กริ๊งงงง~~~!!
เสียงออดเลิกคลาสของมหาลัยชื่อดังในย่านกรุงโซลดังขึ้นเหมือนดังเสียงสวรรค์ของเหล่านักเรียน
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"เฮ้ยๆ!! มึงจะไปไหนวะไอ้ยอล"เสียงเพื่อนสนิทผิวสีแทนทักขึ้นเมื่อร่างสูงของเพื่อนกำลังเดินมุ่งหน้าออกไปแบบไม่บอกไม่กล่าวทำให้ร่างสูงหยุดชะงักและส่ายหน้าเบาๆกับความอยากรู้ของเพื่อน
"เออ..มึงรีบไปไหนของมึงวะ"เซฮุนทักเสริมขึ้นอีกคน
"กูมีธุระต้องไปทำ"เอ่ยเสียงนิ่งพร้อมยกยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัยให้เพื่อนสนิททั้งสอง
"อ๋อ~..กูรู้และ"เซฮุนลากเสียงยาวพร้อมหรี่ตามองเซฮุนอย่างรู้ทัน
"อะไรวะ...แม่งรู้กันอยู่สองคน..สัส"จงอินสบถอย่างหัวเสีย
"เออหน่าเดี๋ยวกูเล่าให้ฟัง..ตอนนี้พากูไปหาเมียกูก่อนไม่รู้ป่านนี้ไปทำตัวแมนหรอกเต๊าะผู้หญิงอยู่รึป่าวก็ไม่รู้"พร้อมลากคอ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
:โรงรถของมหาลัย
ตุ้บ!!!
"โอ๊ย!..ข..ขอโทษครับ"คนตัวเล็กตาเรียวรีปากรูปกระจับสีเชอร์รี่จูบรับกับจมูกรั้นดูน่ารักผิวขาวอมชมพูขับกับชุดยูนิฟอร์มมหาลัยเดินชนใครบางคนก็เอ่ยขอโทษทันที
"ว่าไง...ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ.'เมีย'"
!!!
"ช..ชานยอล!"
"ไงสบายดีนะ..หึ
แต่ก็อย่างว่าล่ะนะมึงมันก็แค่คนร่านๆคนนึงที่ไม่รู้จักพอเห็นผู้ชายเป็นไม่ได้ต้องอ่อยถึงเตียงนอนอ้าขาให้เอาถึงที่น่ะ
หึ!"
เพี๊ยะ!!!
"ฮึก..นายอย่ามาพูดจาดูถูกฉันขนาดนี้!!"
"...."
"น..นายมันก็แค่..'ผัวเก่า'" พูดจบก็เดินหนีให้เร็วที่สุดแต่ก็ได้แค่คิดเมื่อมีแรงกระชากข้อมือจากด้านหลัง
"หึ..งั้นเราก็มารื้อฟื้นความทรงจำเก่าๆกันมั้ยล่ะครับเมียเผื่อลีลาของผัวเก่าจะทำให้นายลืมผัวใหม่ไปเลยก็ได้"พูดจบก็จัดการอุ้มคนตัวเล็กยัดใส่รถแรมโบกินีคันสวยจัดการล็อคประตูรถแล้วเดินอ้อมไปยังฝั่งคนขับ
และขับออกไปจากโรงเรียนมุ่งหน้าไปยังคอนโดหรูใจกลางเมือง
"ฮึก..ชานยอลปล่อยแบคเถอะนะแบคยอมทุกอย่างจริงๆ.."
ดวงคลอไปด้วยน้ำตาอ้อนวอนอีกคนทั้งที่รู้ว่ามันไม่ได้ผลแต่ก็ร้องขออ้อนวอนต่อพระเจ้าให้ช่วยตนอยู่ในใจว่าอย่าให้ชานยอลทำแบบนั้นกับตนเองอีกเลย
ความทรงจำที่ได้ร่วมรักกับชานยอลในครั้งแรกคนที่ได้ความบริสุทธิ์ของแบคฮยอนไปไหลมาเป็นฉากๆเหมือนตอกย้ำความหวั่นกลัวในใจให้ครอบงำจิตใจมากยิ่งขึ้น
ชานยอลไม่ได้สนใจคำพูดของคนตัวเล็กที่นั่งร้องไห้ข้างๆเลยถึงแม้ในใจเกือบจะใจอ่อนกับน้ำตาของอีกคนแต่พอนึกถึงเมื่อก่อนที่ชานยอลทุ่มเทความรักทั้งหมดให้ทั้งใจแต่แบคฮยอนกลับเลือกที่จะตัดความสัมพันธ์ของเขากับแบคฮยอนแค่เหตุผลที่ว่า'ไปด้วยกันไม่ได้'มันสมเหตุสมผลแล้วหรอ
ชานยอลขับรถมาถึงคอนโดก็ลากอีกคนลงมาจากรถคันหรูเดินขึ้นมายังห้องของตนรูดคีย์การ์ดแล้วจัดการเหวี่ยงแบคฮยอนเข้าไปในห้องแล้วล็อคประตู
CUT!!!
