เทพบุตรแวมไพร์ VS เจ้าชายอสูร

ลำดับตอนที่ #5 : PART--> 4 (100%)

                                                         ตอนที่ 4

                                      

                                                 "เฮ้ยไนนท์แกมองอะไรอยู่ว่ะ"

มิวส์นิค ถามออกมาด้วยความสงสัยเมื่อเห็นว่าเพื่อนสนิทของเขากำลังมองตรงไปยังผู้หญิงสองคนที่อยู่โต๊ะตรงข้ามโดยไม่ละสายตา

  "ตามทฤษฎีฉันนะ เด็กผู้หญิงที่ใส่แว่นหน้าใสๆนั่นชื่อ เซียมซีเรียนอยู่เกรดสิบสองห้องบีเป็นญาติสนิทของมาคัส ส่วนเด็กผู้หญิงที่ใส่ชุดวอร์มกับรองเท้าแตะนั่นชื่อ ต้นหอมเป็นเด็กที่พึ่งย้ายเข้ามาใหม่และยังเป็นคนเดียวกันกับยัยเอ๋อที่วิ่งหนีหมาบ้ามาล้มลงต่อหน้าไอ้ไนนท์และมาร์คัสเมื่อเช้า"

เอลฟ์พูดขึ้นด้วยท่าทางนิ่งๆขณะที่กำลังใช้มือคลายเน็คไทค์ให้หลวมกว่าเดิม ก่อนจะกลับไปสนใจกับหนังสือตรงหน้าโดยไม่สนใจหันไปมองว่าเพื่อนสนิทจะทำหน้าตาท่าทางยังไง

   "เจ๋งไปเลยว่ะเอลฟ์แกเนี่ยสุดยอดจริงๆเลยสมแล้วที่เป็นเพื่อนฉัน"

   "หุบปากแล้วอยู่เงียบๆได้ไหมว่ะไอ้มิวส์นิคคนกำลังใช้ความคิดอยุ่ อุตสาห์นึกแผนดีๆได้แล้วเชียวแกมาขัดจังหวะหมดเลย"

   "ตามทฤษฎีแล้วฉันว่า ไอ้แผนดีๆที่ว่าของแกนะมันเกี่ยวกับผู้หญิงสองคนนั่นใช่ไหม"

   "แกก็หุบปากเรื่องทฤษฎีบ้าๆของแกไปอีกคนเลยไอ้เอลฟ์แล้วก็ไม่ต้องทำมาเป็นรู้มากเรื่องความคิดของฉันเลยฉันรำคาญเว้ย"

  ไนนท์หันหน้ามาตะหวาดเพื่อนสนิททั้งสองของเขาอย่างหัวเสียก่อนจะหันกลับไปมองที่ผู้หญิงสองคนตรงโต๊ะตรงข้ามอย่างกำลังใช้ความคิดต่อ

   "ฉันว่าไอ้ไนนท์มันกำลังคิดแผนชั่วๆอยู่ตามทฤษฎีของแกจิงๆว่ะเอลฟ์"

มิวส์นิคพูดกับเอลฟ์อย่างสนับสนุนความคิดของเพื่อนขณะมองไปยังไนนท์ที่กำลังยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาที่มุมปาก  ไอ้ปีศาจยิ้มออกมาแบบนี้แสดงว่าทฤษฎีของไอ้เอลฟ์ถูกต้องไอ้หมอนี่มันกำลังมีแผนชั่วๆอยู่จริงๆฟันธง!!!!!!!!!!!!!

 "นี่ต้นหมอเราไปกินไอศกรีมกันเหอะนะ"
 "เอ๋"
 "ไม่ต้องเอ๋ละไปกันได้แล้ว"

หลังกินข้าวเสร็จจู่ๆเซียมซีก็ลุกขึ้นยืนพร้อมกับตบโต๊ะเสียงดังพร้อมกับชวนฉันไปกินไอกรีมเป็นของหวาน และโดยธรรมชาติเธอรอที่จะรับฟังความเห็นหรือคำตอบของฉันแม้แต่น้อยตรงกันข้ามเธอกลับตรงเข้ามาเดินลากแขนฉันให้ไปกินไอศกรีมกับเธอทันทีที่เราสองคนทานข้าวกลางวันเสร็จ  ฉันไม่รู้สึกแปลกใจเลยซักนิดว่าทำไมเซียมซีกับมาร์คัสถึงเป็นญาติกัน  ทำไมนะหรอก็เพราะยัยนี่ชอบใช้กำลังพร้อมๆกับไม่ยอมรับฟังความเห็นคนอื่นเหมือนหมอนั่นเลยนะซิ!!!!!!!!!!
 "เฮ้แกนะมานี่หน่อยซิ"
 ไนนท์ที่มองทั้งเซียมซีและต้นหอมอยู่นานหันไปตะโกนเรียกผู้ชายท่าทางทื่อๆคนหนึ่งที่นั่งถัดจากโต๊ะของเขาไปอีกสองโต๊ะทันทีที่เห็นว่าตอนนี้เหยื่อของเขาลุกออกจาที่นั่งไปแล้ว

