คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #28 :
บทที่1 : G.สี่สาวสวยแสบซ่า!!!
วันเทอมแรก...
ณ โรงเรียนนามิโมริ
มีผู้หญิงสาว4คนเดินเข้าไปโรงเรียน พวกทุกคนๆก็มองพวกเรากันใหญ่
“โรงเรียนนี้ น่าสนุกดีนะ” อายูมิเอ่ย
“ตกลงพวกเราอยู่ห้องBสินะ -_-” ซากายะ
“มิน่า พวกเราทั้งกลุ่มถึงได้อยู่ห้องBเดียวกัน” เอลิมี่
“แฮะๆ” ยูริ
และพวกเราก็เดินเข้าไปในอาคารชั้นเรียนแล้ว พอมาถึงห้องเรียนปี1/Bแล้ว พวกเรายืนอยู่หน้าห้องเห็นพวกนักเรียนเล่นกันโวยวาย พวกเราก็เลยไปหาโต๊ะเรียนที่นั่ง
ตอนนี้พวกเรานั่งโต๊ะอยู่ที่หลังสุดข้างๆที่มีหน้าต่างอลูมิเนียมกระจก โต๊ะหมายเลข17-ซากายะ 26-เอลิมี่ 18-ยูริ 25-อายูมิ อาจารย์ก็เดินเข้ามาในห้องพอดี
“สวัสดีครับ นักเรียนที่เคารพ ^^” อาจารย์คนนี้หน้าตาดีมาก อายุประมาณคราวๆ 23ปีเอง
“หล่อมากค่า” นักเรียนหญิงพูด
“ผมชื่อเคนตะ ผมเป็นปรึกษาของพวกเธอนะครับ ^^”
“กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด” นักเรียนหญิงหลายคนพูด
“จะร้องกริ๊ดอะไรนักหนาวะ หนวกหูเป็นบ้า ชิ -_-” ซากายะบ่น
“แฮะๆ อาจารย์ดูหนุ่มมากเลย” ยูริ
“ไม่น่าเชื่อเลย มีอาจารย์หล่อๆมาเป็นปรึกษาห้องเราด้วย” อายูมิ
“-.,- นั่นสิ” เอลิมี่เอ่ย
“เอาละนะ เดี๋ยวครูจะพาพวกเธอแนะนำที่ต่างในโรงเรียนนี้ นักเรียนตามมา ( ^^)”
พวกเราและทุกคนในห้องก็เดิมตามอาจารย์เคนตะไปเรื่อยๆ ซากายะจึงมองไปรอบๆ พอเราไปถึงที่สนามเบสบอลอยู่ใกล้ๆต้นซากุระนี่เอง -_-
ณ สนามเบสบอล
“นี่คือสนามกีฬาเบสบอลนะครับ” อาจารย์เคนตะเอ่ย
พอเห็นพวกผู้ชายเล่นเบสบอลเอาเป็นเอาตาย =_=
“อ่าว อาจารย์เคนตะมาทำอะไรที่นี่เหรอครับ”
ใครโผล่มาอีกวะ นั่นคือผู้ชายใส่ชุดพละมีเหงื่อตกเต็มอยู่ในตัวเขา เขาก็เดินมาหาอาจารย์เคนตะ
“อ๋อ อาจารย์พานักเรียนมาแนะนำต่างๆ นี่หมอนี่ชื่อยามาโมโตะ ทาเคชินะครับ หมอนี่เป็นรองหัวหน้าของชมรมเบสบอลเอง”
“สวัสดีครับ สนใจมาอยู่ชมรมเบสบอลไหมครับ คุณเด็กใหม่ ^^”
“กริ๊ดดดดดดดดดดด หล่อจังเลย” นักเรียนพูด
นักเรียนหญิงร้องโวยวายนักเรียนชายจึงอิจฉาหมอนั่นมาก หมอนั้นแนะนำต่างๆให้พวกนักเรียนในห้องเราให้ฟัง พวกเรานั่งดูที่อยู่ห่างไกล
“หมอนี่เนื้อหอมเยอะเลย เป็นรองหัวหน้าชมรมเหรอนั่น” เอลิมี่
“ก็หล่อดีนะ แฮะๆ” ยูริ
“ชั้นอยากเป็นแฟนคลับของเขาจัง >_<” อายูมิ
“อ่าว สวัสดีครับ อาจารย์เคนตะ” ใครมาอีกนะ ผู้ชายผมยุ่งๆสีน้ำตาลกับผู้ชายผมสีขาวที่ใส่ชุดนักเรียนกำลังจะเดินไปหาอาจารย์เคนตะแต่อยู่ๆแทบมีคนเดินชนซากายะก็เดินผ่านซากายะไป
“เดี๋ยวก่อน...!”
“หือ ใครวะ” เจ้าผมสีขาวนั่นหันมามองหน้าชั้นอย่างดุเดือน ฮึ่ม กล้าดียังไงมาเดินชนชั้นแล้วไม่รู้จักคำขอโทษซะด้วย!!!
“นี่นายเป็นหมาหรือไง อยู่ๆเดินมาชนชั้นแล้วไม่รู้จักคำขอโทษด้วยซ้ำ”
“นี่แก ว่าไงน้า~” เจ้าผมขาวนั่นโมโหกำลังจะวิ่งเข้ามาต่อยชั้นแต่ไอผมน้ำตาลก็มาจับตัวเขาทันที
“โกคุเดระคุง ใจเย็นๆเถอะครับ”
“จะใจเย็นยังไงละครับ รุ่นที่10 มันมาว่าผมว่าหมาอ่า”
รุ่นที่10? ไอคนที่ผมสีน้ำตาลรุ่นที่10เฮอะ น่าตลกสิ้นดี -_-
“ผมต้องขอโทษแทนโกคุเดระด้วยนะครับ” หมอนี่ก้มอย่างเคารพเอ่ยมาขอโทษแทนเจ้าหมานั่นให้ชั้น
“รุ่นที่10 ทำไม” เจ้าหมานี่ไม่ยอม
“...”
ชั้นพูดอะไรไม่ออกแล้วเดินผ่านเจ้าสองคนนั้น ชั้นจึงเดินไปหาอาจารย์ ก็เพราะชั้นเบื่อไอสองคนนั้น
“อาจารย์เคนตะ ต่อไปอะไรละ ไหนบอกจะแนะนำที่ต่างๆให้ไง นานแล้วนะ” ซากายะถามอย่างหงุดหงิด
“โทษ’ทีครับ เอาละนักเรียนตามครูมา”
พวกเราและนักเรียนในห้องก็เดิมอาจารย์ไปอีกครั้ง
“ฮึ่ม ผู้หญิงอะไรกัน กล้ามาว่ากูว่าหมา ไม่ยอมเว้ย” โกคุเดระพูดอย่างโมโหมาก
“ฮะๆ” ยามาโมโตะยิ้ม
“ว่าแต่ ผู้หญิงคนนั้นดูเย็นชาเหมือนฮิบาริซังจริงๆนะ” สึนะเอ่ย
“...ชั้นก็เห็นด้วยเหมือนกัน” ยามาโมโตะ
ต่อมา
ณ โรงยืม
พวกเราทั้ง4กลุ่มก็ถึงสุดท้ายแล้ว พวกเราไปที่แนะนำต่างๆแล้วมี สนามเบสบอล, สนามฟุตบอล, สนามว่ายน้ำ โรงเรียนนี้มีสนามกีฬาเยอะจริงๆเลย -_-a
“โอ้ นี่โรงยืมเหรอนี่สวยเป็นบ้าเลย” เอลิมี่เอ่ย
“ที่นี่คือโรงยืมนะครับ มีกีฬาที่ใช้นี่คือลูกบาสกับวอยเลย์บอลนะครับ เอาละนะครูไปก่อนนะครับ นี่เที่ยงแล้ว ครูจะให้พวกเธอไปกินข้าวก่อน เจอกันที่ห้องเรียนนะครับ ^^”
ในที่สุดอาจารย์ก็เดินหายไป พวกเราทั้ง4ก็เดินออกจากโรงยืมแล้วพวกเราก็เจอพวกผู้ชาย ชั้นเห็นแล้วมัน...
“ฮะๆฮาๆๆๆๆๆๆๆ ทรงผมไรหว่า ฮาเว้ย” เอลิมี่ขำจนไม่ยอมหยุด
ทรงผมประหลาดมาก เขาเรียกว่าทรงอะไรไม่รู้ อธิบายไม่ถูก -_-
และพวกมันก็หันมามองพวกเราอย่างดุมาก พวกมันก็เดินมาหาพวกเราด้วยพอถึงไอผู้ชายทรงผมประหลานในปากมีติดใบไม้
“มีอะไรก็พูดมาสิ เจ้าคิงคอง” ซากายะเอ่ย
“เธอ...กล้าว่าชั้นว่า‘คิงคอง’เหรอ เฮ้ยจับยัยนี่สิ” อ่าว เดี๋ยวก่อนสิ...
แต่มันไม่ทันแล้ว อยู่ๆพวกผู้ชายทรงผมประหลาดมาจับตัวชั้นไป ทิ้งทั้ง3คนเฉยเลย
“เฮ้ย เอาเพื่อนชั้นคืนมาเดี๋ยวนี้น้า~” เอลิมี่พูดมาอย่างหงุดหงิด
“ผมแค่ขอยืมตัวผู้หญิงหน่อยนะครับ ผมจะพาผู้หญิงคนนี้ไปพบคุณฮิบาริ” เจ้าตัวประหลาดพูดมาอย่างขอร้อง
“ไม่ได้เว้ย เฮ้ยหยุดเดี๋ยวนี้” เอลิมี่จึงวิ่งตามแต่อยู่ๆเจ้าประหลาดมีหลายตัวมารุมเธอ จับตัวชั้นแล้ววิ่งไปอย่างรวดเร็วมาก!!! จะพาชั้นไปไหนวะนี่ =()=
ต่อมา
ณ กรรมการรักษาระเบียบ
แอก แอก ตัวชั้นก็โดนปล่อยแล้ว นี่ชั้นอยู่ที่ไหนเนี่ย ชั้นมองไปรอบๆ ชั้นช็อกมากที่เห็น นี่มัน...ห้องหรู หรูมาก!! มีโซฟาด้วย ชั้นก็เห็นผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงบนโต๊ะนั้นกำลังทำงานอยู่ แล้วพาชั้นมาที่นี่ทำไมวะ ฮึ่ม หงุดหงิดวะ!
