คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : chapter1
|
สำหรับผมแล้ว ผมเกลียดคำว่า พี่สาวมากที่สุด มันน่ารำคาญชะมัดเวลาต้องเรียกเธอยังงั้น แต่ช่างเถอะ หวังว่าสักวัน คงมีสักครั้งที่ผมไม่ต้องเรียกเธอว่า “ พี่สาว ” ......
------------------------ 4ปีที่แล้ว------------------------ “แกจะรีบไปไหนว่ะ เพิ่งเลิกเรียนก็จะกลับบ้านแล้วหรอ เห้ย จะรีบไปไหนเนี่ย”
“ไอ้อิมเปียวมันจะรีบไปไหนว่ะ”
“เห็นมันบอกว่ามีธุระ ต้องไปไหนกับน้ามันเนี่ยแหละ”
ตายแน่ ฉันตายแน่ ไม่เหลือแน่ ทำไมอาจารย์ต้องปล่อยเหลดด้วยน่ะ ยังงี้น้ายัมจุนก็ฆ่าฉันตายสิ ว่าแต่ คนที่น้าบอกว่าจะพาไปรู้จัก มันใครกันว่ะ โว๊ย! ช่างเหอะ วิ่งให้ถึงบ้านใน 3 นาทีนี้ก่อน เรื่องอื่นค่อยว่ากัน
แหกๆ แหกๆ แหกๆ
“คิมอิมเปียว กว่าจะมาถึง ไปเหลวไหลที่ไหนมาหล่ะ รีบขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเดี๋ยวนี้ เลยน่ะ ”
ฉันวิ่งจู๊ดขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า รูปแม่ที่อยู่บนโต๊ะฝุ่นเริ่มเกาะแล้วสิ ฉันไม่ได้ไปเยี่ยมหลุมศพแม่นานแค่ไหนแล้วน่ะ เหยยยย ก็น้ายัมจุนไม่ยอมพาไปนี้หว่า วุ้ยๆๆ รีบไปเปลี่ยนเสื้อดีก่า เดี๋ยวโดนด่า...
ฉันลงมาข้างล่างโดยสวมชุดแซ่กสีขาวที่ดูไม่ค่อยขาวเท่าไหร่ ผมหน้าม้าปล่อยตกลงมาพอดีคิ้ว ที่ขาดผมสีขาวขาดอยู่กลางศีรษะ ผมปล่อยยาวปะบ่า
“ใส่ชุดนี้อีกแล้วหรอ ชุดน่ารักๆที่น้าซื้อให้ทำไมไม่เคยใส่เลยหล่ะ ใส่แต่ชุดเก่าๆที่แม่เค้าให้ ไม่เบื่อบ้างหรือไง เหยย เอาเถอะ ยังไงมันก็ยังดูดีหล่ะน่ะ”
น้ายัมจุนเรียกแท็กซี่ เราสองคนไปนั่งในนั้นด้วยกัน ไม่เข้าใจเลยทำไมใจฉันถึงเต้นตุบตับ เหมือนกับว่ามันรอคอยอะไรบางอย่าง
“น้าค่ะ เรากำลังไปเจอใครหรอค่ะ ”
“เดี๋ยวเธอก็รู้เองหล่ะ”
“ช่วงนี้เราไม่ค่อยได้ไปเยี่ยมแม่เค้าเลย กลับจากครั้งนี้ น้าพาไปได้ป่ะค่ะ”
“กลับจากงานนี้ น้าคงไม่ค่อยว่างแล้วหล่ะ จะขึ้นม.2แล้ว ทำไมไม่ไปเองหล่ะ โตแล้วน่ะ”
“อ่อ..ค่ะ ”
“อิมเปียว สัญญากับน้าก่อน ว่าเธอจะทำตัวดี เป็นเด็กดี” น้าพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง อย่างที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน”สัญญากับน้าสิ”
“ค่ะ หนูสัญญา แต่น้าค่ะหนูไม่เข้าใจที่น้าพูด น้าพูดเรื่องอะไรอยู่” น้ายัมจุนนิ่งเงียบ เวลาผ่านไปสักพักรถก็จอดหน้าโรงแรมแห่งนึงที่ดูไม่ใหญ่โต
“ลงจากรถได้แล้ว” น้าไม่สนใจกับคำถามของฉันเลย น้าทำเหมือนไม่ได้ยินสิ่งที่ถาม
น้าจุงมือฉันมาที่ล๊อบบี้ของโรงแรม ที่นี้แถบไม่มีส่งมีชีวิตอยู่เลย คนในล๊อบบี้ล้อยหลอ เห็นเพียงไม่กี่คนที่นั่งอยู่
น้าเดินเข้ามาใกล้ผู้หญิงแก่ที่ใส่เสื้อคลุม และพูดอย่างสุภาพว่า
“มาถึงแล้วค่ะ คุณย่า”
หญิงแก่หันหน้ามาอย่างช้า บนตักของเธอมีเด็กชายหน้าตาน่ารักอยู่ แต่ดูท่าทางหงอยๆไงไม่รู้
“สวัสดีจ๊ะ บันวอน ทักน้องหน่อยสิ อิมเปียว”
“หวัดดี” ฉันพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แต่บันวอนไม่มีที่ท่าว่าจะแหงนหน้าพูดกับฉันเลย
“บันวอน หวัดดีจ้า” ฉันแหงนหน้าเข้าไปมองบันวอน และยิ้มกว้างให้เค้า บันวอนมีสีหน้าตกใจเล็กน้อย แต่เค้าก็ตอบกลับมาว่า
“หวัดดีครับ” เสียงของบันวอนดูเท่มากซึ่งต่างกับบุคลิกของเค้าจริงๆ ท่าทางเค้าจะเป็นคนเงียบๆ แสดงว่าต้องเป็นเด็กหงิ่มๆแน่เลย
“ไปเล่นกันมั้ยจ้ะ บันวอน” บันวอนยังคงเงียบและก้มหน้าเหมือนเดิม ฉันจับมือบันวอนเบาๆ น้องเค้าสะดุงเล็กน้อย แต่ก็ลุกไปจากตักคุณย่า
“เราจะเล่นอะไรกันดีหล่ะ บันวอน”
“อะไรก็ได้ครับ”
“เธออยู่ป.ไรแล้วหรอ”
“อยู่ป.6ครับ จะขึ้นม.1แล้ว”
“เธอเด็กกว่าพี่ปีเดียวเองหนิ เราเป็นพี่น้องกันน่ะ ไม่ต้องกลัวพี่หรอก คุยได้เล่นๆได้ ตกลงมั้ย”
“ครับ ตอนแรกผมคิดว่าพี่จะใจร้ายซะอีก ตอนนี้ผมสบายใจขึ้นมากเลย”
“พี่อ่ะ ไม่ดุหรอกน่ะ ออกจะบ้าๆด้วยซ้ำ ฮาๆๆๆ”
ฉันกับบันวอนเล่นกันอย่างสนุกสนาน บันวอนยิ้มออกแล้ว เขาเป็นเด็กที่หน้าตาน่ารักทีเดียว บันวอนมีคาบน้ำตาด้วยเวลามองใกล้หน้าของเค้า รู้สึกเหมือนเค้าเพิ่งผ่านเรื่องแย่ๆมาเลย |
ความคิดเห็น