เทพบุตรแวมไพร์ VS เจ้าชายอสูร

ลำดับตอนที่ #2 : PART--> 1 เด็กสาวที่มาพร้อมความโชคร้าย(100%)

                                                  PART  1


                                      เด็กสาวที่มาพร้อมความโชคร้าย



                              


                                            

"กรี๊ดดดดดดด!!!แย่แล้วซวยอีกแล้ว  ให้ตายเถอะทำไมชีวิตฉันมันถึงได้พบกับความโชคร้ายแบบนี้นะเปิดเรียนวันแรกก็ดันมาสายซะได้ แล้วทีนี้จะทำไงดีเนี่ยโดนอาจารย์ทำโทษแหงๆแล้วไอ้หมาบ้านี่แกจะมาวิ่งไล่ฉ้านทำไมฉันแค่เผลอเหยียบหางแกไปนิดเดียวเองสาบานได้นิดเดียวจริงๆแถมยังเบาหวิวด้วยนะฮื่อๆทำไมแกต้องไล่งับฉันด้วยT^T "

    ฉันได้แต่กรีดร้องพร้อมๆกับบ่นร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจสุดๆขณะที่กำลังเร่งฝีเท้าวิ่งไปโรงเรียนพร้อมๆกับหนีน้องหมาที่กำลังไล่งับด้วยความเร็วแทบจะแซงรถสิบล้อด้วยซ้ำ

  ฉันชื่อ ต้นหอม   เป็นเด็กสาวที่ใครๆต่างก็พากันขนานนามเรียกว่า ยัยตัวโชคร้าย ทำไมนะเหรอ ก็เพราะว่าตลอดชีวิตที่ผ่านมาของฉันนั้นไม่เคยได้พบเจอกับคำว่าโชคดีเลยนะซิ นี่ขนาดวันแรกของการย้ายโรงเรียนแท้ๆฉันยังมิวายต้องโชคร้ายตั้งแต่ทำเตารีดไหม้ตกบรรไดตอนวิ่งลงมาจากห้องนอนแถมยังมาโดนไอ้หมาบ้าข้างถังขยะวิ่งไล่อยู่จนถึงตอนนี้ทำไมทำไมพระเจ้าถึงกลั่นแกล้งหนูแบบนี้ด้วยส่งแต่เรื่องร้ายๆมาให้ทำไมไม่เคยส่งเรื่องดีๆมาบ้างค่ะ T^T

    "พรืดดดดดดดด!!! O[]O!!!! "

    "โครมมมมมม!!!!!!!!!!!"

    "กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!"

    ฉันกรี๊ดออกมาด้วยน้ำเสียงดังลั่นทันทีที่กำลังล้มลงพร้อมๆกับกลิ้งคลุกๆไปตามถนนเหมือนกับล้อรถยนต์ เพราเท้าเจ้ากรรมดันเหยียบเปลือกกล้วยที่หล่นอยู่บนพื้นใครกันเนี่ยกินกล้วยแล้วทำไมไม่ทิ้งเปลือกให้มันถูกที่มาทิ้งไว้ตรงพื้นถนนนี่ทำไม เห็นไหมว่ามันทำให้ฉันต้องมาล้มกลิ้งเป็นล้อรถแบบนี้

………………………………………………………………………….

“ฉันเตือนแล้วใช่ไหมว่าอย่ามาล้ำเส้นฉัน แกทำแบบนี้อยากโดนดีรึไงห่ะ”

“แกพูดให้มันดีๆนะเว้ยใคนรกันแน่ที่ล้ำเส้นใครก่อนไม่ใช่แกรึไงที่หักหลังฉันทำเรื่องเลวๆก่อน”

“แกว่าไงนะไอ้ไนนท์”

  เสียงเอะอะที่ดังขึ้นพร้อมๆกับภาพของคนที่กำลังยืนคุยกันอยู่ตรงมุมกำแพง เรียกกำลังใจที่ดูจะห่อเหี่ยวของฉันให้ลุกตื่นขึ้นมาบ้าง เพราะอย่างน้อยพระเจ้าท่านก็ไม่ได้เกลียดฉันขนาดนั้น ท่านยังใจดีส่งคนมาช่วยชีวิตฉันให้รอดพ้นจากเขี้ยวแหลมๆของเจ้าหมาบ้าที่กำลังไล่ตามมาไม่ห่างแบบนี้