“นี่เจ้าประหลาด พาชั้นมาที่นี่ทำไม”
“นี่หนูกล้าว่าผมอีกแล้ว ฮิบาริซัง ผมว่าจัดการคนนี้ดีไหมครับ”
หมอนั่นเหรอ ชื่อฮิบาริ เป็นประธานนี่เอง ( -_-) แล้วเจ้าประหลาดนี่ทำไมต้องจัดการชั้นด้วยปะ ชั้นเป็นผู้หญิงนะเว้ยเฮ้ย เจ้าบ้า!!
“ตามใจ” อ่าว ฮิบาริพูดมาแค่นี้เหอะ ฮิบาริไม่สนใจ เอาแต่ทำงานหมอนี่มันขยันจริงๆเลยแฮะ =_=
“หมดธุระแล้วใช่ไหม ชั้นไปละ”
“ยังเว้ย ชั้นยังไม่ได้จัดการเธอเลย” เจ้าประหลาดพูดมาอีกและ คนจะไปกินข้าวนะ ฮึ่ม...หงุดหงิดแล้วโวย (*-_-)
“เจ้าประหลาดยังจะมาพูดอีก ชั้นเป็นผู้หญิงนะเว้ย กล้าจัดการผู้หญิงหรือไง นายเป็นลูกผู้ชายหรือเปล่าวะ หา” ชั้นด่ามัน
“ก็ชั้นเป็นรองประธาน ผมไม่สนผู้หญิงคนไหนหรอก”
“โหย ชั้นเชื่อไม่ได้หรอกชิ”
เพล้ง!!!
เอ๊ะ...อะไรนะที่ข้างๆตัวชั้นนะ...ชั้นหันไปมองแล้ว...ที่แท้คือทอนฟาติดอยู่กับกำแพงแตกหมอนั่นเองเหรอเป็นคนปาเหรอ นะน่ากลัวฉิบหาย =w=!!!
“ผู้หญิงอะไรกัน น่ารำคาญจริงๆ” ฮิบาริพูดมาอย่างดุ
“หา...”
“ใครให้อนุญาตซาดาโกะมาเรียน” งะ!! =O=
ชั้นอ๊ะเหรอคือซาดาโกะ ไอหน้าวอกเจ้าบ้า ชั้นคือซากายะเว้ย มั่วแล้วนะเฟ้ย!!!!
“ไอหน้าวอกเจ้าบ้า ชั้นคือซากายะต่างหากเว้ย!!!”
“นี่เธอว่าชั้นว่าไงนะ เดี๋ยวขย้ำทิ้งซะเลย -_-” หมอนี่ชกทอนฟา
ชั้นเป็นผู้หญิงนะกล้ามาทำลายชั้นเหรอ ฮึ่ม...ทำไงดีนะถ้าชั้นหนีไปไม่ได้แน่ก็เพราะไอเจ้าประหลาดมันอยู่ด้วยง่า ไอยูริไออายูมิไอเอลิมี่มาช่วยกูด้วยหน่อยเซ่!!!
ตอนนี้กูกำลังจะโดนขย้ำแล้วเว้ย =()=
“มาเลย มาเลย ชั้นไม่กลัวเว้ย ฮึ่ม” ชั้นพูดออกไปตัวชั้นมันสั่น จริงๆแล้วชั้นกลัวไอหน้าวอกมาก พ่อจ๋าแม่จ๋า...ช่วยลูกด้วยลูกกำลังจะโดนหมอนี่ขย้ำ ฮื่อ
“ฮิบาริ...!”
สะดุ้ง
ชั้นตกใจมีผู้ชายโผล่มาจากประตู หมอนี่มาจากไหนปะนี่แทบหมอนี่ไม่ใช่โรงเรียนเราซะด้วยผู้ชายผมทอง หมอนี่หล่อมากเลยค่า =()=!!!
“นายมาทำไม” ฮิบาริเอ่ย
“มาหานายไง คิดถึงจัง~” ไอผมทองนั่นตอบแล้ววิ่งไปกระโดดกอดฮิบาริ หมอนี่เป็นเกย์หรือผู้ชายว้า... =()=!!!
“เอ่อ...ชั้นขอตัวก่อนนะ” ชั้นพูดเบาๆแล้วเดินหนี กูจะไปกินข้าวเว้ย
“ปล่อย...นี่เธอตรงนั้นคิดจะหนีหรือไง” ฮิบาริ
“งะ ฮื่อ... ( T-T)” ชั้นหันไปมองหน้าฮิบาริ แต่อยู่ๆ
จ๊อกๆ จ๊อก~
ท้องร้องจนได้เลยนะ T-T/
“เธอชื่ออะไร อยู่ชั้นไหน” ฮิบาริถาม
“ชั้นชื่อซากายะ คุโรซาว่า อยู่ชั้นปี1ห้องBค่ะ ฮื่อ T-T”
“คุโรซาว่า ชั้นจะจำไว้ คุซาคาเบะปล่อยคุโรซาว่าไปซะ”
“ครับ” ในที่สุดเจ้าประหลาดก็ปล่อยชั้นออกไปจากห้องแล้ว เหอะ! และนี่มันกี่โมงแล้วนะ มีนักเรียนผู้หญิงเดินผ่านชั้นจึงไปถามเธอ
“คุณค่ะ เอ่อ...ตอนนี้กี่โมงแล้วค่ะ” ชั้นถาม
“อ๊ะเอ่อ...เที่ยง...ครึ่งแล้วค่า ขอเผ่นหน่อยค่า” อ่าว...หนีทำไมละนั่น...
อาจริงด้วย ชั้นมีฉายาด้วยคือ‘ซาดาโกะ’ตั้งแต่ม.ต้นชั้นโดนเรียกแบบนี่มาโดยตลอดชั้นไม่ชอบแบบนี้เลย‘ซาดาโกะ’เนี่ย มันช่างน่าหงุดหงิดจริงๆ
โครม!!!
ตัวอะไรมาอีกที่ล้มมาจากประตูห้องสภานักเรียน อ๋อไอผมทองนี่เองที่ถูก ฮิบาริไล่มาสินะ พอมันลุกขึ้นมาแล้ว เห็นหน้าแล้วมัน...เขาหล่อมาก!!! =()=
“โอ้ เธอ...”
“หือ -//-”
“ซากายะ...!”
ในที่สุดเพื่อนก็เรียกชั้นมาแล้ว ชั้นจึงวิ่งไปหาเพื่อนของชั้นและชั้นก็หันไปมองผู้ชายผมทองคนนั้น ชั้นรู้สึกสนใจเขาเข้าแล้วสิ เขามีแฟนหรือยังนะ?
บทที่2 คนอย่างนาย เกลียดที่สุด
“หา นี่แกชอบผู้ชายคนมะกี้เหรอวะ” ยัยเอลิมี่พูดมาอย่างเสียงดัง
“อือ หล่อปะละ U_U” ชั้นหลับตาพูด
ตอนนี้พวกเราอยู่ในโรงอาหารกินข้าวกัน ชั้นคิดถึงนึกเรื่องไอผมทองอีก
“เหอะๆ ซากายะชอบผู้ชายคนนั้นจริงๆเหรอ” ยูริ
“ก็จริงสิ เขาเป็น...รักแรกของชั้น *O*” ชั้นเพ้อฝัน
“นี่เธอไม่ได้ถามเขาเหรอว่าชื่ออะไร” ยูริ
“อือ ชั้นไปก่อนละกัน เดี๋ยวชั้นจะไปลองถามเขาดู” ชั้นลุกจากโต๊ะแล้ววิ่งไปตามหาผู้ชายผมทอง พอมาถึงอาคารเรียนแล้วชั้นเดินไปรอบๆ แต่ว่าผู้ชายผมทองนั่นเป็นอะไรกับฮิบาริกันแน่หรือว่าเขาเป็นญาติของ...เอ๊ะ!
“อย่ายุ่งกันชั้นน่า” ฮิบาริหงุดหงิดใส่ผู้ชายผมทอง
ชั้นยืนมองพวกเขากำลังคุยกันอยู่ สองคนนั้นก็หันหลังมามองหน้าชั้นแล้ว
“เธอคนมะกี้...” ผู้ชายผมทองพูดทำท่าเสียงหล่อมาก!!
“-///-” ชั้นเจอผู้ชายผมทองแล้วชั้นพูดอะไรไม่ออกมัวแต่เขินๆ
“ซาดายะ เธออีกแล้วนะ –_-” ฮิบาริเรียกชื่อชั้นผิด นี่นายตกภาษาญี่ปุ่นที่ไหนมาวะเนี่ยๆ
“ซากายะต่างหากไม่ใช่ซาดายะนี่นายหัดจำชื่อชั้นให้มันถูกๆหน่อยสิ -_-*” ชั้นหงุดหงิด
“น่าๆ แล้วเธอมีธุระอะไรหรือเปล่าครับ” ผมทองหันมาพูดกับชั้น
“...ชั้นมีเรื่องคุยกับนาย” ชั้นชี้ไปที่ตัวผู้ชายผมทอง
“ผมเหรอ” ผู้ชายผมทองชี้ที่ตัวเขาเอง
“-_-” ฮิบาริ
“ใช่”
ชั้นพูดจบแล้วเดินไปหาผู้ชายผมทองแล้วจูงมือเดินผ่านฮิบาริไป
“เดี๋ยวสิครับ เธอมีเรื่องอะไรเหรอครับ คุยกันตรงนี้ก็ได้นะครับ” ผู้ชายผมทองพูดมาจนหน้าแดงๆ
“เรื่องสำคัญ”
“?”
