แค้นพิศวาสซาตานชีค (ตีพิมพ์สนพ.อินเลิฟ มีวางขายแล้วค่ะ)

ลำดับตอนที่ #4 : ไม่อาจทน

ตอนที่ 4  

ไม่อาจทน

            เจ้าของร่างอวบอั๋น เดินเข้ามาในห้องทำงานของชีคจามินเอล หลังจากที่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของห้อง ใบหน้าสวยฉายไปด้วยรอยยิ้มแพรวพราย ก่อนหุบลงทันที เมื่อสายตาเหลือบไปเห็นกรียาที่นั่งตัวสั่น หน้าซีดอยู่ที่โซฟาตัวใหญ่

                “ใครกันคะ ท่านพี่” เอเรียเอ่ยถามอย่างสงสัย มองผู้หญิงที่นั่งอยู่ที่โซฟาอย่างไม่วางตา

                “มีธุระอะไรกับพี่รึ เอเรีย” ชีคจามินเอลไม่ตอบ แต่กลับถามถึงธุระของหญิงสาวแทน

                “เอ่อ....ไม่มีธุระหรอกคะ ได้ยินว่าท่านพี่กลับมาแล้ว เอเรียก็เลยมาหา...” เอเรียตอบ สายตาสำรวจไปทั่วห้อง แล้วก็สะดุดเข้ากับเสื้อผ้าที่ขาดอยู่ตามพื้น ก่อนจะแสร้งยิ้ม แล้วถามออกไป

                “ทำไมห้องถึงดูเกลื้อนกราด...ข้าวของตกกระจาย อย่างนี้ล่ะคะ”

            “ไม่มีอะไรหรอก....” เสียงเข้มเอ่ย ปรายตามองไปรอบๆ สงสัยตอนปลุกปล้ำอยู่กับแม่ตัวดี ข้าวของมันคงหล่นกระจาย โดยที่เขาไม่รู้ตัว

                “ไปข้างนอกกันเถอะ ในนี้มันรก นั่งคุยคงไม่สะดวก” บอกเอเรียเสร็จ ก็หันไปมองคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ที่โซฟาแวบหนึ่ง ก่อนจะสั่งทิ้งท้าย แล้วพาเอเรียเดินออกไป

                “ทำความสะอาดห้องนี้ ให้อยู่ในสภาพเดิม เพราะเธอเป็นต้นเหตุ ดังนั้นเธอต้องรับผิดชอบ เสร็จแล้วก็รีบตามลงไปที่ห้องอาหาร”

                กรียาเงยหน้าขึ้นมองชีคบ้าอำนาจอย่างเดือดดาล ‘เธอนะเหรอ.....เป็นต้นเหตุ บ้าบอชะมัด ตัวเองเป็นคนทำแท้ๆ ยังจะมาโทษเธออีก’ ถึงจะคิดเช่นนั้น แต่กรียาก็ต้องทำความสะอาดห้องให้อยู่ในสภาพเดิม ตามคำสั่งของเขาอยู่ดี

                “เสร็จรึยัง”

                กรียาหันไปมองตามเสียงอย่างนึกกลัว แต่เมื่อเห็นว่าเป็นใครค่อยรู้สึกโล่งใจขึ้นมาหน่อย

                “กำลังจะเสร็จแล้วล่ะคะ จัดของบนโต๊ะเสร็จก็เป็นอันเรียบร้อย” กรียาตอบฮารา ขณะที่มือก็จัดของบนโต๊ะไปด้วย

                “เสร็จแล้วค่ะ” ไม่นานนักเสียงหวานก็เอ่ยขึ้น เมื่อจัดโต๊ะเสร็จ

                “เสร็จแล้ว.....ก็ตามฉันมา” ฮาราบอกด้วยสีหน้าเรียบเฉย ก่อนจะเดินนำออกไป

                ‘คนบ้านนี้เขาเป็นอะไรกัน ชอบทำหน้าเฉยชา อย่างกะหุ่นยนต์กันทุกคน’ กรียาคิด ก่อนจะเดินตาม ฮาราออกไป

            “เดี๋ยวค่ะ เจ้านายของคุณ เอ่อ...ท่านชีคนะคะ บอกให้ฉันลงไปที่ห้องอาหาร”

                “ไม่ต้องไปแล้วล่ะ ท่านชีคให้เธอไปกลับฉันแทน”