   "ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยฉันที "

“โฮ่งๆๆๆ”
     ฉันร้องขอความช่วยเหลือออกมาจนสุดเสียงทันทีที่เห็นว่าตอนนี้มีคนกำลังยืนอยู่ไม่ไกลจากตรงหน้า  ก่อนที่ร่างของฉันจะกลิ้งไถลลงไปนอนกองอยู่ตรงกลางระหว่าง ผู้ชายสองที่กำลังยืนคุยกัน เพื่อหวังให้พวกเขาคนใดคนหนึ่งก็ได้ช่วยฉันให้รอดพ้นจากเจ้าหมาบ้าที่กำลังวิ่งไล่มาติดๆ

“เฮ้ยยัยบ้านี่ใครกันว่ะ”

ผู้ชายหน้าตาหล่อๆตัวสูงผิวขาวผมสีน้ำตาลที่ยืนอยู่ด้านซ้ายของจ้องหน้าฉันด้วยสายตามึนงง ก่อนจะหันไปถามเพื่อนของเขาอีกสองคนที่ยืนถัดออกไป

“ฉันจะไปรู้เหรอว่ะไอ้ไนนท์ เท่าที่รู้คือฉันก็ยืนอยู่กับแกแล้วก็เห็นยัยนี่กลิ้งมาอยู่ตรงนี้พร้อมๆแกเนี่ยแหละ”

คนผมสีน้ำตาลแดงตอบพร้อมกับมองหน้าฉันแล้วส่ายหน้า

“หรือว่ายัยนี่เป็นผู้หญิงของแกงั้นเหรอมาคัส”

ผู้ชายที่ชื่อไนนท์แค่นยิ้มตรงมุมปากพร้อมๆกับมองหน้าฉันสลับกับกับผู้ชายที่ชื่อมาคัส  ฉันได้แต่เหลียวไปมองหน้าคนที่ถูกเรียกว่ามาคัสแบบงงๆ ให้ตายเถอะพวกเขากำลังคุยอะไรกันอยู่ แล้วทำไมถึงได้ลากฉันเข้าไปเกี่ยวด้วยถึงแม้ว่านายมาคงมาคัสอะไรที่ว่านี่จะหล่อจนน่าใจหายขนาดไหนก็เถอะ แล้วทำไม ทำไมพวกเขาถึงไม่มีท่าทีว่าจะช่วยฉันเลยซักคน แค่ซักคนก็ยังดี แล้วไอ้บทสนทนาแบบห้วนๆนี่ทำไมมันดูแปลกๆแบบนี้

“โฮ่งๆๆ ”

“แล้วไอ้หมาบ้าเนี่ยแกจะเห่าอะไรนักหนาว่ะ อยากโดนจับส่งออกนอกประเทศรึไงห่ะ”

เสียงของเจ้าหมาที่ยังเห่าและพยายามจะเข้ามากัดทึ้งชายกรโปรงของฉัน ทำให้ผู้ชายหน้าตาดีมากแต่ขี้หงุดหงิดที่ชื่อไนนท์ทนไม่ไหวถึงกับแหกปากตะโกนไล่พร้อมๆกับจ้องหน้าเจ้าหมาคู่กรณีของฉันตัวนั้นเหมือนกับอยากจะฆ่าทิ้ง ทำเอาจ้าหมาตัวนั้นถึงกับต้องรีบวิ่งหนีแบบไม่คิดชีวิต 

"น่ารำคานว่ะเมื่อไหร่แกจะหุบปากเน่าๆของแกไปว่ะไอ้ไนนท์ หรือว่าจะให้ฉันไปหุบมันให้แกด้วยมือของฉัน"

"คนที่ควรจะหุบปากนะมันคือแกต่างหาก"