ชั้นกับผู้ชายคนนี้ก็เดินจากฮิบาริหายไปแล้วและเพื่อนของซากายะก็เดินมาพอดี
“มิน่า ซากายะทำไมถึงได้ชอบผู้ชายคนนั้นน้า” เอลิมี่ถอนหายใจ
“แฮะๆ สงสัยรักแรกของซากายะสิ =_=” อายูมิ
ฮิบาริก็หันหลังไปมองพวกเขา พวกเขาก็สบตากับฮิบาริอย่างนาน
“คุโรซาว่าชอบผู้ชายคนนั้น” ฮิบาริเอ่ย
“...” เงียบ~
“หึ คุโรซาว่าอกหักแน่ จริงๆหมอนั่นเป็นเกย์ (โม้)”
พวกเขาก็ช๊อกมากที่ได้ยินคำพูดของฮิบาริ ฮิบาริก็เดินจากพวกเขาแล้วฮิบาริก็เดินไปถึงที่ห้องสภานักเรียน พวกเขายืนจนตัวสั่นๆ
“มะ...หมอนี่มัน...” เอลิมี่
“ปีศาจ...” อายูมิ
“ร้ายชัดๆ” ยูริ
(นักเขียน : นี่พวกเธอไปเชื่อหมอนั่นหรือไงปะ หมอนั่นมันขี้โม้ต่างหาก)
และพวกเขาก็หันไปมองที่หลัง และฮิบาริก็หายตัวไปแล้ว
“คนมะกี้ ใช่ฮิบาริหรือเปล่านะ” เอลิมี่
“ต้องใช่แน่ๆเลย” ยูริ
“ชั้นว่า...” อายูมิ
(=_=) เอลิมี่ (-_-) ยูริ (O_O) อายูมิ
“ฮิบาริหล่อกว่าผู้ชายผมทองตั้งเยอะกว่าน้า” ทั้งสามคนพูดพร้อมกัน
(นักเขียน : เออ มันหล่อแล้วพวกแกชอบมันปะละ -_-?)
ณ สนามหญ้าข้างต้นซากุระ
“มีอะไรเหรอครับ” ผู้ชายผมทองพูดมาทำท่าเสียงหล่อมาก
“เอ่อ... (_//_)” ชั้นพูดอะไรไม่ออกอีกแล้วเพราะมัวแต่เขินๆ
ตอนนี้ชั้นกับคนนี้ยืนกันอยู่ในสนามหญ้าข้างๆต้นซากุระกลีบดอกซากุระที่กำลังบานไปเรื่อย...
“นายเป็นอะไรกับไอหน้าวอกเหรอ” ชั้นเพ้อฝัน
“ไอหน้าวอก...?” ทำหน้าท่างงๆ
“ฮิบาริคุงไงค่ะ”
“อ๋อ คนรู้จักกันครับๆ”
“เหรอค่ะ นาย...”
“ผมชื่อดีโน่ครับ เธอคือซาดาโกะใช่ไหมครับ ^^”
เฮือก! อย่าเรียกชั้นว่าซาดาโกะได้ไหมวะ ชั้นเกลียดชื่อนั้นมาก!!!
“นี่นายตกภาษาญี่ปุ่นที่ไหนมาอีก เหมือนเจ้าไอหน้าวอกจริงๆเลย ไปละ หมดธุระแล้วชั้นไปละ” ชั้นหงุดหงิดมาก
ชั้นเดินจากดีโน่ผ่านไป ฮึ่ม...เจ้าหมอนั่นไปติดฮิบาริคุงตั้งแต่เมื่อไรหว่า?
“...หึ สวยไม่เบานี่” ดีโน่พูดมาเบาๆจนซากายะไม่ได้ยินแทบดีโน่ยิ้มสวย
ต่อมา
ตอนนี้ชั้นกำลังจะเดินไปที่ห้องเรียน ฮึ่ม...ชั้นไม่น่าไปตกหลุมรักเจ้าหมอนั่นเลย พอซากายะหยุดเดินแล้วยืนหันไปมองนอกหน้าต่างและฮิบาริก็เดินมาพอดี ฮิบาริแทบช็อกมากที่เห็นซากายะกำลังเพ้อฝันอันแสนสวยงามมาก ฮิบาริก็เลยตกหลุมรักซากายะแล้ว แต่อยู่ๆดีโน่ก็เดินมาพอดีอีก
“โอ้ ซาดาโกะจัง”
เฮือกเอาอีกแล้วเหรอ...ใครเรียกชื่อชั้นวะ?
“เจ้าผมทอง อย่าเรียกแบบนี้สิ ชั้นเกลียดแบบนี้มากที่สุด” ชั้นหงุดหงิดอีกแล้ว
“-_-” ฮิบาริจนไม่มีอะไรจะพูด
“ผมว่าซาดาโกะชื่อเหมาะกับเธอจริงๆนะครับ ^^”
“...”
เหมาะเหรอ...เหมาะเหรอ...เหมาะใช่ไหม!!!?
“นายลองพูดใหม่ทีสิ...” ชั้นพูดก้มหน้างุดๆ
“ซาดา...”
ผัวะ!
อยู่ๆชั้นวิ่งไปชกต่อยหน้าเจ้าผมทองนั่นอย่างรุนแรงมากปากเขาจนมีเลือดไหลออกมา หมอนี่มันทำให้ชั้นช่างน่าโมโหดีนัก
“คนอย่างนาย ชั้นเกลียดที่สุด ถ้านายเรียกชั้นแบบนี้อีก นายตายแน่” ชั้นพูดไปอย่างดุเดือดที่น่ากลัว
ชั้นจึงวิ่งหนีไปแล้วหันไปสบตากับฮิบาริ ชั้นก็เลยหลบหน้าเขาแล้ววิ่งหนีไป แล้วฮิบาริหันหลังไปมองที่ซากายะกำลังวิ่งอยู่ ฮิบาริก็เลยกลับหลังไปหาดีโน่
“โอย ผู้หญิงอะไรกัน แรงควายจริงๆเลย” ดีโน่หงุดหงิด
“และนายไปเรียกเขาแบบนั้นทำไมละ”
“...” ดีโน่ก้มหน้างุดๆจนไม่ยอมพูดอะไรออกมา
ณ ห้องเรียนปี1/B
หงุดหงิด หงุดหงิด หงุดหงิดโวย!! แต่ว่าไอยูริ อายูมิกับเอลิมี่ หายไปไหนของพวกเขาน้า? เจ้าผมทองนั่นอย่าให้ชั้นเห็นหน้าอีกนะ ฮึ่ม...ชั้นเกลียดมัน เกลียดที่สุด เกลียด เกลียด เกลียดมันเว้ย!! เฮ้อ มันช่างน่าเครียดจริงๆนะ L ผมทองคนนั้นมีรอยสักเต็มไปหมดเลยทำไมชั้นถึงได้ตกหลุมรักเขานะนี่ชั้นไม่เข้าใจจริงๆ มะกี้ชั้นหันไปชกต่อยหน้าเขานี่มันเกิดอะไรขึ้นกันนะ...
ณ ห้องกรรมการรักษาระเบียบ
“จู่ๆพาพวกเรามาที่นี่ มีอะไรหรือเปล่า” ยูริพูดจนตัวสั่น มีผู้ชายทรงผมประหลาดคนอยู่เต็มไปหมด พวกเขาก็กลัวจนพูดอะไรไม่ออก ตัวสั่นเฉยเลย
“พวกเธอเป็นเพื่อนสนิทของซากายะใช่ไหม” ฮิบาริเอ่ย
“ชะใช่...เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ม.ต้นค่ะ” เอลิมี่พูด
“ช่วยเล่าให้ผมฟังหน่อยได้ไหม เกี่ยวกับซาดาโกะ”
“เอ๊ะ นั่นคือฉายาของซากายะสินะ ซากายะไม่พอใจที่ถูกพวกล้อซากายะว่าซาดาโกะเหมือนผี...” เอลิมี่
“เป็นเพราะผู้หญิงคนนั้น จึงให้พวกทุกคนล้อซากายะ...ซากายะจนเจ็บปวดมาก” ยูริ
“...ผู้หญิงคนนั้น” ฮิบาริพูดมาทำหน้าท่างงๆ
“เขาเป็นเพื่อนรักของซากายะที่สนิทกันมาก” ยูริ
บทที่3 ความเจ็บปวดและแค้นมาก
“ผู้หญิงคนนั้นชื่อ อุเมะ คุโรนุมะ เธอเป็นผู้หญิงที่อิจฉาซากายะมาก” เอลิมี่ตั้งใจจะเล่าเรื่อง
เมื่อ3ปีก่อน...
ณ โรงเรียนมัธยมม.ต้น
วันเทอมแรกในช่วงฤดูหนาว
ซากายะเพิ่งได้เข้าเรียนโรงเรียนม.ต้นแล้ว ซากายะเธอไม่สามารถเล่นกับเพื่อนทุกคนได้เลย...เพราะซากายะเป็นคนนิสัยขี้อายมากและมีผู้หญิงคนหนึ่งที่เข้ามาทักทายซากายะ
“สวัสดีจ้ะ เธอชื่อซากายะ คุโรซาว่าสินะ เราอยู่ห้องเดียวกันนะ ยินดีที่ได้รู้จักจ้ะ ^^”
นั่นคือ อุเมะ คุโรนุมะนี่เอง
ซากายะก็ได้รู้จักคำว่า‘เพื่อน’ แล้วซากายะมีเพื่อนคนนี้ที่เป็นครั้งแรก!
และหลายวันต่อมาซากายะกับอุเมะก็สนิทกันมาก
ต่อมา เวลา 11:05 นาที
ณ ห้องเรียนม.1ทับA
ตอนนี้ซากายะกับอุเมะกินข้าวกันในเวลาตอนเที่ยง
“ซากายะ รู้ไหม ชั้นมีแฟนแล้วนะ”
“แฟน...!?” ซากายะทำท่าตกใจ
“ใช่แล้วละ แฟนชั้นหล่อนะ ซากายะหาความรักได้แล้วน่า”
ซากายะไม่รู้จักคำว่าความรัก จริงๆแล้วความรักมันคืออะไรกันแน่
หลังเลิกเรียน
ซากายะกับอุเมะก็จะกำลังเดินกลับบ้านกัน แต่อยู่ๆผู้ชายคนหนึ่งก็เดินเข้ามาพอดีเลย ผู้ชายหน้าตาหล่อมากคราวๆอยู่ม.3 กว่าแหละ.
“อ๊ะ ทาคุมิคุง” อุเมะตระโกนโบกมือเรียก
“คุโรนุมะ” แล้วเขาก็เดินเข้ามาหาอุเมะ
พอซากายะเห็นพวกเขากำลังคุยกันอย่างสนุกสนานๆ แล้วผู้ชายคนนี้...
