วิวาห์พิศวาสเทพบุตรทะเลทราย สนพ.อิงค์(มีวางจำหน่ายแล้วนะค่ะ)

ลำดับตอนที่ #3 : การใกล้ชิดที่น่ากลัว

ตอนที่  3

การใกล้ชิดที่น่ากลัว

แสงแดดอ่อนๆ เริ่มปกคลุมไปทั่วบริเวณคฤหาสน์โฮบิลเอล ลมพัดเย็นๆ ปะทะร่างสองหนุ่มสาวที่เดินเคียงคู่กันไปตามสถานที่ต่างๆ ภายในบริเวณอาณาเขตคฤหาสน์

โนอาพานาเนียเที่ยวชมจนทั่ว ไม่ว่าจะเป็นสวนดอกไม้ คอกม้า หรือกรงเสือขาวขนาดใหญ่ ทั้งสองเดินชมโน้นดูนี่จนพระอาทิตย์ดวงโตทอแสงสีส้ม บ่งบอกว่าแสงอาทิตย์ที่เจิดจ้ากำลังจะลับหายไปจากท้องฟ้า

“เย็นมากแล้วนาเนียว่าเรากลับกันเถอะคะ...” นาเนียหันไปบอกโนอาที่กำลังจูงม้าออกมาจากคอก เหมือนกำลังจะไปที่ไหนต่ออีกสักแห่ง

“พี่ว่าไปดูน้ำตกก่อนดีกว่า แล้วค่อยกลับ...เย็นๆ อย่างนี้ อากาศที่นั่นกำลังดีเลย” บอกพร้อมกับจูงม้ามาหยุดยืนอยู่ข้างหน้าคู่หมั้นสาว

“ขี่ม้าเป็นมั้ย” ถามเสียงเรียบ จ้องดวงหน้าหวาน ที่ส่ายหน้าน้อยๆ ของนาเนียอย่างรู้สึกใจเต้นแปลกๆ ‘คนอะไรยิ่งดูใกล้ๆ ยิ่งสวย’

“นาเนียว่าเรากลับกันเถอะคะเย็นมากแล้ว อีกอย่างนาเนียก็ขี่ม้าไม่เป็น ถ้าเดินไปกว่าจะถึงก็คงมืดพอดี” บอกพร้อมกับเงยหน้าขึ้นสบตาคมเข้มที่มองเธออยู่ก่อนแล้ว

โนอามองใบหน้าสวยของอีกฝ่ายอย่างใช่ความคิด ก่อนจะตัดสินใจจับเอวบางยกขึ้นหลังม้าทันที โดยไม่รอฟังเสียงคัดค้านของปากเล็กจิ้มลิ้มอีก

“อุ้ย!...ไม่เอานะคะ นาเนียกลัว เอานาเนียลงเดี๋ยวนี้” นาเนียบอกเสียงสั่นตัวสั่น เนื่องจากเธอกลัวการขี่ม้ามากเป็นที่สุด

“ไม่เห็นน่ากลัวเลยครับ...พี่อยู่ด้วยทั้งคนไม่ต้องกลัว” โนอาบอกพร้อมกับกระโดดขึ้นซ้อนหลังหญิงสาวอีกที รับรู้ได้ถึงอาการสั่นเทาจากร่างเล็กที่อยู่ในอ้อมกอด

“ไม่ต้องกลัวนะครับ” เสียงทุ้มกล่าวย้ำอีกที เพื่อให้หญิงสาวคลายกังวล

โนอารู้สึกแปลกใจไม่น้อยที่คู่หมั้นสาวกลัวการขี่ม้าจนตัวสั่น ใบหน้าสวยซีดลงทันที ปากบางเม้มเข้าหากันแน่น จนเขานึกกลัวว่ากลีบปากบางๆ จะช้ำ

