คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : วาเลนไทน์...อกหักจริงๆแล้วเหรอ...หรือเราสมหวังนะ
7
“นั่น...นั่นใช่รุ่นพี่ทาคุมิของแกรึเปล่าวะ หรือว่าฉันตาฝาด”
“ไหนๆ อ่าว ใช่อ่ะแก ทำไงดีอ่า”
อ๋า รุ่นพี่มา ทำไงดีๆๆๆๆ กำลังสนุกได้ที่มาร้านนี้ทำไม - - เลยต้องหลบๆเดี๋ยวโดนด่าว่าไม่ยอมกลับบ้านชัวร์ๆเลย พวกรุ่นพี่ชอบพูดงี้กะรุ่นน้อง อึ๋ย!!
“ก็ไม่ต้องทำไร แค่เดินเข้าไปแล้วบอกเลิก...แค่นั้นเอง”
หา!!!! ยัยนี่มันบ้ารึไงวะเนี่ย เดินเข้าไปแล้วบอกเลิกนี่นะ บ้าแล้ว - - ต้องบ้าแน่ๆ
“แกจะบ้าเหรอไง เพิ่งคบกันวันนี้เองนะย่ะ”
“ฉันไม่ได้บ้า แกต่างหากที่บ้า ดูรุ่นพี่ของแกซะก่อนว่ามากับใครน่ะ”
“ไหนวะ...เฮ้ย O_O นั่นมันรุ่นพี่โจอี้ดาวโรงเรียนเรานี่หว่า แถม...นะ...นั่น...หอมแก้มเลยเหรอ”
“มิอิ แกนี่ดูคนผิดวะ เข้าไปเคลียร์ป่ะ”
“อือ TOT โอเค เคลียร์ก็เคลียร์”
ฮือๆ ไอ้บ้านั่นมันบังอาจมากเลย บังอาจมานอกใจ หักอกฉัน เรื่องอะไรจะยอม ไม่มีทาง
“รุ่นพี่ค่ะ คนนี้ใครเหรอค่ะ(ชี้ไปทางพี่โจอี้) แล้วคนนี้ใครเหรอค่ะ(ชี้มาทางฉัน)”
ฮือๆ ให้มิอุจัดการดีกว่า ฉันไม่ไหวแล้ว ฉันมันไม่ได้เรื่องเอาซะเลย TOT รุ่นพี่ทำแบบนี้กับฉันได้ยังไงนะ
“อ๋อ คนนี้ก็โจอี้ไง ส่วนคนนี้ก็มิอิไง”
“แล้วพี่โจอี้อยู่ในฐานะอะไรค่ะ ทำไมมากัน 2 ต่อ 2 ค่ะ แล้วมิอิอยู่ในฐานะอะไรทำไมถึงทำแบบนี้ค่ะ”
เยี่ยมไปเลยเพื่อนฉัน TOT ทำได้ดีมากเลย ขอบคุณนะมิอุที่อยู่ข้างๆฉันเสมอไม่ว่าจะในสถานการณ์ไหนขอบคุณนะมิอุ ขอบคุณจริงๆ T^T
“โจอี้ก็แฟนพี่ไงเบอร์ 1 นะ ส่วนมิอิก็แฟนพี่ไงแต่เป็นเบอร์ 4”
“นะ...นี่รุ่นพี่ตอบรับทุกคนที่เข้ามาสารภาพเลยรึไงห๊า!!”
“ก็ใช่น่ะสิ ทำไมละหรือว่าเธอจะเป็นแฟนฉะ...”
เปรี้ยง!!