เป็นแฟนของอุเมะจังเหรอ?
“อ๊ะ จริงสิ ซากายะ คนนี้แฟนชั้นเอง หมอนี่ชื่อ ทาคุมิ” อุเมะแนะนำแฟนให้ชั้น
“ซากายะ คุโรซาว่าค่ะ” ซากายะแนะนำให้ทาคุมิรู้จักแล้วทาคุมิก็มองซากายะอย่างนานๆ อุเมะก็เลยช็อกมาก
หมับ!
อุเมะวิ่งไปอ้อนแขนทาคุมิแล้วเดินโบกมือบายให้ซากายะแล้วทาคุมิก็หันมามองหน้าซากายะด้วย ซากายะก็เลยหลบหน้าทาคุมิและพวกเขาก็หายไปแล้ว
“นี่เหรอ...ความรัก...” ซากายะพูดมาความเพ้อฝัน
ซากายะก็เลยอยากจะรู้สึกอยากจะมีความรักบ้างและซากายะก็อยากจะเปลี่ยนนิสัยตัวเองด้วย
หลายวันต่อมา
ณ สนามฟุตบอล
“เอ่อ อุเมะจัง...ชั้นอยากมีคนรักนะ” ซากายะพูดมาแทบกอดเข่าจึงขี้อายออกมา
“...” อุเมะนั่งเฉยๆอยู่ในสนามหญ้าจนไม่ยอมพูดอะไรออกมา
“...อุเมะจัง” ซากายะก็พูดอะไรไม่ออกที่เห็นสายตาของเขามันน่าเศร้ามาก
“จริงสิ ชะชั้นลืมไปเลย ชั้นขออวยพรให้นะ รักกับทาคุมินานๆนะ”
“...ชั้นเลิกกับแฟนแล้ว...”
“เอ๊ะ...?”
“เป็นเพราะเธอแหละ” อุเมะพูดจบก็ลุกเดินจากซากายะไป
ทำไมกัน...เป็นเพราะชั้นเหรอ ชั้นไม่เข้าใจเลย...
และต่อมาซากายะก็กำลังจะเดินไปที่อาคารไปเรื่อยๆแล้วพอมาเจอกับทาคุมิที่กำลังรอใครบางคนอยู่ ทาคุมิก็หันมามองหน้าซากายะเขาก็เลยเดินมาหาซากายะ
“เธอ...วันนี้ว่างเปล่า”
“อ๊ะเอ๊ะ...เอ่อ...” ซากายะพูดอะไรไม่ออกมัวแต่เขิน
หลังเลิกเรียน
ตอนนี้ซากายะอยู่ในร้านคาราโอเกะ ทั้งๆที่ซากายะปฏิเสธทาคุมิไปแล้วแต่ทาคุมิก็ไม่สนใจเลยจูงมือซากายะมาอยู่ที่ร้านนี่เลย
“เอ่อ...ทาคุมิเลิกกับอุเมะจังทำไมเหรอค่ะ”
“...” เงียบ~
“อ๊ะ ขอโทษนะค่ะที่ถามแปลกๆค่ะ แฮะๆ”
หมับ
อยู่ๆทาคุมิก็จับมือของซากายะ ซากายะจึงไปหันสบตากับทาคุมิ
“ก็เพราะชั้นสนใจเธอไง...”
เอ๊ะ?
“ชั้นชอบเธอ คบกับชั้นนะ”
ทำไม...?
“ขอโทษนะ...คือชั้น...ยังไม่อยากคิดจะแย่งแฟนเพื่อนนะ...!!”
เพี้ยง!!!
ซากายะตีมือของทาคุมิอย่างรุนแรงมากแล้วซากายะก็เลยวิ่งหนีไปไกลที่สุด!!
วันรุ่งขึ้น
ณ โรงเรียนมัธยมม.ต้น
ตอนนี้ซากายะกำลังจะเดินเข้าไปในโรงเรียนนี้ แล้วได้พบอุเมะ คุโรนุมะ ซากายะเลยไปทักทายอุเมะ
“เอ่อ เมื่อวานแฟนเก่าของอุเมะจัง...ชั้นปฏิเสธเขาไปแล้วนะ เพราะฉะนั้นอย่าเสียใจนะ ชั้นไม่มีวันจะแย่งแฟนเก่าของเธอไปได้แน่” ซากายะพูดแล้วแทบใบหน้าของซากายะมียิ้มแย้มแจ่มใสหวาน
“...ปฏิเสธทำไมละ แย่งทาคุมิไปสิ” อุเมะยิ้มน้อยๆมาให้ซากายะ
เอ๊ะ ว่าไงนะ...
“เราเป็นเพื่อนกันนะ ชั้นไม่มีวันแย่งแฟนเก่าของอุเมะจังไปแน่นอน”
“เหรอ” อุเมะพูดจบก็เดินไปอีก
อุเมะจัง...
ณ สนามหญ้า
ซากายะนั่งอยู่ในสนามหญ้าดูพวกเขาเล่นฟุตบอลกันและพวกผู้หญิงทั้ง3คนที่เห็นซากายะนั่งอยู่คนเดียวเห็นแววตาของซากายะที่น่าเศร้ามาก พวกเขาก็เลยเดินไปหาซากายะ
“เหงาเหรอ ซากายะ”
“เอ๊ะ”
“อา ลืมแนะนำตัวเลย ชั้นชื่อยูริ มิยาบินะ อยู่ชั้นม.1 ห้องB” ผู้หญิงน่ารักน่าใส
“ชั้น เอลิมี่ เอเบะ อยู่ชั้นเดียวกับยูริ” ผู้หญิงผมทองคราวๆตุ๊กตา
“อายูมิ มิยาวากิจ้า อยู่ชั้นเดียวกับยูริเหมือนกันจ้า ^^” คนนี้ก็เหมือนกัน
“...” เงียบ!!
ซากายะไม่ยอมพูดอะไรออกมาเลย ซากายะจึงไม่สนใจแล้วกลับหันไปมองดูพวกเขาเล่นฟุตบอลกัน พวกเขาทั้ง3คนก็เห็นแววตาใบหน้าของซากายะที่น่าเศร้าอีกครั้ง...พอซากายะก็คิดถึงนึกเรื่องของอุเมะ น้ำตาของซากายะก็ไหลออกมาด้วยความเสียใจมาก
“อึก...ฮื่อ...”
“ซากายะ ไม่เป็นไรนะ” ยูริกำลังปลอบให้ซากายะ
“จะร้องทำไมน้า อยู่คนเดียวเหงาเหรอจ้ะ พวกเรายังอยู่นะ ^^” อายูมิ
“อึก...ฮื่อแง...”
และพวกเขาทั้ง3คนก็ปลอบใจให้ซากายะ ซากายะก็เลยรู้สึกมีความสุขมากที่ได้มีเพื่อนใหม่อีกแล้ว และตอนนี้อุเมะอยู่อาคารชั้นเรียนหันไปมองนอกหน้า
ต่างเห็นซากายะอยู่กับคนอื่นที่เห็นใบหน้ายิ้มของซากายะกำลังมีความสุขมากที่อยู่พวก3คนนั้น
“ซากายะ...ชั้นเกลียดเธอ...”
หลังเลิกเรียน
ตอนนี้ซากายะกำลังจะเดินไปที่ตู้รองเท้าพอเปิดตู้รองเท้าแล้วก็ได้เห็นจดหมายทิ้งไว้อยู่ในบนรองเท้านักเรียนของซากายะ ซากายะจึงหยิบมาอ่าน
‘ถึง ซากายะ
ชั้นอยากจะเจอเธออีกครั้ง มาหาชั้นที่ห้องแนะแนวหน่อยสิ ชั้นจะรอ’
ซากายะตัดสินใจเลยไปหาพวกเขาที่ห้องแนะแนว
ณ ห้องแนะแนว
พอมาถึงห้องแนะแนวแล้วเปิดประตูแล้วซากายะช็อกมากที่เห็นในห้องมีแต่พวกผู้ชายประมาณม.3 ซากายะพยายามจะหนี แต่...
หมับ!!
โดนพวกผู้ชายจับตัวซากายะเข้าไปในอยู่ในห้องแนะแนวนั่นจนล็อคประตูเลย ซากายะพยายามร้องหาเรียกคนช่วย
“เป็นอะไรไป ซาดาโกะชื่อนี้เหมาะกับเธอจริงๆเลย”
“ฮะๆ ซาดาโกะชื่อเธอเองเหรอ ตลกวะ”
“มิน่า ซาดาโกะดูสวยมาก น่ากินวะ”
ทะ...ทำไงดี...ใครก็ได้...
“เออ ซาดาโกะดูเหมือนผีมากกว่านะเว้ย เฮ้ยซาดาโกะอย่าหนีสิ ชั้นขอหม่ำหน่อยนะ”
ชั้นเกลียด...คำว่า‘ซาดาโกะ’...มันช่างน่าเจ็บปวดจริงๆ ซากายะจึงไม่ขยับตัวได้เพราะพวกผู้ชายจับแขนสองข้างของซากายะ
“...ใครเป็นคนบอกเหรอ...ว่าชั้นชื่อซาดาโกะ”
“อ่าว ก็เธอชื่อซาดาโกะไม่ใช่เหรอ อ๋อก็ยัยอุเมะจังเป็นคนบอกพวกเรานี่”
ซากายะช็อกมาก...อุเมะจังเป็นคนบอกเหรอ...ทำไมกัน...เราเป็นเพื่อนกันนะ ทำไม...ถึงทำกับชั้นแบบนี้!!!
“ก็ยัยอุเมะบอกว่าเธอพร้อมมีอะไรกับพวกเรานี่ แล้วยัยอุเมะสั่งพวกเราให้ไปรออยู่ที่ห้องนี่และกว่าเธอก็จะมาด้วย ซาดาโกะ”
“...อย่า...”
“ฮะๆ พูดอะไรของเธอ ซาดาโกะ”
“อย่า...เรียกชั้นว่าซาดาโกะนะ!!!!!”
ผัวะ!! อุบ ตุบ!! ตูม!! โครม!!
