ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    My Boss...คำสั่งรักคนเถื่อน

    ลำดับตอนที่ #32 : ตอนที่ 15 เจ็บจนแทบกระอัดเลือด 40% แรกค่ะ

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 592
      4
      9 มี.ค. 57

    ตอนที่ 15

    เจ็บจนแทบกระอัดเลือด

     

    แคว่ก!...

    “ม่าย...อืมม์...”

           เสื้อเชิ้ตตัวสวยถูกกระชาก กระดุมสามเม็ดแรกหลุดกระเดน มือใหญ่สอดเข้าไปดึงบราเซียลง แล้วดันทรวงอวบอิ่มขึ้น จนมองเห็นได้ถนัดตาและสัมผัสได้ถนัดมือ

           พิรัชฎาดิ้นรนเอาตัวรอดอยู่พักใหญ่ แต่กระนั้นแรงสวาทและสัมผัสร้องแรงจากร่างแกร่ง ก็ทำให้เธออ่อนระทวยราวขี้ผึ้งลนไฟได้ในที่สุด

           และเมื่อตักตวงความหวานจากกลีบปากจิ้มลิ้มจนพอใจในระดับหนึ่งแล้ว ชายหนุ่มดันคนตัวเล็กติดผนัง หันเหความสนใจจากเรียวปากน่าจูบไปจุดใหม่ มือแข็งแรงกอบกุมทรวงเต่งตึงไว้เต็มอุ้มมือ ก่อนที่ปากและลิ้นจะตามลงไปดูดดึงคลอเคลีย ชิมความหวานอย่างหิวกระหายสลับกันไปมาทั้งสองข้าง ร้ายไปกว่านั้นมือข้างหนึ่งที่ยังว่างก็ถลกกระโปรงขึ้นสูง แล้วสอดหายเข้าไปในกางเกงตัวจิ๋ว เคล้าคลึงลูบไล้ความเป็นหญิงอย่างชำนาญ ไม่นานนักน้ำหวานก็หยาดเยิ้มเต็มอุ้มมือมาร...

           ชายหนุ่มยิ้มกริ่มด้วยความพึงพอใจ สาวน้อยในอ้อมกอดช่างหอมหวานไปทั้งตัว ฉุดอารมณ์ดิบและแรงปรารถนาได้อย่างดีเยี่ยม ซึ่งเขาไม่ได้จะควบคุมมัน ดังนั้นเมื่อต้องการปลดปล่อย ร่างแกร่งจนไม่รอช้า ยกเรียวขาสวยขึ้นพาดเอว จูบซับใบหน้าหวานไปทั่วอย่างหลงใหล แล้วรูดซิปกางเกงเผยความเป็นชายให้ผงาดออกมา ก่อนจะสอดประสานเข้าจนมิดด้าม

              “อาร์...”

              เมื่อประสานรวมเป็นหนึ่งได้สำเร็จ สะโพกแข็งแรงก็ไม่รอช้า เร่งจังหวะเข้าออกถี่ยิบ เมามันและรุนแรงตามความร้อนที่พุ่งพล่านภายในกาย เสียงครางและเสียงหอบดังประสานกัน ภายในห้องเล็กๆ เอกสารที่เก็บไว้บนชั้นอย่างเรียบร้อย ล่วงหล่นกระจัดกระจาย หากทว่าวินาทีนี้ใครจะสนใจ...

    และในที่สุดบทรักอันแสนเร่าร้อนก็จบลง พิรัชฎาซบหน้าลงกับอกแกร่ง ขาเรียวสวยอ่อนแรงไม่มีกำลังแม้แต่จะยืนด้วยตัวเอง ดีที่ยังมีวงแขนแข็งแรงโอบกระชับเอาไว้ เธอจึงไม่ได้ฟุบลงกับพื้น

    “คิดถึงพี่กายบ้างไหม...”

    “...” เงียบ ไม่มีเสียงตอบรับ นอกจากเสียงหอบของคนตัวเล็ก ซึ่งยังซบหน้าอยู่กับอกของเขา

    “พี่คิดถึงเธอ...”

    “โกหก...”