“แต่นาเนียกลัวตก...” ใบหน้าสวยซีดเผือก ดิ้นดุกดิก บอกเสียงสั่น รู้สึกใจเต้นแรงเมื่อลมหายใจอุ่นๆ เป่ารดต้นคอ ไหนจะแขนแกร่งที่กำบังเยียนนั่นอีก ทำไมมันใกล้หน้าอกเธอจังนะ

 “อยู่เฉยๆ ซิครับ พี่สัญญาว่าจะไม่ปล่อยให้นาเนียตกแน่นอน...” บอกเสียงหนัก เพื่อสร้างความมั่นใจให้คู่หมั้น พร้อมกับกำบังเยียนไว้แน่นเพื่อเตรียมพร้อมออกเดินทาง

 “ฉันจะไปน้ำตก กับนาเนีย ไม่ต้องให้ใครตามมา” สั่งเสียงเข้ม ก่อนจะควบม้าให้วิ่งออกไป

นาเนียหันกลับมามองโนอาเมื่อได้ยินคำสั่งจากปากหยักได้รูป แต่ยังไม่ทันได้กล่าวคัดค้านอะไร เขาก็ควบม้าออกมาแล้ว

เจนมองตามนายสาวอย่างเป็นห่วง เพราะรู้ว่านาเนียมีอดีตฝังใจเกี่ยวกับการขี่ม้า เพราะนาเนียเคยตกจากหลังม้า ตอนที่เธอหัดขี่ม้าใหม่ๆ เมื่อตอนเด็กๆ

“จะไปไหน” เสียงเข้มของอิเบล เอ่ยถามเมื่อเห็นเจนกำลังจะวิ่งตามม้าของเจ้านายไป

“ก็จะตามไปดูท่านหญิงนะซิ” เจนบอกเสียงเขียว เมื่อถูกอิเบลเดินมาขวางเอาไว้ไม่ให้ตามนายสาวไป

“ท่านโนอาสั่ง ไม่ให้ใครตาม” บอกเสียงเรียบ มองคนตัวเล็กอย่างด้วยสายตาไม่พอใจ

“แต่...ฉันเป็นห่วงนายหญิง” บอกอย่างไม่ยอมแพ้ พร้อมกับเดินเลี่ยงไปอีกทาง

“ถึงยังไงก็ไปไม่ได้” อิเบลเดินไปดักหน้าเจนเอาไว้ เพื่อไม่ให้เธอตามเจ้านายไป ไม่ว่าหญิงสาวจะเดินไปทางไหน เขาก็เดินไปขวางทางไหน ให้มันรู้ไปสิใครจะเหนื่อยก่อนใคร

“เอ๊ะ!...จะเดินมาขวางหน้าฉันอีกนานมั้ย” เจนถามอย่างอารมณ์เสีย

“ก็จนกว่าเธอจะหยุดเดิน แล้วนั่งลงรอพวกท่านกลับมา” บอกเสียงเข้มจ้องหน้าอีกฝ่ายอย่างยียวน

“เชอะ...ฝากไว้ก่อนเถอะ” เจนสะบัดหน้าอย่างหมั้นไส้ ยอมเดินไปนั่งรอเจ้านาย เมื่อไม่สามารถเอาชนะอีกฝ่ายได้

อิเบลยิ้มมุมปากเล็กน้อย มองใบหน้าสวยบึ้งตึงอย่างชอบใจ เมื่อสามารถเอาชนะหญิงสาวได้ พร้อมกับเดินไปนั่งลงใกล้ๆ เพื่อรอเจ้านายเช่นกัน

โนอาใจเต้นแรงเมื่อได้สัมผัสใกล้ชิดแม่เนื้อบาง กลิ่นหอมอ่อนๆ ชวนให้หลงใหล เนื้อนุ่มเนียนขาวผ่องน่าสัมผัส ใบหน้าหวานดูตื่นตระหนก กลัวจนลืมตัวเผลอซุกหน้าเข้ากับอกแกร่งของเขา ทั้งที่ตลอดเวลาที่เดินเที่ยวชมคฤหาสน์ด้วยกัน แม่คุณดูจะหวงเนื้อหวงตัวเดินห่างเขาเป็นเมตร แต่ดูตอนนี้สิแทบจะซุกเอาไปในอกของเขา คิดแล้วก็สุขใจ ที่มีคนตัวหอมๆ เนื้อนุ่มๆ มาเบียดชิดอยู่แนบอก