ซากายะจึงได้เปลี่ยนไปเยอะ แล้วหันไปชกต่อยกับพวกผู้ชายประมาณ10คนกว่าๆ และต่อมาพวกผู้ชายก็ล้มลงที่พื้น และมีผู้ชายก็วิ่งเดินมาช่วยซากายะพอดี ก็คือ ทาคุมินี่เอง
“ซากายะจัง ไม่เป็นอะไรนะ” ทาคุมิพูดแล้วเขาช็อกมากที่เห็นซากายะจัดการพวกผู้ชายได้
“ทาคุมิ...ชั้นมีเรื่องจะคุยด้วย” ซากายะพูดจบแล้วจูงมือทาคุมิกำลังจะไปที่สนามหญ้า
ณ สนามหญ้า
“หา อุเมะเป็นวางแผนให้พวกผู้ชายจัดการเธอเหรอ” ทาคุมิพูดทำท่าตกใจ
“อือ ชั้นอยากรู้ว่านายเลิกกับอุเมะเพราะอะไรเหรอ”
“คือ...” ชั้นรอฟังว่าทาคุมิจะตอบมา “ก็เพราะอุเมะเธอมันเจ้าชู้ไง ชั้นก็เลยเลิกกับเธอ”
“แล้วทำไม...ถึงชอบชั้น”
“ฮะๆ ก็ชั้นแค่พูดเล่นน่า จำได้ไหมวันนั้นอ๊ะที่พูดออกมาว่าไม่คิดจะแย่งแฟนเพื่อน ชั้นรู้สึกช็อกมาก เธอเป็นคนดีมากเลยละ”
เอ๊ะ?
“ซากายะ...!”
พอซากายะได้ยินเสียงพวกเขาทั้ง3คนที่เรียกชื่อชั้นมาแล้ว ชั้นก็เลยหันหลังไปมองพวกเขา ชั้นก็เลยยิ้มให้ นั่นแหละคนนี้เพื่อนที่ดีของชั้นอยู่ๆอายูมิก็โอบเข้ามากอดซากายะ
“ซากายะ ชั้นเป็นห่วงมากเลยนะ”
“เหรอ” ซากายะพูดแล้วยิ้มน้อย
“อ่าว อายูมิ ยูริ เอลิมี่”
“อาราย เจ้าพี่บ้า...!” ทั้ง3คนพูดพร้อมกัน -_-
พอชั้นที่เห็นพวกเขา...ทำไมชั้นถึง..รู้สึกมีความสุขมากนะ ฮะๆเจ้าพวกนี้มัน
“ยูริ อายูมิ เอลิมี่ ขอบคุณนะที่คบเราเป็นเพื่อนกัน แต่ชั้น...ไม่น่าไปคบกับอุเมะคนแบบนั้นเลย อุเมะมันชั่วจริงๆกล้าทำกับชั้นแบบนี้”
และพอพวกเราทั้ง4คนก็ขึ้นม.3แล้ว ตัวซากายะก็ได้เปลี่ยนนิสัยไปแล้วคือ ผู้หญิงที่เย็นชา ไม่สนใจใครเลย ซากายะก็ไม่ได้เจอทาคุมิอีกแล้วเพราะทาคุมิจบม.3ไปแล้ว พอซากายะเจออุเมะทีไรซากายะก็ทำตัวไม่รู้จักกับอุเมะอีกแล้ว และข่าวสือในโรงเรียนไปเรื่อย คือ ‘ซากาโดะ ฉายาของซากายะ’ เป็นเพราะอุเมะคนเดียว อีกนาน...ซากายะก็รู้สึกความเจ็บปวดมากและแค้นมาก...
....
...
.
“ชื่อนี่คุ้นนะ อุเมะ คุโรนุมะนี่” ฮิบาริฟังเขาเล่าจนจบแล้วฮิบาริก็พูดมา
“เอ๊ะ” เอลิมี่
“หือ...อุเมะ คุโรนุมะ อยู่ปี1ห้องC นี่”
ผู้หญิงทั้ง3คนก็ช็อกมาก
“มะไม่จริง...ทำไมยัยนั่นถึงได้มาเรียนที่นี่นะ” เอลิมี่เอ่ย
“นั่นสิ ฮิบารินายช่วยไล่อุเมะออกจากโรงเรียนนี้เถอะ” อายูมิ
“ถ้าพวกเขาเจอกันอีก...” ยูริ
เงียบ
พวกเขาทั้ง3คนก็เงียบกันจนพูดอะไรไม่ออกอีก
“ระหว่างซากายะกับอุเมะมันยังไม่จบใช่ไหม” ฮิบาริพูด
“อือ มันยังไม่จบ” เอลิมี่
“เรื่องนี้ผมจัดการเอง ตกลงอุเมะเป็นคนทำใช่ไหม” ฮิบาริจึงมีน้ำใจ
“จริงเหรอ ขอบคุณนะ ยังไง...ฝากด้วยละ ฮิบาริซัง” ยูริ
“หมดธุระแล้ว พวกเราไปก่อนนะค่ะ ซากายะรอพวกเราอยู่และขอบคุณนะค่ะที่ช่วยซากายะ ขอฝากด้วยนะค่ะ” พูดจบพวกเขาก็เดินออกจากห้องแล้ว ฮิบาริก็ลุกขึ้นแล้ว เดินไปหาคุซาคาเบะ “คุซาคาเบะ นายต้องทำตามคำสั่งชั้น” พูดจบฮิบาริก็เดินออกจากห้อง ใรที่สุดคุซาคาเบะจะยอมทำคำตามคำสั่งเขา
บทที่3 หอเมฆา
หลังเลิกเรียน
ชั้นรออยู่ที่หน้าห้องเรียนปี1/B รอกว่าพวกทั้งสามคนจะมา ฮึ่ม...ไปมัวอยู่ที่ไหนกันวะ ไปไหนก็บอกชั้นบ้างเถอะ!!
ตุบ ตุบ
ชั้นได้ยินเสียงโทรศัพท์แปลกๆของชั้น ชั้นจึงหยิบโทรศัพท์มาดู แม่ชั้นโทรมานี่เอง =_=
“โหล มีอะไรเหรอ คุณแม่”
(ไงจ้ะ แม่มีอะไรจะบอก >_<)
“อะไรเหรอค่ะ -_-”
(แม่จะให้ลูกนอนที่หอข้างๆโรงเรียนนามิโมรินะจ้ะ)
หอ...เหรอ จะให้ชั้นไปนอนที่นั่นเหรอ -_- O_O!! มะแม่ว่าไงน้า!!!
“หา นี่แม่คิดจะทิ้งหนูเหรอ O_O”
(แม่ไม่ได้ทิ้งลูกน้า ตอนนี้แม่อยู่ที่อเมริกา แม่จนไม่กลับบ้านแล้วละ)
“-_- แม่ หนูอยู่บ้านคนเดียวได้น่า ไม่อยากอยู่หอ”
(จริงๆแล้วบ้าน...)
“บ้านทำไมฮะ -_-”
(แม่ขายบ้านไปแล้วค่า >_<)
อ่าว เวรละ จะรีบขายบ้านทำไมปะนี่ ฮื่อๆ T-T
“T-T”
(แม่ขอโทษจริงๆนะ แม่เตรียมเสื้อผ้าของลูกใส่กระเป๋าแล้วนะ)
“แล้วมันอยู่ไหนฮะ -_-”
(เดี๋ยวคุณพ่อจะส่งกระเป๋าไปให้น้าจ้ะ ลูกไปรอที่หน้าโรงเรียนเลย >_<)
“เหอะ -_-” น่าตลกจริงๆเลย แม่ไปอยู่ประเทศอเมริกาได้ไง ไม่น่าขายบ้านไปเลยจริงๆแล้วชั้นมีพี่สาวกับน้องสาวอยู่สองคนตอนนี้เขาอยู่ต่างจังหวัดด้วยกันแหละ เซ็งโวย!!!
(พ่อกำลังจะไปถึงโรงเรียนแล้วน้า ลูกอย่าลืมไปรอที่หน้าโรงเรียนนะจ้ะ แม่รักลูกนะ จุบๆ >3<)
ในที่สุดชั้นก็กดวางโทรศัพท์แล้วเดินไปลงชั้นล่างออกจากโรงเรียน มีผู้ชายคนหนึ่งสวมแว่นสีดำถือหน้าเป๋าที่รออยู่หน้าโรงเรียน คะคุณพ่อ =[]=!! มาเร็วมากๆๆๆๆๆ
“เอ่อ คุณพ่อ” ชั้นพูดแล้วเดินไปหาเขา
“อ่าว หนูซากายะจังที่น่ารักของพ่อ นี่กระเป๋าจ้ะ ไม่เหงานะ ^^” พ่อพูดจบอยู่ๆลูบหัวชั้นแล้วเดินผ่านจากชั้นไปเลย
แต่ดูเหมือนพ่อแม่ที่ทิ้งลูกไปเลย...มิน่า... T-T
พวกทั้ง3คนก็เดินมาพอดี ชั้นเลยจึงหันไปมองหน้าพวกเขา พวกเขาก็เลยทักทาย
“ซากายะ เย็นแล้ว กลับบ้านกันเถอะ” เอลิมี่
“ชั้นกลับบ้านไม่ได้” ซากายะก้มหน้างุดๆ
“อ่าว ทำไม นี่เธอเป็นอะไรไป” เอลิมี่พูดอย่างเสียงดังมาก
“ก็พ่อแม่...ให้ชั้นนอนในหอพักง่า”
“หา” ทั้ง3พูดพร้อมกัน
“โกหกน่า พ่อแม่ทิ้งแกเหรอวะ” เอลิมี่พูดอ้าปากกว้าง
“ไม่ได้ทิ้งเว้ย พ่อแม่หนีไปอยู่อเมริกาโวย แต่ชั้นขอนอนบ้านพวกแกได้ไหม T-T” โดยพวกเขาก็ไม่ยอมพูดอะไรออกมา “ได้ไหมจ้ะ T-T”
“ไม่ได้ บ้านชั้นมีครอบครัวเยอะมากเลยไม่มีห้องนอนให้แกนอนแล้ววะ” เอลิมี่เอ่ย
“ยูริ T-T”
“เหมือนกันแหละ ขอโทษด้วยนะ เหอะๆ -_-”
“อายูมิ...ToT”
“แหะๆ ขอโทษด้วยน้า ซากายะจัง >/\<” อายูมิยกไหว้
งะ...เออ จำไว้เลย ไอเพื่อนบ้าสุดแสบ ฮึ่ม...หงุดหงิดแล้ว!!!
