คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #36 : ตอนที่ 17 ความรู้สึกของหัวใจ 100%
ตอนที่ 17
ความรู้สึกของหัวใจ
สี หน้าราบเรียบและอาการนิ่งขรึม ไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆ ของคเชนทร์ ทำให้นุชนาถไม่อาจคาดเดาได้เลยว่าชายหนุ่มคิดอย่างไรเกี่ยวกับเรื่องที่เกิด ขึ้น...มารดาของเธอกดดันเขามากเกินไปหรือเปล่า ถึงทำให้คิ้วของเขาขมวดมุ่นเช่นนั้น
เนื่องจากเธอถูกกันให้ออกมานั่งรอด้านนอก ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงแค่แอบสังเกตการณ์อยู่ไกลๆ จึงทำให้ไม่ได้ยินเสียงสนทนาของทั้งคู่
“คุณเชนทร์ คุณแม่ว่าอย่างไรบ้างคะ” ทันทีที่ชายหนุ่มลุกออกมาจากห้องรับแขก นุชนาถก็ไม่รอช้ารีบเข้าไปหาทันทีด้วยความร้อนใจ
“ก็ไม่มีอะไรนี่ครับ...”
“คุณแม่ไม่ได้บังคับอะไรคุณใช่ไหม”
สีหน้ายิ้มละมุมของเขาทำให้เธอเบาใจได้บ้าง อย่างนี้มารดาของเธอก็คงไม่ได้กดดันเขาเกินไป ทว่าก็ยังไม่คลายสงสัยเรื่องที่ทั้งคู่คุยกัน
“เปล่าครับ...ท่านใจดีไม่ว่าอะไรผมสักคำ”
“จริงเหรอคะ เป็นไปได้ยังไง ในเมื่อ...”
“ยายนุช ปล่อยตาเชนทร์กลับบ้าน แล้วกลับมาคุยกับแม่” คำถามมากมายที่อยากรู้ของนุชนาถ ถูกตัดบทลงทันใด
“ค่ะ”
“งั้นผมกลับก่อนนะครับ...”
“ค่ะ” นุชนาถรับคำเนืองๆ และเมื่อชายหนุ่มจากไปแล้ว นุชนาถจึงเดินเข้ามาหามารดา ที่กำลังนั่งรออยู่แล้ว
“แม่จะไม่อ้อมค้อมล่ะนะ ระหว่างคุณกายกับตาเชนทร์ นุชรักใคร...”
“เอ่อ...”
“บอกแม่มาตามตรง”
“แม่ค่ะ คุณเชนทร์เขาเป็นแฟนน้องนะคะ...นุชจะรักเขาได้ยังไง”
“นุชตอบไม่ตรงคำถามนะลูก...”
“เอ่อ...” นุชนาถลอบกลืนน้ำลายลงคอ หลบสายตารู้ทันของผู้เป็นมารดาอย่างรู้สึกลำบากใจ
“ว่าไง แม่รอคำตอบอยู่”
“แม่ค่ะ...”
“ตาเชนทร์ใช่ไหม...”
“ปะ...เปล่าค่ะ”
“งั้นก็คุณกาย”
“คุณกายกับนุช ตอนนี้เราคบกันในฐานะเพื่อนค่ะแม่”
“อ้าว...แม่เห็นไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ ก็นึกว่าชอบพอกัน”
“เผอิญว่าช่วงนี้ คุณกายเขาจะเปิดสาขาใหม่น่ะค่ะ แล้วงานนี้อยู่ในความรับผิดชอบของนุช นุชกับเขาเลยต้องไปดูงานด้วยกันบ่อยๆ ก็เท่านั้นเองค่ะ”
“งั้นรึ...แล้วทำไมอาทิตย์ก่อน ตอนน้องถามเรื่องคุณกาย เราถึงไม่บอกไปอย่างนี้ล่ะ ปิดปังน้องทำไม”
“แม่ได้ยินเหรอคะ”
“เผอิญแม่เดินผ่านพอดี”
“เอ่อ...” ยิ่งโดนคาดคั้น นุชนาถยิ่งเผยพิรุธมากขึ้น ซึ่งทุกความผิดปกติมิอาจรอดพ้นสายตาของนวลนางได้เลย
“น้องกับตาเชนทร์ ไม่ได้เป็นแฟนกันอย่างที่ลูกเข้าใจ และแม่ก็คิดว่าทั้งสองไม่ได้โกหก เพราะไม่มีประโยชน์อะไรที่พวกเขาจะโกหก...ถ้าลูกรักตาเชนทร์ก็อย่าหนีหัวใจตัวเองอีกเลย”
“แม่...”
