คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
My Boss...คำสั่งรักคนเถื่อน
บทนำ
บ้านหลังงามขนาดกลางถูกจัดตรงแต่งให้สวยหรู ประดับระดาด้วยไฟแสงสี ไม้ดอกไม้ประดับ เป็นซุ้มกระจายไปทั่วบริเวณสนามหน้าบ้าน เพื่อจัดเลี้ยงฉลองงานวันเกิดลูกสาวเจ้าของบ้านคนงาม ที่วันนี้หล่อนสวยเชิดฉายในชุดสีชมพูบานเย็นพลิ้วไสว ใบหน้าคมถูกแต่งแต้มจนดูงามจรัส เป็นที่สะดุดตาและโดดเด่นกว่าทุกคนในงาน ซึ่งเชิญมาเฉพาะคนสนิทเท่านั้น หากแต่คนที่ยืนอยู่เคียงข้างเจ้าหล่อน กลับไม่ได้สนใจเธอเท่าที่ควร เนื่องจากในขณะนี้ ชายหนุ่มให้ความสนใจคนอื่น มากกกว่าเจ้าของงานหลายเท่าตัวนัก...
นักรบ ภาษุอนันต์ คอยชำเลืองมองสาวน้อยในชุดสีฟ้าอ่อน ที่นั่งในมุมมืดใต้ต้นไม้ใหญ่ด้วยความสนใจ ดวงหน้าเรียวเล็กรูปไข่ ปากนิด จมูกหน่อย ผิวขาวผ่องอมชมพู น่ารักน่าใครและน่าทะนุถนอม ถึงแม้อายุจะข้ามเลยเลขสองมาได้ปีกว่าแล้ว แต่ใบหน้าหล่อนยังดูอ่อนเยาว์กว่าอายุจริงอยู่มาก จนบางครั้ง คนที่ได้พบเห็นเธอแค่ผิวเผิน ต่างก็นึกว่าเธอยังเรียนมัธยมปลายอยู่ ทั้งที่จริงปีนี้เป็นปีสุดท้ายแล้วที่เธอจะอยู่ในรั้วมหาลัย หนำซ้ำยังเป็นแค่ช่วงอาทิตย์สุดท้ายของการสอบมิดเทอมเสียด้วย
พิรัชฎา โรพิศาล เธอเข้ามามีอิทธิพลต่อความรู้สึกของเขา ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้พบกัน โดยอุบัติเหตุที่ไม่คาดฝัน จูบแรกของเธอที่เขาขโมยมานั้น มันแทบจะไม่คุ้มเลยกับหัวใจทั้งดวงของเขา ที่เสียไปให้เธอโดยไม่รู้ตัว ซึ่งเขายังจำเหตุการณ์ในวันนั้นได้ดีทีเดียว
วันนั้นเมื่อสองปีก่อน เขามาส่งนุชนาถหลังเลิกงาน เนื่องจากรถยนต์ที่หญิงสาวขับไปทำงาน เกิดเสียขึ้นมากะทันหัน และเขาก็ผ่านมาเห็นเข้าพอดี จึงอาสามาส่งเธอที่บ้าน และวันนั้นเองที่ทำให้เขาได้มีโอกาสได้พบกับเด็กสาวแสนซน ที่กำลังวิ่งเข้ามาในบ้าน โดยที่ไม่ได้สังเกตสิ่งรอบข้างหรือผู้ใด จึงทำให้ชนเข้ากับเขาอย่างจัง และนั่นทำให้เขาและเธอเสียหลักล้มลงไปด้วยกันทั้งคู่ เขาคร่อมอยู่บนร่างแน่งน้อยอย่างถนัดถนี่ และโดยบังเอิญริมฝีปากหยักลึกของเขาก็ประกบเข้ากับกลีบปากบางจิ้มลิ้มของเจ้าหล่อนพอดิบพอดีเช่นกัน...