                ฮาราหันมาบอกหญิงสาว ก่อนจะเดินนำไปต่อ ส่งผลให้คนที่เดินตามรู้สึกสบายใจ เดินยิ้มจนแก้มแทบปริ ‘จะไม่ให้ดีใจได้ไง ก็เธอจะไม่ต้องไปเจอ ผู้ชายป่าเถื่อน หยาบคายคนนั้นอีกแล้ว เฮ้อ...คิดแล้วก็สบายใจที่สุด’

                ฮาราพากรียามาที่ห้องรับรอง ก่อนจะนั่งลงที่โซฟา เชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย แล้วพายมือให้เธอนั่งลงที่โซฟา ตัวข้างๆ

                “ท่านชีค สั่งให้เธอขึ้นไปปรนนิบัติท่านคืนนี้ นี่คือชุดที่เธอต้องใส่ เมื่อถึงเวลาต้องไปพบท่าน เดี๋ยวฉันจะพาเธอไปเอง” ฮาราบอกพร้อมกับส่งชุดบางเบาของนางในฮาเร็มให้หญิงสาว

            รอยยิ้มแสนหวานหุบลงทันที เมือ่ได้ยินสิ่งที่ฮาราบอก

            “อะไรนะ!...ไม่นะ...ฉันไม่ไปหรอก”

                “ไปเตรียมตัวให้เรียบร้อย อีกหนึ่งชั่วโมงฉันจะไปรับ”ฮาราไม่ยอมฟังเสียงปฏิเสธ

                “ไม่!...จะอีกหนึ่งชั่วโมง หรืออีกทั้งชาติ ฉันก็ไม่มีทางยอม” กรียาตวาดลั่น เธอไม่มีทางไปให้เขาย่ำยีเธอหรอก

                “ท่านชีค ซื้อตัวเธอมาแล้ว ท่านมีสิทธิ์ขาดในตัวเธอทุกประการ แม้ท่านจะต้องการชีวิตของเธอ ท่านก็ย่อมทำได้” ฮาราเอ่ยเสียงเย็น ไม่สะทกสะท้าน กับอาการของหญิงสาวเลยสักนิด

                “งั้น....ก็เอาชีวิตฉันไปก็แล้วกัน....ฉันยอมตาย!!” ตอบก่อนจะลุกขึ้น ดวงตาเป็นประกายวาวโรจน์ และเดินออกไปอย่างไม่สนใจใยดี

                “เฮ้อ!....” ฮาราส่ายหน้าน้อยๆ ในความดื้อรั้นของกรียา “ถ้าท่านชีคประสงค์ เธอไม่มีทางหลีกหนีท่านพ้นหรอก สาวน้อยผู้น่าสงสาร” นางเปรยเบาๆ ก่อนจะเดินไปหาชีคจามินเอล

ชีคจามินเอลโมโหจนเลือดขึ้นหน้า รีบเดินลงไปหากรียาทันที ที่ฮาราเข้ามารายงานว่าเธอ ไม่ยอมทำตามที่เขาสั่ง

‘อวดดี! ผู้หญิงอวดดีเช่นนี้ สมควรแล้วที่จะได้รับความโหดร้ายจากเขา’

“เธอจะทำอะไรของเธอ” เสียงเข้มดังราวกัมปนาทตวาดขึ้น เมื่อเห็นศัตรูสาวร่างบาง กำลังหิ้วกระเป๋าใบโตออกจากห้อง

“ฉันจะกลับบ้าน”

“ใครอนุญาต”

“ไม่จำเป็นต้องรอคำอนุญาตจากใคร ฉันจะไปจากที่นี้ ไปจากคนป่าเถื่อน ไร้ความเป็นคนอย่างท่าน” กรียาตะคอกใส่หน้าชีคจามอนเอลเสียงดัง ก่อนจะเดินผ่านหน้า ชีคจามินเอล อย่างไม่นึกหวั่นเกรงเลยสักนิด แต่ก็ต้องสะดุดเมื่อแขนบางถูกกระชากกลับอย่างแรง

