คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เปิดตัวคู่หมั้น
บทนำ
นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นตามจินตนาการของนักเขียน ไม่ว่าจะเป็นศาสนา ประเพณี หรือวัฒนธรรม ตัวละครหรือรายละเอียดต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นในเรื่องนี้ ผู้แต่งไม่มีเจตนาจะพาดพิงถึงบุคคลใดหรือลบหลู่ให้เสื่อมเสียแต่ประการใด ผู้แต่งเน้นสร้างความบันเทิงให้ผู้อ่านเท่านั้นค่ะ
*************************************************************************************************
ตอนที่ 1
เปิดตัวคู่หมั้น
ณ คฤหาสน์โฮบิลเอล แคว้นโคเบีย
ชีคเทฟาน โฮบิลเอล มูลฮัลหมัด เดินไปเดินมาอย่างกลุ้มใจ หน้าตาเคร่งเครียด โมโหเจ้าลูกชายตัวดีนัก ที่หายไปโดยไม่สนใจคำสั่งของท่านเช่นนี้ ทั้งๆ ที่ท่านบอกให้มารอรับ เจ้าหญิงนาเนีย โซราเบีย มูฮัล คู่หมั้นสาวที่เดินทางมาจากดาเบียนเพื่อมาอยู่ที่นี่ตามคำรอร้องของเขา
“ไอ้ลูกคนนี้ มันดื้อจริงๆ น่าโมโหนัก” ชีคเทฟานเปรยอย่างหัวเสีย
“ใจเย็นๆ เถอะคะท่านพี่ ปล่อยโนอาไปก่อน แค่ยอมแต่งงานนิก็ดีเท่าไหร่แล้วนะเจ้าคะ” ฟาเซีย หรือชีคคาฟาเซีย โฮบิลเอล มูฮัลหมัด บอกผู้เป็นสามี (โนอา หรือ เจ้าชาย
“แต่โนอาทำอย่างนี้ เหมือนไม่ให้เกียรติคู่หมั้นนะฟาเซีย”
“ข้อนี้ฟาเซียก็รู้เจ้าคะ...แต่โนอาดื้อรั้น เอาแต่ใจแค่ไหนท่านพี่ก็รู้”
“เป็นเพราะเจ้านั่นแหละ ตามใจลูก” ชีคเทฟานหันมาต่อว่าภรรยา
“อ้าว...ไม่ต้องมาโทษฟาเซียเลยนะเจ้าคะ...ท่านพี่นั่นแหละตามใจลูก...จนโนอาเสียคน” ชีคคาฟาเซียเอ่ยอย่างงอนๆ
“เฮ้อ...สรุปว่าเราก็ผิดด้วยกันทั้งคู่ ที่ตามใจโนอาเกินไป” ชีคเทฟานเอ่ยอย่างอ่อนใจ
“แต่ไม่ต้องห่วงหรอกเจ้าคะท่านพี่...นาเนียทั้งสวย ทั้งน่ารักซะขนาดนั้น ถ้าลูกชายเราได้เห็น ขี้คร้านจะขอร้องให้รีบจัดงานแต่ง” ชีคคาฟาเซียบอกสามี
“มันก็จริง นาเนียเป็นสาวงามที่เลื่องลือที่สุดแล้วในดาเบียน ถ้าเจ้าโนอามันได้เห็นแล้ว ไม่อยากแต่งกับนาเนียอีก พี่ก็จะไม่บังคับมันแล้วล่ะ” ชีคเทฟานกล่าว
“ไม่มีทางหรอกเจ้าคะ โนอาเจ้าชู้จะตาย ชอบผู้หญิงสวยเป็นทีหนึ่ง ฟาเซียว่าโนอาไม่มีทางปฏิเสธนาเนียหรอกเจ้าคะ สวยหวานซะขนาดนั้น ไม่เชื่อท่านพี่คอยดู”
“อืม...พี่ก็คิดเหมือนเธอนั่นแหละ” ชีคเทฟานกล่าวอย่างเห็นด้วย ก่อนจะนึกถึงข้อตกลง
