โรงเรียนมาสเตอร์ ออฟคอมพรีซ

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ : สู่หนทางของพลัง

บทนำ : สู่หนทางของพลังที่ยิ่งใหญ่

         

ณ โรงเรียนแห่งหนึ่งใจกลางกรุงเทพ

          มีเด็กหนุ่มผู้หนึ่ง ผู้มีนัยตาสีเขียวน้ำทะเล ผมทรงกระจายสีน้ำเงินเข้ม จมูกโด่ง ผิวขาวละเอียด ริมฝีปากได้รูป รูปร่างสูงโปร่งส่มส่วน แต่ในนัยน์ตานั้นกลับเศร้าหมองมากว่า2เดือนแล้ว เหตุที่ทำให้เป็นอย่างนี้ก็เพราะพ่อและแม่ของเขาได้เสียชีวิตจากอุบัติเหตุระหว่างไปทำงานที่ต่างประเทศ จนได้ข่าวจากน้าสาว น้าสาวสงสารจึงให้มาอยู่กับตนในเมืองหลวง เด็กหนุ่มเดินอยู่ในโรงเรียนท่ามกลางเด็กนักเรียนมากมาย ทั้งชายและหญิง เด็กหนุ่มคนนี้คือ "ปาล์ม" 

          โรงเรียนที่ปาล์มอยู่นี้จัดเป็นโรงเรียนเอกชนที่มีคนรวย ไฮโซหลายคนมาเรียนอยู่ที่นี่ มีตั้งแต่มัธยมต้น ยัน มัธยมปลาย แต่ละชั้นประกอบด้วยห้อง6ห้อง A B C D E F ซึ่งห้องA ก็คือห้องพิเศษ หรือง่ายๆ เด็กอัจฉริยะนั่นแหละ 

          โรงเรียนนี้มีพื้นที่รวมแล้ว 85 ไร่ ประกอบด้วย ตึกเรียนต่างๆตั้งแต่มัธยมต้นถึงมัธยมปลาย แต่ละชั้นจะมีตึกเป็นของตัวเอง นั่ก็คือรวมแล้ว 6 ตึก แต่ละตึกจะมีป้ายบนอาคารว่า GRADE 7 จนถึง 12เรียงกันไป แต่ละตึกมียามไม่ต่ำกว่า10คนเนื่องด้วยควาไฮโซบัดซบของโรงเรียนนี้นั่นเอง อีกทั้งยังมีโรงอาหารขนาดใหญ่กินพื้นที่ไป1ไร่ ภายในตกแต่งด้วยโคมไฟ่คริสตัล อันใหญ่นับสิบนับร้อยดวง กระจกต่างๆ จัดได้ว่าดูก็รู้ว่าแพงระยับ บานใหญ่ สลักลายต่างๆเอาไว้มากมายนับไม่ถ้วน แต่ละลายจัดได้ว่าสวยงามทั้งนั้น แล้วยังมีโรงอื่นๆอีกมากมายเช่น โรงเลี้ยงสัตว์ สวนเดินเล่น สวนดอกไม้ สนามฟุตบอล สนามบาส ไม่อยากจะพูด มันมีที่ไดรฟ์กอล์ฟด้วย แม่เจ้า !! O_o

          ปาล์มจัดได้ว่าเป็นเด็กหนุ่มที่ป๊อปในโรงเรียนเลยก็ได้ เนื่องจากความหล่อสะบัด แล้วเป็นคนที่จัดได้ว่าเข้ากับคนอื่นได้ดี แต่เมื่อ2เดือนก่อน เขาก็ทำตัวเงียบขรึม ไม่คุยกับคนทั่วไป นิสัยเย็นชา แต่สาวๆก็ดันไปกรี๊ดว่าเท่ซะได้ = =''

          อ อ อ อ ด ด ดดดดดด


          เสียงออดพักกลางวันเริ่มขึ้น นักเรียนทุกคนต่างเดินไปที่โรงอาหาร หลังจากโทรมจากการเรียนมาทั้งครึ่งวันเช้า ปาล์มไปนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่มุมตึก เพราะเบื่อที่ต้องไปสุงสิงกับคนจำนวนมาก แต่ก็มีพวกรุ่นพี่มาตามหาเรื่องเขาจนได้สิน่า