    "ระระเรียกฉันหรอ"
    "เออฉันเรียกแกนั่นแหละหูแตกไม่ได้ยินที่ฉันสั่งรึไง มานี่เร็วๆ"
  ผู้ชายคนนั้นทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ออกมาทันทีที่ได้ยินเสียงตะโกนด่าของไนนท์พร้อมกับค่อยๆเดินเข้ามาหาด้วยท่าทางกลัวๆ   ก่อนจะโดนไนนท์กระซิบกระซาบอะไรบางอย่างที่ข้างหู
  "อะอะเอาจริงหรอตะตะแต่ว่ายัยนั่นเป็นเหยื่อของมาร์คัสนะ"
  "แกกลัวจะโดนมาคัสฆ่าหรือว่าอยากโดนฉันฆ่าซะตอนนี้เลยห๊ะ"
    "ขะขะเข้าใจแล้วคร้าบบบบบ"
ผู้ชายโชคร้ายแหกปากร้องตะโกนขึ้นด้วยความกลัวก่อนจะวิ่งไปหลังโรงอาหารเพื่อทำอะไรบางอย่าง
   "เฮ้ยไอ้ไนนท์แกจะทำอะไรว่ะ"
   "เดี๋ยวแกก็รู้เองแหหละเงียบๆแล้วคอยดูเหอะน่า"
ไนนท์หันไปบอกให้มิวส์นิคเงียบก่อนจะค่อยคลี่ยิ้มออกมาที่มุมปากอย่างเจ้าเล่ห์เพื่อรอดูเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้น  



    "ไงอร่อยไหม"
    "อื้มอร่อยมากเลย"
 ฉันหันไปยิ้มพร้อมๆกับตอบคำถามของเซียมซีทันทีที่ได้ยินคำถามจากเธอที่ถามฉันถึงรสชาติของไอศกรีมโคนที่อยู่ในมือ ก่อนที่เราสองคนจะค่อยๆเดินออกจากร้านไอศกรีมกลับมานั่งยังโต๊ะกินข้าวเหมือนเดิม ว่าแต่ไอศกรีมนี่อร่อยใช้ได้เลยนะแถมราคาก็ไม่แพงด้วย ฉันนึกว่าของทุกอย่างในคลาสเอจะราคาแพงไปหมดซะทุกอย่างซะอีก ดูแต่อาหารกลางวันเถอะราคาแต่ละอย่างทำเอาฉันปาดเหงื่อเลยทีเดียว แต่ก็อย่างว่าแหละคลาสนี้เป็นคลาสสำหรับคนมีเงินนี่นาอาหารละวัตถุดิบต่างๆก็ต้องเป็นของชั้นดีราคาก็ต้องแพงเป็นธรรมดานี่ถ้าพี่คะน้ามาเห็นราคาของพวกนี้เข้านะ พี่จะต้องบ่นจนหูฉันชาแน่ๆเลยเชื่อซิ

    "กึก"
   "พรืดด"
   "กรี๊ด"
“โครม”
   "O[]O!!"

ขณะที่ฉันกำลังเดินกินไอศกรีมมาอยู่ดีๆนั้น ความซวยเจ้ากรรมก็ดันโผล่มาเยี่ยมแบบไม่ทันตั้งตัว เมื่อจู่ๆฉันดันเผลอเดินไปเหยีบเปลือกกล้วยที่หล่นอยู่ตรงพื้นจนล้มค่ำหัวขมำ  ทำเอาคนทั้งโรงอาหารรวมทั้งเซียมซีต่างหันมามองที่ฉันเป็นตาเดียว ไอ้บ้าที่ไหนกินกล้วยแล้วมาทิ้งเปลือกไว้ตรงนี้เนี่ยไม่รู้รึไงว่ามันอันตรายทำเอาฉันเจ็บแถมอายเป็นบ้าเลยรู้ไหม ทำไมไม่รู้จักรักษาความสะอาดกันบ้าง

   "ต้นหอมเป็นอะไรมากหรือเปล่า"
เซียมซีที่เห็นฉันล้มหน้าคว่ำอยู่ตรงหน้ารีบเดินเข้ามาพยุงให้ฉันลุกขึ้นด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นว่าฉันยังคงนั่งนิ่งอยู่กับพื้นไม่ไปไหน
   "เซียมซีระระรองเท้าแตะฉันมันหายไปข้างหนึ่ง แล้วก็ไอศกรีมฉันด้วยมันหายไปแล้วทะทำไงดี T^T"

   "หาO_o"

