วิวาห์พิศวาสเทพบุตรทะเลทราย สนพ.อิงค์(มีวางจำหน่ายแล้วนะค่ะ)

ลำดับตอนที่ #2 : เผชิญหน้า

ตอนที่ 2

เผชิญหน้า

                เช้าวันใหม่ที่สดใส ท้องฟ้าปลอดโปร่ง แสงแดดอ่อนๆ ทอแสงไปทั่ว ร่างอ้อนแอ่นออกมายืนชื่นชมธรรมชาติตรงระเบียงข้างห้อง เนื่องจากระเบียงห้องของเธอสามารถยืนชมวิวทิวทัศน์ของคฤหาสน์โฮบิลเอลได้อย่างชัดเจน และสามารถมองออกไปได้ไกล

            นาเนียยกมือขึ้นเหนือหัว ปิดตัวไปมา สูดอากาศเข้าปอด รู้สึกสดชื่นเมื่อได้สูดอากาศบริสุทธิ์ ดวงตาทอดมองออกไปไกล ก่อนจะสะดุดเข้ากลับร่างสูงบนหลังม้าที่วิ่งๆ เยาะอยู่กลางสวน คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากัน รู้สึกคุ้นๆ กับลักษณะของผู้ชายคนนั้นเหลือเกิน

          “ท่านหญิงเจ้าคะ...ท่านชีคให้คนมาเชิญไปร่วมโต๊ะอาหารเช้าเจ้าคะ” เจนบอกนายสาว หลังจากที่คนของชีคเทฟานเดินกลับไป

                “จ้า...แต่ขออาบน้ำก่อนนะ แป๊บนึง” นาเนียรับคำ ก่อนจะรีบกลับเข้าห้องไปทำธุระส่วนตัว เพราะไม่อยากให้ชีคเทฟานรอนาน เดี๋ยวจะเป็นการเสียมารยาท

                สายตาคมดุจเหยี่ยวของโนอา มองหญิงสาวที่ยืนรับลมอยู่ที่ระเบียงตึกเล็ก ตึกที่ถูกจัดเอาไว้สำหรับคู่หมั้นของเขา ‘ผู้หญิงคนนี้ใช่มั้ยที่เป็นคู่หมั้นของเขา น่าเสียดายที่อยู่ไกลไปหน่อย เลยเห็นหน้าตาไม่ชัด ’

                “สงสัยวันนี้ เขาคงต้องไปทำความรู้จักกับคู่หมั้นของเขาแล้วล่ะ” โนอาเปรยอย่างนึกสนุก

                “อิเบล...กลับเถอะ วันนี้ฉันจะไปร่วมโต๊ะอาหารกับท่านพ่อ ไปทำความรู้จักกับคู่หมั้นสักหน่อย” โนอาบอกคนสนิทพร้อมกับเลี้ยวม้ากลับไปทางเดิม

                “ครับ” อิเบลรับคำก่อนจะควบม้าตาม

                ณ ห้องอาหารของตึกใหญ่

            นาเนียเดินยิ้มเข้ามาร่วมโต๊ะอาหาร ตามคำเชิญของชีคเทฟานและชีคคาฟาเซีย วันนี้นาเนียสวยสดใสอยู่ในชุดสีฟ้าสว่างตัดกับผิวผ่องที่ได้มาจากมารดา ดวงตาคมหวานเป็นประกายสดใส ใบหน้าเรียวสวยรูปไข่ระบายไปด้วยรอยยิ้ม ผมยาวสลวยดัดเป็นลอนถูกปล่อยสยายเต็มแผ่นหลัง ทำให้ดูสวยหวานปนเซ็กซี่ แต่ดูร่าเริงสดใสสมวัย

            “หนูนาเนียนี่สวยจังเลย ฉันเป็นผู้หญิงยังอดชื่นชมไม่ได้ ถ้าเป็นผู้ชายสงสัยจะมองตาค้าง คุณว่ามั้ย” ฟาเซียกระซิบข้างหูสามีเบาๆ