    น้ำเสียงแผ่วเบาแหบพร่า เนื่องจากลมหายใจยังไม่คงที่ ก่อนจะค่อยๆ ดันตัวเองออกจากอกแกร่ง พยายามยืนด้วยขาอันอ่อนแรงของตัวเอง

    “ฉันเกลียดคุณ”

    ดวงตาคมเข้มวาวโรจน์ขึ้นเมื่อได้ยินคำว่าเกลียด ออกจากกลับปากเห่อบวมแสนเซ็กซี่ เขารักเขาหลงจนหัวปั่นไปหมด แต่เธอกลับไม่ไยดีเขาเลยสักนิด

    “เกลียด แต่เธอก็ยอมมีเซ็กส์กับคนที่เธอเกลียด”

    “นั่นเพราะคุณข่มขืนฉัน”

    “เมื่อครู่เขาไม่ได้เรียกว่าข่มขืน”

    พิรัชฎาอึ้งเมื่อถูกอีกฝ่ายตอกกลับมาเช่นนั้น ใช่!...เขาพูดไม่ผิดหรอก เธอมันง่ายเอง จึงดูไร้ค่าและไม่มีความหมายใดๆ สำหรับเขา อย่างที่เป็นอยู่นี่ไง...

    “ถึงอย่างนั้นก็เถอะ...อย่ามายุ่งกับฉันอีก อย่าทำเหมือนฉันไม่มีหัวใจได้ไหม...รู้ไหมว่ามันเจ็บแค่ไหน”

    “ถ้าเจ็บ...ก็ยอมเป็นแฟนกับพี่สิ”

    “ไม่มีทาง!...และถ้าเป็นไปได้ ฉันอยากหนีไปให้ไกลจากคุณมากที่สุด จำไว้ซะ...”

    เสียงหวานแข็งๆ ดวงตาเย็นชา ใบหน้าสวยเช็ดขึ้นด้วยความหยิ่งในศักดิ์ศรี...เขามีว่าที่คู่หมั้นอยู่แล้วทั้งคน ยังมีหน้ามาพูดอย่างนี้กับเธออีก...ผู้ชายอะไรเห็นแก่ตัวที่สุด

    “งั้นเธอก็ต้องเป็นนางบำเรอของพี่อย่างนี้ต่อไป และอย่าคิดหนีไปจากพี่ซะให้ยาก เพราะเธอจะไม่มีวันทำสำเร็จ...อุ๊บ!...อืมม์...”

    กล่าวจบปากหยักได้รูปก็ไม่ลงช้า ก้มลงบดขยี้เรียวปากเซ็กซี่เพื่อเป็นการลงโทษทันที...คำว่าตีจากของเด็กดื้อ ทำให้อกแกร่งร้าวรานจนแทบแตกสลาย แค่คิดว่าเธอมีคนอื่น มีใครสักคนทำกับเธอเหมือนที่เขากำลังทำ เขาคงบ้าหรือไม่ก็กระอักเลือดตายก่อนแน่นอน...

    ดังนั้นเขาจะทำทุกวิถีทาง เพื่อยื้อเธอให้อยู่กับเขานานที่สุด ไม่ว่าเขาจะเลวแค่ไหนในสายตาเธอ เขาก็จะทำ...

    เมื่ออีกฝ่ายโกรธ นางบำเรอจำเป็นจึงต้องทำหน้าที่รองรับอารมณ์ของคนใจร้าย ในห้องแคบๆ แห่งนั้นถึงสามบทรัก กว่าเขาจะหนำใจและยอมปล่อยเธอออกมา...

     

    พิรัชฎาขับรถกลับบ้านด้วยใจอันเหม่อลอย หลังจากที่นักรบพอใจในการลงโทษ และตักตวงความสุขจากนางบำเรออย่างเธอเรียบร้อยแล้ว เขาก็จากไป...ไม่ไยดี ไม่หันกลับมามองเธอ และไม่คิดจะถามด้วยซ้ำว่าเธอจะกลับบ้านอย่างไร

    ใจร้าย...เขาใจร้าย ใจดำ และเย็นชา ไม่มีข้อดีให้เธอรักเลยแม้แต่น้อย ทว่าน่าแปลกที่เธอรักเขาหมดหัวใจ รักทั้งที่รู้ว่าต้องเจ็บ รักทั้งที่รู้ว่าไม่มีทางสมหวัง ดังนั้นก็สมควรแล้วใช่ไหม? ที่เธอต้องตกอยู่ในสภาพอัปยศเช่นนี้...