“เออ ไม่เป็นไรๆ ชั้นไปนอนในหอพักก็ได้ ชิ”
ชั้นถือกระเป๋าเดินผ่านจากไอสามตัวนั่นแล้ว ฮึ่มหงุดหงิดโวย และทั้งสามคนก็มองตัวที่ซากายะอย่างนานทั้งสามก็เดินกลับบ้านแล้ว ซากายะเดินไปหาที่ห้องผอ. พอถึงห้องผอ.แล้ว
“เอ่อ ขออนุญาตค่ะ” พูดแล้วชั้นเปิดประตูแล้ว ชั้นช็อกมาก ที่เห็น...
ห้องนี่มัน...หรูเว้ย หรูมาก หรูกว่าห้องไอหน้าวอกซะอีกด้วย =()=
แทบผู้หญิงคนนั้นเป็นสาวเด่นด้วย!!! นี่อ๊ะเหรอผอ.?
“ว่าไงจ้ะ คุณนักเรียน”
“เอ่อ เอ่อ...ชั้นขอมาอยู่หอพักค่ะ” เหงื่อกูตกเว้ย!!
“อ๋อ เธอเชิญนั่งตรงโซฟาจ้ะ เดี๋ยวรอแปบหนึ่งนะจ้ะ”
ชั้นเดินไปที่นั่งโซฟาแล้วผอ.ลุกขึ้นจากโต๊ะนั่นแล้วเดินไปหยิบกระดาษมาให้ชั้น
“ลงชื่อแล้วเลือกชื่อหอให้ด้วยนะจ้ะ” พูดจบก็เขามานั่งที่โซฟา
ชั้นก็เลยเขียน
ชื่อ ซากายะ คุโรซาว่า .
ชั้นปี 1/B .
กรุณา เลือกหอที่เราต้องการอยู่
- หอเมฆา
- หอหมอกซากุระ
หอ.............................................
ชั้นคิดจะเลือกอยู่หอแต่ชั้นเลือกมันไม่ถูกเลยแล้วชั้นก็เลยไปถามผอ.
“เอ่อ คือว่า เลือกหอมันไม่ถูกค่ะ”
“อ๋อ เธอไปอยู่หอเมฆาก็ได้นะ ^^”
“ฮะค่ะ” ชั้นตัดสินใจก็เลือกหอเมฆาแล้ว
“หอเมฆา เป็นเจ้าของหอคือ ฮิบาริ เคียวยะคุง เองนะ ^^”
หือ...อะไรฮะ ฮิบาริ เคียวยะ? ดะเดี๋ยวไอหน้าวอกนั่นเป็นเจ้าของหอเมฆาเหรอวะ กูว่าแล้ว =()=!!! เปลี่ยนไปอยู่หอหมอกซากุระดีกว่า ~
“หะหนูขอเปลี่ยนอยู่หอหมอกซากุระนะค่ะ”
“เสียใจด้วยหนู หอหมอกซากุระนั่นคนเต็มแล้ว ฮะๆโฮะๆ”
เออ กูเสียใจ T_T!!
ต่อมา
ผอ.พาชั้นเดินไปที่หอเมฆา พอมาถึงหอแล้วชั้นก็ได้เห็นหอตึกที่สวยงามมาก ตึกอาคารหอเป็นสีม่วง ชั้นก็เลยหันไปมองหอหมอกซากุระอีกตึกหนึ่งเป็นหมอกสีชมพูอ่อนแนวหวานๆ
“หอหมอกซากุระนั่น ดูสวยกว่าหอเมฆาสินะ ซากายะจัง”
“ฮะค่ะ สวยมากเลยค่ะ >_<”
“หอหมอกซากุระนั่นเป็นเจ้าของมุคุโร่ จริงๆแล้วฮิบาริคุงเกลียดมุคุโร่คุงมากเลยละ ฮะๆ”
“เกลียด...?”
“ใช่ มุคุโร่ชอบไปกวนฮิบาริพอฮิบาริเจอมุคุโร่ฮิบาริก็ชกทอนฟามันทุกทีเลยทั้งๆที่ชั้นอยากไปหยุดทั้งสองคนนั้นมันก็ไม่ยอมหยุดเลยฮะๆพวกนั้นดูตลกมากเลยละ” ผอ.หัวเราะออกมาจนมียิ้มเล็กน้อย “อ๊ะ เธอเข้าไปได้แล้วเธอต้องไปขอเจ้าของหอละ พยายามเข้านะ ซากายะจัง”
ชั้นก็เดินเข้าไปในหอแล้ว ชั้นก็เลยหันไปมองผอ. เขาก็เลยเดินจากไปแล้วจริงๆแล้วผอ.เขาดูสวยมากเลย ชั้นกลับหลังเดินไปหาไอหน้าวอกและต่อมาชั้นก็เจอไอเจ้าประหลาดอีกแล้ว มันก็หันมามองด้วย
“เธอเป็นใคร”
“งะ” ตกใจเว้ย
“หือ เธอ ใช่ซากายะ คุโรซาว่าหรือเปล่า” รู้ชื่อกูได้ไงว้า -_-!!
“อือ”
“เอาละ ทุกคนช่วยกันยกกระเป๋าหน่อย แล้วพาซากายะไปที่ห้องเลย”
แต่อยู่ๆเจ้าประหลาดก็ช่วยยกกระเป๋าและเจ้าเป๋าจับตัวชั้นไปถึงห้องซะด้วย เออ ก็ดีละ กูขี้เกียจเดินแล้ว =_= และต่อมาพอถึงห้องแล้ว
“นี่แหละห้องเธอ ฝากดูแลเจ้าของด้วยนะครับ”
“ขอบคุณ” รีบๆไปได้แล้วเว้ย เจ้าประหลาด ชั้นเกลียดมัน!!
ชั้นยกกระเป๋าแล้วเดินประตูห้องพอเห็นแล้ว...ห้องนี่มันหรูมากอีกแล้วค่า =()=!!! ดูไปรอบๆ ห้องนี้ดูสวยมากเลยละ...แต่...
“หึ มาแล้วสินะ” เอ๊ะ มีเสียงคนอยู่ด้วย เสียงนี่คุ้นๆแฮะ “ไง คุโรซาว่า”
ชั้นช็อกมากที่เห็นฮิบาริเดินมาพอดีเห็นฮิบาริแก้ผ้าซะด้วยใส่กางเกงอย่างเดียว หมอนี่มัน...
“O.,O” ชั้นค่อยๆกำเดาไหลออกมา
หมอนี่หุ่นดีเป็นบ้าเลยค่า แต่ว่า ชั้นต้องนอนในห้องนี้เหรอ หรือว่าเจ้าประหลาดนั่น...
นี่แหละห้องเธอ ฝากดูแลเจ้าของด้วยนะครับ
นี่มันจริงหรือ...มันแกล้งกันชัดๆ =()=!!!!!!!!!!?
“นี่นาย ไม่มีห้องอื่นเหรอ”
“ไม่มี” อ่าว ตอบมาแค่นี้เองเหรอวะ ฮึ่ม หยิ่งวะ!
“แล้วให้ชั้นมาอยู่ห้องนายได้ไง”
“ก็ท่านผอ.สั่งชั้นให้เธอมาอยู่ห้องชั้นด้วย ก็เพราะหอนี่มันมีคนเต็มแล้วละ -_-” งะ! ผอ.ทำไม...ต้องให้ชั้นไปนอนกับเจ้าหมอนี่ด้วยน้า ทำไมน้า!!!!
“หึ ห้องนอนของเธออยู่ตรงนั้นแล้วรีบๆไปอาบน้ำได้แล้วตัวเธอเหม็น -_-”
เออ เดี๋ยวกูจะถีบหมอนี่ให้ได้ คอยดูเถอะ .\/. หงุดหงิดแล้ววะ
และต่อมา
ชั้นอาบน้ำเสร็จแล้วใส่ชุดนอนลายการ์ตูนชินจังเสร็จเดินออกจากห้องนอนหันไปพบฮิบาริคุงนั่งดูทีวีอยู่และเห็น...นกตัวเหลืองๆที่บนหัวฮิบาริ ตัวนี้น่ารักมากเลยค่า >_<
“ซาดาโกะ ซาดาโกะ...!”
หวา นกตัวนี้พูดได้ไงวะ อีกอย่างชั้นไม่ใช่ซาดาโกะนะเว้ยเฮ้ย!!!
“เจ้านกนี่มัน...เดี๋ยวชั้นจะจับแกไปทอดซะเลย”
“ฮิบาริ๊ ฮิบาริ ซาดาโกะมันจากินฮิเบิร์ดง่า”
ฮึ่ม เจ้านกขี้ฟ้องจังเลยน้า
ฮิบาริก็หันมามองหน้าชั้นมองตัวชั้นซะด้วย เห็นชั้นมันดูแปลกๆหรือไงฮะ?
“หึ เหมือนเด็กจริงๆเลยใส่ชุดนอนลายการ์ตูน” ฮิบาริพูดจบก็หันไปดูทีวี
“ซาดาโกะ ซาดาโกะ”
หน่อย...เจ้านก...ตัวแสบ...เดี๋ยวกูจะจับแกไปทอดซะเลย คอยดู ฮึ่ม!!!
และชั้นรู้สึกหิวข้าวมากเลยก็เลยไปถามฮิบาริคุงดู
“เอ่อ...ฮิบาริคุง...”
“...” เงียบ!
ไม่ได้ยินชั้นเรียกหรืองไงนี่ หมอนี่ =()=
และชั้นเดินไปหาฮิบาริที่โซฟา ฮิบาริก็หันมามองชั้น
“เอ่อ...ชั้น...” แง ชั้นไม่กล้าพูดเว้ย T-T
“จะพูดอะไรก็พูดมาสิ -_-”
“เอ่อ...ชั้นหิวข้าวค่า” ชั้นร้องตระโกนดังมากจนฮิบาริหูแตก
“ก็ไปหาในห้องครัวสิ เธอทำกับข้าวเองละกัน -_-”
“เอ่อ...คือชั้น...ทำกับข้าวไม่เป็นนะค่ะ”
ทั้งๆที่ชั้นอยู่อายุ15จะครบอายุ16แล้วยังทำกับข้าวไม่เป็นอีก T-T
“-_-” เขาไม่พูดอะไรเอ่ยนั่งดูทีวีอย่างเดียว
“อา...ไม่เป็นไร เดี๋ยวชั้นไปหาซื้อเองดีกว่า” ซากายะพูดแล้วทำท่าถอนหายใจ
“เดี๋ยวสิเธอ”
“หือ” ซากายะหยุดเดินหันหลังไปมองฮิบาริ
“เธออยากกินอะไรละ”
เอ๊ะ?