                “อืม...เห็นด้วย ลูกชายเราคงจะมองตาเป็นมัน รายนั้นยิ่งเจ้าชู้เกินใคร เห็นผู้หญิงสวยเป็นไม่ได้” ชีคเทฟานสนทนากับภรรยาเบาๆ เช่นกัน

                “เห็นด้วยค่ะ” ฟาเซียบอกสามี ก่อนจะส่งยิ้มตอบนาเนีย เมื่อหญิงสาวนั่งลงเก้าอี้ข้างๆ เรียบร้อยแล้ว

                “เป็นไงบ้างจ้ะ นอนหลับสบายหรือเปล่า” ฟาเรียถามนาเนียอย่างเป็นห่วง เพราะบางคนถ้านอนแปลกที่ ก็มักจะนอนไม่หลับ

                “ค่ะ...สบายคะ” นาเนียตอบคนถามอย่างตะกุตะกะ ที่นอนน่ะไม่เท่าไหร่หรอก แต่ภาพที่เห็นเมื่อคืนนี่ซิ มันทำให้เธอแทบข่มตานอนไม่หลับ

                “ดีแล้วล่ะจ้ะ ถ้ามีอะไรขาดเหลือ หรือต้องการอะไรเพิ่มเติมก็บอกป้าได้นะ”

                “ค่ะ แต่นาเนียคงไม่ต้องการอะไรแล้วล่ะคะ” นาเนียบอกชีคคาฟาเซียอย่างเกรงใจ

                “อ้าว...โนอา มาด้วยเหรอ นึกว่าจะไม่มาแล้วซะอีก มะ..มานั่ง จะได้ทำความรู้จักกับน้องสักที” ชีคเทฟานเอ่ยอย่างแปลกใจเมื่อเห็นบุตรชายเดินเข้ามาร่วมโต๊ะอาหาร

                โนอาไม่ตอบแต่เดินเข้าไปนั่งลงเก้าอี้ ข้างๆ นาเนีย สายตาคมปรายตามองซีกหน้าหวานแวบหนึ่ง ก่อนจะรีบหันกลับไปมองใหม่อีกครั้งอย่างเต็มตา

                โนอานิ่งงั้นมองผู้หญิงข้างๆ อย่างตะลึง ผิวขาวผ่องอมชมพู ใบหน้าสวยรูปไข่ คิ้วเรียวโก่งสวยดั่งคันศร ดวงตาคมหวาน จมูกโด่งเป็นสัน ปากเล็กจิ้มลิ้ม...สวย..สวยมาก....สวยจริงๆ

แต่ทำไมตัวเล็กจัง ถ้าเป็นลูกของท่านอาซาเบียก็ไม่น่าจะตัวเล็กอย่างนี้ เพราะคนแถบตะวันออกส่วนมากจะตัวโต ถ้าจะเล็กก็ไม่น่าตัวนิดเดียวขนาดนี้ หรือว่าจะติดไปทางมารดา เพราะได้ยินมาว่าแม่ของเธอเป็นหญิงไทย สงสัยจะทอดแบบจากมารดามาเป็นแน่ ถึงได้ตัวเล็กเหมือนหญิงชาวเอเซียเช่นนี้

            ชีคเทฟานและชีคคาฟาเซียหันไปยิ้มให้กันอย่างสมใจ เมื่อเห็นอาการของโนอาเป็นอย่างที่พวกเขาคิดไม่มีผิด แต่อาการตะลึงนิ่งงันของบุตรชายมันเกินคาดจริงๆ  

‘เป็นไงล่ะที่นี้ เห็นว่าที่เจ้าสาวแล้วคงไม่อยากปฏิเสธอีกสิท่า’ ชีคเทฟานคิดอย่างหมั้นไส้บุตรชายนิดหน่อย

                “นาเนีย...คนที่นั่งข้างๆ หนูนะพี่โนอาคู่หมั้นของหนูจ้ะ” ชีคคาฟาเซียบอกกับว่าที่ลูกสะใภ้ ให้รู้จักบุตรชายของนาง

