คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : นาทีระทึกใจ
ตอนที่ 5
นาทีระทึกใจ
กรียาทั้งทุบ ทั้งเตะ ประตูห้องบานใหญ่เป็นพัลวัน ร้องเรียกให้คนข้างนอกช่วยจนเริ่มเหนื่อยอ่อน น้ำเสียงที่เปล่งออกมาก็เบาหวิวจนแทบไม่ได้ยิน แต่ก็ดูเหมือนจะไม่มีใครสนใจเสียงเรียกร้อง ขอความช่วยเหลือของเธอเลย ทั้งๆ ที่รู้อยู่เต็มอกว่ามีคนเฝ้าเธออยู่หน้าห้อง
“นี่....ปล่อยฉันนะ....ปล่อยฉันออกไปเดี๋ยวนี้...”
“ตุบๆๆๆ!” ทั้งเท้าทั้งมือ ตุบตีประตูจนแดงเถือกไม่หมด
“บอกให้ปล่อย...ปล่อยซิ....ไอ้พวกบ้า...ปล่อย....นะ......” ร่างบางลู่ลงไปตามบานประตูใหญ่ อย่างหมดแรง
“ปล่อย....ฉัน...ไปเถอะนะ.....ปล่อยฉัน......ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่.....” เสียงหวานรวยริน พูดออกมาเบาหวิวคล้ายคนละเมอ น้ำตาใสๆ ไหลออกมาจนนองหน้า แต่เจ้าของไม่คิดจะเช็ดมันออก กรียาร้องตะโกน อย่างนี้มาเป็นชั่วโมงแล้ว แต่ไม่มีใครสนใจเธอเลย จนเสียงหวานแหบแห้ง เหมือนคนขาดน้ำมาแรมเดือน แต่ก็ยังกัดฝันตะโกนไปเรื่อยๆ อย่างไม่ย่อท้อ จนเริ่มรู้สึกอ่อนล้า มากขึ้น....มากขึ้นและมากขึ้น จนในที่สุดก็เริ่มไร้เรียวแรง แต่ก็ไม่เลิกล้มความพยายาม
“ปล่อย...ฉัน...ซิ...ไอ้บ้า....ปล่อยฉัน....ฉันเกลียด.....” น้ำเสียงแหบแห้งพูดออกมาได้แค่นั้น เมื่อสติทั้งหมดดับวูบไป
สองบานประตูใหญ่เปิดออก เมื่อเจ้าของห้องเดินเข้ามา แต่ก็ตั้งชะงักฝีเท้า เมื่อเห็นศัตรูตัวน้อยนอนหมดสติขวางประตูทางเข้า
สายตาคมเพ่งพินิจร่างน้อยๆ ที่นอนจมอยู่หน้าประตูทางเข้า ใบหน้าสวยหวานเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา มือเท้าแดงเทือก ฟอกช้ำเพราะแรงกระแทก แวบหนึ่งในดวงตาเข้มคู่นั้นมีแววแห่งความสงสารเห็นใจ ก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นแววตาชิงชัง สะใจที่เห็นศัตรูของตนเจ็บปวดทรมาน
“จะเอายังไงครับท่านชีค จะให้ผมพาเธอกลับไปยังห้องเธอรึเปล่า” เรค์ซาถามเมื่อเห็นร่างบางอ้อนแอ้นนอนหมดสติ อยู่หน้าประตูอย่างน่าสงสาร
“ไม่ต้อง!....เดี๋ยวฉันจัดการเอง นายไปได้แล้ว....อ๋อ?....ให้ใครเอาน้ำกับผ้ามาให้ด้วย” เสียงเข้มสั่งราบเรียบ ก่อนจะช้อนอุ้มคนตัวเล็กเดินไปยังเตียงกว้างกลางห้อง
“ครับท่าน” เรค์ซาโค้งรับคำสั่ง มองเจ้านายหนุ่มอุ้มหญิงสาวออกไปอย่างไม่ค่อยเข้าใจนัก ก่อนจะปิดประตูห้องให้ชีคหนุ่มแล้วเดินจากไป