          "เห้ยย !! นั่นไอฮาย GRADE10/A ใช่รึเปล่าวะ" รุ่นพี่Aถามรุ่นพี่B

          "เห้ย ! เออว่ะ หมั่นไส้มานานละ ไม่ได้เจอสักที ไปหาเรื่องมันดีกว่าไปไอA"รุ่นพี่B หันมาชวนรุ่นพี่A จากนั้นทั้งสองก็เดินเข้าไปเหมือนจะมีมารยาท ก่อนที่รุ่นพี่A จะถามว่า

          "น้องครับ น้อง น้องใช่ฮาย ที่อยู่GRADE10/A รึเปล่าครับ" รุ่นพี่Aถาม

          "อืม ทำไม" ปาล์มถามกลับห้วน ๆ มองรุ่นพี่อย่างเฉยเมยทำให้รุ่นพี่Aถึงกับสติขาดผึงกับการกระทำของรุ่นน้องผู้นี้ ไม่มีความเคารพยังไม่พอ ยังกวนส้นเท้ามากมายมหาศาล ซ้ำยังจ้องหน้าเขาเหมือนไม่มีตัวตน ต้องสั่งสอนซะแล้ว!(Aคิด) จากนั้นจึงได้ส่งหมัดเข้ากลางหน้า แต่เจ้าตัวกลับไม่แม้แต่จะมองหน้า มองหนังสืออ่านไปหลบไปเรื่อยๆจนได้2นาที ก็ถามรุ่นพี่กลับว่า

          "ทำได้แค่นี้หรือไง มา เดะสาธิตให้ดู" พูดจบเจ้าตัวก็มาข้างหลังของรุ่นพี่Aเมื่อไหร่ไม่รุ้ เอามือต่อยกลางหลัง ดึง ปึกก! รุ่นพี่ถึงกลับจุกม้วนตัวกลิ้งอยู่กลับพื้นตรงนั้น รุ่นพี่Bถึงกับตะลึงรีบวิ่งไปลากรุ่นพี่Aกลับตึกโดยด่วน


          อ อ อ อ ด ด ดดดดดด

          เสียงออดที่คุ้นเคย บ่งบองถึงเวลาเข้าเรียน ปาล์มแบกหนังสือเข้าประจำตึกแล้วเข้าห้องเรียนทันที 

          ผ่านไปเวลาล่วงเลยลับไปบ่าย2 นักเรียนไฮโซต่างดีใจกันถ้วนหน้าที่เลิกเรียน

          อ อ อ อ ด ด ดดดดดด ( ผ่านไปไวแค่พิมพ์คีย์บอร์ด)


          ปาล์มเดินกลับบ้านไม่สนใจเสียงเย้วๆ เย้ๆ ต่างๆของคนรอบข้าง เขามุ่งหน้ากลับบ้านทันทีเพื่อไปทานอาหารเย็นฝีมือน้าสาวแสนสวยของเขา


ณ ห้องในคอนโดแห่งหนึ่งย่านเมืองหลวง


          ห้องนี้สมกับเป็นคอนโดไฮโซท๊อปเท็นของเมืองหลวง ภายในห้องกว้างถึง 358 ตร.ม. ประดับด้วนพื้นสีข้าวไฮไลท์ขอบฟ้า ท่ามกลางความเงียบและความมืด มีหญิงสาววัยกลางคนนั่งอยู่บนโซฟา นึกถึงเรื่องเก่าๆอยู่นั้น ก็สัมผัสได้ถึงจิตที่มาในห้อง แต่เมื่อรู้ว่าไม่ใช่หลานตน ก็ต้องหันไปมองแต่ก็ไม่เห็น แต่ทันใดนั้นก็มีเสียงดังว่า

          "ใจเย็นก่อนท่านโอลิเมอร์ ผมมาบอกข่าวเฉยๆ" บุรุษปริศนาบอกพัลวันเกือบดวงซวยชะตาขาดชีวิตดิบดิ้นแล้วไง 

          "มีอะไร ถึงมาทำลับๆล่อๆเช่นนี้" เสียงกังวานใสของหญิงสาวนามโอลิเมอร์กล่าวขึ้นเสียงเย็น