“เธอไม่มีสิทธิ์ ออกไปจากที่นี่...ไม่ว่าในกรณีใดๆ ทั้งนั้น เธอเป็นทาสของฉัน ถ้าฉันไม่ได้เฉดหัวเธอออกไปเอง ก็อย่าหวังว่าจะได้ไป” น้ำเสียงดังตะโกนก้อง ดวงตาคมวาวโรจน์น่ากลัว เน้นทีหลังคำจนคนฟังรู้สึกขนลุก แต่ก็พยายามใจแข็งเอาไว้

“ปล่อยฉัน!....ฉันไม่ใช่ทาสของใคร เงิน 200 ล้านถ้าท่านอยากได้นัก กลับถึงไทยเมื่อไหร่ ฉันจะหามาคืนให้” มือเล็กพยายามเกาะแขนออกจากการเกาะกุมของมือใหญ่ แต่ไม่สำเร็จ

“หึ!” ชีคจามินเอลทำเสียงดูถูก “น้ำหน้าอย่างเธอจะไปหาเงิน 200 ล้านมาจากไหน พ่อขี้เหล้าของเธอมันไม่มีปัญญาจ่ายให้เธอหรอกนะ หรือจะไปขายตัวให้พวกอาเสี่ยรวยๆ แต่ก็คงต้องขาย ให้หลายคนอยู่เหมือนกัน กว่าจะได้ถึง 200 ล้านมาคืนฉันน่ะ” น้ำเสียงเข้ม เย้ยหยัน และดูถูกเต็มที่

“ท่าน...” กรียาเปล่งเสียงออกจากอย่างชิงชัง ไม่รู้จะด่าผู้ชายตรงหน้าอย่างไงดี ในสาสมกับความป่าเถื่อน หยาบคายของเขา มือบางอีกข้างที่เป็นอิสระจึงยกขึ้นหมายจะฟาดลงที่ใบหน้าหล่อของอีกฝ่าย แต่ช้ากว่าชีคจามินเอลที่จับแขนเธอล็อกเอาไว้อย่างแน่นหนา

“อย่าหวังว่าเธอ จะทำร้ายฉันได้อีก”

“โอ๊ย!...ปล่อยนะฉันเจ็บ....”

“โอ้ย!” กรียานิ่งหน้าอย่างเจ็บปวด เมื่อเขาไม่ปล่อยแต่กลับบีบแรงขึ้น

“บอกให้ปล่อยยังไงล่ะ....ถ้าฉันหลุดไปได้ ท่านตายแน่!”

“ฉันควรกลัวคำขู่ของเธอสินะ” น้ำเสียงเข้มกล่าวอย่างเย้ยหยัน

“ฮ่า....ฮ่าๆๆๆๆ” ร่างหนาเปล่งสียงหัวเราะออกมาอย่างน่าเกลียด

 “เอาไปขังไว้ที่ห้องของฉัน เดี๋ยวฉันจะสำเร็จโทษ นางทาสสาวที่มันคิดจะหนี ด้วยตัวของฉันเอง” สั่งจบก็ผลักร่างบาง ลงไปกองกับพื้น อย่างไม่ใยดี

“ไม่นะ...ท่านไม่มีสิทธิ์มาขังฉันนะ....ปล่อยฉัน.....” กรียาพยายามดิ้นรน เมื่อคนของเขาเข้ามาจับเธอลุกขึ้น แล้วหิ้วปีกเธอไว้

“ถ้าฉันไม่มีสิทธิ์ แล้วใครมีสิทธิ์ ในเมื่อฉันซื้อชีวิตเธอมาแล้ว”

“เชอะ!...ซื้อมาด้วยวิธีสกปรก ใครเขาก็ทำได้”

“ฉันจะซื้อเธอมาด้วยวิธีไหนมันก็ไม่สำคัญ เพราะยังไงเธอก็เป็นสิทธิ์ขาดของฉัน ถูกต้องตามกฎหมายทุกประการ เพราะฉะนั้นถึงฉันจะฆ่าเธอ ฉันก็ยังไม่มีความผิด”

“เลว ฉันไม่เคยเห็นใครเลวเท่าท่านมาก่อน”

“หึ! จู่..จุ...จุ... ผิดแล้วสาวน้อย คนที่มันเลวกว่าฉัน ก็คือพี่ชายของเธอไงล่ะ”

“ไม่จริง!....พี่ชายของฉันเป็นคนดี ไม่เคยคิดร้ายกับใคร....ไม่เคยทำร้ายใครอย่างไม่มีเหตุผล....เหมือนท่าน!”