เขาและสาวน้อยตกตะลึงไปชั่วขณะกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วนี้ ตาจ้องตาอยู่เป็นนาน และนั่นมันทำให้เขามิอาจลืมดวงตากระจ่างใสของหล่อนได้เลย ดวงตาของสาวน้อยเบิกกว้างขึ้นอย่างตกใจ ก่อนจะรีบผลักเขาให้ออกจากกาย แล้วรีบลุกขึ้นเช็ดรอยมลทินที่เขาฝากให้เมื่อสักครู่ด้วยความร้อนใจ ใบหน้าสวยใสแดงก่ำอย่างเห็นได้ชัด เจ้าหล่อนมองเขาด้วยสายตาที่บ่งบอกว่าไม่พอใจ ทั้งที่เขาไม่ได้เป็นคนผิด เธอเองต่างหากที่เป็นคนวิ่งมาชนเขา หากแต่ในตอนนั้นเขาไม่คิดจะถือสาหรือโกรธเคือง แถมยังนึกชื่นชมใบหน้าสวยที่แดงระเรื่อของเจ้าหล่อนนักหนา ก็มันสวยจนเขาไม่อยากละสายตาจากใบหน้าของเธอเลย... ‘สงสัยคงจะอายที่ถูกขโมยจูบ ก็ยังเด็กอยู่เลยนี่นา...สงสัยจะยังไม่เคย?’ นั่นคือความคิดของเขาให้ตอนนั้น
หากทว่าเขาและเธอยังไม่ได้คุยอะไรกันเลย นุชนาถก็เดินเข้ามา แล้วกล่าวแนะนำให้เขารู้จักกับเธออย่างเป็นทางการ...ซึ่งสาวน้อยก็ยกมือขึ้นทำความเคารพเขาอย่างเสียมิได้ ก่อนจะรีบวิ่งจากไป...และหลังจากนั้น เขาก็ไม่ได้พบและพูดคุยกับเธอแบบซึ่งๆ หน้าอีกเลย...
“ใครครับ คุณนุช”
“น้องสาวนุชเองค่ะ...ลูกสาวของคุณน้า ที่นุชเคยเล่าว่าท่านเสียด้วยอุบัติเหตุเมื่อหลายปีก่อนไงค่ะ ข้าวหอม...เสียทั้งพ่อและแม่ในเวลาเดียวกัน จากนั้นคุณแม่เลยเป็นคนอุปถัมภ์เธอค่ะ”
สาวสวยยิ้มแป้น อธิบายถึงน้องสาวที่รักยืดยาว ถึงแม้จะไม่ใช่พี่น้องคลานตามกันมา แต่เธอก็รักและเอ็นดูพิรัชฎาเหมือนน้องสาวแท้ๆ
“น้องสาว? ผมมาที่นี่ก็สองสามครั้งแล้ว ทำไมผมไม่เคยเห็น”
“แหม!บอสค่ะ ถึงบอสจะเคยมาที่นี่สองสามครั้ง แต่บอสไม่เคยเข้าบ้านนุชเลยนี่ค่ะ ได้แต่มาส่งแล้วก็กลับ ถึงแม้นุชจะพยายามชวนแล้วชวนอีกก็ตาม...แล้วจะเห็นยัยข้ามหอมได้ยังไง”
นักรบพยักหน้ารับรู้เล็กน้อย เพราะที่นุชนาถพูดก็ถูก เขามาส่งเธอที่บ้านหลังนี้สองสามครั้ง เพราะต้องออกไปดูงานด้วยกัน จึงได้มารับ-ส่งเธอ แต่เขาไม่เคยเข้ามาในบ้านของเธอเลย ก็มีแต่วันนี้แหละ ที่เขาไม่อาจปฏิเสธเธอได้ เนื่องจากถูกหญิงสาวรบเร้า จนเขาคิดว่า ถ้าปฏิเสธคงจะเป็นการเสียมารยาทมากทีเดียว...หากแต่การมาครั้งนี้ของเขา มันกับทำให้เขา เสียหัวใจไปให้เด็กกะโปโลแสนสวย ตั้งแต่วินาทีนั้นเป็นต้นมา
พิรัชฎา โรพิศาล หนีความวุ่นวายในงานเลี้ยงสังสรรค์ ออกมานั่งรับลมเย็นที่ม้านั่ง โดยมีคเชนทร์ตามมาอยู่เป็นเพื่อน เนื่องจากเขาเองก็ไม่อยากเห็นภาพบาดตาที่อยู่ภาพในงานเช่นกัน
คเชนทร์ อภิชัยโชค หนุ่มหล่อข้างบ้าน หลงรัก นุชนาถ รันตะนุ ซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องของพิรัชฎามานานมากแล้ว และเรื่องนี้พิรัชฎาก็รู้ดี หากทว่าเธอไม่เคยบอกกล่าวกับใคร เนื่องจากชายหนุ่มขอร้องเอาไว้ เพราะรู้ว่าความรักของตนมิอาจสมหวัง เนื่องจากนุชนาถมีคนรู้ใจอยู่แล้ว และเขาเองก็ยินดีจะรักข้างเดียวอย่างนี้ตลอดไป โดยที่ไม่ต้องการบอกให้หญิงสาวรู้ และไม่คิดไม่หวังจะได้รับรักจากนุชนาถกลับคืน
ซึ่งพิรัชฎาก็เข้าใจความรู้สึกของอีกฝ่ายดี เพราะเธอเองก็ตกที่นั่งไม่ต่างจากเขาเลย ประหนึ่งว่าหัวอกเดียวกัน จึงทำให้สนิทและคุยกันได้ทุกเรื่อง แต่ผิดตรงที่ว่าความรู้สึกของเธอนั้น จะไม่มีใครล่วงรู้เด็ดขาด แม้แต่คเชษฐ์ที่เธอรักและเคารพยิ่งกว่าใคร เธอก็จะไม่ปริปากบอก...เพราะความลับนี้ต้องเป็นอยู่ในใจของเธอตลอดไป จะมีเพียงเธอ! เธอเท่านั้นที่รู้ว่า หัวใจของเธอมันไม่รักดี...