ในห้องครัว
พับๆๆๆๆๆ <<< เสียงมีดตัดหมูสับ
โอ้!! หมอนี่ทำกับข้าวเป็นเหรอนี่ ตอนนี้ชั้นนั่งอยู่บนโต๊ะอยู่ในห้องครัวกับฮิบาริคุงนี้
“นี่นาย ทำกับข้าวเป็นเหรอฮะ =_=”
เงียบ!!
ฮิบาริไม่สนใจมัวแต่ทำกับข้าวอยู่คนเดียว หมอนี่ขยันจริงๆนะ
และ1ชั่วโมงต่อมา
ชั้นนอนหลับอยู่ในบนโต๊ะได้กลิ่นหอมๆด้วยชั้นเลยลืมตาขึ้นมาแล้วเห็นจานข้าวอยู่บนโต๊ะ ข้าวไข่เจียวหมูสับเหรอนั่น เห็นแล้วมันน่ากินมากๆนี่ฮิบาริคุงเป็นคนทำเองเหรอ ว่าแต่...ฮิบาริคุงอยู่ไหนน้า พอกินข้าวเสร็จแล้วก็เดินออกจากห้องครัวแล้วได้เห็นฮิบาริที่นอนโซฟาอยู่ตรงนั้น แทบนอนแล้วไม่ปิดทีวีซะด้วย ชั้นเดินไปที่ห้องของฮิบาริหยิบผ้าห่มแล้วออกจากห้องก็เอาผ้าห่มให้ฮิบาริ
ชั้นก็ยิ้มเล็กน้อยๆขึ้นมา
“ฮิบาริคุง ขอบคุณสำหรับอาหารนะค่ะ ชั้นกินแล้วมันอร่อยมากเลย”
ในที่สุดซากายะก็เดินเข้าห้องนอนของซากายะ ฮิบาริก็เลยลืมตาแล้วเห็นผ้าห่มอยู่ ฮิบาริก็เลยมีหน้าแดงออกมานิดๆด้วย
“ยัยนั่นมันประหลาดดีจริงๆ หึ”
ฮิบาริก็ลุกจากโซฟาแล้วเดินไปที่ห้องของฮิบาริ ทุกคนก็นอนหลับกันหมด
ตอน พูดคุย ท่านฮิและนักเขียนจ้า
แวมบาบู้ : นี่ ฮิบาริคุง นายอยากคู่กับใครเหรอ!?
ฮิบาริ : ไม่รู้ -_-
แวมบาบู้ : เฮ้อ นายจนเลือกคู่ไม่ถูกสินะ -^-
อุเมะ : ฮิบาริขา คู่กับชั้นสิค่ะ ชั้นสวยกว่าอีซากายะตั้งเยอะนะค่ะ โฮะๆๆๆ
แวมบาบู้ : นั่น (นางตัวร้าย) มาจนได้นะ –()-
ฮิบาริ : เสียใจด้วย อุเมะ ผมไม่อยากคู่กับเธอ -_-
อุเมะ : งะ...
แวมบาบู้ : น่าๆ แล้วตกลง ฮิบาริคุงอยากคู่กับใคร -_-?
ฮิบาริ : ไม่บอก มันเป็นความลับ
แวมบาบู้ : หึ ต้องเป็นซากายะจังแน่ๆเลย -_-a
ซากายะ : อ๊ะ สวัสดีค่ะคุณแวมบาบู้ ^^
แวมบาบู้ : จริงสิ ซากายะจัง เธออยากคู่กับใครเหรอค่ะ *0*
ซากายะ : ชั้นอยากคู่กับคนนั้นมากกว่านะ...
ฮิบาริ คิดในใจ : ต้องเป็นผมอยู่แล้ว หึหึ!!!!
แวมบาบู้ : *-* ใครเอ่ย
ซากายะ : มุคุโร่คุงค่ะ เห็นเขาเท่ห์กว่าอีกนะ
ฮิบาริ : กำ (หน้ามืดเลย)
แวมบาบู้ : แฮะๆ (เสียใจด้วยนะฮะ ท่านฮิ) -..-
บทที่4 ผู้ชายที่ปริศนา
วันรุ้งขึ้น
ณ หอเมฆา
“อา...อึก”
ชั้นคือซากายะค่ะ วันนี้วันเสาร์แล้วเป็นวันหยุด ตอนนี้ชั้นตื่นนอนขึ้นมาในเวลาเช้าแล้วชั้นจึงลุกจากเตียง ออกจากห้องแล้วเห็นฮิบาริคุงสวมชุดนักเรียนนามิโมริเขากำลังดื่มกาแฟนั่งดูทีวีแทบมีนกอยู่บนไหล่อีกแล้ว
“เอ่อ วันนี้เป็นวันหยุด นายจะไปไหนเหรอ =_=”
“เธอไปอาบน้ำใส่ชุดนักเรียนซะ ถ้าช้าละก็ ชั้นจะไล่เธอออกจากห้อง”
“งะ เออ ก็ได้ รอแปบหนึ่ง”
หมอนี่มันอะไรกันจู่ๆไล่ชั้นไปอาบน้ำแล้วให้ใส่ชุดนักเรียนซะด้วย วันนี้เป็นวันหยุดนะเว้ยเฮ้ย!!!
และต่อมา ชั้นใส่ชุดนักเรียนเครื่องแบบแล้วหวีผมเสร็จก็เดินออกจากห้องนอนแล้ว
“ตามชั้นมา”
“-_-!!”
แล้วชั้นก็เดินตามหมอนั่นเลย วันนี้ชั้นยังไม่กินข้าวเช้าซะด้วยตอนนี้ชั้นรู้สึกหิวข้าวแล้วเว้ย ไอหน้าวอก!!~
ณ โรงอาหาร
“...มาทำอะไรเหรอ ฮิบาริคุง”
“ก็พาเธอมากินข้าวสิ เดี๋ยวชั้นจะไปทำงานละ เธออยู่ที่นี่ อย่าไปไหนละ”
ซากายะถอนหายใจ ฮิบาริก็เดินผ่านซากายะไป ซากายะเดินไปเรื่อยๆหาข้าวกิน ทุกคนก็กินข้าวกันหมดใช่ชุดแบบธรรมดาแล้วส่วนชั้นถึงต้องใส่ชุดนักเรียนมานะ เฮ้อ หมอนั่นมันบ้าอะไรของมันน้า ช่างมันเถอะ ฮะๆ
และต่อมาซากายะนั่งกินข้าวเสร็จรอจนกว่าฮิบาริจะมา ซากายะจึงลุกแล้วไปหยอดเหรียญสิบตู้น้ำอัดลม พอหยอดเหรียญสิบไม่ติดอยู่ๆเหรียญก็ตกไปล่างใต้ตู้น้ำ ซากายะก็ล้มก้มลงที่พื้นเลยหยิบเหรียญออกมาไม่ได้
“อึก...อา...ไม่ไหวเลย หยิบมันไม่ออกโวย” ซากายะไม่ไหวจึงหยิบมันอยู่เรื่อยๆ แต่อยู่ๆผู้ชายคนหนึ่งก็เดินเข้ามาพอดี
“คุฟุฟุ เธอตลกดีจังนะครับ ^^” หือ...ใครมาพูดวะ คนจะหยิบเหรียญอยู่เว้ย ไปไกลๆเลยปะ “คุฟุฟุฟุ ผมเห็นอะไรอยู่ในกระโปรงคุณนะครับ ^^”
อะไรอยู่ในกระโปรงเหรอ =_= O_O!! หรือว่า...มันเห็นกางเกงในของชั้นแล้วเหรอวะ ซากายะจึงเอามือสองข้างมาปิดกระโปรงตัวเองแล้วหันไปมองหน้ามัน O_O เห็นเขาแล้วมัน...หล่อมากเลยละ ซากายะเลยหน้าแดงออกมา
“นะนาย...เห็นแล้วเหรอ...” ซากายะพูดแล้วแทบเขินมาก
“คุฟุฟุ หึหึ” พอมันพูดจบแล้วหน้าเขาก็เข้ามาใกล้หน้าของซากายะ
“เอ๊ะ O//O” ซากายะหน้าแดงเต็มหน้าเลย
“คุฟุ น่ารักจัง ^^” เขาพูดจบแล้วก็กลับหลังเดินจากซากายะไป ซากายะนั่งเฉยเลยแทบหน้าแดงด้วยความเขินมากออกมา ผู้ชายคนนั้นผมสีม่วงตาสองข้างละสี ขวาเป็นสีแดงที่ซ้ายก็เป็นสีน้ำเงินพอใกล้ๆดูแล้วมันเท่ห์มากเลยนะค่ะและฮิบาริก็เดินมาหาซากายะพอดี
“นี่เธอจะนั่งอยู่ตรงนี้อีกนานไหม -_-”
เงียบ
พอฮิบาริเรียกซากายะทุกทีไรฮิบาริก็หงุดหงิดออกมาด้วยความโมโห
“ซาดาโกะ...!”
เฮือก! ซากายะตกใจที่ได้ยินแล้วหันไปมองหน้าฮิบาริ มะกี้เรียกชั้นว่าอะไรน้า –()-!! “เธอนั่งอยู่ตรงนี้ทำไม เดี๋ยวมันเลอะบนเสื้อหรอก -_-”
“แฮะๆ” ชั้นลุกขึ้นแล้วแทบยังคิดถึงผู้ชายคนมะกี้อีก “ผู้ชายคนมะกี้...ทำไม ตาละสีนะ” ซากายะเดินเขินอยู่อีกต่อไป ฮิบาริจ้องมองหน้าซากายะนานๆ
(Hibari my is say)
ผมยืนจ้องมองซากายะอย่างนานๆทำไมซากายะจึงได้เขินนะ หือ...ผู้ชายลูก ตาละสีเหรอ หมอนั่นอีกแล้วเหรอวะแล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!?