นุชนาถอึ้งพูดไม่ออก มองสีหน้าจริงจังที่แฝงความห่วงใยของมารดาอย่างไม่อยากเชื่อ...มารดาของเธอรู้และเข้าใจทุกอย่าง โดยที่ท่านไม่เคยปริปากถามเธอเลยสักคำ
“หนีอะไรก็หนีพ้นนะลูก แต่หนีหัวใจตัวเองมันทำได้ยาก หนำซ้ำยิ่งหนียิ่งเจ็บ”
“แต่คุณเชนทร์เขาไม่ได้รักนุชนี่ค่ะ”
“นุชรู้ได้ไงล่ะลูก...เมื่อกี้แม่ถาม ไม่เห็นเขาจะพูดอย่างนี้”
ถึงแม้บุตรสาวจะไม่ได้บอกท่านตรงๆ ว่ามีใจให้ใคร แต่คำถามของนุชนาถก็ทำให้ท่านรู้ว่าตอนนี้ บุตรสาวของท่านได้มอบหัวใจให้หนุ่มข้างบ้านไปแล้ว
“แล้วเขาบอกแม่ว่ายังไงคะ แม่กดดันเขามากเกินไปหรือเปล่า”
“แม่ไม่ได้กดดันอะไรเขาเลย แค่ถามคำถามเดียวกับนุช...”
“แล้วคุณเชนทร์...”
“รายนั้นเขายินดีรับผิดชอบ ถ้านุชไม่รังเกียจ...” ผู้เป็นมารดาเข้าใจดี ถึงความกระอักกระอวลและไม่แน่ใจ เกี่ยวกับคเชนทร์ของบุตรสาว
“คุณเชนทร์ไม่เห็นบอกอะไรนุชสักคำ”
“ตาเชนทร์คงรอให้แม่ถามความสมัครใจของเราก่อนล่ะมั้ง...เพราะถ้าเขาบอกว่าจะรับผิดชอบ แล้วเกิดนุชมีใจให้คุณกายอยู่ก่อนแล้ว มันก็จะเป็นการบังคับใจกัน ซึ่งตาเชนทร์บอกแม่เองว่าเขาไม่ต้องการให้เป็นอย่างนั้น”
“งั้นเหรอคะ...”
