คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : PART--> 5 (100%)
"โอ๊ยทำไมชีวิตฉันถึงได้ซวยซ้ำซวยซ้อนแบบนี้นะ นี่ฉันตัดสินใจถูกหรือคิดกันแน่ที่ยอมย้ายโรงเรียนมาที่นี่ อะไรๆมันถึงได้เลวร้ายแบบนี้"
“กึก”
"O_o!!!"
"พรืด"
"กรี๊ด"
ฉันร้องกรี๊ดออกมาด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆเท้าคู่บุญก็ดันวิ่งไปเหยียบกองขี้หมาที่อยู่ตรงพื้นจนล้มกลิ้งไม่เป็นท่า ถ้าชีวิตฉันมันจะซวยขนาดนี้ทำไม๊ทำไมไม่ให้ฉันตายให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลยละเนี่ย นี่ฉันเป็นนางเอกนะ แต่ทำไมชีวิตถึงได้บัดซบซวยซ้ำซวยซ้อนแถมโชคร้ายไม่บันยะบันยังแบบนี้กันละ ใครก็ได้บอกฉันทีว่าทำไม
"พั่บ พั่บ พั่บ"
"กา กา กา กา กา กา กา"
"O_O!!!"
อีกา เสียงอีกางั้นเหรอ ว่าทำไมมีอีกาอยู่ในโรงเรียนได้ละ เสียงอีกาที่จู่ๆก็ได้ยินขึ้นมา ทำเอาฉันที่กำลังวิ่งหนีตายถึงกับสับสนเลยทีเดียว ก็โรงเรียนนี้มันโรงเรียนเอกชนระดับห้าดาวสุดหรูเลยนี่นา ทำไมถึงได้มีอีกามาบินอยู่ในนี้ได้ละ แต่เอะเดี๋ยวก่อนนะ อีกางั้นเหรอ นี่ฉันบ้าจนลืมอะไรไปแล้วรึไง ก็ถ้าในโรงเรียนนี้มีอีกาที่ไหนนั่นมันก็หมายความว่า ที่นั่นจะต้องมีเขาอยู่ด้วย เขาคนนั้น คนที่ฉันไม่อยากเจอมากที่สุดตอนนี้ผู้ชายอันตรายคนนั้น
"มะมาร์คัส"
ฉันถึงกับอุทานเสียงหลงออกมา เมื่อเห็นว่าใคร คือคนที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าฉันตรงนี้ และนั่นมันก็ทำเอาฉันถึงกับก้าวขาที่กำลังจะวิ่งไม่ออก คนที่ฉันไม่อยากจะเจอที่สุดกลับมายืนหน้านิ่งอยู่ตรงหน้าฉันตอนนี้ "นี่เธออีกแล้วหรอ"
"หยุดเดี๋ยวนี้นะยัยรองเท้าแตะ"
น้ำเสียงของไนนท์ที่ตะโกนไล่หลังฉันมาทำเอาฉันกับมาร์คัสที่กำลังมองหน้ากันอยู่ถึงกับสะดุ้ง ก่อนเราสองคนจะรีบหันกลับไปมองเจ้าของเสียงนั่นพร้อมๆกัน ภาพของไนนท์กำลังที่วิ่งเข้ามาถึงทำให้สายตาของมาคัสที่กำลังมองฉันเปลี่ยนเป็นอีกแบบทันที ไนนท์เองที่กำลังวิ่งเข้ามาก็มีท่าทีไม่ต่างจากมาร์คัสเลยในตอนนี้ สายตาของทั้งคู่ดูแข็งกร้าวและเย็นชาจนฉันกลัว