หลังจากที่ท่านกับชีคซาเบีย โซราเบีย มูฮัล เพื่อนรัก ผู้ครองแคว้นดาเบียน ตกลงจะให้บุตรชายและบุตรสาวแต่งงานกัน ท่านก็ของให้ชีคซาเบียส่งบุตรสาวมาอยู่ที่โคเบีย เพื่อให้หญิงสาวได้ปรับตัวและทำความคุ้นเคยกับบุตรชายของท่าน เนื่องจากทั้งคู่ไม่เคยพบหรือรู้จักกันมาก่อน
แต่จะบอกว่าไม่เคยพบกันก็คงไม่ถูกเพราะทั้งคู่เจอกันมาบ้างแล้วสมัยยังเป็นเด็กเล็กๆ กันอยู่ ตั้งแต่นาเนียยังไม่ถึงขวบเลยมั้ง แต่บุตรชายของท่านนั้นโตจะเป็นหนุ่มอยู่แล้ว ด้วยเหตุนี้ทั้งสองจึงเหมือนคนที่ไม่เคยรู้จักกัน
ดังนั้นเพื่อเป็นการดี ท่านเลยตัดสินใจขอร้องให้ชีคซาเบียส่งนาเนียมาอยู่ที่โคเบีย เพื่อที่จะได้ทำความรู้จักกับโนอาบุตรชายของท่าน และถือโอกาสปรับตัวกับที่อยู่ใหม่ไปด้วย
“ท่านชีคครับ ท่านหญิงนาเนียมาแล้วครับ”
“อืม..ขอบใจ...ปะ..ฟาเซีย ออกไปรับว่าที่ลูกสะใภ้กัน” ชีคเทฟานรับคำ ก่อนจะหันไปชวนภรรยา
“เจ้าคะ” ชีคคาฟาเซียบอกพร้อมกับลุกตามสามีออกไป ต้อนรับว่าที่ลูกสะใภ้ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม อย่างรู้สึกยินดีในการมาเยือนของนาเนีย
นาเนียหันไปมองรอบๆ บริเวณกว้างขวางใหญ่โตของคฤหาสน์หลังใหญ่ ด้วยใจอันอ้างว้าง เดียวดาย หลังจากเรียบจบบิดาก็ขอร้องให้เธอแต่งงานกับเจ้าชายต่างแคว้น ซึ่งเป็นบุตรชายของเพื่อนรักท่าน ซึ่งเธอไม่กล้าปฏิเสธเพราะท่านเป็นโรคหัวใจ ซึ่งท่านจะได้รับการกระทบกระเทือนจิตใจไม่ได้
สายตาคู่หวานหันไปรอบๆ จากวันนี้เป็นต้นไป เธอจะต้องใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ อยู่กับใครก็ไม่รู้ที่เธอไม่เคยรู้จักและไม่เคยเห็นหน้า
“หนูนาเนีย เป็นไงเดินทางเหนื่อยมั้ยจ้ะ” ชีคคาฟาเซียเดินยิ้มออกตามต้อนรับ เอ่ยถามอย่างเป็นมิตร
“สวัสดีคะท่านลุงเทฟาน ท่านป้าฟาเซีย” นาเนียยกมือไหว้ทำความเคารพทั้งสองแบบชาวไทย ดั่งเช่นที่มารดาเคยสอนเอาไว้ก่อนท่านจะเสีย
ชีคเทฟานยิ้ม อย่างเอ็นดู นาเนียสวยงามอ่อนหวาน เช่นเดียวกับมารดาของเธอที่เป็นสาวชาวไทย ซึ่งเสียชีวิตไปหลายปีแล้ว
“เข้ามาข้างในก่อนเถอะลูก...เดี๋ยวป้าจะให้คนพาไปดูตึกเล็ก ที่ป้าจัดเตรียมไว้ให้นาเนียพักนะ” ชีคคาฟาเซียบอก พร้อมกับจูงมือเล็กของนาเนียให้ดินตามเข้าใน
“เจ้าค่ะ” นาเนียรู้สึกอบอุ่นเมื่อชีคคาฟาเซียเอ่ยกับเธออย่างสนิทสนม ยิ้มตอบอย่างดีใจ เดินตามไปอย่างว่าง่าย รู้สึกโล่งใจที่อย่างน้อยท่านทั้งสองก็ดีกับเธอ