“แล้วว่าไงล่ะ จะให้เขามาหมั้นหมายเลยไหม ฝ่ายนั้นเขาบอกเขาพร้อมเสมอ ถ้าจะให้มาขอ พรุ่งนี้ก็ยังได้”
“มันจะเป็นการมัดมือชกเขาเกินไปหรือเปล่าค่ะ อีกอย่างนุชยังไม่แน่ใจในตัวของคุณเชนทร์เลยค่ะ”
“งั้นลูกก็ไปคุยกันก่อน เพราะเรื่องที่เกิดขึ้น ถ้าจะคิดในทางที่ดี สมัยนี้มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร จะเอามาเป็นข้ออ้างผูกมัดเขา มันก็น่าเกียดอย่างที่ลูกบอกนั่นแหละ”
“ค่ะ นุชขอคุยกับคุณเชนทร์ก่อนแล้วกันนะคะ”
“อื่ม แม่เชื่อในการตัดสินใจของลูก...ไปนอนเถอะดึกแล้ว”
“ค่ะ แม่ก็เช่นกันนะคะ อย่านอนดึกมาก”
เมื่อแยกย้ายจากมารดาขึ้นมาพักผ่อน ถึงแม้จะเป็นเวลาดึกมากถึงขั้นย่างเข้าใหม่วันไปแล้ว นุชนาถก็ยังนอนไม่หลับ ข้อความที่ได้รับจากหนุ่มข้างบ้าน ‘หลับฝันดีนะครับ’ ทำให้เธอยิ่งข่มตาลงยากกว่าปกติ หนำซ้ำรอยสัมผัสของเขา ยังคงอบอวลวนเวียนอยู่ในหัวของเธอ เป็นเช่นนี้แล้วเธอลงได้อย่างไร
เมื่อแสงแดดอ่อนๆ ของวันใหม่สาดส่อง พิรัชฎาก็ได้รับข่าวที่ทำให้เธอประหลาดใจระคนดีใจอย่างที่สุด เมื่อพี่ชายที่แสนดีโทรมาปลุกแต่เช้าตรู่ทั้งที่เป็นวันหยุด แล้วเล่าเรื่องที่เธอไม่ได้รับรู้เมื่อคืนให้ฟัง ซึ่งหลังจากที่บอกความรู้สึกที่แท้จริงให้นวลนางป้าของเธอทราบ ชายหนุ่มก็ได้รับผลตอบรับที่ดีจากท่าน ก็คงเหลือแต่นุชนาถเท่านั้นที่ยังเงียบอยู่
เนื่องจากคเชนทร์รู้ดีว่าทั้งสองต้องคุยกันต่อเรื่องของขาแน่นอน และประเดนนี้แหละที่ทำให้เขาอยากรู้ว่านุชนาถคิดกับเขาเช่นไร จะมีใจตรงกันกับเขาหรือเปล่า แต่เมื่อส่งข้อความถึงเธอก็เงียบหาย โทรหาก็ไม่รับ นุชนาถเงียบจนเขาเริ่มกังวล กลัวว่าเธอจะตีตัวออกห่างมากกว่าที่เป็นอยู่ ดังนั้นเมื่อร้อนรนกระวนกระวายจนทนไม่ไหว เขาจึงหันมาใช้ตัวช่วยเช่นเธอ...
“ป้าค่ะ พี่นุชล่ะคะ”
“ยังไม่ลงมาเลย ทำไมวันนี้มาแต่เช้าล่ะ วันหยุดไม่ใช่เหรอ”
“เอ่อ...”
“รู้เรื่องอะไรมาแล้วสิ” เมื่อเห็นสาวน้อยทำท่าขุ่นคิด ผู้เป็นป้าจึงเอ่ยขึ้น
“ป้าอ่ะ รู้ทันไปซะทุกอย่างเลยนะคะ ดีแหละงั้นข้าวหอมไม่อ้อมค้อมล่ะน่ะ...พี่นุชว่ายังไงบ้างคะเกี่ยวกับพี่เชนทร์”
“ป้าไม่รู้ อยากรู้ก็ไปถามเจ้าตัวเขาเอาโน้น...”
“ไม่รู้ หรือว่ารู้แล้วไม่ยอมบอกกันแน่ค่ะ”
หลานสาวมองผู้เป็นป้าอย่างคาดคั้น หากทว่าท่านไม่มีทีท่าว่าจะสะทกสะท้าน หรือเกรงกลัวต่อสายตาของหล่อนสักนิด
“ก็ไม่รู้สินะ...”
“ป้าไปเอาศัพท์วัยรุ่นมาจากไหนคะ...คริคริ” ผู้เป็นป้ากล่าวพร้อมทำท่าทางประกอบ ทำเอาพิรัชฎาหัวเราะท้องขดท้องแข็ง
“ฮ่าๆๆๆ...ก็จำเขามาอีกทีนะ ในทีวีมีให้เห็นเยอะแยะ”
“เดี๋ยวนี้พัฒนานะคะ งั้นข้าวหอมขอตัวขึ้นไปหาพี่นุชก่อนนะคะ”
“ตามสบาย...”