  "ฉันว่าเราสองคนเลิกไปสนใจยัยปัญญาอ่อนหน้าจืดนั่นแล้วมาจบปัญหากันให้มันรู้ดำรู้แดงไปเลยดีกว่ามาคัสมันเสียเวลามามากพอแล้ว"
  ไนนท์หันไปพูดกับมาคัสด้วยน้ำเสียงที่ดูจะแข็งกร้าวพร้อมกับจ้องหน้ามาคัสด้วยแววตาเลือดเย็น
  "หุบปากแล้วเข้ามาเลยดีกว่าไอ้ไนนท์"
 มาคัสเองก็ตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงอำมหิตพร้อมๆกับเดินมาดึงฉันลุก ก่อนจะ

  "ตุ๊บ!!"
 "โอ๊ย T^T "

ผลักฉันหนีจนล้มคว่ำเข่าถลอก!!!!

ฉันได้แต่ร้องออกมาด้วยความเจ็บแบบไม่ทันตั้งตัวพร้อมๆกับยกมือขึ้นลูบแผลที่เกิดจากฝีมือนายหน้าหล่อมาคัสนั่นที่โยนฉันออกมา  ฉันว่าแล้วว่าทำไมพวกเขาถึงได้พูดกันเสียงห้วนแบบนั้น แต่ทำไมทำไมฉันถึงได้ซวยซ้ำซวยซ้อนซวยซ่อนเงื่อนขนาดนี้หนีมาบ้ายังไม่ทันรอด ดันมาโผล่มาอยู่ท่ามกลางพวกอัธพาลตีกันอีกฉันอยากจะบ้าตายนี่มันอะไรกันเนี่ยชีวิตฉัน

  "ตุ๊บ"

“ไอ้เพื่อนทรยศเอ้ยอย่าอยู่เลย”
  "ผั๊วะ"

“คนที่ทรยศนะมันแกต่างหาก”
  "พลั่ก"
 
   ฉันถึงกับนั่งอึ้งด้วยความตกใจกับภาพของคนทั้งคู่ที่อยู่ตรงหน้าเวรของกรรมกรรมของเวรแล้วต้นหอม  และโดยที่ไม่ทันได้คิดหน้าคิดหลัง ฉันที่พยายามหาวิธีเอาตัวรอดจากดงอันธพาลตรงหน้าได้แต่กลั้นใจก่อนจะร้องตะโกนออกมาสุดเสียง
  "คุณตำรวจค่ะช่วยด้วยค่ะ ตรงนี้มีคนตีกันค่า  "

  เสียงของฉันที่ตะโกนดังขึ้นพร้อมกับท่าทีโบกมือเรียกตำรวจนั้นให้เข้ามานั้นทำให้ให้มาคัสและไนนท์ที่กำลังคลุกวงในกันอยู่นั้นต้องหยุดชะงักทันที

  "ฝากไว้ก่อนละกันมาคัสคราวหน้าฉันมาเอาคืนแกแน่...ส่วนเธอยัยปัญญาอ่อนถ้าฉันเห็นเธออีกละก็ฉันไม่ปล่อยเธอไว้แน่ฉันจะคอยตามรังควาญเธอไม่ห่างเลยคอยดู"

  ไนนท์ตะโกนใส่มาคัสด้วยน้ำเสียงอาฆาตพร้อมๆกับหันมามองหน้าฉันด้วยแววตาดุดันขณะที่กำลังเช็ดเลือดที่มุมปากก่อนจะลุกขึ้นวิ่งหนีหายเข้าไปในโรงเรียนพร้อมเพื่อนอีกสองคน

  "ฉันจะคืนให้แกทั้งต้นทั้งดอกเหมือนกันไอ้ไนนท์"

  มาคัสตะโกนตอบเสียงดังลั่นก่อนจะลุกขึ้นปัดฝุ่นและโคลนที่เลอะอยู่เต็มเสื้อแล้วเดินหายเข้าไปในโรงเรียนโดยไม่ลืมที่จะหันกลับมามองหน้าฉันด้วยแววตาเย็นชาแบบไร้ความรู้สึก ทิ้งให้ฉันนั่งหน้าซีดเป็นไก่ต้มอยู่ริมฟุตบาทเพียงลำพัง  แล้วหลังจากนี้ชีวิตฉันจะเป็นยังไงละเนี่ย