คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ 100 % (รีไรท์ค่ะ)
บทนำ
ฤหาสน์อภิโรานันท์
เวลามืึสั แสันทร์นวลผ่อส่อแสสว่าไสวไปทั่ว หมู่าวบนนภาแ่ันเปล่ประายเิ้า สายลมเย็นพัแผ่วเบา ระทบผ้าม่านสีสวยปลิวไสว บรรยาาศ่าูสวยามโรแมนิ ทว่าแ่าาบุลที่ำลัสู้รบปรบมือัน อยู่ภายในห้อนอนแสนหรูอฤหาสน์หลัให่แห่นี้
"ุทัย ปล่อยน้ำหวานนะ น้ำหวานบอให้ปล่อย น้ำหวานเ็บ ปล่อย!!"
น้ำหวาน หรือ ัา ุลโพธิ์ ำลัพยายามิ้นรน ออาวแนแ็แรอ อโทัย อภิโรานันท์ หรือ ุทัย ที่เสียหวานำลัร้อห้ามปรามแู่เหมือนะไร้ผล เพราะแรอันน้อยนิอเธอ มีหรือะสู้แรมหาศาลอนัวโ
"ไม่ปล่อยมีไรไหม ันอยาะรู้เหมือนัน ว่าเธอะหวานเหมือนื่ออเธอหรือเปล่า พี่ายันถึไ้หลนัหลหนา นทำให้พี่ันทร์้อหอบลูหนีไปอย่านี้" อโทัยล่าวยียวน ่อนะอุ้มร่าเล็อัารไปที่เียว้า
"ปล่อยนะ...ปล่อยน้ำหวานสิ ุทัยปล่อยน้ำหวานลนะ ทำบ้าอะไรอุ ปล่อยน้ำหวานเี๋ยวนี้ ุทำอย่านี้ับน้ำหวานไม่ไ้นะ ปล่อย!!...”
“ไม่!”
“น้ำหวานไม่ยอมนะ ่วย้วย่ะ ใร็ไ้่วย้วย ่วยน้ำหวาน้วยยยย"
ัาพยายามะโนสุเสีย ิ้นรนสุแรแ่็ไม่สามารถสู้แรออโทัยไ้ หิสาวหวาลัวับใ พยายามหาทาเอาัวรอเท่าที่ะทำไ้ ทว่าับูเหมือนะไร้หนทา
"หุบปาไ้แล้ว ไม่มีใร่วยเธอไ้หรอ เพราะอนนี้ ทั้บ้านมีเพียเธอับัน"
อโทัยวาลั่น้วยวามโมโห สายาวาวโรน์้อมอร่าระหไม่วาา หิสาวหน้าหวานที่เาแอบื่นอบั้แ่แรเห็น ไม่น่าทำัวเป็นผู้หิร่านรั ไม่รู้ัผิอบั่วีอย่านี้เลย ไม่อย่านั้นเาอาะสุภาพ และอ่อนโยนับเธอมาว่านี้
"ุทัย น้ำหวานอร้อ อย่าทำอะไรน้ำหวานเลยนะะ...ว้ายยย!!"
ัาล่าวอ้อนวอนนัวโ แู่เหมือนายหนุ่มะไม่สนใเลยสันิ เพราะเาเหวี่ยเธอลบนที่นอนหนานุ่ม อย่าไม่สนใไยีเลยว่าเธอะเ็บหรือไม่
"เรามาหาอะไร สนุๆ ทำแ้เหาันีว่า อยู่ันแ่สอน มันเหาะาย" อโทัยแสยะยิ้มอย่าน่าเลีย ่อนะามลไปทาบทับร่าบาเอาไว้ ไม่ให้หิสาวิ้นหนีไปไหน
"ไม่นะ! ปล่อยัน! ุ้อบ้าไปแล้วแน่ๆ น้ำหวานเป็นน้ออุนะะ อย่าทำอย่านี้เลย น้ำหวานอร้อ"
"น้อสาวที่ไหน เาะยุ่ับพี่าย นทำให้พี่สะใภ้้อหนีไปอย่านี้ อย่ามาเล่นละรบาันเลยีว่า ถ้าพี่ทิย์ทำไ้ ัน็ทำไ้เหมือนัน" ายหนุ่มล่าวเสียร้าวสายามวาวโรน์ มอใบหน้าสวยหวานอผู้หิรหน้าอย่านึิั
"ทำอะไร!...น้ำหวานับพี่ทิย์ ไม่เยมีอะไรัน ุับพี่ันทร์เ้าใผิันไปเอ เราไม่เย...."
"หุบปาเี๋ยวนี้! แล้วที่ันับพี่ันทร์ เห็นเธออับพี่ทิย์เมื่อลาวันมันืออะไร ถ้าไม่ใ่พวเธอสวมเาให้พี่ันทร์!"
เสียเ้มุันล่าวแทรึ้น ่อนที่ัาะพูบประโย้วย้ำ ใบหน้ามายเร่เรียสีหน้าและแววาิั นัาหวาลัวอย่าบอไม่ถูเมื่อไ้สบสายามเ้มู่นั้น
"ถ้าหลานัน และพี่ันทร์เป็นอะไรไป เธอายแน่!"