“ทำไมถึงกลัวการขี้ม้านัก” โนอาเอ่ยถามขณะอุ้มคนขี้กลีวลงจากหลังม้า มองใบหน้าหวานซีดๆ นั่นอย่างนึกขำ ไม่รู้จะกลัวอะไรนักหนากับแค่การนั่งบนหลังม้า

“....” นาเนียก้มหน้าเงียบ มองมือใหญ่ที่ยังไม่ยอมปล่อยจากเอวเธอ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของมือใหญ่เมื่อเขาไม่คิดจะปล่อย แถมยังทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อีก

“ถามทำไมไม่ตอบ” โนอาก้มลงสบตาคมสวยของคู่หมั้น จงใจวางมือไว้ที่เอวบางโดยไม่คิดจะปล่อย ใบหน้าคมก้มลงไปใกล้ใบหน้าหวานจนจมูกชนจมูก ลมหายใจอุ่นๆ เป่ารดซึ่งกันและกัน ก่อนที่นาเนียจะเป็นคนเบือนหน้าหลบปากหยัก เมื่อเขากำลังจะก้มลงมาปิดปากบางของเธอ

“เอ่อ...นาเนียเคยตกจากหลังม้า ตอนฝึกขี่มันใหม่ๆ....ก็เลยทำให้ฝังใจ” ตอบพร้อมกับปัดมือใหญ่ออก อย่างรู้สึกประหม่า ใจเต้นแรงกับลักษณะใกล้ชิดเมื่อสักครู่

โนอามองนาเนียอย่างเข้าใจ เมื่อได้รับฟังเหตุผลของเธอ รู้สึกสงสารหญิงสาวขึ้นมาทันที เมื่อนึกถึงอาการตัวสั่น ขณะที่นั่งอยู่บนหลังม้า

“พี่ขอโทษนะ ที่ทำให้นาเนียตกใจ” เอ่ยขอโทษด้วยความจริงใจ ที่เขาทำอะไรเอาแต่ใจจนไม่ได้นึกถึงจิตใจของเธอเลย

“ไม่เป็นไรคะ” บอกพร้อมกับมองไปรอบๆ ป่าทึบ

“ไหนล่ะคะน้ำตก เห็นมีแต่ป่า” ถามอย่างสงสัย เมื่อมองไม่เห็นน้ำตก

“ลองฟังเสียงดีๆ ซิครับ แล้วจะได้ยินเสียงน้ำ” บอกยิ้มๆ เมื่อเห็นหญิงสาวทำตามที่เขาบอก

“น้ำตก ต้องเดินเข้าไปตามซอยเล็กๆ นั่นอีกประมาณ 10 เมตรน่ะ” โนอาชี้ให้นาเนียดูท่าเดินเล็กๆ ที่อยู่ท่ามกลางป่าทึบ

“ปะ...ไปกัน” บอกพร้อมกับจูงมือเล็กให้เดินตาม แต่นาเนียชักมือกลับ

“นาเนียเดินเองได้คะ” บอกอย่างถือตัว เธอไม่ไว้ใจโนอา ภาพที่เธอเห็นวันนั้น ยืนยันได้ดีว่าเขาเป็นตัวอันตราย ซึ่งทำให้เธอไม่กล้าเข้าใกล้เขา ถึงอนาคตต้องแต่งงานกับเขาก็ตาม

“พี่จูงไปน่ะดีแล้ว จะได้ไม่หลง แค่จับมือจะเป็นอะไรไป เราเป็นคู่หมั้นกันนะ” โนอาบอกพร้อมกับกุมมือเล็กเอาไว้แล้วจูงไปด้วยกัน