นาเนียนั่งพูดคุยกับชีคเทฟาน และชีคคาฟาเซีย เป็นเวลานาน กว่าท่านจะพาไปดูที่พัก ซึ่งเป็นตึกหลังเล็ก แยกออกมาทางระเบียงด้านซ้ายของตึกใหญ่ ก่อนที่พวกท่านจะขอแยกตัวออกไปเพื่อให้เธอพักผ่อน
“ท่านหญิงไปอาบน้ำเถอะเจ้าคะ...เดินทางมาเหนื่อยๆ” เจนสาวใช้คนไทย ซึ่งอายุมากกว่าเธอไม่กี่ปีเอ่ยขึ้น
เจนเป็นคนไทยที่อาศัยอยู่ในบ้านเด็กกำพร้า มารดาของเธอสงสารเลยรับเอามาเลี้ยงดูให้การศึกษา แต่หลังจากที่เรียนจบเจนก็ขออยู่รับใช้เธอ เพราะอยากตอบแทนพระคุณมารดาของเธอ
“จ้า...รู้สึกเพลียอยู่เหมือนกัน” นาเนียบอกพร้อมกับเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ ไม่นานนักนาเนียก็เดินตัวหอมกรุ่นออกมา
นาเนียปล่อยให้เจนช่วยแต่งตัว ในใจก็นึกไปถึงคู่หมั้น ที่วันนี้ไม่ยักกะเห็นเขาอยู่รอต้อนรับเธอ แต่ก็ดีเหมือนกันเพราะถ้าเจอกัน เธอก็คงทำตัวไม่ถูก คนไม่เคยเจอหน้ากันแต่ต้องมาอยู่ด้วยกันเนี๊ย มันก็ลำบากเหมือนกันนะ อนาคตจะเป็นอย่างไรไม่รู้ ชื่อเสียงเรื่องความเจ้าชู้ของเขายิ่งเลื่องลืออยู่ด้วย ส่วนเธอก็พวกเกียจคนเจ้าชู้เป็นที่สุด แค่คิดก็เข้ากันไม่ได้แล้ว และชีวิตคู่จะไปรอดได้อย่างไร
“เฮ้อ...”
“ท่านหญิงเป็นอะไรเจ้าคะ” เจนเอ่ยถามเมื่อเห็นนาเนียนั่งถอนหายใจมาเป็นเวลานานอยู่
“ไม่มีอะไรหรอก แค่รู้สึกเหนื่อยใจน่ะ” นาเนียตอบสาวใช้ ก่อนจะคลานขึ้นเตียง เมื่อสวมใส่ชุดนอนเนื้อบางเสร็จเรียบร้อยแล้ว
เจนจัดการห่มผ้าให้นายสาว เดินไปปิดผ้าม่านเพื่อปิดกั้นแสงอาทิตย์ของช่วงกลางวันเอาไว้ เนื่องจากห้องนอนที่นาเนียพักเป็นห้องกระจก แสงแดดจึงสามารถส่องเข้ามาได้ และยังสามารถมองเห็นทิวทัศน์ภายนอกได้อย่างสบาย ก่อนที่เจนจะเลี่ยงเดินออกจากห้องปล่อยให้นายสาวได้พักผ่อน
แสงแดดร้อนระอุในช่วงกลางวัน ค่อยๆ เลื่อนหายไปจากท้องฟ้า และแทนที่ไว้ด้วยอากาศที่หนาวเย็นของช่วงกลางคืน นาเนียออกมายืนตรงระเบียงเพื่อรับลม มือเล็กกางแขนออกปล่อยให้สายลมเย็นๆ พัดผ่าน แหงนมองไปบนท้องฟ้า อากาศหนาวเย็นทำให้เธอนึกถึงอ้อมกอดแสนอบอุ่นของบิดาจังเลย
“เจน ลงไปเดินเล่นข้างล่างกันเถอะ....อากาศเย็นๆ อย่างนี้ ฉันอยากเดินเล่นรับลมสักหน่อย” นาเนียบอกพร้อมกับเดินไปสวมเสื้อคลุมทับชุดนอนอีกชั้น
“เจ้าคะ” เจนตอบรับก่อนจะเดินตามเจ้านายออกไป
“อากาศเย็นสบายดีจังเลยเน้อ....มีม้านั่งในสวนด้วย งั้นเรานั่งกันตรงนี้แหละเจน” นาเนียบอกเมื่อเห็นม้านั่งที่อยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่
“เจ้าค่ะ”
“อ่ะ..ฮื้อ....”
