คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : 4
“ที่มหาลัยเป็นยังไงบ้างจ๊ะลูก เพื่อนที่นั่นดีรึเปล่า”
“ก็ดีค่ะ”มินแชตอบแม่สั้นๆแล้วขึ้นไปที่ห้องของตัวเอง มินแชอาบน้ำเปลี่ยนชุดแล้วลงมาข้างล่าง
“แม่คะ หนูออกไปข้างนอกนะคะ”มินแชบอกแม่สั้นๆแล้วขับรถออกไป
เธอมาที่สวนสาธารณะ สำหรับเธอแล้วที่นี่เป็นที่ที่เธออยู่แล้วสบายใจที่สุด เธอทิ้งตัวลงนั่งบนม้านั่งสีขาวตัวหนึ่ง มินแชนั่งมองแม่น้ำที่อยู่ตรงหน้า
เพื่อนงั้นเหรอ แม่มักจะถามเธอเรื่องเพื่อนเสมอ โดยไม่รู้เลยว่าตั้งแต่ตอนที่แม่ส่งเธอไปต่างประเทศนั้น เธอกลายเป็นเด็กที่เงียบๆและไม่เคยมีเพื่อนเลยสักคน เพื่อนคนเดียวที่เธอมีก็กลับจากเธอไปดื้อๆ มินแชนั่งเหม่อมองริมแม่น้ำด้วยแววตาที่แฝงความเศร้าเอาไว้
‘มินแชดูนั่นสิ แม่น้ำนี่เรืองแสงเธอรู้มั้ย’
‘จริงเหรอ ว้าวสวยจังเลย’
บทสนทนาของเด็กชาย-หญิง วัย 7 ขวบ ขณะที่นั่งอยู่ริมแม่น้ำในสวนสาธารณะ
‘เฮ้อออ ฉันชอบที่นี่จังเลย’เด็กหญิงพูดพลางมองไปที่แม่น้ำ
‘นั่นสินะ’เด็กชายพูดแล้วทิ้งตัวลงนอนบนพื้นดิน
‘นี่... อึนยอง นั่นมันสกปรกจะตายไป นายนอนลงไปได้ยังไง’
‘ไม่เป็นไรหรอกน่า นอนลงด้วยกันสิ’
‘ไม่เอาหรอก ฉันนั่งอยู่บนนี้ดีกว่า’เด็กหญิงยังคงไม่ยอมท่าเดียว
‘เอ๋...อะ อึนยอง นะ นายเลือดออก’เด็กหญิงพูดชี้นิ้วไปที่ใบหน้าของอึนยองเพื่อนชาย
‘อะ อึนยอง นายได้ยินรึเปล่า นี่อึนยองอย่าล้อฉันเล่นนะ!!!!! ฉันไม่สนุกด้วยนะ อึนยอง!!! แม่!! คุณป้าคะ!!!’เด็กหญิงลงไปนั่งข้างๆเด็กชายที่นอนหลับตาแน่นิ่งอยู่ที่พื้น เธอร้องเรียกแม่ด้วยความหาดกลัวที่เพื่อนชายนอนแน่นิ่งไม่ขยับเลย น้ำตากำลังไหลเอ่อนองหน้าของเด็กหญิงขณะที่แม่กำลังกอดเธอเพื่อปลอบอยู่ในโรงพยาบาล
‘แม่คะ อึนยองเลือดไหล อึนยองไม่พูดกับหนู’เด็กหญิงยังคงพูดด้วยเสียงสั่นเครือเพราะความหวาดกลัว ขณะเดียวกันแม่ของอึนยองก็ถูกพาออกมาจากห้องฉุกเฉิน หล่อนร้องไห้จนเป็นลมไป เพราะอึนยองลูกชายคนเดียวของเธอได้จากไปแล้วด้วยโรคลิ้นหัวใจรั่ว เมื่อเดก็กหญิงเห็นดังนั้น เธอก็วิ่งเข้าไปในห้องฉุกเฉินที่อึนยองนอนอยู่แล้วเขย่าร่างเพื่อนชาย เธอร้องไห้พร้อมทั้งกอดร่างเพื่อนชายเอาไว้ไม่ยอมปล่อย ราวกับจะให้อึนยองเพื่อนชายของเธอฟื้นขึ้นมาให้ได้ จนในที่สุดก็หลับไป ฝันร้ายคราวนั้นทำให้มินแชกลายเป็นเด็กเก็บตัว เธอเพ้อหาอึนยองราวกับคนบ้า วันนั้นแม่ตัดสินใจส่งมินแชไปต่างประเทศเพื่อลืมฝันร้ายนี้
พอเธออายุได้ 19 ปี เธอก็ได้กลับมาอยู่ที่บ้านเกิดของตัวเองอีกที
“นี่เธอ ชื่อมินแชใช่มั้ย เอ่อคือ ฉันชอบเธอน่ะ”คำพูดจากชายหนุ่มคนหนึ่งที่ปลุกมินแชจากห้วงคำนึง
“นายเคยดูตัวเองรึเปล่า ก่อนที่จะมาบอกรักคนอื่นเขาน่ะ ฉันไม่อยากหายใจร่วมโลกกับคนอย่างนาย อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก”มินแชพูดด้วยท่าทางเย่อหยิ่ง แล้วลุกเดินไปที่รถ ขับรถออกไปโดยไม่ได้หันกลับมามองชายหนุ่มที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลังนี้เลย
“ชิ หยิ่งชะมัดคนอะไร”ชายหนุ่มผู้ถูกปฏิเสธพูด
“ถ้าไม่ติดว่าสวย ฉันจะไม่เข้าใกล้คนแบบนี้เด็ดขาด”
ความคิดเห็น