                นาเนียหันไปยิ้มหวานส่งให้ผู้ชายที่ได้ชื่อว่าเป็นคู่หมั้น ก่อนจะตะลึง เบิกตากว้างอย่างตกใจ แต่ไม่ใช่เพราะความหล่อเหลาราวเทพบุตรของโนอาหรอกนะ...แต่เป็นเพราะเขาเป็นไอ้ผู้ชายโรคจิตคนนั้นต่างหาก

                 “ยินดีที่ได้รู้จักครับ...” โนอาฉีกยิ้มกว้าง ทักทายคู่หมั้นสาวสวย ที่ถูกใจเขาเป็นที่สุด

            “เอ่อ...ค่ะ” ตอบรับสั้นๆ ใบหน้าสวยถอดสีเล็กน้อย ‘นี่อย่าบอกนะว่าเจ้าบ่าวในอนาคตของเธอ คือผู้ชายโรคจิต บ้ากามคนนี้...โอ้ย!!เวรกรรม’

นาเนียกลืนน้ำลายคงคอย่างลำบาก รู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ที่รู้ว่าผู้ชายบ้ากามโรคจิตที่เธอเห็นเมื่อคืน กลายมาเป็นคู่หมั้นเธอ

            “ไหนๆ ก็จะแต่งงานกันแล้ว ต่อไปพ่อจะให้โนอาเป็นคนดูแลน้อง จนกว่าจะถึงวันแต่งงาน จะได้ทำความรู้จักกันไปด้วย” ชีคเทฟานบอกบุตรชาย

                “ครับ” โนอารีบตอบรับอย่างเต็มใจ แต่กลับทำให้นาเนียหน้าถอดสีลงไปอีก ที่รู้ว่าต่อไปตาแก่โรคจิตจะเป็นคนดูแลเธอ

            โนอายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ตามประสาคนเจ้าชู้ ถึงเขาจะยังไม่อยากแต่งงาน แต่ถ้าเจ้าสาวเขาสวยอย่างนี้ ก็พอทำใจได้ แต่อย่าหวังว่าเขาจะยอมให้เธอเข้ามาก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของเขาได้ เขาให้เป็นได้แค่ตำแหน่งเมียของเขาเท่านั้น ส่วนเรื่องอื่นอย่าหวังว่าจะมีสิทธิ์เข้ามาวุ่นวาย

                “แต่นาเนียว่าอย่าลำบากเลยคะ...นาเนียดูแลตัวเองได้”

                “ไม่เป็นไรครับพี่เต็มใจ” โนอารีบตอบ เมื่อเห็นหญิงสาวตั้งท่าจะปฏิเสธ

เรื่องอะไรเขาจะปล่อยให้โอกาสงามๆ หลุดลอยไป แล้วแม่คนผิวผ่องจะได้รู้ว่า ถ้าอยากเป็นเมียเขาต้องเจออะไรบ้าง ยิ่งเห็นหน้าสวยซีดๆ ยิ่งรู้สึกสนุก

                “แต่...” นาเนียกำลังจะกล่าวปฏิเสธอีกครั้ง แต่ชีคคาฟาเซียขัดขึ้นก่อน

                “เอาเป็นว่าให้พี่เขาเป็นคนดูแลนั่นแหละลูก อีกไม่นานก็จะแต่งงานกันแล้วจะได้เรียนรู้นิสัยของกันและกันไปด้วย” ฟาเซียรีบกล่าวตัดบท เมื่อเห็นนาเนียกำลังจะปฏิเสธ ดังนั้นนาเนียจึงถูกเหมือนมัดมือชกไปโดยปริยาย

            “ค่ะ” นาเนียรับคำอย่างเลี่ยงไม่ได้

                “อืม ตกลงตามนี้ ต่อไปโนอาดูแลน้องให้ดีก็แล้วกัน อย่าทำอะไรให้ขายหน้าพ่อล่ะ” ชีคเทฟานกล่าว

                “ครับ” รับคำด้วยใบหน้าทะเล้นสุดๆ

“ทานข้าวกันเถอะ กับข้าวเย็นหมดแล้ว” ฟาเซียกล่าวชวนพร้อมกับลงมือรับประทานอาหาร

นาเนียรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก ที่มีตาแก่โรคจิตค่อยมองด้วยสายตาโลมเลียอยู่ตลอดเวลา ทำอะไรก็เลยดูเก้งก้าง จนเธออยากจะลุกหนีให้มันรู้แล้วรู้รอด