“เอ๊ะ!...เสียงอะไรน่ะเจน” นาเนียหันมาถามเจนอย่างสงสัย เมื่อได้ยินเสียงแว่วมาตามลม
“ไม่รู้เหมือนกันเจ้าค่ะ...หรือจะเป็นผีเจ้าคะ...” เจนบอกอย่างตื่นกลัว
“บ้าน่ะผีเผออะไรกัน...ปะ ไปดูกัน” นาเนียดุเจนเมื่อเห็นท่าทางหวาดกลัวของสาวใช้ พร้อมกับลุกขึ้นจูงมือของเจนให้เดินตาม
“จะดีเหรอ....เจนว่าไม่ต้องไปหรอกเจ้าคะ” เจนบอกอย่างกล้าๆ กลัวๆ พยายามชักมือกลับ
“ดีซิ...ไปเร็ว...” นาเนียบอกพร้อมกับก้าวไปทันที อย่างอยากรู้อยากเห็น
“โอ้...โนอา...อย่าแกล้งจีน่าซิคะ...” เสียงผู้หญิงเอ่ยอะไรสักอย่างลอยมาตามลม ซึ่งนาเนียได้ยินไม่ถนัด แต่แน่ใจว่าเสียงนั้นต้องดังออกมาจากหลังพุ่มไม้นั่นแน่
“ผีแน่ๆ เลยเจ้าคะ” เจนเอ่ยอย่างนึกกลัว เมื่อได้ยินเสียงผู้หญิงลอยมาตามลม ยิ่งเดินยิ่งดังขึ้นเรื่อยๆ
นาเนียเก็บความสงสัยเอาไว้แทบไม่ไหว สองขาเรียวเร่งจังหวะให้เร็วขึ้น เพื่อพาเจ้าของร่างอ้อนแอ่น ก้าวไปดูให้แน่ใจว่ามันเป็นอะไรกันแน่
“ว๊ายยย!!” นาเนียเบิกตากว้าง รีบยกมือปิดตาหันหลังให้ภาพน่าเกลียดนั่นทันที
เจนยืนตาค้าง อ้าปากกว้างอย่างไม่อยากเชื่อว่าจะมีคนกล้ามาพลอดรักกันอยู่ในสวนแห่งนี้ สภาพเกือบเปลือยของผู้หญิงที่นั่งอยู่บนตักของชายหนุ่มกำลังนัวเนียกันอย่างถึงพริกถึงขิง ก่อนจะรีบหันหลังตัวหนีภาพนั้นเช่นเดียวกับนายสาว
“พวกเธอเป็นใคร...เข้ามาที่นี้ได้ยังไง” เสียงแหลมตวาดอย่างไม่พอใจ เมื่อถูกขัดจัดหวะ ก่อนจะรีบจัดแต่งเสื้อผ้าให้เรียบร้อย
“ฉันไม่จำเป็นต้องตอบเธอ” บอกโดยไม่ได้หันกลับไปมอง ก่อนจะเดินหนีไปทันที เธอไม่จำเป็นต้องตอบคำถามของพวกเขา แถมยังรู้สึกรังเกียจการกระทำของพวกเขาอีกด้วย
คนอะไรทำอะไรไม่รู้จักอายผีสางเทวดา กลางสวนแท้ๆ ยังกล้า....อี้...น่าเกลียด ไร้ยางอายที่สุด
หน้าสวยแดงระเรื่อเมื่อนึกถึงภาพที่เห็น ผู้หญิงเกือบเปลือยนั่งอยู่บนตัวผู้ชายกำลัง....โอ๊ย!...จะบ้าตาย ทำไมฉันต้องมาเห็นภาพแบบนี้ด้วยนะ...แล้วผู้ชายคนนั้นเป็นใคร ถึงได้กล้ามาทำเรื่องแบบนี้ ในสวนของท่านชีคเทฟานเช่นนี้
แต่ต้องเป็นคนในนี้แน่นอน เพราะที่นี่มีการควบคุมดูแลที่เคร่งครัดพอสมควรไม่น่าจะมีคนนอกเข้ามาทำอะไรอย่างว่าในนี้ได้ แต่ให้ตายเถอะ!...ทำไมเธอถึงจำหน้าผู้ชายคนนั้นได้ชัดเจนจังนะ...สาธุ ชาตินี้อย่าให้เจอกันอีกเลย
โนอามองตามสองสาวที่วิ่งออกไปจนลับสายตา เขาแน่ใจว่าสองคนนั่นไม่ใช่คนที่นี่แน่ เพราะเขาไม่เคยเห็นแล้วพวกเธอเป็นใคร หรือว่าจะเป็น……?