   "ฮ่าๆๆแกเห็นท่ายัยนั่นล้มไหมว่ะมิวส์นิคเอลฟ์ดูซิว่ะตลกเป็นบ้าเลยฮ่าๆ"
  ไนนท์ถึงกับระเบิดหัวเราะออกมาเสียงดังลั่น ขณะที่กำลังมองไปยังเหยื่อผู้เคราะห์ร้ายของเขาอย่างสะใจที่เห็นว่าผู้หญิงคนนั้นหกล้มไม่เป็นท่าแต่ทว่าจู่ๆเสียงหัวเราะที่เคยดังลั่นของเขาก็ต้องหยุดเงียบไปทันทีเมื่อจู่ๆก็มีวัตถุสองชนิดลอยมากระทบหน้าเขาอย่างแรงเล่นเอาคนทั้งโรงอาหารไม่เว้นแม้แต่มิวส์นิคและเอลฟ์ถึงกับต้องอ้าปากค้างพูดอะไรไม่ออกทันที
   "หวืด"
   "แหมะ"
   "ตุ๊บ"
    "O_o"-->>มิวส์นิค+เอลฟ์

    "O[]O"--->>คนทั้งโรงอาหาร

    "O{}O!!"--->>ต้นหอม + เซียมซี

“เฮ้ยไอ้ไนนท์”

มิวส์นิคตะโกนออกมาเสียงดังก่อนจะรีบหันไปดูหน้าไนนท์ที่ตอนนี้เลอะไปด้วยไอศกรีมและรอยรองเท้าแตะ ส่วนคนที่ถูกเรียกนั้นถึงกับยืนกัดฟันแน่น ก่อนจะเอื้อมมือมาปาดไปศรีมออกจากหน้า
   "ใครมันเป็นเจ้าของรองเท้าแตะกับไอศครีมนี่กันว่ะ"

ไนนท์ตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงดังลั่นอย่างโมโหสุดขีดขณะที่กำลังลุกขึ้นมองหาเจ้าของรองเท้าแตะและไอศรีมที่ลอยมาใส่หน้าเขาก่อนจะใช้สายตากวาดมองไปรอบๆเพื่อหาต้นเหตุ

    "ต้นหอมดเธอคิดอย่างที่ฉันคิดใช่ไหม"

    "(- -) (_ _) (- -) (_ _) (- -) "

  ฉันได้แต่พยักหน้าให้กับเซียมซีแทนคำตอบเมื่อได้ยินคำถามของเซียมซีหลังจากที่เราสองคนได้ยินเสียงตะโกนของไนนท์ที่ตะโกนออกมาเสียงดัลั่นไปทั่วทั้งโรงอาหาร

    "งั้นก็ใส่เกียร์หมาเลยนะ"

    "อื้ม"

    "Go!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

สิ้นเสียงตะโกนของเซียมซีฉันกับเธอก็รีบวิ่งออกไปจากโรงอาหารด้วยความเร็วร้อยยี่สิบกิโลเมตรต่อชั่วโมงเพราะความกลัว อะไรมันจะซวยซ้ำซวยซ้อนแบบนี้เนี่ยหนีจากนายแวมไพร์มาได้ไม่ทันไรก็ดันมาเจอนายปีศาจหน้าหล่อนี่เข้าให้แล้วทีนี้ฉันจะทำยังไงต่อละไม่เข้าใจเลยชีวิต



   "ตามทฤษฎีฉันนะไนนท์ฉันว่ายัยผู้หญิงคนนั้นคือเจ้าของรองแท้าแตะกับไอกครีมนี่วะ"

เอลฟ์พูดเปรยๆด้วยท่าทางนิ่งๆก่อนจะลุกขึ้นยืนชี้ให้ไนนท์ดูผู้หญิงสองคนที่กำลังวิ่งออกไปจากโรงอาหารด้วยความเร็วเพราะความกลัว ซึ่งนั่นทำเอาคนถูกบอกถึงกับเลือดขึ้นหน้า เพราะคู่กรณีที่กำลังหนีไปที่ว่า ก็คือผู้หญิงที่เขาเพิ่งแกล้งไปเมื่อครู่นี้
   "หุบปากเรื่องทฤษฎีของแกแล้วไปช่วยฉันลากคอยัยสองคนนั่นซะซิ"
ไนนท์หันไปตะโกนใส่เพื่อนสนิทด้วยน้ำเสียงไม่พอใจก่อนจะรีบออกวิ่งตามคนทั้งสองด้วยความเร็วเพราะโมโห

   "อย่าให้ฉันจับเธอได้นะยัยรองเท้าแตะฉันเล่นงานเธอตายแน่"

    "ต้นหอมเราแยกกันตรงนี้นะปลอดภัยเมื่อไหร่แล้วค่อยมาเจอกัน"
    "โอเคเซียมซี"

ทันทีที่วิ่งออกมาจากโรงอาหารได้ ฉันกับเซียมซีก็ตัดสินใจวิ่งแยกทางกันเพื่อความปลอดภัยของเราทั้งคู่และเพื่อให้คนที่กำลังตามมาเกิดการสับสนที่จะเลือกตามเราทั้งคู่และยังเป็นการถ่วงเวลาอีกด้วยแต่ก็ไม่รู้ว่าผลที่ได้มันจะดีหรือแย่ไปกว่าเดิมกันแน่ หวังว่าทางที่พวกเราเลือกมันจะได้ผลนะ ไม่งั้นละก็มีหวัง ฉันได้เป็นศพก่อนเรียนจบไฮสคูลแน่ๆ