          "มองหน้าผมดีดีสิท่าน" บุรุษพูดพร้อมกับออกมาจากความมืดให้เห็นหน้า

          "อ้อ.. เจ้านี่เอง ว่าไงๆ มีอะไรหรือ" หลังจากที่รู้ว่าใครก็ทักอย่างเป็นมิตร

          "ผมว่า .. ถึงเวลาที่เขาต้องรับผททดสอบสู่หนทางสู่มาสเตอร์ ออฟ คอมพรีซ แล้วนะครับ ท่านโอลิเมอร์" บุรุษปริศนาพูดอย่างซีเรียส ทำให้โอลิเมอร์ถึงกับคิ้วขมวดถามกลับไปว่า

          "มีไรหรือ ว่ามาเร็ว"โอลิเมอร์ถามกลับอย่างรวดเร็ว ทำให้บุรุษปริศนาถึงกับตีหน้าเครียดแล้วเล่าว่า

          "ทางโรงเรียนบอกว่าให้ส่งเขาไปทางโรงเรียนโดยไวที่สุด เพื่อที่จะได้คุ้มครองและสอนการป้องกันตัวและต่อสู้กับเจ้าพวกนั้นด้วย" เสียงบุรุษปริษนาพูดกลับด้วยเสียงจริงจัง แต่หญิงสาวหาได้สนใจไม่ กลับยิ้ม ยิ้มอย่างไม่กังวลใดๆ

           "หึหึ .. ใจเย็นสิ อีกเดี๋ยวเดียวเท่านั้น  ว่าแต่หลังจากที่พ่อแม่ของเขาหายสาปสูญ จนข้าต้องปดต่อหลานรักของข้าว่าพวกเขาเสียชีวิตนั้น ข้ารู้สึกว่าตลอดสองเดือนที่ผ่านมา พลังนั่นได้ถูกปลุกมาเรื่อยๆ แต่กลับทรงพลังอย่างน่าประหลาด เจ้าว่าไหม" โอลิเวอร์กล่าวขึ้น บุรุษปริษนาจากตีหน้าเครียดก็มีสีหน้าดูดีขึ้นมาหน่อยหลังจากฟังความเห็นนี้

          "นั่นสินะครับ . .  หึหึ สมกับเป็นทายาทพลังนั่นๆจริงๆ อ้อ! ไม่สิ สมกับเป็นลูกท่านผู้นั้นมากกว่านะครับ ว่าไหมครับท่านโอลิเมอร์ หึหึ"บุรุษปริษนากล่าวอย่างขบขัน

          "แต่ถึงพลังนั่นจะถูกปลุกยังไง แต่เขากลับไม่รู้วิธีใช้ ข้าก็รู้สึกกังวลยิ่งนัก ตอนนี้ขอแค่เจ้าพวกนั้นไม่รู้ตำแหน่งของเขาก่อนที่จะใช้พลังได้อย่างเต็มที่และถูกวิธีหรอกนะ"หญิงสาว เสียงกังวานใสแต่กลับปนไปด้วยน้ำเสียงของความวิตกกังวลอย่างชัดเจน

         "เพราะอย่างนั้นไงครับ ทางโรงเรียนจึงขอให้เขาไปที่นั่นเร็วที่สุด เพื่อที่จะสอนการใช้พลัง สอนการป้องกัน และช่วยคุ้มครองจากเจ้าพวกนั้นด้วยครับ"บุรุษปริษนาบอกกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง

         "อืมมม . . ข้าจะให้เขาไปที่นั่นเร็วที่สุดละกัน ฝากบอกเจ้าเมอดาสด้วย ถ้าหลานข้าเป็นไรไป ข้าจะไปยันมันตกเก้าอี้ผู้อำนวยการด้วยตัวเอง" โอลิเมอร์กล่าวอย่างขบขันในตอนท้าย

         "ข้าต้องไปแล้ว ลาก่อนและโชคดีนะครับ ท่านโอลิเมอร์"บุรุษกล่าวพร้อมกับแสงตรงพื้นมุมห้องส่องแสงสีแดงวงกลมเป็นพายุแล้วร่างของบุรุษปริษนาก็หายไป เมื่อโอลิเมอร์ดูนาฬิกานึกได้ว่าหลานชายตัวดีจะกลับมาแล้ว จึงต้องเข้าครัวไปทำอาหารให้หลานชายสุดที่รักเสียหน่อย