‘ทีอย่างนี้ล่ะทำเป็นหวงตัว ตอนอยู่บนหลังม้าล่ะกอดเขากลม’ โนอาคิดอย่างหมั้นไส้

หน้าสวยบึ้งตึงพยายามชักมือออกจากการเกาะกุมของมือใหญ่แต่ไม่สำเร็จ ใจเต้นแรงรู้สึกแปลกๆ เมื่อความร้อนจากฝ่ามือใหญ่แล่นผ่านมือเล็กเข้าสู่หัวใจ

“สวยจัง...” นาเนียตาวาววับเป็นประกาย มองรอบๆ อย่างตื่นตา ใบหน้าสวยยิ้มจนแก้มแทบฉีก มองน้ำตกไหลลงจากภูเขาสูง ลงมาตามชั้นหิน ก่อนจะไหลมารวมกันเป็นแอ่งน้ำใหญ่อย่างชื่นชม

“พี่คิดไว้อยู่แล้วว่านาเนียต้องชอบ...น้ำที่นี่เย็นสบาย จะลองลงไปเล่นก็ได้นะ” บอกอย่างเจ้าเล่ห์ หันมามองคนสวยหน้าแดงระเรื่ออย่างชอบใจ

“นาเนียชอบเล่นน้ำ แต่คงไม่กล้าเล่นหรอกคะ...อีกอย่างเดี๋ยวมีใครผ่านมาเห็นเข้าอายเขาตาย” บอกเสียงเบา นั่งลงหย่อนขาลงน้ำแกว่งไปมาในน้ำ

“ที่นี่เป็นเขตหวงห้าม เพราะเป็นสมบัติส่วนตัว ไม่มีใครกล้าเข้ามาหรอก นอกจากพี่และท่านพ่อท่านแม่แล้ว จะไม่อนุญาตให้ใครเข้ามาเท่านั้น นอกจากพี่จะอนุญาต” โนอาบอกให้หญิงสาวเบาใจ

“งั้นถ้าวันไหนนาเนียอยากเล่นน้ำ นาเนียขอมาที่น้ำตกนี้ได้มั้ย” นาเนียเคียงคอถามโนอาอย่างน่ารัก จนคนมองรู้สึกมันเคี้ยวอย่างบอกไม่ถูก

“ได้ซิ...แต่ต้องให้พี่มาด้วยนะ” โนอายิ้มกว้าง บอกอย่างเจ้าเล่ห์

“ไม่เอาหรอก...นาเนียอยากมาคนเดียว”

“งั้นก็อด เพราะพี่ไม่อนุญาต” คำบอกของโนอาทำให้ใบหน้าสวยเศร้าลงทันที

ป่าทั้งป่าเงียบสนิท มีเพียงเสียงน้ำไหล เสียงนกและจิ้งหรีดเรไร  เมื่อทั้งสองต่างไม่มีใครกล่าวอะไร ต่างคนต่างก็อยู่ในความคิดของตัวเอง

“กลับเถอะค่ะ มืดแล้ว” จู่ๆ นาเนียก็เอ่ยทำลายความเงียบ พร้อมกับลุกขึ้น เมื่อรู้สึกว่าความมืดเริ่มปกคลุมไปทั่วป่า

“อื่ม...ไปซิ” โนอาบอกพร้อมกับลุกขึ้นยืนเคียงข้างคู่หมั้น ก่อนจะกุมมือบางพาเดินออกไป อย่างไม่ได้กล่าวคัดค้านอะไร

“ว้าย!!!...ตุ๊บ!!” เพราะความมืดหรืออะไรก็ไม่รู้ ทำให้ขาเรียวที่กำลังก้าวเดินเสียหลักลื่นจนเซล้มไปกองกับพื้นอย่างไม่เป็นท่า

