มิติต่างภพ

ลำดับตอนที่ #1 : จากลา

                     


                     วิ้ว       วิ้ว       วีหว่อ......... วีหว่อ........วีหว่อ....... เสียงดังอึกทึก...คนตะโกนเจี้ยวจ๊าวๆ

กัญหรือกัญพร ตกใจกับเสียงที่ได้ยิน  เธอวิ่งเข้าไปมองหากร หรือกรกนก พี่สาวของเธอ

       กัญ :  อ้าว..! พี่กรเกิดอะไรขึ้น  "แล้วเรามายืนอยู่ตรงนี้ได้ไง"  กัญลำดับเหตุการณ์แล้วก็นึกขึ้นได้ว่า กลับจากทำงานตามปกติ ....แล้วกัญก็วิ่งเข้าไปกอดพี่สาวด้วยความตกใจกลัวทามกลางความมืด

       กัญ :  "มันเกิดอะไรขึ้น".พี่กร..กัญกลัว.!

       กร :  พี่ไม่รู้เหมือนกัญ  งั้น..! เราเข้าไปดูกันไหมกัญ "กรชี้ไปที่คนมุ่งกันนับสิบ  ทั้ง 2 วิ่งเข้าไปตรงตำแหน่งที่คนมุ่ง  กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้ง  ซากปรักหักพังของรถอยู่ในสภาพที่ไม่สามารถนำมาใช้ได้อีก..เลย  เสียงคนวิพากวิจารณ์กันต่างๆนาๆ
              
              "สงสัย..!  "คนขับรถมันคงซิ่งมากน่ะ"  แหกโค้งเลย"       .คนหนึ่งพูด.          
             
              "ก็มันขับรถแบบไม่ยอมกัน"     .อีกคนพูดเสริม.

              "สุดท้ายก็ตายไปเป็นสิบ .น่าสงสารๆ."  .อีกคนพูดมาบ้าง.

        กร :  "พี่ว่าเราออกไปจากที่นี้กันเถอะกัญ"    กรกระตุ้นเตื่อนน้องซึ่งเปิดตากว้าง   ค้างกับเหตุการณที่ตนพบเจอ     
                "ใครกันนะที่เป็นเหยื่อผู้เคราะห์รายเหล่านี้" กัญคิดในใจ   แล้วทั้ง 2 รีบฉุดมือกันวิ่งออกจากที่เกิดเหตุเพื่อไปหายใจเอาอากาศบริสุทธิ์ข้างนอก
                  
                "ค่อยยังชั่วหน่อย"   กรถอนหายใจ
                "กลิ่นคาวเลือดเหม็นมาก"  กัญว่าป่ะ...!

        กัญ :  ใช่...เหม็นจริงๆ. เอ๋.."ว่าแต่ใครกันนะที่เป็นเหยื่อผู้เคราะห์ร้าย" กัญยังสงสัย
                 
        กร :  "พี่ว่าเรารีบไปกันเถอะ" 
                  ทั้ง 2 คนรีบขึ้นรถโดยสารประจำทาง  มีที่นั่งว่างด้านหลัง 2 ที่นั่งพอดี ผู้โดดยสารอีกคนหนึ่งหาที่นั่งด้านหน้า กระเป๋าเก็บเงินผู้โดยสารคนนั้นเสร็จ..ก็นั่งคุยต่อกับคนขับรถเมล์  ถึงเหตุการณ์อุบัติเหตุรถตู้แหกโค้ง

                เขาคงลืมมาเก็บตังค์เราเราป่าว... กัญกระซับเบาๆ

 ขณะนั้นรถมาถึงป้ายที่ 2 ทั้ง 2 ก็ลงพอดี..ทั้งสอง กระวีกระวาดลงจากรถอย่างรวดเร็ว

         กร   :  "เราเลยไม่ได้จ่ายค่ารถเขาเลย  เรานี่แย่จัง..! "  กรสำนึกชะงั้น

         กัญ :   "ครั้งเดียวเอง   พี่กร " 
         
         กร  :   " ถึงแม้ครั้งเดียวก็ถือว่าทุจริต  อย่าเอาของคนอื่น อย่าเบียดเบียนคนอื่น " เข้าใจป่ะ..! 
                      กว่ากรจะพูดจบกัญ เดินทิ้งห่างไปหลายเมตร
                      ทันใดนั้นเอง..ฝนตกมาอย่างหนัก  ทั้ง 2  รีบวิ่งขึ้นกอพักที่ตัวเองพักอาศัยอยู่อย่างรวดเร็ว

         กัญ  :  "อดข้าวอีกแล้วเรา"       

         กร    :  "เดี๋ยวหาอะไรกินกันเล็กๆ น้อยๆที่ห้อง"  กรพูดขณะขึ้นบันไดอย่างเหนื่อยอ่อน
 
         กัญ  ;  "ถึงพอดี" กัญบอกพร้อมกับใช้กุญแจไขประตูเข้าไปในห้อง
                       
                       กัญเดินเข้าไปในห้องก่อน  เธอหันไปเห็นรูปพ่อแม่ทั้ง 2 คน & น้องชายคนเล็ก  เธอเอารูปไว้ในตำแหน่งที่เห็นได้ง่าย เพื่อที่ว่าเธอจะได้รำลึกอยู่เสอม ว่า ตนเป็นเด็กอีสาน  มาทำงานที่กรุงเทพฯ ก็เพื่อ  " ครอบครัว & ตัวข้าเอง" กัญเดินไปหยิบรูปขึ้นมาแนบอก  น้ำตาไหลริน.....................เธอคิดถึงครอบครัวจับใจ  อยากโทรหาแม่
                        กัญ.เดินตรงไปหยิบโทรศัพท์   กดหมายเลขเบอร์มือถอของพ่อเม่ซึ่งเธอซื้อให้ ไม่กี่ร้อยบาท เพื่อที่เธอจะได้ติดต่อพ่อแม่ยามเมื่อเธอคิดถึง
           กัญ :  "พ่อกับแม่ไม่รับโทรศัพท์.. เลย "    

           กร  :  " นอนดีกว่ากัญ" พี่ชงโอวันตินไว้ให้ กินเสร็จแล้วก็อาบน้ำนอนได้แล้ว..เข้าใจป่ะ...!
                   กรบอกน้องสาว  ส่วนตัวเธอเองมุดเข้าใต้ผ้าห่ม  กัญไม่ปฎฺบัติตามที่พี่สาวบอก  เธอรีบมุดเข้าใต้ผ้าห่มเพื่อรับความอบอุ่น
                 
           กัญ :   " วันนี้ฝนตกหนัก หนาวถึงกระดูก"   ว่าป่ะพี่กร.!  กัญพูดกับกรซึ่งหลับไปก่อนหน้านั้น....
                       " อ้าว..! หลับซะแล้ว"   กัญพึมพำอย่างสลำสลือแล้วก็ผล้อยตามกันไป


        ณ.บ้านต่างจังหวัด 
      
               กริ้ง..กริ้ง....เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นประมาณเที่ยงคืน 
              <ทองก้อน> ซึ่งเป็นบิดาของทั้ง  2  รีบตื่นมารับโทรศัพท์ 
                      " ใคร.ใคร. โทรมาป่านนี้ " ท้องก้อนพึมพำ.งัวเงีย 
               แพรวเงี่ยหูฟังขณะสามีคุยโทรศัพท์