“อย่าทำหน้าเศร้าอย่างนั้นสิค่ะพี่เชนทร์ วันนี้วันเกิดพี่นุชนะ”
“ไม่ต้องห่วงพี่หรอกข้าวหอม พี่ก็ทำหน้าเสณ้าเฉพาะตอนอยู่กับเราเท่านั้นแหละ พอกลับเข้าไปในงานพี่ก็ยิ้มร่าเหมือนเดิม”
“นี่แหละน่ะคนปากแข็ง รักเขาก็ไม่ยอมบอก...เป็นไงล่ะต้องมานั่งเศร้าอยู่คนเดียว”
“ถึงบอกไปก็รู้ว่าไม่สมหวัง จะบอกให้ตัวเองเจ็บมากไปกว่านี้ทำไม...”
“รู้ได้ไงค่ะ พี่นุชอยากจะชอบพี่ก็ได้”
“ไม่มีทาง ข้าวหอมดูแฟนของนุชสิ ทั้งหล่อ รวย เพอร์เฟคไปหมดทุกอย่าง ไม่ว่าจะเทียบกันด้านไหน พี่ก็เทียบเขาไม่ติดเลยสักด้าน แล้วมีหรือที่คนอย่างนุชจะมองพี่”
“ความรัก...บางทีมันก็ไม่ได้ขึ้นอยู่กับรูปฐานเปลือกนอกเหล่านั้นหรอกนะคะพี่ ความจริงใจต่างหากที่ผู้หญิงเราต้องการ”
“แต่บางคนก็ไม่ต้องการความจริงใจหรอกนะครับ...เขาอาจจะชอบสิ่งเปลือกนอกพวกนั้นก็ได้”
“แต่มันก็ไม่ใช่ทุกคนนี่ค่ะ อย่าประเมินพี่นุชต่ำไปสิค่ะ”
“ไม่รู้ล่ะ พี่กลัวไว้ก่อน ไม่อยากได้ยินคำตอบที่ช้ำใจ ขออยู่ในเงามืดอย่างนี้แหละดีแล้ว”
“ตามใจค่ะ...งั้นเรากลับเข้าไปในงานกันดีกว่านะคะ ใกล้ได้เวลาเป่าเค้กแล้ว เดี๋ยวคนอื่นจะถามหาค่ะ”
“ป่ะ...พี่ก็ว่าจะชวนข้าวหอม กลับเข้าไปในงานอยู่พอดี”
ภาพสองหนุ่มสาวเดินพูดคุยกันเข้ามากระหนุงกระหนิง สร้างความอิจฉาให้ชายหนุ่มผู้เคร่งขรึมได้ไม่น้อย เป็นไปได้เขาอยากจะกระชากชายผู้นั้นออก แล้วเข้าไปยืนเคียงข้างเธอแทนเขาคนนั้นด้วยซ้ำ หากทว่าที่ทำได้ในตอนนี้คือยืนมอง...มองดูสาวน้อยที่เขาแอบรัก สวีทหวานกับชายอื่น โดยที่เขาไม่สามารถทำอะไรได้เลย มันน่าคับแค้นใจเหลือเกิน
ทว่าถึงแม้ในใจจะร้อนรน แต่กระนั่นใบหน้าหล่อยังคงเรียบเฉย เคร่งขรึม ไม่ได้แสดงความรู้สึกใดๆ ออกมาให้ผู้อื่นผิดสังเกตุแม้แต่น้อย ถึงแม้ตลอดงาน สายตาของเขาจะสอดส่ายไปทั่ว พูดคุยอย่างเป็นปกติ หากแต่จุดโฟกัสกับไม่ไกลไปจาก ร่างแน่งน้อยผู้ขโมยหัวใจของเขาเลยสักนิด
ซึ่งเมื่อถึงเวลาเจ้าของวันเกิดก็เป่าเค้ก ก่อนจะตัดแจกจ่ายให้เพื่อนๆ ทุกคนที่มาร่วมงาน ทุกคนพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน มีแต่รอยยิ้มและความสุข จวบจนกระทั่งปิดงาน...
*** ฝากติดตามด้วยนะคะ ***
ความคิดเห็น