เปรี้ยงเข้าให้ แสดงว่ายัยมิอุหมดความอดมนแน่นอน หึหึ สมน้ำหน้าไอ้บ้าเอ๊ย ชาตินี้จะหาผู้ชายดีๆสักคนจะมีไหมเนี่ย T^T
“จำไว้นะไอ้บ้า ต่อไปนี้ มิอิไม่ใช่แฟนแกแล้วแกก็ไม่มีทางได้พบกับมิอิอีก ไอ้เฮงซวย”
สุดยอดเลยเพื่อนเลิฟถึงฉันจะรักรุ่นพี่ก็เหอะ แต่ทำแบบนี้ฉันก็ไม่ไหวเหมือนกันนะ ไม่เอาแล้ว จะเชื่อใจใครได้อีกไหมนะเรา Y_Y
“ไปมิอิ กลับกัน”
“อืม...ออกไปรอข้างหน้านะ เดี๋ยวตามไปแปปนึง”
“อย่าช้าละกัน”
“มิอุ! ขอบคุณที่เข้าใจนะ ขอบคุณจริงๆ”
“นิดหน่อยย่ะ” ^^
รอๆ พอมิอุออกจากร้านไป เฮ้อ ขอสักทีเหอะ นั่งมันบนพื้นเนี่ยแหละ ต้องคุยหน่อยแล้ว
“รุ่นพี่...เจ็บมั้ยนั่น”
“เจ็บสิวะ เพื่อนเธอมือหนักชะมัดเลย”
“เหรอค่ะ สมควรแล้วนี่นา อ้อ รุ่นพี่โจอี้ค่ะ ขอคุยส่วนตัวตรงนี้แปปนึงนะค่ะ รุ่นพี่กรุณาออกไปก่อนได้มั้ยค่ะ”
“ค่ะๆ ได้ค่ะ”
อิอิ ท่าทางพี่โจอี้ก็กลัวนะเนี่ย - - เวรกรรมฉันกลายเป็นนางมารไปซะงั้นอ่ะ
“รุ่นพี่ทาคุมิค่ะ ต่อจากนี้อย่าทำแบบนี้อีกได้มั้ยค่ะ คบใครจริงจังๆเหอะค่ะ มันไม่ดีนะ”
“แล้วเธอจะมายุ่งอะไรกับฉันละ”
“ก็ต้องยุ่งสิค่ะในฐานะคนที่เคยเป็นเบอร์ 4 ของพี่ไง”
“อ่ะเหรอ ขอโทษด้วยละกันนะ”
“แค่นี้ใช่ไหมที่จะพูดน่ะ”
“อือ มีแค่นี้แหละ”
“งั้นอย่าอยู่เลยนะค่ะ ลาก่อนรักแรก” ^^
พลั่ก!
โปรดสังเกตเสียงหมัดค่ะ ฮ่าๆ ใช่แล้วมือฉันหนักกว่ายัยมิอุอีก คงเข็ดไปอีกนานเลยแหะ
“แล้วคำสุดท้ายที่อยากจะบอกกับรุ่นพี่ก่อนไปนะค่ะว่า “รักรุ่นพี่มากค่ะ ลาก่อนรักแรกที่ล้มเหลว” แค่นี้แหละค่ะ บ๊าย บาย”
เฮ้อ! จบกันสักทีเนอะ คงเชื่อใจใครไม่ได้อีกแล้วสินะ คงทำไม่ได้แล้วล่ะ ความรักครั้งนี้ถึงมันจะไม่ใช่ครั้งสุดท้าย...แต่มันก็เป็นรักครั้งแรกที่ไม่อาจลืมเลือน ไม่อาจลืมออกไปจากหัวใจได้...ความรักมันก็ต้องมีเจ็บปวด สมหวัง หลายๆอารมณ์ในคราวเดียวกัน ต้องขอบคุณรักแรกที่มักจะเจ็บปวดเสมอ แต่รักครั้งที่สอง...สาม...ก็อาจจะเจ็บปวดด้วยเช่นกัน ไม่มีใครล่วงรู้อนาคต ไม่มีใครอยากขุดคุ้ยอดีต มีแต่คนที่คิดถึงแต่ปัจจุบัน และอยากทำมันให้ดีที่สุดเท่านั้น...ก็พอแล้ว...
“ไอ้มิอิ ช้านะแก รีบๆขึ้นรถเลยจะไปส่งให้”
“เฮ้ย...รถใครอ่ะ - -?”
“รถฉันดิ คนขับรถเอามาให้เมื่อกี้”
“อือๆ”
ความคิดเห็น