มิติต่างภพ

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 (ต่อ)

   “บ้านคุณทองก้อนบิดาของคุณกัญจพรและคุณกรกนกใช่ใหมค่ะ” ….เสียงปลายสาย

   “มีอะไรหรือครับ” ทองก้อนซัก ปลายสาย

        “เอ่อ…. เอ่อ…. พอดีตอนค่ำมีอุบัติเหตุ    น้องกัญจพร & น้องกรกนก อยู่ในเหตการณ์ด้วยค่ะ”

 หัวใจของนายทองก้อนหล่นอยู่ที่ตาตุ่ม ทุกสิ่งทุกอย่างดับวูบ ไม่ได้ยินเสียงอะไรอีกเลย

         “ฮัลโหล ฮัลโหล”   เสียงปลายสายเรียก

“ขณะนี้ทั้ง 2 คนอยู่ที่โรงพยาบาลศิริราช”

“ขอบคุณครับ”   นายทองก้อนวางสายอย่างเลื่อนลอย น้ำตาซึม….

แพรวซึ่งเป็นภรรยาพอจะเดาเหตุการณ์ได้เธอน้ำตานองหน้า…..ด้วยความเสียใจเอื้อมไปกอดดช.กาญจน์บุตรชายซึ่งนอนอยู่ข้างๆ

“เธอส่งเสียลูกทั้ง 2  คนจนเรียนจบปริญญาตรี และทั้ง 2 คน บอกว่าจะไปทำงานที่กรุงเทพเพื่อหาเงินช่วยเหลือครอบครัว. 

ไม่อยากให้ครอบครัวลำบากอีกต่อไป

 

เสียงเคาะประตูดังขึ้นสักพัก มีคนเปิดประตูเข้ามา

   คนที่เดินเข้ามาน้ำตาอาบ   2 แก้ม สีหน้าเศร้าหมอง

“อ้าว…!   พ่อกับแม่มาทำไมนะ” กัญดันตัวลุกขึ้นแล้วร้องถาม

ไม่มีเสียงตอบรับ

“ พ่อ แม่”   หนูอยู่นี่…… หนูอยู่นี่   นายทองก้อนกับนางแพรวเดินเข้าไปหยิบรูปครอบครัวขึ้นมาดู   ซึ่งกัญใส่กรอบไว้เป็นอย่างดี….

กัญลุกจากเตียงวิ่งเข้าไปกอดแม่ด้วยความดีใจ แต่ทำไมแม่ไม่ยอมกอดเธอตอบ นี่เราฝันไปใช่ไหม

 กัญ :        “ แม่…..แม่…..”          เธอพยายามร้องเรียกความสนใจ จากแม่

 

แต่แม่ไม่ได้ยิน เสียงกัญเลย แล้วทั้ง 2   ก็วางรูปนั้นไว้ตามเดิม แล้วเดินจากไป   กัญยังสงสัยกับเหตุการณที่เกิดขึ้น

กัญใช้เล็บหยิกตัวเอง  ยังเจ็บอยู่ แต่…..

กัญ :  ทำไมพ่อกับแม่ถึงไม่เห็นเรา เกิดอะไรขึ้น..มันเกิดอะไรกับฉัน….อะไรกันนี่

 

  “ถึงเวลาของพวกเจ้าแล้ว”           เสียงดังมาจากประตู พร้อมกับชายร่างสูงใหญ่  แต่งตัวแปลกๆ เดินเข้ามา 

 กร : “ท่านเป็นใคร    เข้ามาในห้องเราทำไม”   

                  ก่อนที่ร่างของผู้ชายคนนั้นจะค่อยๆ เลือนหายไป

 กัญ:    “พี่กร    พี่กร     กระจกห้องเราเป็นอะไร ทำไมกัญมองไม่เห็นเงาตัวเองในกระจกเลย” นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเรา 

   กรเด้งตัวจากที่นอนวิ่งเข้าไปดูตัวเองที่กระจก

กร : “ พี่ก็ไม่เห็นเงาในกระจกเหมือนกัน   พี่ว่ากระจกห้องเราต้องมีปัญหาแน่ๆเลย”

กัญ :   “รุ่งเช้า กัญฝันเห็นพ่อกับแม่มาหาเราที่ห้อง คุยด้วยก็ไม่คุย   น้ำตานองหน้าด้วย”

             กัญเล่าความฝันให้พี่สาวฟัง

กร :   “พี่ว่าต้องเกิดอะไรขึ้นกับเราแน่เลย”     กรตั้งข้อสงสัย

กัญ : หรือว่าเราตายแล้วพี่กร

         กัญเสียงสั่นเครือ     ทั้ง 2 จับมือกันวิ่งออกนอกห้องอย่างรวดเร็ว    เธอตระหนักแล้วว่าต้องมีอะไรเกิดขึ้น กับเธอทั้งสองเป็นแน่แท้. 

         ผู้คนพลุกพล่านหายไปไหนหมด   ตึกรามบ้านช่องใหญ่โต   ของที่เรียกว่ากรุงเทพหายไปไหนหมด….

         ข้างนอกดูอ้างว้างโดดเดี่ยว   2 ข้างทางปกคลุ่มไปด้วยพงหญ้า   มันคือทางเดินไปไหนกัน   แล้วผู้คนหายไปไหนกันหมด กัญคิดด้วยจิตใจอ้างว้าง     แต่อย่างน้อยเธอก็มีกรเป็นเพื่อนร่วมทาง    เธอคิดอย่างปลอบใจตัวเอง     พลางเหลียวมองกรซึ่งเป็นพี่สาว……

 กัญ : “ พี่กร……พี่กร….    อยู่ที่ไหน”     พี่กร หายไปไหน  

       น้ำตานองหน้าขณะร้องเรียกหากรซึ่งเป็นพี่สาว         พี่กร…!..พี่กร…!.ได้ยินไหม….พี่กร…..!

        “พี่กร…! พี่กรอยู่ที่ไหน กัญไม่อยากอยู่คนเดียว”   

“พ่อจ๋า แม่จ๋า   น้องกาญจน์หายไปไหนกันหมด”

 กัญทิ้งตัวลงกับพื้น ร้องให้สะอึกสะอื้น คนเดียว………..

 

                         “ กัญตื่นเถอะลูก”    เสียงพ่อกับแม่ร้องเรียกอย่างอาลัย….

           กัญสะดุ้งด้วยความตกใจ     มันคือความฝันใช่ไหม………. มันคือฝันร้ายใช่ไหม..!

เธอร้องถามตัวเอง น้ำตาริ้นนองหน้าพร้อมกับลุกขึ้นก้าวเดินไปตามทางแคบๆ อย่างไร้จุดมุ่งหมาย  

สองเท้าก้าวเดินช้าๆ   อย่างเลื่อนลอย………………….