    “ทำไมกลับดึกจัง...งานยุ่งเหรอ”

    “พี่เชนทร์”

    พิรัชฎาสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อมาถึงบ้านแล้วลงจากรถ ยังไม่ทันจะได้ก้าวเดิน หันกลับมาเธอก็เจอใบหน้าหล่อของพี่ชายใจดี ยืนยิ้มละมุนอยู่ข้างกาย หากแต่วินาทีถัดมาใบหน้าอ่อนโยนนั้นก็เคร่งขรึมขึ้นทันตา เมื่อสำรวจเห็นสภาพของเธอ

    “ไปทำอะไรมา ทำไมสภาพเป็นเหยินแบบนี้”

    “เอ่อ...”

    ด้วยความห่วงใย คเชนทร์จึงถือวิสาหะกระชากมือเล็กที่กุมสาบเสื้อออก จึงได้เห็นถนัดตาถึงร่องรอยบนผิวอ่อนๆ ของหญิงสาว

    “เสื้อขาด กระดุมหาย...ถูกหมาที่ไหนฟัดมา บอกพี่ได้ไหม”

    คเชนทร์พยายามเยือกเย็น ถามด้วยน้ำเสียงสุภาพ ไม่ได้ก้าวก่ายเกินงาม เพราะอย่างไรเสียมันก็เป็นเรื่องส่วนตัว แต่ความห่วงใยที่มีต่อคนตรงหน้า จะให้เขาปล่อยเรื่องนี้ผ่านไปเฉยๆ โดยไม่ถามไถ่เธอเลยก็คงเป็นไปไม่ได้...ทว่าพิรัชฎาจะตอบหรือไม่นั้น มันก็สุดแล้วแต่เธอ

    “พี่เชนทร์...ฮื้อๆๆ...”

    สาวน้อยโผเข้ากอดร่างหนา ซบหน้าลงกับอกอุ่น น้ำตาที่กักเก็บไว้ตลอดทางล่วงหล่นลงมาเป็นสาย เมื่อพี่ชายที่แสนดีกอดปลอบประโลมอย่างอ่อนโยน ฝ่ามืออบอุ่นลูบไล้แผ่วเบาที่ศีรษะมน ยืนนิ่งปล่อยให้หญิงสาวได้ระบายความอึดอัด ที่เจ้าหล่อนเก็บเอาไว้โดยไม่ได้กล่าวอะไร

    ส่วนอีกมุมตรงหน้าต่าง เมื่อได้ยินเสียงรถน้องสาว นุชนาถจึงลุกขึ้นมาดูด้วยความห่วงใย หากทว่าต้องยืนตัวแข็งทื่อ ตาค้างไม่อายละสายตาไปจากสองหนุ่มสาว ที่กอดกันกลมตรงสนามหญ้าหน้าบ้านได้ น้ำตาไหลรินลงมาจากตา  จุกแน่นในอกเจ็บกว่าตอนที่นักรบบอกเลิกเธอด้วยซ้ำ

    และด้วยเหตุผลนี้ จึงทำให้เธอรู้ว่า ณ ตอนนี้หัวใจของเธอ ได้มอบให้คเชนทร์ แฟนหนุ่มของน้องสาวเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ซึ่งความรักครั้งนี้เธอต้องเขี่ยมันทิ้งออกจากหัวใจโดยเร็ว

    ทางด้านคนที่ขับรถ ตามพิรัชฎามาด้วยความเป็นห่วง ก็ตะลึงตาค้าง สบถออกอย่างอย่างหัวเสียมองภาพบาดใจด้วยความเจ็บปวด มือใหญ่กำพวงมาลัยแน่น กรามแกร่งขบกันจนเป็นสันนูน ก่อนจะเหยียบคันเร่งสุดฝีเท้า พาตัวเองออกไปให้ไกลจากจุดนั้น...


     

    **หุหุ พี่กายของเราก็ร้ายเหลือ ไม่รู้ท่านจะเอายังไงกับชีวิต....อย่าลืมติดตามพี่กายและหนูข้าวหอม กันไปเรื่อยๆ นะคะ  ^___^

    ** เรียนเพื่อนๆ ที่น่ารัก หากพบคำผิดไม่ต้องตกใจนะคะ เพราะเนื้อหาที่เอามาลงให้อ่านยังไม่ได้ผ่านการรีไรท์และจับคำผิดค่ะ  

     

    ** คอมเม้มจากผู้การคือกำลังใจที่ดีเลิศของนักเขียนค่ะ   อย่าลืมคอมเม้มติชมกันนะคะ

    ขอบคุณค่ะ

    ปลา(ดาราพรรณ)


    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×