“เฮ้อ!...แน่ใจนะครับท่านชีค ว่าท่านเกลียดเธอ” เรค์ซาเปรยกับตัวเองเบาๆ ส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนจะเดินจากไป
เขาอยู่กับชีคจามินเอลมานาน ตั้งแต่เป็นเด็กเล็กๆ ก็ว่าได้ สนิทสนมกันจนพอจะรู้ว่าถ้าชีคจามินเอลเกลียดใคร ถึงแม้คนๆ นั้นกำลังจะขาดใจตายหรือดิ้นทุรนทุรายอยู่ตรงหน้า หางตาของท่านชีคยังไม่แลเลยด้วยซ้ำ แต่ท่านกลับห่วงศัตรูตัวน้อย
จามินเอลวางร่างบอบบางไร้สติ ลงบนเตียงนุ่มอย่างเบามือ แล้วนั่งลงข้างๆ เตียง สายตาคมพินิจดูใบหน้านวลที่ซีดเผือกไร้สีเลือด ปากบางอวบอิ่มแห้งผาก มือและเท้าแดงเทือก ‘ทำไมนะ!....ทำไมเขาถึงไม่ค่อยรู้สึกดีใจสักเท่าไหร่ ที่เห็นศัตรูนอนไร้สติอย่างน่าสมเพชเช่นนี้’
“ก๊อก...ก๊อก....ก๊อก” เสียงเคาะประตู ทำให้ชีคจามินเอลหลุดจากภวังค์ และไม่คิดจะหาคำตอบอีกต่อไปว่าเพราะอะไร
“เข้ามา” เสียงเข้มตะโกนอนุญาต
ไม่นานนักทั้งน้ำ และผ้าผืนเล็ก ก็ถูกนำมาวางไว้ตามคำสั่ง ก่อนจะสาวใช้จะรีบเลี่ยงออกไป เมื่อทำงานของตัวเองเสร็จ
ประตูบานใหญ่ปิดลงอีกครั้ง ชีคจามินเอลก็หันกลับมาให้ความสนใจ กับศัตรูตัวน้อยต่อเขาจะทำอย่างไรกับผู้หญิงคนนี้ดี ก่อนที่รอยยิ้มเจ้าเล่ห์จะปรากฏขึ้นที่มุมปาก เมื่อนึกหาวิธีแกล้งทาสสาวได้
มือใหญ่บรรจงแกะกระดุมเสื้อออกทีละเม็ด อย่างช้าๆ ไม่ได้รีบร้อน แต่ผิวขาวๆ หน้าอกอวบๆ และรูปร่างสมส่วนของคนตัวเล็กกลับ ทำให้มือใหญ่สั่นเทาอย่างไม่น่าเชื่อ กรามขบกันแน่นเพื่อระงับอารมณ์ดิบที่กำลังเกิดขึ้น
‘นี่เราบ้าไปแล้วรึไงกัน.... ถึงได้คิดจะรังแกแม้กระทั้งคนไร้สติ’ ชีคจามินเอลด่าตัวเองในใจ ที่คิดรังแกกรียา ทั้งๆ ที่เธอไร้สติ แต่จนแล้วจนรอด ชีคจามินเอลก็อดใจไม่ไหว ปากหยักก้มลงไปหาปากบางแห้งผาก ดูดเม้มเรียวปากบางจนเริ่มชื้นขึ้นมาเล็กน้อย
คนไร้สติเริ่มผลักไสเล็กน้อยรับรู้ถึงสัมผัส ก่อนจะสงบลงคล้ายคนละเมอ เมื่อชีคจามินเอลยอมถอนปากได้รูปออก
“หึ!...ขนาดไร้สติ ยังไม่วายขัดขืนจะแม่คุณ” ร่างหนาเปรยเบาๆ
“อย่ารู้นักเชียว ถ้าตื่นขึ้นมาเห็นสภาพตัวเองจะเป็นยังไง” กล่าวจบก็ก้มลงไปหาร่างบางอีกครั้ง ปากหยักขบเม้มไปตามซอกคอหอมกรุ่น หน้าอกอวบ เอวเล็กคอด หน้าท้องแบนราบ ต้นขา และทุกๆ ที่ ที่เขาอย่างสำรวจ โดยที่ร่างบางไม่อาจขัดขืนได้เลยเพราะไร้สติ
*****
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
ความคิดเห็น