‘คนอะไรไร้มารยาท จ้องคนอื่นตาเป็นมัน น่าเกลียดชะมัด’

                หลังจากที่รับประทานอาหารเสร็จนาเนียก็รีบขอตัวกลับตึกเล็กทันที เพราะไม่อยากอยู่เป็นหุ่นให้คนบ้ากามจ้อง นึกแล้วก็โมโห อยากจะควักลูกตาหื่นๆ ของตาแก่โรคจิตนั่นออกมาทำต้มยำนัก โอ๊ย!...จะบ้าตาย เธอต้องแต่งกับคนแบบนี้จริงๆ หรือนี่?!!

                “ท่านหญิงเจ้าคะ....ท่านโนอามาหาเจ้าคะ” เจนเข้ามาบอกนายสาว เมื่อโนอามาขอพบนายสาว

                “ห่ะ...ใครมานะ...” นาเนียถามขึ้นทันที

                “ท่านโนอาเจ้าคะ” เจนกล่าวย้ำ

                “อีตาแก่โรคจิตนั่นจะมาหาฉันอีกทำไม อุตส่าห์หนีมาแล้วนะ...ยังจะตามมาอีก” นาเนียเปรยอย่างไม่พอใจ ที่โนอาตามเธอมาถึงที่นี่

                “จะทำยังไงดีล่ะเจน ฉันไม่อยากเจอตาแก่โรคจิตนั่น” นาเนียหันมาปรึกษาสาวใช้

                “ท่านหญิงคงต้องทำใจเจ้าคะ เพราะท่านโนอาต้องมาดูแลท่านหญิงตามที่ท่านชีคสั่ง ยังไงท่านหญิงก็หนีไม่พ้นอยู่ดี อีกอย่างอีกไม่นานท่านหญิงก็ต้องแต่งงานกับท่านโนอา ทำความรู้จักกันไว้น่าจะดีกว่านะเจ้าคะ” เจนให้คำแนะนำ ซึ่งเธอเองก็ไม่รู้จะให้คำแนะนำอะไรไปได้มากกว่านี้

                “มันก็จริง ฉันคงได้แต่ทำใจ สงสัยชาตินี้เกิดมามีกรรม เฮ้อ..งั้นอีกสักพักจะลงไปนะ...” นาเนียบอกอย่างเหนื่อยหน่ายในโชคชะตา ที่เธอไม่สามารถเป็นคนกำหนดเองไม่ได้

                “เจ้าค่ะ...เดี๋ยวดิฉัน จะออกไปรับแขกก่อน ท่านหญิงรีบตามไปนะเจ้าคะ” เจนบอกอย่างเข้าใจ ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง

            โนอานั่งยิ้มกว้างรอนาเนียอย่างอารมณ์ดี เมื่อนึกถึงคู่หมั้นสาว คนอะไรสวยน่ากิน เอ๊ย....สวยน่ารักไปหมด ถึงเขาจะยังไม่อยากแต่งงานสักเท่าไหร่ เพราะยังรักชีวิตอิสระอยู่ แต่ถ้าว่าที่เจ้าสาวสวยหวานอย่างนี้ เขายอมแต่งก็ได้ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว

                ไม่นานนักนาเนียก็เดินหน้าบึ้งลงมาหาโนอาอย่างเลี่ยงไม่ได้ ตาคู่สวยสบกับสายตาเจ้าชู้ของโนอาอย่างไม่ค่อยชอบใจ ปากบางเม้มแน่น นั่งลงเก้าอี้ตัวข้างๆ

                “เอ่อ...คุณมีธุระอะไรกับฉันหรือเปล่าคะ” นาเนียเอ่ยถามถึงสาเหตุที่โนอามาหาเธอ

                “เรียกพี่โนอาดีกว่าครับ แล้วก็แทนตัวเองว่านาเนียด้วย ฟังแล้วเป็นกันเองดี เพราะต่อไปเราก็ต้องอยู่ด้วยกัน” โนอาบอกเมื่อได้ยินสรรพนามที่หญิงสาวใช่เรียกขาน