นวลนางยิ้มแป้นมองตามหลังหลานสาวไปจนลับสายตา เรื่องของนุชนาถเบาใจไปเปาะหนึ่งแล้ว เนื่องจากท่านรู้ดีว่าหนุ่มข้างบ้านเป็นคนดี ถ้าหากบุตรสาวได้ฝากชีวิตไว้กับคเชนทร์ ท่านคงนอนตายตาหลับ ส่วนหลานสาวคนนี้ก็น่าห่วงไม่ใช่น้อย พฤติกรรมหลายๆ อย่างที่ผ่านมา ทำให้ท่านรู้ว่าพิรัชฎาก็มีปัญหาหนักใจไม่ต่างจากบุตรสาวของท่าน...แต่คงต้องรอเวลาที่เหมาะสม และสถานการณ์เป็นใจมากกว่านี้ ท่านถึงจะเข้าไปก้าวก่ายจัดการ ในส่วนที่เป็นเรื่องส่วนตัวของหลานสาวได้
“พี่นุช ข้าวหอมเองค่ะ”
สาวน้อยเคาะประตูบอก และเมื่อได้ยินเสียงอู้อี้ตอบรับออกมาจากในห้อง ว่าประตูไม่ได้ล็อค พิรัชฎาจึงเปิดประตูเข้าไป
“ทำไมวันนี้พี่นุชตื่นสายจัง ปกติป่านนี้ลงไปวิ่งออกกำลังกายที่สวนข้างล่างแล้ว”
“เมื่อคืนพี่นอนไม่หลับอ่ะ เพิ่งจะหลับเมื่อกี้เอง เราก็มากวนซะแล้ว” นุชนาถตอบทั้งที่ตายังไม่ลืม แต่ก็รับรู้ได้ว่าตอนนี้คนถาม ได้เข้ามาล้มตัวลงนอนข้างเธอแล้ว
“อ้าวเหรอคะ โทษทีค่ะ แต่เอ๊ะ! ที่นอนไม่หลับน่ะ เพราะคิดถึงใครหรือเปล่าคะ”
“หมายความว่าไง? คิดถึงใคร!”
นุชนาถปรือตาขึ้นมองสาวน้อยข้างตัวด้วยสายตาคาดคั้น อย่าบอกนะว่าพิรัชฎารู้เรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเธอกับคเชนทร์แล้ว
“ทำไมต้องหน้าแดงด้วยค่ะ”
“ก็...”
“วันนี้ไปดูหนังกันนะ เดี๋ยวพี่นุชนอนต่อสักพัก เที่ยงค่อยออกไปหาอะไรกินกัน ต่อด้วยดูหนังสักเรื่อง โอเคป่ะ...”
“เอ่อ...พี่”
“มีนัดอีกเหรอคะ”
คิ้วสวยขมวดมุ่น เมื่อเห็นสีหน้าลำบากใจของพี่สาว หรือว่านุชนาถจะมีนัดแล้ว...ไหนนักรบบอกเธอว่าจะไม่ยุ่งกับนุชนาถอีกแล้ว ทำไมถึงยัง...
“เปล่า...แต่เราไปกันแค่สองคน หรือว่า...”
ความคิดของพิรัชฎาสะดุดลงทันควัน เมื่อได้รับคำตอบจากพี่สาว ซึ่งนั่นแสดงว่านักรบไม่ได้โกหกเธอ ทว่าน้ำเสียงไม่มั่นใจของพี่สาว ทำให้เธอรู้ดีว่านุชนาถจะถามถึงใคร ซึ่งเธอก็ไม่รอช้าตอบกลับทันทีเช่นกัน
“พี่เชนทร์ไปด้วยค่ะ...”
“เอ่อ ถ้างั้นพี่...”