“ดี!..อย่างนั้นเหรอ เธอกล้าบอกว่าพี่ชายเธอเป็นคนดี ไม่เคยทำร้ายใครอย่างนั้นเหรอ ช่างกล้าพูด....ถ้ามันดีจริง มันจะปล่อยให้น้องสาวของฉัน ต้องตายเพราะมันได้อย่างไง.....มันทิ้งน้องฉันไปอย่างไม่สนใจใยดีเลยสักนิด นี่เหรอคนดีของเธอ เอาไปขังได้แล้ว รำคาญ!...คนเลวๆ เหมือนกัน มันก็เข้าข้างกันเป็นธรรมดา” เสียงเข้มตะโกนสั่งดังกึกก้อง ดวงตาคมเข้มเป็นประกายน่ากลัว

“ไม่นะ!.....ปล่อยฉัน....ปล่อยยย....”

 “ปล่อยซิ ไอ้พวกบ้า ปล่อยนะ...” ร่างบางสะบัดตัวออก แต่ไม่สามารถหลุดออกจากจับกุมของคนตัวโตทั้งสองได้ ไม่นานนักผู้ชายร่างยักษ์สองคนก็ลากเธอออกไป

“ท่านชีคครับ....มันไม่รุนแรงไปหน่อยหรือครับ” เรค์ซาพูดขึ้น เมื่อเห็นร่างบางดิ้นรนอย่างน่าสงสาร

“ไม่ใช่เรื่องของนาย....เรค์ซา” ชีคจามินเอลบอกลูกน้องคนสนิทเสียงเข้มเยือกเย็น ซึ่งเรค์ซารู้ดีว่าน้ำเสียงเช่นนี้ ถ้ามีใครกล้าขัดคำสั่ง มันคนนั้นมีหวังต้องตายแน่ๆ

 “ปล่อยฉันนะ...ปล่อยฉัน....บอกให้ปล่อยยังไงล่ะ...ไอ้บ้า ปล่อยนะ” ชีคจามินเอลมองตามเสียงที่ดังมาไม่ขาด ถึงแม้เจ้าตัวจะไม่อยู่แล้ว แต่เสียงยังคงดังมาไม่ขาด

“บริษัทของไอ้คนชั่วมันเป็นอย่างไงบ้าง นายป่วนมันไปถึงไหนแล้ว” ร่างหนาเปลี่ยนเรื่องคุย พร้อมกับเดินไปที่ห้องทำงานอย่างรู้สึกรำคาญ เสียงที่ดังมาไม่ขาดนั่น

“ก็ป่วนเรื่อยๆ จนแทบจะล้มละลายอยู่แล้วล่ะครับ....เพราะว่านายไกรสรเองก็ไม่ได้ใส่ใจจะบริหารงานสักเท่าไหร่” เรค์ซาตอบ พร้อมกับเดินตาม

“อืม....แต่อย่าเพิ่งให้มันล้มละลายนะ ปล่อยเอาไว้ดูเล่นสักพัก” มุมปากกระดุกยิ้มอย่างเยือกเย็น ดวงตาคมวาวโรจน์ อีกไม่นานครอบครัวของไอ้กรวีคนชั่ว ก็จะได้รับผลกรรมอย่างสาสม ในสิ่งที่พวกมันทำเอาไว้กับน้องสาวคนเดียวของเขา

‘ไม่นานหรอกน้องรัก พี่จะทำให้พวกมันตกนรกทั้งเป็น ยิ่งกว่าที่น้องเคยรู้สึก ถึงแม้ไอ้กรวีมันจะตกนรกไปแล้ว พี่ก็จะทำให้มันร้อนรุ่มอยู่ไม่เป็นสุข เมื่อต้องเห็นน้องสาวตัวเองตกนรกทั้งเป็น มันจะได้รับรู้ถึงความจำปวดของพี่ ที่ต้องทนเห็นน้องสาวตัวเองทุกข์ทรมาน’ ชีคจามินเอลคิดอย่างเครียดแค้น

“ครับท่าน” เรค์ซาโค้งรับคำโดยไม่ออกความคิดเห็นใดๆ  

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
ขอบอกให้ทำใจก่อนนะค้า..เรื่องนี้พระเอกโหดค้า....สงสารนางเอก อิอิ555+++