                นาเนียหยุดคิดนิดหนึ่ง ก่อนจะยอมรับในเหตุผลของเขา

                “ก็ได้ค่ะ...แล้วพี่โนอามาหานาเนียทำไมคะ” หญิงสาวเปลี่ยนสรรพนามตามที่โนอาบอก

“ท่านพ่อให้พี่พานาเนียเดินเที่ยวชม รอบๆ คฤหาสน์นะครับ จะได้ทำความคุ้นเคยกับที่นี่” โนอาบอกพร้อมกับส่งยิ้มหวานกระชากใจ ที่สาวๆ คนไหนได้เห็นเป็นต้องละลายกันทุกคน แต่ดูเหมือนคู่หมั้นของเขาจะไม่ได้รู้สึกสนใจรอยยิ้มของเขาสักไหร่

‘อะไรว่ะ ยิ้มออกจะมีเสน่ห์ เท่มัดใจขนาดนี้ไม่หวั่นไหวบ้างหรือไง’ โนอาคิดอย่างหงุดหงิด

‘เชอะ...คิดจะมาว่านเสน่ห์เธอเหรอ ไม่มีทางซะหรอก’ นาเนียคิดเมื่อได้ยินที่เขาบอก มองรอยยิ้มละลายหัวใจที่เขาส่งมาให้อย่างรู้สึกแปลกๆ ซึ่งเธอก็อดยอมรับไม่ได้ว่ายิ้มเขามีเสน่ห์จริงๆ แต่ก็ยังวางท่าทำเก๊กเอาไว้

‘คนอะไรหล่อเป็นบ้า แต่น่าเสียดายไม่น่าเป็นคนบ้ากามเลย’ นาเนียคิดอย่างเสียดาย

“เอาไว้ตอนเย็นแล้วพี่จะมารับนะครับ” กล่าวต่อเมื่อเห็นหญิงสาวยังเงียบ

“ค่ะ” ตอบสั้นๆ เพราะไม่รู้จะกล่าวอะไร ใจเต้นหวั่นไหวเมื่อเห็นสายตาวาววับ และรอยยิ้มเจ้าเสน่ห์ของเขา ถึงแม้จะห้ามใจเอาไว้แล้ว แต่ก็อดหวั่นไหวไม่ได้

“งั้น...เจอกันตอนเย็นนะครับ พี่กลับล่ะ นาเนียจะได้พักผ่อน” โนอาบอกพร้อมกับลุกขึ้นเตรียมตัวกลับ

“ค่ะ” ตอบรับสั้นๆ ก่อนจะเดินออกไปส่งโนอา

“พี่ไปนะครับ” โนอากล่าวลาอีกครั้งขณะยืนอยู่หน้าตึกเล็ก

 “ค่ะ” ตอบสั้นๆ เช่นเดิม

‘อะไรกัน จะพูดแค่คำว่า (ค่ะ) คำเดียวหรือไงเนี๊ย’ โนอาคิดอย่างรู้สึกไม่พอใจ ที่นาเนียไม่พูดอะไรเลย นอกจากคำว่า (ค่ะ) สั้นๆ คำเดียว

‘แต่เอาไว้ก่อนสาวน้อย เรายังมีเวลาเจอกันอีกเยอะ แม่สาวน้อยแสนสวย! แล้วฉันจะคอยดูว่าเธอจะพูดเป็นแค่คำนี้คำเดียวอีกหรือเปล่า?!’ ยิ้มมุมปากออกเดินจากไป

ในใจก็คิดเพลินไปไกลถึงเสียงอย่างว่า....มันจะหวานเหมือนเสียงพูดหรือเปล่านะ คิดอย่างเจ้าเล่ห์ ตามประสาคาสโนว่า เสือผู้หญิงตัวฉกาจ

*************************************************************************************************
ช่วยเป็นกำลังใจ และติชมกันด้วยนะค้า