“สรุปว่าโอเคนะคะ เดี๋ยวข้าวหอมจะได้โทรบอกพี่เชนทร์ให้เตรียมตัวรอ...ส่วนพี่นุชพักผ่อนต่อเถอะค่ะ ข้าวหอมไม่กวนแล้ว”
กล่าวจบร่างงระหงก็รีบเด้งตัวลุกขึ้นจากเตียง แล้วรีบโบกมือบายๆ ทันที ก่อนที่พี่สาวคนสวยจะกล่าวคำใดๆ ออกมา เพื่อป้องกันอีกฝ่ายปฏิเสธ...ส่วนนุชนาถนั้นก็ได้แต่ทำตาปริบๆ มองตามหลังสาวน้อยเจ้าเล่ห์ ไปอย่างไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ...
“พี่นุชขึ้นไปนั่งหน้าข้างพี่เชนทร์สิค่ะ...” พิรัชฎาดันพี่สาวไปนั่งด้านหน้า หลังจากเห็นอีกฝ่ายทำท่าจะเปิดเข้าไปนั่งเบาะหลัง
“ไปก่อนเลยนะคะพี่เชนทร์ เผอิญข้าวหอมมีธุระด่วน เดี๋ยวจะตามไปค่ะ” และเมื่อพี่สาวเข้ารถ ปิดประตูเรียบร้อย สาวน้อยก็ยิ้มแป้นบอกคนขับ
“เอ๊ะ...ได้ไงอ่ะ” นุชนาถยังไม่ทันโต้แย้งใดๆ ยายจอมแสบก็เดินลับหายเข้าบ้าน
“แสบจริงๆ ยายเด็กคนนี้”
“เขาคงอยากให้เรามีเวลาคุยกันนะครับ...”
“คุยเรื่องวอะไรคะ”
“เรื่องของเรา...เมื่อคืน”
ดวงตาแพรวพราว รอยยิ้มที่ดูแล้วแสนอบอุ่นเมื่อหันมามองเธอ ทำเอานุชนาถหัวใจเต้นแรง เลือดในกายสูบฉีดจนร้อนผ่าว กระดากอายระคนประหม่าจนทำอะไรไม่ถูก จึงได้แต่นั่งเงียบไม่โต้ตอบขณะที่ชายหนุ่มเคลื่อนรถออกจากบ้าน...
“อ้าว...ไม่ไปกับพี่ๆ เขาเหรอ”
“ไม่ล่ะค่ะ วันนี้ข้าวหอมอยากอยู่บ้านพักผ่อน”
“เจ้าเล่ห์นะเรา”
“ก็นิดหน่อยค่ะ ไม่งั้นคงรออีกนานกว่าพี่เชนทร์ จะได้มาเป็นลูกเขยป้า”
“อื่ม มันก็จริงยายนุชมันดูกล้าๆ กลัวๆ ยังไงพิกล มันคงนึกว่าหนูกับตาเชนทร์เป็นแฟนกัน”
“พี่นุชชอบคิดไปเอง ข้าวหอมบอกตั้งหลายครั้งแล้วก็ไม่เชื่อ”
“ก็นั่นสิ...แค่นี้ก็ดูไม่ออก ป้ายังรู้เลยว่าหนูอ่ะมีเจ้าของหัวใจแล้ว และไม่ใช่ตาเชนทร์แน่นอน แต่ว่าเมื่อไรจะเปิดตัวสักทีล่ะ ป้ารอแสกนอยู่นะ”
“อะ...อะไรคะป้า เจ้าคงเจ้าของอะไรคะ ไม่มีหรอกค่ะ ข้าวหอมขึ้นไปนอนต่อดีกว่า...” สาวน้อยทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เมื่อผู้เป็นป้าทำท่าจะรู้ทันไปเสียทุกเรื่อง...
“เฮ้อ...เด็กบ้านนี้จับไม่ได้ไล่ไม่ทัน ก็ปากแข็งกันทุกราย...”
ติ๊ด...ติ๊ด...