“นาเนีย!” โนอาเรียกคู่หมั้นอย่างตกใจ ที่หันไปเห็นหญิงสาวล้มลงไปกองกับพื้นต่อหน้าต่อตา โดยที่เข้าไปช่วยไม่ทัน

“เป็นไงบ้าง” ถามอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นใบหน้าสวยเหยเก

“เจ็บ!...” เสียงหวานบอก พร้อมกับกุมข้อเท้าอย่างรู้สึกเจ็บแปลบ

 “ไหนพี่ดูหน่อยซิ” โนอาเอื้อมมือหมายจะจับขาเรียว แต่นาเนียชักขาหนี

“ไม่เป็นไรค่ะ ไม่เจ็บมากหรอก กลับกันเถอะ.” บอกพร้อมกับพยายามลุกขึ้น

                “โอ๊ย!!!” คนบอกไม่เจ็บมากเสียหลักล้มลงอีกครั้ง แต่ครั้งนี้โนอาคว้าเอวบางเอาไว้ทัน ก่อนที่เธอจะล้มลงไปถึงพื้น ใบหน้าสวยเหยเกเจ็บแปลบตรงข้อเท้าจนน้ำตาแทบเล็ด

                ตาสบตาในความมืด อากาศโดยรอบกำลังหนาวเย็น แต่ทั้งสองกลับรู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งตัว เมื่อร่างแนบร่างอย่างใกล้ชิด ใบหน้าคมก้มลงหน้าปากจิ้มลิ้มอย่างลืมตัว

                “เอ่อ...ปล่อยนาเนียเถอะค่ะ นาเนียเดินเองได้...” นาเนียเบือนหน้าหนี ขณะปากหยักได้รูปกำลังจะทาบลงที่กลีบปากของเธอ

มือเล็กพยายามดันร่างหนาให้ออกห่างจากตัว เมื่อมือใหญ่รัดร่างเธอแน่นจนหน้าอกอวบเบียดชิดกับอกกว้าง ซึ่งโนอาก็ปล่อยแต่โดยดีเพราะไม่อยากขัดใจคู่หมั้นสาว

แต่เมื่อนาเนียพยายามเดินเองอีกครั้ง ใบหน้าสวยก็เหยเก เจ็บแปลบตรงข้อเท้า จนขาเรียวทรงตัวไม่อยู่ เป็นเหตุให้โนอาต้องรีบเข้ามาพยุงอีกครั้ง

                “พี่ว่าถ้านาเนียเดินเอง พรุ่งนี้ก็คงไปไม่ถึงบ้าน ขึ้นหลังพี่ดีกว่า” โนอาบอกอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นอาการของหญิงสาว ก่อนจะนั่งลงข้างหน้าเพื่อให้คู่หมั้นขึ้นหลังได้สะดวก

                “แต่....มันจะดีเหรอคะ”

                “ขึ้นมาเถอะ...ที่นี่ตอนกลางคืนน่ากลัว งูก็เยอะ สัตว์ร้ายก็ชุม นาเนียไม่กลัวเหรอ...ขึ้นมาเร็วเข้า” เร่งพร้อมขู่ เมื่อเห็นคู่หมั้นสาวยังลังเล อย่างถือเหนือเนื้อถือตัว

                “ก็ได้คะ นาเนียไม่เกรงใจแล้วนะคะ” เสียงหวานบอกพร้อมกับค่อยๆ ขึ้นบนหลังกว้าง มือเล็กโอบรอบคอของโนอาเอาไว้อย่างกลัวตก

                โนอาเดินยิ้มกว้างในความมืด เมื่อมีร่างนุ่มนิ่มอยู่บนหลัง กลิ่นหอมจางๆ ที่อยู่ใกล้ๆ อกอวบและลำตัวแนบชิดแผ่นหลัง มือเล็กๆ โอบอยู่รอบลำคอ ทำให้เขารู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก

*************************************************************************************************
ช่วยเป็นกำลังใจด้วยนะค้า