เจอกันที่ไบโอทวิตค่ะ ;)
รุ่งเช้านั้นผ่านไปอย่างเชื่องช้าแต่กระนั้นมันกลับรวดเร็วสำหรับร่างเล็กเหลือเกินกว่าจะผ่านค่ำคืนที่หฤโหด
นั่นยอมรับจริงๆเลยว่าเขากลัวน้ำเสียงแหบพร่ากับร่างแกร่งมีสุขภาพนั่นเหลือเกินราวกับว่ามันพร้อที่จะทำให้
เขานั้นแดดิ้นร้องขอความตายเลยก็เป็นได้ แบคฮยอนกัดฟันพยุงตัวขึ้นพิงหัวเตียงช้าๆ นึกถึงเรื่องเมื่อคืนที่
ผ่านพ้นไปพาลน้ำตาเจ้ากรรมนั้นไหลอาบแก้มเนียน ตามเนื้อตัวเกรอะไปด้วยคราบราคะ ทำใจอยู่พักหนึ่งก็
ตั้งสติได้ว่าคนใจร้ายคนนั้นอยู่ในห้องนี้หรือเปล่า? คิดได้ดังนั้นจึส่งสายตากวาดมองรอบๆไร้ซึ่งเงาของคนๆนั้น
"ดีแล้วแหละ...ฮึก..เป็นแบบนี้ดีแล้ว ฮืออ อึก ฮือออ" มือเรียวกำผ้าห่มแน่นในหัวนึกย้อนไปนวันที่ได้ยิน
เสียงคุณนายปาร์คออกปากประกาศว่าไม่ยอมรับแบคฮยอนเป็นสะใภ้แน่ๆ อ้างว่าชานยอลควรได้พบคบหาคน
ที่ดีกว่าเขามันคือเหตุผลที่ทำให้แบคฮยอนตัดสินใจจบความสัมพันธ์เขากับชานยอล
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
แบคฮยอนเดินทางกลับมายังห้องของเขาหลังจากที่จัดการกับตัวเองสรรพเสร็จทุกอย่างแล้วดั่งโชคเข้าข้าง
ที่วันนี้เป็นวันหยุดและมันก็มากพอที่จะทำให้แบคฮยอนทิ้งตัวให้จมกับอดีตใจหนึ่งอยากขอโทษชานยอลที่
ทำให้เสียใจอีกใจหนึ่งก็คิดว่าเรื่องคืนนั้นสามารถลบล้างความเสียใจของชานยอลได้แล้วก็ไม่ควรมายุ่งกับ
เขาอีก แบคฮยอนล้มตัวนอนที่เตียงขนาดที่ไม่ใหญ่มากจนเกินไปหลับตาลงช้าๆเพื่อบรรเทาความเจ็บปวดที่
ได้รับมาตั้งแต่เริ่มคบกับชานยอลใหม่ๆไม่ใช่เพราะชานยอลไม่รักเขาแต่เป็นเพราะแบคฮยอนได้รับแต่สายตา
น้ำเสียงกระแทกแดกดันจากคุณนายปาร์คมาโดยตลอด....ถึงแม้จะเลิกกับชานยอลแล้วก็ยังคงมีชานยอลตาม
รังควาน
แสงแดดส่องรอดผ่านกระจกใสส่องแสงแยงตาคนตัวเล็กที่ตกอยู่ในนิทราให้รู้สึกตัว แบคฮยอนกระพริบตาสองสามครั้งเพื่อปรับโฟกัส
ดวงตาเรียวรีบวมเป่งผ่านการร้องไห้ทั้งคืนจมอยู่กับน้ำตาตลอดทั้งคืนแม้หลับตาก็ไม่ช่วยให้สบายใจหรือดีขึ้นเลย
แบคฮยอนลุกจากที่นอนและจัดมันให้เข้าเป็นระเบียบแล้วเดินเข้าห้องน้ำจัดการกับคราบน้ำตาคราบความเสียใจทั้งหมดที่เกิดขึ้นภายในใจของตัวเอง
ใช้เวลานานพอสมควรในการอาบน้ำและแต่งตัวไปมหาลัยแบคฮยอนจึงพาร่างของตัวเองออกมาจากห้องน้ำด้วยดวงตาเหม่อลอย
“ เลิกคิดสักที เลิกคิดถึงคนใจร้ายได้แล้ว!!!! “ แบคฮยอนทึ้งหัวตัวเองแต่ทำไมถึงหยุดไม่ได้สักทีสมองมันเป็นอะไรกันนะไม่ว่าจะทำอะไรภาพของชานยอลยังคงวนเวียนอยู่ในสมองของเขา
แบคฮยอนตบตีกับตัวเองในความคิดสักพักก็เปิดประตูออกจากห้องไปแต่ก็ไท่ลืมล็อคประตูห้อง…….