"น้ำหวาน็บอแล้วไ ว่าเราไม่มีอะไรัน ไม่เ้าใหรือไ ปล่อย!...บอให้ปล่อยเี๋ยวนี้นะ...ปล่อยยยย" เสียหวานล่าวไ้เท่านั้น เมื่อปาหยัไ้รูป ไม่เปิโอาสให้เธอ ไ้เปล่เสียอี่อไป
อโทัยบยี้เรียวปาบาอวบอิ่มอย่าไม่ปราี วามโรธแ้นิัและอารม์หึหวลึๆ ที่มีถูระบายลไปในารระทำอย่าหยาบาย มือให่เล้าลึไปทั่วร่าสมส่วน พร้อมระาอาภร์ที่หิสาวสวมใส่ออาร่าอย่าไม่ปราี
ัาพยายามิ้นรนัืนอย่าเ็มที่ ่อสู้ับร่าหนาอย่าไม่ลละ ่อนที่เาะย่ำยีเธอไปมาว่านี้ น้ำาใสๆ ไหลนอหน้า ิ้นหนีวามอัปยศอสูรั้นี้ให้ถึที่สุ ทว่าเรี่ยวแรอเธอลับเริ่มลน้อยถอยลไปทุที
“ปล่อยัน!!” หิสาวพยายามรวบรวมแรเท่าที่ยัหลเหลือ ไว่ว้าหาอิสระอีรั้
“อย่ามาทำสะีสะิ้ เหมือนไม่เยไปหน่อยเลยน่า รับรอว่าลีลาันไม่แพ้พี่ทิย์แน่ ไ้ลอแล้วเธอะิใ”
“ทุเรศ หยาบาย ่ำทรามที่สุ! อือ...”
ถ้อยำที่ะอ่อว่านร้ายาหายเ้าไปในลำอ เมื่อริมฝีปาหวานถูรอบรออย่าาบ้ว หิสาวเม้มปาไว้แน่น เมื่อปลายลิ้นอเาพยายามรุรานเ้ามา้านใน และนั่นเอที่ทำให้เาใ้มือบีบามนอเธอแรๆ ปาที่พยายามเม้มไว้ อ้าออามแรบัับ หิสาวมอหน้าเา้วยแววาิั เ็บนร้าวไปทั้า แ่นั่นไม่ทำให้เธอใเท่าปลายลิ้นอุ่นที่แทรเ้ามา ้นหาวามหวานที่เธอ่อนเอาไว้
“อือ...”
อโทัยรัร่าเล็เอาไว้แน่น แ่เา็ยัรับรู้ถึอาารัวสั่นอเธอ ‘หึ! ทำเป็นัวสั่นปาสั่น ไปหลอพี่ทิย์โน่นไป๊’ ายหนุ่มิในใ้วยวามหุหิ เมื่อนึถึร่าบาเวลาอยู่ในอ้อมอออโทิย์ ะีในเนื้อเ้น ไม่ิ้นรนปิเสธเ่นนี้เป็นแน่
ทว่าลึๆ แล้วถึะโรธเือหิสาวปานใ และิว่าร่าที่สั่นสะท้านอนัวเล็ เป็นเพียแ่ารแสเท่านั้น แ่เาับพึพอใในปิิริยาอเธอเป็นอย่ามา เธอทำให้เาิว่าัวเอเป็นนแร ที่ไ้ลิ้มลอเรียวปานุ่มหอมหวานอเธอ และเมื่อหัวใบอเ่นนั้น ูบรุนแรที่ยัเหยียให้อย่าหยาบาย ็่อยๆ ลวามรุนแรลเรื่อยๆ
ัาอยา่าัวเอให้ายะเี๋ยวนี้ เมื่อร่าายทรยศเริ่มอบสนอเา ายบอบบาถูอโทัยีราอเป็นเ้าอ ไปทั่วทุารานิ้ว ่อนะอำเธอไว้ใ้ร่า้วยวามวาบหวามรัวนใ วามสาวถูพราาเธอราวับระา วามเ็บปวอสูมามายทำให้ัาร้อไห้สะอึสะอื้น หาแ่ไม่นานเธอ็ไม่มีเวลาที่ะเสียใับสิ่ที่เสียไป เมื่อเาทั้เล้าโลม อ้อนวอน บีบบัับให้เธออบสนอ ัววามสุาายสาวราวับไม่รู้ัอิ่มเอม
สวัสี่ะ อโทษที่หายหน้าหายาไปเหมือนายา อิอิ พอลับมา็ลบอนทั้หมทิ้ เพราะว่าปลาเปลี่ยนโรเรื่ออนเล็น้อย หวัว่านอ่านะไม่หุหินะะ อบุทุๆ ำลัใที่เฝ้าิาม รออย แ่มาราวนี้ปลาสัาว่าะอัพให้อ่านไม่หายไปไหนแล้ว่ะ อบุทุๆ อมเม้นท์้วยนะะ อบุ่ะ... าราพรร
ความคิดเห็น