"มาร์คัส"
"ไอ้ไนนท์"
"ส่งยัยนั่นมาให้ฉันเดียวนี้ฉันมีเรื่องต้องสะสางกับยัยนี่"
ไนนท์ตะวาดใส่มาร์คัสเสียงดังลั่นเพื่อสั่งให้มาร์คัสส่งตัวฉันไปให้กับเขาเมื่อเห็นว่าตอนนี้ฉันกำลังยืนอยู่ระหว่างทั้งสองคนเหตุการณ์แบบนี้ สถานการณ์แบบนี้ทำไมมันดูคุ้นๆนะ เหมือนกับว่าฉันเคยเจอที่ไหน ใช่แล้วเหตุการณ์แบบนี้มัน มัน มันเหมือนกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อเช้านี่ยังไงละ และตอนนี้ฉันก็มายืนอยู่ตรงนี้อีกในสภาพแบบนี้อีกแล้ว ยืนอยู่ตรงกลางระหว่างพวกเขาสองคนที่กำลังคลั่งเพราะความโมโห จะผิดกันแค่ตอนนี้ฉันมีส่วนร่วมเป็นตัวต้นเหตุของเรื่องนี้เท่านั้น
ฉันได้แต่มองหน้ามาร์คัสสลับกับมองหน้าไนนท์ไปมาอยู่อย่างนั้นโดยที่ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงก่อนจะหันไปจ้องหน้ามาร์คัสด้วยสายตาอ้อนวอน เอาไงดีละทีนี้ต้นหอม ซ้ายก็ตาย ขวาก็ตายมองไปทางไหนก็เจอแต่กับคำว่าตาย
"ยัยนี่เป็นคนของฉันเรื่องอะไรที่ฉันจะต้องส่งผู้หญิงของตัวเองไปให้กับแกด้วย"
พูดจบมาร์คัสก็เอื้อมมือมาคว้าแขนฉันไว้ ก่อนจะดึงฉันให้ไปหลบอยู่ด้านหลังของเขา คำตอบพร้อมกับท่าทีของมาร์คัสที่แสดงออกมาทำเอาฉันกับไนนท์ต่างอึ้งไปพร้อมๆกัน ก่อนฉันจะหันไปมองแผ่นหลังเขาเขาที่ตอนนี้ยืนนิ่งด้วยความรู้สึกสับสนและแปลกใจไม่ต่างกับไนนท์ เพราะไม่คิดว่าคนอย่างเขาจะพูดแบบนี้ นี่เขาช่วยฉันเหรอ แต่เฮ้ เมื่อกี้เขาพูดว่าฉันเป็นผู้หญิงของเขางั้นเหรอ ว่าแต่ฉันไปเป็นผู้หญิงของเขาตอนไหนกันฉันไปเป็นผู้หญิงของนายตอนไหน ไอ้บ้า แล้วทำไมทำไมเธอถึงใจเต้นแปลกๆกับคำพูดของเขาด้วยละยัยต้นหอม
"แกจะส่งตัวยัยนั่นมาดีๆหรือว่าจะให้ฉันลงมือกับแกก่อนแกถึงจะยอมไอ้แวมไพร์"
"ถ้าแกคิดว่าแกมีปัญญาจะลากไปแกก็เข้ามาเลยนไอ้ไนนท์"
คำตอบพร้อมกับท่าทางนิ่งๆอย่างไม่สนใจของมาร์คัสทำเอาผู้ชายขี้หงุดหงิดอย่างไนนท์ยิ่งหงุดหงิดมากขึ้นเป็นเท่าตัว
"แกตายไอ้มาร์คัส!!!"
