมาๆ " แนน จับมือ ลากไป หารู้ไม่ว่า ปังเขินไปหมดแล้ว..

" นี่ไง ของกินเยอะแยะมายมายเลย เลือกได้เลย "

" มาม่า !!! " ปังตกใจ

" ใช่แล้วหลายรสด้วย เลือกได้เลยนะจ๊ะ "

" ถึงว่าละ ทำไม่ถึงตัวเล็กส่ะขนาดนี้ ที่แท้ก็กินแต่อาหารที่เป็นประโยชน์ทั้งนั้นเลยนะเนี่ย " ปังประชด

" เอ่อนี่ วันนี้ขออยู่บ้านอีกส่ะคืนนะ เมื่อคืนนี้เข้าของห้องเขาให้เรานอนเตียงดีมากๆเลยอ่ะ " ปังพูดก่อนที่จะเลือกมาม่าให้ แนน

" ถ้าวันนี้จะนอน ก็ไปนอนตรงนั้นและถูกแล้ว ที่ของโจรอย่างปัง โดยเฉพาะ " แนน หันมากวนปัง

" รู้จักโจรหื่น ที่ชอบขมขื่นคนที่อยู่ใกล้ๆไม๊ " ปังเดินเข้าไปกอดแนน

" ผลึก !! " แนนผลักปังออก

" โห รังเกียจเราอย่างหนักเลยนะเนี่ย " ปังทำหน้าจ๋อย

" ไม่ได้รังเกียจ แต่เราเป็นแค่ คนรู้จัก " แนนทำหน้าซีเรียส

" คนรู้จักกอด ไม่ได้เหรอ " ปังถาม

" ไม่ได้ !! เราไม่ชอบ..!! "

ปังจึงออกไปรอที่โซฟา




---------------------------------------------------------------------------------------

มีคนถามมา ว่า ปังเป็นทอมไม๊ สรุปว่า ปังเป็นทอมนะ

บางคำอาจพิมพ์ หรือ เว้นผิด ยังไงก็ขอโทษด้วย มือใหม่ๆ ช่วยกันเมนต์หน่อยนะ