คนเจ้าเล่ห์ยิ้มมุมปากอย่างสมใจ ดีเห็นอย่างนี้แล้วก็ดีเหมือนกัน จะได้รู้ว่าเขาไม่ได้เต็มใจจะแต่งงานกับเธอเลยสักนิด แต่เสียดายยังไม่ได้เห็นหน้าเลย...รีบเพ่งไปก่อนซะแล้ว...
“โนอา มาต่อกันเถอะคะ...” จีน่าบอกอย่างออดอ้อน เบียดกายเข้าหาร่างหนาอีกครั้ง
“กลับไปก่อนเถอะจี่น่า...” บอกเสียงเรียบ ลุกขึ้นแต่งตัว ให้อยู่ในสภาพเรียบร้อย
“ไม่นะคะ...จีน่าไม่กลับ จีนน่าจะอยู่ต่อกับคุณที่นี่” จีน่าทำหน้าผิดหวังที่โนอาไม่ต่อเมื่อสักครู่ให้เสร็จ ทำให้เธออารมร์ค้าง
“กลับไปจีน่า...ผมไม่มีอารมณ์” บอกพร้อมกับเดินหนีออกไป ปล่อยให้จีน่ายืนกระฟัดกระเฟียดอย่างขัดใจ ก่อนจะหมุนตัวกลับออกไปจากคฤหาสน์หลังใหญ่ตามคำสั่งของโนอา
“เจน...ไม่หาน้ำยาล้างตามาให้ฉันหน่อย ถ้าไม่ได้ล้างตาฉันคงนอนไม่หลับ” นาเนียบอกสาวใช้ ขณะกำลังเช็ดหน้า เพราะเพิ่งเข้าไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำออกมาเมื่อสักครู่
“เจ้าคะ...” เจนรีบวิ่งไปหาของที่เจ้านายต้องการมาให้ทันที
“เฮ้อ!...ทำไมเราซวยอย่างนี้นะเจน ถ้าฉันเชื่อเธอก็ดี เราคงไม่ต้องไปเห็นภาพน่ารังเกียจนั่น” คนเป็นนายบอกพร้อมกับรับน้ำยาล้างตามาทำความสะอาดดวงตาคู่สวย
“เห็นมั้ยล่ะเจ้าคะ...ความดื้อของท่านหญิงทำให้เกิดอะไร...ที่นี้ยังจะดื้ออีกหรือเปล่า” เจนบอกอย่างงอนๆ ที่นายสาวไม่ยอมเชื่อคำเตือนของเธอ
“ไม่เกี่ยวกันสักหน่อย ก็ใครจะไปรู้ว่าจะมีคนทำ....เอ่อ...อย่างนั้นอยู่ในสวนน่ะ” นาเนียเอ่ยอย่างไม่ยอมรับความผิด
“นอนดีกว่า เผื่อตื่นขึ้นมาภาพพวกนั้นจะได้ลบไปจากสมองของฉันสักที” คนเพิ่งล้างตาเสร็จบอกพร้อมกับล้มตัวลงนอน พยายามข่มตาให้หลับ แต่ใบหน้าผู้ชายคนนั้นกลับลอยเด่นเข้ามาหลอกหลอนเธอ
“เจนปิดไฟให้ที”
“เจ้าค่ะ” เจนรับคำ ปิดไฟให้นายสาวตามคำสั่ง ก่อนจะไปพักผ่อนบ้าง
“โอ๊ย!...ออกไปซิไอ้บ้า...ไอ้โรคจิต” นาเนียบ่นอย่างรู้สึกรำคาญที่ไม่สามารถลบภาพใบหน้าของผู้ชายคนนั้นออกไปได้สักที
ร่างบางนอนกระสับกระส่ายไปมาเป็นเวลานาน กว่าจะข่มตาหลับไปได้เมื่อเวลาล่วงเข้าไปวันใหม่ อย่างทรมานสุดๆ ที่อยากจะหลับแทบตายแต่ดันหลับไม่ลง เพราะมีภาพคนโรคจิตเข้ามาวนเวียนในสมอง
ช่วยเป็นกำลังใจให้โนอา กะนาเนียด้วยนะค้า
ความคิดเห็น