พูดจบได้เท่านี้ไนนท์ก็รีบถลาเข้าต่อยมาร์คัสแบบไม่ยั้งมือ มาร์คัสเองก็มีทีท่าไม่ต่างกันเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกระโดดเข้าหาเขาก็รีบกระโดดเข้าใส่อีกฝ่ายเช่นกัน เอาแล้วเอาแล้วไงไอ้ปีศาจสองตัวนี่อาละวาดกันอีกแล้ว แล้วทำไมทำไมฉันต้องเข้ามาเจอกับเหตุการณ์แบบนี้ทุกทีด้วยละเนี่ย
ฉันได้แต่ร้องตะโกนด่าทั้งมาร์คัสและไนนท์อยู่ในใจ(ก็ใครจะไปกล้าด่าเขาต่อหน้าละเล่นโหดซะขนาดนี้)ก่อนจะค่อยๆคลานหนีออกห่างแล้วไปหลบอยู่ตรงข้างถังขยะใบหนึ่งเพื่อที่จะหลบทั้งคู่
"พั่บๆๆๆๆๆๆๆๆ"
"กา กา กา กา กา กา"
"พลั่ก"
"ตุ๊บ"
"ผั๊วะ"
"ไอ้แววไพร์วันนี้ฉันไม่ปล่อยแกรอดไปแน่"
"ผั๊วะ"
"แกคิดว่าฉันจะปล่อยแกไปงั้นหรอเหอะอย่าหวังเลย ฉันเองก็ไม่มีวันปล่อยแกไปหรอก"
"ตุ๊บ"
"ผั๊วะ"
มาร์คัสและไนนท์ต่างพลัดกันแลกหมัดใส่กันอย่างไม่ยั้งมือจนสะภาพใบหน้าที่เคยหล่อใสของทั้งคู่ตอนนี้นั้นต่างอาบไปด้วยเลือดสีแดงสด ใครก็ได้บอกฉันทีซิว่าภาพที่ฉันเห็นนะมันไม่จริงไอ้ที่อยู่ตรงหน้าฉันตอนนี้นะมันไม่ใช่เลือดสดๆใช่ไหมนั่นนะ
"ฝีมือแกแค่นี้หรอว่ะไอ้ไนนท์"
มาคัสพูดเยาะเย้ยไนนท์ด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน ขณะที่กำลังพยุงร่างของตัวเองให้ลุกขึ้นยืนทั้งๆที่ตัวเขาเองแทบจะลุกยืนไม่ไหวแล้ว
"ไอ้แววมไพร์อย่าอยู่เลย"
ไนนท์คำรามใส่มาคัสอย่างเดือดดาลขณะที่กำลังเช็ดเลือดที่มุมปาก ก่อนจะพยายามใช้แรงทั้งหมดที่เหลือพยุงตัวเองเข้ากระโดดเข้าหามาคัสอีกครั้ง
"ไอ้ไนนท์หยุดก่อนเว้ย"
มิวส์นิคและเอลฟ์ที่วิ่งตามไนนท์มารีบเข้าไปกระชากแขนและพยุงร่างไนนท์ที่ทำท่าเหมือนจะล้มไว้ซะก่อนที่เพื่อนของพวกเขาจะแบบกสังขารตัวเองเข้าไปให้มาคัสจัดการเอาง่ายๆ
"ไอ้มิวส์นิคไอ้เอลฟ์ปล่อยฉันเว้ยฉันจะฆ่ามัน"
"ไอ้ปัญญาอ่อนแกหัดดูสภาพของตัวเองก่อนที่จะเข้าไปลุยกับมันหน่อยซิเว้ยสภาพแกตอนนนี้นะแทบจะยืนไม่ไหวอยู่แล้วนะ"
"ฉันไม่สนฉันจะฆ่ามัน"
"ตามทฤษฎีฉันแล้วฉันว่าเรารีบลากไอ้ไนนท์ออกไปจากที่นี่ก่อนดีกว่าว่ะ"
"โอ๊ยไอ้บ้านี่แกจะหุบปากเรื่องทฤษฎีของแกได้ไหมว่ะเวลาอย่างนี้ยังมีหน้ามาอ้างทฤษฎีอยู่อีกไอ้เพื่อนบ้า"
มิวส์นิคหันไปตะวาดด่าเอลฟ์อย่างหัวเสียเมื่อเห็นว่าเพื่อนสนิทของเขายังคงอ้างเรื่องทฤษฎีบ้าๆบออยู่ได้ทั้งๆที่เป็นเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้ก่อนจะรีบใช้แรงทั้งหมดกระชากร่างของไนนท์ให้หนีออกห่างจากมาร์คัส
"ไอ้สารเลวมาร์คัสฉันไม่เอาแกไว้แน่ไม่มีวัน"
ไนนท์คำนรามออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือกขณะที่กำลังถูกมิวส์นิคและเอลฟ์ลากตัวออกไปอย่างเร่งรีบ
"หึแล้วคิดว่าฉันจะปล่อยแกไปหรอไอ้ไนนท์..........."
มาคัสตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนแรงก่อนจะค่อยทรุดร่างลงนอนกับพื้นไปในที่สุด
"ไม่อยู่แล้วโว้ย"
ฉันตะโกนออกมาเสียงดังเมื่อเห็นว่ามาร์คัสฟุบลงไปกับพื้นแล้ว ก่อนจะออกวิ่งไปด้วยความเร็วเพื่อหนีให้พ้นเงื้อมมือมาร์คัสแต่ขณะที่ฉันกำลังวิ่งไปอยู่นั้นภาพของมาร์คัสเมื่อครู่ก็ค่อยๆปรากฎขึ้นมาในสมองของฉันและทำให้ความคิดของฉันเริ่มสับสนทันที
"แต่ว่าเขาจะเป็นอะไรรึเปล่าเนี่ย"
"โอ๊ยยยยยยยยยแล้วนี่ฉันจะห่วงอีตาแวมไพร์นั่นทำไมละเนี่ยยัยบ้า"
ฉันก่นด่าตัวเองออกมาขณะที่กำลังเกิดความสับสนเมื่อสมองนึกไปเห็นสภาพของมาร์คัสที่นอนสลบอยู่ ใจหนึ่งก็นึกห่วงเขา อีกใจหนึ่งก็รู้สึกกลัวว่าเขาจะฆ่า
"แต่ว่าเขาเคยช่วยแกไว้นะต้นหอม"
"ถึงจะเคยช่วยไว้แต่หมอนั่นก็คิดจะเก็บเธอไว้จัดการเองนะยัยต้นหอม"
"แต่ยังไงเขาก็ช่วยเธอไว้เธอก็ควรจะตอบแทนเขาบ้างนะ"
"โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยไม่ไหวแล้วเป็นไงเป็นกันละทีนี้"
ฉันสบถออกมาอย่างหัวเสียเมื่อเห็นว่าสมองของฉันได้ตัดสินใจเลือกทางที่คิดว่าดีที่สุดได้แล้ว ท่ามกลางความคิดฝ่ายดีและฝ่ายเลวที่กำลังถกเถียงกันอยู่ในหัว ก่อนจะหันหลังกลับแล้วออกตัววิ่งกลับไปหาร่างของมาร์คัสที่ฟุบอยู่ทันที
หวังว่าสิ่งที่ฉันทำลงไปมันคงจะเป็นการกระทำที่ถูกนะเนี่ย T^Tเอาละเป็นไงเป็นกันจะถูกหรือจะผิดก็ขอให้ช่วยหมอนั่นไว้ก่อนเป็นดีที่สุดเพราะถึงยังไงเขาก็เคยช่วยฉันไว้นี่นา
"กา กา กา กา กา กา กา"
ทันทีที่วิ่งมาถึงที่มาร์คัสอยุ่ฉันก็พบกับร่างของเขาที่กำลังนอนหมดแรงอยู่ท่ามกลางเหล่าอีกาเป็นฝูงที่กำลังบินว่อนโฉบไปโฉบมาอยู่เหนือร่างเขา ทำไมมันเหมือนกับศพคนตายยังไงยังงั้นเลยรู้สึกสยองจนไม่กล้าเข้าไปใกล้เลยแฮะ
"ชิ่วๆๆออกไปห่างๆร่างเขาเดียวนี้นะอีกาบ้า"
ฉันโกนไล่อีกาเสียงดังลั่นก่อนจะคว้าเอาเศษท่อนไม้ที่หล่นอยู่แถวนั้นปาไล่อีกาที่กำลังบินวนอยู่รอบๆตัวมาร์คัส แต่ทว่าผลของการกระทำที่ตามมานั้นมันทำให้ฉันแทบอยากจะร้องไห้
"หวืดดดดดดดดด"
"ป๊อก"
"O[]O!!!! "
ฉันถึงกับร้องเสียงหลงออกมาด้วยความตกใจเมื่อจู่เศษท่อนไม้ที่ฉันใช้ปาไล่อีกาดันหลุดมือไปหล่นใส่หัวมาร์คัสที่นอนสลบอยู่อะไรมันจะแม่นขนาดนี้นะมือฉัน ต้นหอมนะต้นหอมนี่แกคิดจะช่วยเขาหรือฆ่าเขากันแน่เนี่ยยัยบ้า ขอร้องละอย่าพึ่งตายนะมาร์คัสฉันขอโทษ!!!!!!!!!!!!
ความคิดเห็น