หากทว่าพิรัชฎายังเดินกลับไปถึงบ้านพักหลังน้อยของเธอด้วยซ้ำ โทรศัพท์มือถือก็มีเสียงเตือนดังขึ้น หญิงสาวยกโทรศัพท์ขึ้นมาอ่าน แล้วก็ต้องหน้าเครียด เมื่อรู้ว่าใครส่งมา
‘กำลังจะไปรับ’
‘ใกล้เที่ยงแล้วไปกินข้าวกัน’
นั่นคือข้อความแรก พิรัชฎายังไม่ทันจะพิมพ์ตอบข้อความ วินาทีถัดมาเสียงเตือนข้อความใหม่ก็มาอีกแล้ว
‘เตรียมเสื้อผ้าไว้ชุดสองชุดนะ’
‘ไปนอนค้างทะเล ชมวิว สวยๆ กันสักคืน’
“ค้าง...ฝันไปเถอะค่ะ ตัวอันตรายเช่นคุณ ฉันไม่ค้างด้วยเด็ดขาด” เสียงหวานบ่นพึมพำ ก่อนจะพิมพ์ข้อความตอบกลับไป
‘ไม่ค่ะ’
และไม่นานเลย อีกฝ่ายก็พิมพ์ตอบมา
‘ทำไม?’
พร้อมส่งสติ๊กเกอร์หน้าตาขึงขังมาให้ โกรธไฟลุกท้วมตัวมาให้ พิรัชฎาเห็นแล้วอมยิ้ม เมื่อนึกถึงใบหน้าหล่อบึ้งตึงของนักรบ ซึ่งตอนนี้ท่าทางก็คงไม่ต่างจากสติ๊กเกอร์ที่ส่งมาสักเท่าไร
‘อยากพักผ่อนค่ะ ขออยู่บ้านนะคะ’
‘ไปพักที่ทะเลก็ได้’
‘เอาไว้โอกาสหน้าแล้วกันค่ะ’
‘ไม่รู้ล่ะ อีกครึ่งชั่วโมงจะไปรับที่บ้าน’
‘เอ๊ะ! ข้าวหอมยังไม่ได้ตอบตกลงเลยนะ...’
‘...’
‘อย่ามัดมือชกอย่างนี้สิ’
‘...’
“ชิร์ คนเผด็จการ!”
หลังจากนั้นนักรบก็เงียบหายไป ไม่ตอบข้อความเธอกลับมาอีกเลย และอีกครึ่งชั่วโมงชายหนุ่มก็มาถึงหน้าบ้านของเธอจริงๆ ซึ่งพิรัชฎาสั่งให้เขารออยู่หน้าบ้าน เพราะยังไม่อยากให้ใครเห็นว่าเธอไปกับใคร ก่อนจะบอกกล่าวกับผู้เป็นป้าว่าเธอออกไปข้างนอกกับเพื่อน ซึ่งนวลนางก็พยักหน้ารับ ยิ้มให้บางๆ โดยมีได้กล่าวถามใดๆ...
***สำหรับ รูปเล่มของ My boss คำสั่งรักคนเถื่อน เพื่อนๆ รออีกหน่อยนะคะ ตอนนี้กำลังเร่งต้นฉบับเต็มที่ค่ะ หวังว่าคงจะแล้วเสร็จภายในเดือนนี้ ใครที่สั่งจองไว้ และคิดว่านานเกินรอไม่ไหว หลังไมค์ของเงินคืนได้นะคะ ไรเตอร์ยินดีรับผิดค่ะ เพราะช้ามากจริงๆ เต่ายังอาย...
ส่วน เพื่อนๆ คนไหนที่ถามไถ่กันเข้ามา ก็ขอขอบคุณไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะคะ แต่ ปลาคงยังไม่รับจองเพิ่ม จนกว่าจะเคลียร์ต้นเรียบร้อยค่ะ ปิดต้นฉบับได้ ส่งพิมพ์เมื่อไร ค่อยจะมาเปิดจองอีกครั้งนะคะ
ขอบคุณเพื่อนๆ นักอ่านทุกท่านที่ได้การต้อนรับอย่างดีเสมอมา ขอบคุณค่ะ
ดาราพรรณ
ปล.คอมเม้มติชมกันได้นะคะ เพราะความคิดเห็นของเพื่อนๆ คือกำลังใจที่วิเศษสำหรับนักเขียนอ่อนหัดคนนี้ค่ะ ^___^
ความคิดเห็น