“คุโรซาว่า จะยืนอีกนานไหม รีบๆตามชั้นมาได้แล้วน่า”
“อ๊ะ ขอโทษๆ แต่ว่า...”
“ไม่ต้องพูด รีบๆซะ”
“อือ”
ซากายะก็เดินตามผมแล้ว เจ้าหัวสับปะรด แกคิดอะไรอยู่กันแน่!?
และมีผู้ชายคนหนึ่งมีตาสองละสียืนมองพวกเขากำลังจะเดินไปด้วยกัน แล้วเขาจับปากตัวเองก็ยิ้มออกมามองซากายะอย่างนานๆโดยซากายะไม่เห็น
“คุฟุฟุฟุ ผู้หญิงคนนั้นชื่อซากายะจังเหรอ...หึหึ ผู้หญิงอะไรกันมันน่ารักจริงๆอย่างนี้ อี่อี่...น่าสนุกดีนี่ ผมขอสนุกกับเธออีกนะ ซากายะจังรอผมก่อนนะครับ ฟุคุฟุฟุ” เขาพูดจบก็หัวเราะออกมาอย่างน่ากลัว
ณ สวนต้นซากุระ
“!!!!”
ซากายะตกใจจึงกลับหลังหันไปมองรอบๆและไม่มีใครอยู่เลย ฉันรู้สึกเหมือน...มีใครสายตาจับจ้องมองฉันอยู่นะ
“หือ คุโรซาว่า มีอะไร”
“เอ่อ...ดูเหมือนมีใครบางคนจับจ้องมองชั้นอยู่เรื่อยนะ”
“...หึ เธอคิดมากจริงๆด้วย”
“อ๊ะ จริงด้วย แฮะๆ” ซากายะหัวเราะแล้ว ฉันว่ามีใครบางคนต้องจับจ้องมองฉันแน่ๆเลย มันเป็นใครกัน...ซากายะก็เดินตามฮิบาริไปอีกครั้ง
หน่อย เจ้ามุคุโร่ แกยังอยากได้ผู้หญิงคนนี้อีกแล้วเหรอวะ พอสักทีเถอะ...ถ้าเจ้านั้นอยากได้ยัยนี่ละก็ เจ้านั้นอาจจะมีวางแผนอะไรอยู่อีกกันแน่!!!
(Hibari my is say end)
ตอนนี้ชั้นอยู่ในห้องกรรมการรักษาระเบียบตอนนี้ชั้นนั่งอยู่โซฟาแล้ว ชั้นรู้สึกมันคิดนึกเรื่องมีใครบางคนจับตาจ้องมองชั้นอยู่นะ ใครกัน...ชั้นจึงหันไปมองฮิบาริคุง ฮิบารินั่งทำงานบนโต๊ะอยู่
เอ๊ะ!?
ชั้นตกใจจึงหันไปมองที่ประตู และประตูค่อยๆเปิดออกมา ใครกัน...
ที่แท้คือ...คนมะกี้นี่เอง?
“นาย...” ชั้นตกใจ
“!” ฮิบาริมองสายตาดุเดือด
“ไงครับ ^^” เขาโบกมือให้
ฮิบาริชกทอนฟาขึ้นมาตอนนี้ฮิบาริทำหน้าดุเดือดใส่ต่อหน้าเขา ชั้นก็เลยลุกขึ้นมาห้ามฮิบาริ
“ฮิบาริคุง” ชั้นพยายามห้าม แต่ฮิบาริไม่สนใจ
“มุคุโร่ แกมาทำไม...”
เอ๊ะ!? หมอนั่นเหรอชื่อมุคุโร่คุง เป็นเจ้าของหอหมอกซากุระนี่เอง แล้วฮิบาริก็วิ่งไปชกทอนฟาไปตีมุคุโร่ แต่มุคุโร่ก็หลบทันใช้ขาไปเตะฮิบาริคุงไปชนที่กำแพงจนแตกออกมา ฮิบาริจึงมีเลือดไหลออกมาจากปาก มุคุโร่ก็กลับหันมามองหน้าชั้น เฮือก! ใบหน้านั่นมัน...เขายิ้มให้ชั้น
“ซากายะจัง ผมมีเรื่องจะคุยด้วยครับ” ยิ้มแย้มใสของเขาทำให้ชั้นรู้สึกกลัวมาก “ออกไปคุยกันข้างนอกได้ไหมครับ” ฮิบาริก็ลุกขึ้นมาแล้วฮิบาริก็ห้ามชั้น
“อย่าไปนะ หมอนี่มันจะคิดวางแผนอะไรกับเธอ” ฮิบาริพูดแล้วจนมีเลือดไหลจากปากอีกครั้งฮิบาริก็ล้มลงที่พื้น
“คุฟุฟุฟุ พูดอะไรของนาย ซากายะจัง ผมไม่คิดวางแผนอะไรกับเธอหรอกนะครับ ผมแค่อยากมีเรื่องจะคุยกับเธอเท่านั้นเองนะครับ ^^”
ทะทำไงดี...ชั้นจะเชื่อใครดีนะ...
“คุโรซาว่า อยากรู้ไหมว่ามะกี้ใครจับจ้องมองเธออยู่” ชั้นจึงหันไปมองฮิบาริ ฮิบาริก้มหน้างุดๆ “หมอนี่แหละ จับจ้องมองเธอ” ฮิบาริพูดตระโกนออกมาทำให้ชั้นรู้สึกช็อกมาก หมอนี่เองเหรอ...
“หึ ช่วยไม่ได้เฮ้อ ทำไงดีน้า” มุคุโร่พูดจบหันเดินไปหาฮิบาริแล้วขามุคุโร่เตะท้องฮิบาริอย่างรุนแรงมากจนมีเลือดไหลจากปากของฮิบาริออกมาอีกครั้งชั้นพยายามไปช่วยฮิบาริ แต่อยู่ๆมุคุโร่กลับหลังหันมองหน้าชั้น “ซากายะจัง มองหน้าผมหน่อยนะครับ คุฟุฟุ” ชั้นมองเขาอย่างนานๆดวงตาข้างขวาดวงตาแดงสีมันขยับได้แล้วเห็นตัวอักษรในตาออกมา...อา ทำไมชั้นรู้สึกเป็นลมนะ ใช่แล้วที่จริงชั้นมันโง่มาก!!
บทที่5 ภาพลวงตา
ที่นี่ไหนกันนะ...นั่นสืเราอยู่ที่ไหนกัน...
อึก!!
ฉันลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็วด้วยความตกใจ ฉันรู้สึกมึนหัวมากแล้วมองไปรอบๆเป็นห้องสีชมพูคราวกับดอกซากุระที่แสนสวยงาม มองไปมามองไปรอบๆก็หันไปเจอกับฮิบาริ ที่นั่งอยู่ตรงโซฟานี่เองฮิบาริคุงทำหน้าด้วยสีหน้าแสยะยิ้มอย่างกับโรคจิต ฮิบาริคุงทำไมถึงทำหน้าแบบนั้นล่ะ ฉันไม่เคยเห็นฮิบาริคุงทำหน้าแบบนั้นมาก่อนเลยนะ ว่าแต่..ทำไมถึงฉันจึงได้มาอยู่บนเตียงด้วยล่ะ!? ห หรือว่า...
“ฟุคุคุ หึหึ ตื่นคงได้เลยนะ ซายากะจัง” จู่ๆฮิบาริก็กำลังจะเดินมาทางนี้
“ฮ ฮิบาริคุง เกิดอะไรขึ้นเหรอ ล แล้วมุคุโร่ล่ะ” ฉันพูดสั่นๆด้วยความกลัว ทว่า..ฮิบาริคุงก็ไม่สนใจคำถามที่ฉันพูดเลย ฮิบาริคุงก็ขึ้นบนเตียงทับตรงตัวฉัน แต่แล้วฮิบาริคุงก็ถอดเสื้อออกมา ฉันเห็นความผิวขาวเขาที่อยู่ตรงหน้าอกจนทำให้ฉันจึงต้อง...
“เอ่อ...ขอโทษนะ ฉ ฉันรู้สึกว่าเริ่มปวดท้องแล้วล่ะ ขอตัวไปเข้าห้องน้ำได้ไหมค่ะ ฮิบาริคุง” มันไม่ใช่ความจริง ฉันพูดโกหกต่างหาก ที่จริงทำไมฉันจึงได้กลัวฮิบาริคุงตอนนี้ด้วยแหละ
หมับ ตุบ!!
และฮิบาริคุงก็หมับฉันล้มลงที่นอนอย่างรวดเร็วและอย่างรุนแรงมาก จู่ๆฮิบาริคุงก็เอาผ้ามามัดแขนทั้งสองข้าง ฮิบาริคุงก็กระดุมออกแล้วเห็นหน้าอกพอดี แต่โชคดีที่ฉันใส่ทรงอกมาและฮิบาริคุงจ้องมองตัวฉันไปเรื่อยจนทำให้ฉันต้องอายมากแค่ไหน!!! ริมปีปากของฮิบาริคุงก็จูบต้นคอของฉันอย่างเรื่อยๆ อ่า ไม่นะ ขอร้องล่ะ อย่าทำเลย!!!
“ฮ ฮิบาริคุง อย่านะ”
ฮิบาริคุงก็ไม่ยอมทำตามคำอย่าของฉันเลย เขาก็ทำแบบนี้ไปเรื่อยๆ อ่า..เขาไม่ยอมหยุดเลย ทำไงดี กลัวจังเลย น้ำตาของฉันก็ไหลออกมาแล้วพร้อมหลับตาลงเพื่อยอมเป็นของเขา หลังจากฉันก็นึกถึงภาพขึ้นมา
ฟุคุคุ ตื่นคงได้เลยนะ ซากายะจัง
เอ้ะ!! มะกี้อะไรนะ ฮิบาริคุงเคยชื่อฉันด้วยเหรอ ฉันจำได้นะว่าฮิบาริเรียกแต่นามสกุลของฉันเองนะ บ บ้าน่า ไม่จริงใช่ไหม หรือว่า คนนี้คือมุคุโร่เองงั้นเหรอ...
“นายคือมุคุโร่เองสินะ..”
ความคิดเห็น