ขาเล็กก้าวออกจากหอของตนเพื่อเดินทางไปยังมหาวิทาลัยที่ระยะทางไม่มากนักมันก็ไม่ลำบากเลยที่แบคฮยอนจะเดินไปแถมเป็นการประหยัดค่ารถอีกตางหาก
“ แบคฮยอน…” น้ำเสียงทุ้มต่ำเป็นเอกลักษณ์ที่แบคฮยอนจำมันได้ดีหรือบางทีมันอาจจะฝังไว้ลึกถึงในหัวใจดวงน้อยๆก็ได้เสียงของชานยอลหยุดฝีเท้าของแบคฮยอนได้ดีเปรียบเหมือนกล้องดิจิตอลตรวจจับภาพเคลื่อนไหวให้เป็นภาพนิ่งได้แม่นยำ
“……..”
แบคฮยอนไม่ได้โต้ตอบกลับไปเพียงแค่ปล่อยให้ความเงียบเป็นตัวตอบกลับให้ชานยอลรู้ว่าจะพูดอะไรต่อก็พูดออกมา
“ …ขอโทษ “ ชานยอลเอ่ยเบาๆแต่แบคฮยอนกลับได้ยินมันเต็มสองหูร่างกายแข็งเกร็งไปทั้งตัว ตั้งแต่รู้จักกับชานยอมาบอกได้เลยว่ามันยากมากที่คนอย่าง ปาร์ค
ชานยอล จะขอโทษใครสักคนถึงแม้ตอนเราคบกันอาจจะมีปากเสียงกันบ้างแต่ชานยอลก็ไม่เคยเอ่ยขอดโทษแม้แต่ครั้งเดียวส่วนใหญ่ชานยอลมักจะง้อด้วยการ
พาไปเดินเล่นหรือซื้อของให้บางทีอาจจะดูเห็นแก่ตัวว่าแบคฮยอนหายโกรธเพราะแค่ชานยอลซื้อของให้
แต่ถ้าถามความรู้สึกแบคฮยอนว่าทำไมถึงหายโกรธแบคฮยอนคนนี้ยืนยันได้ว่าไม่ใช่เพราะสิ่งของแต่เป็นเพราะ
แบคฮยอนไม่เคยโกรธชานยอลตางหาก “ เรื่องเมื่อคืน….ทำไมฉันไม่เคยรู้ล่ะแบคฮยอนว่านายโดนแม่ฉันบังคับให้เลิกกับฉัน…ปิดบังไว้ทำไมถ้าฉันไม่ไปเจอไอ้บ้าคริสนั่นฉันก็จะไม่รู้ความจริงเลยใช่มั้ยแบคฮยออน…ลืมเรื่องร้ายๆที่ฉันทำกับนายแล้วเรามาเริ่มต้นกันใหม่…นะครับ?
“ ชานยอลคุกเข่าเลื่อนมือไปจับมือแบคฮยอนมาพรมจูบอ้อนวอน…ยอมแล้ว ชานยอลยอมทุกอย่างแล้วจริงๆ
“ ชานยอล…ฮึก…นายกับฉันยังไงก็รักกันม่ได้หรอก” แบคฮยอนสะอื้นฮั่กปานจะขาดใจทั้งที่ในใจมันบอกว่ารักแต่แบคฮยอนน้ำท่วมปากเหลือเกิน ชานยอลต้องมีอนาคตที่ดีกว่านี้
อยู่ๆเสียงของคุณนายปาร์คก็ดังขึ้นในหัว “ อีกอย่าง….ฉันก็ไม่ได้รักนายแล้วชานยอล
“ พูดจบแบคฮยอนก็ไม่อาจกลั้นน้ำตาไว้ได้อีกแล้วได้แต่ปล่อยให้มันทะลักออกมาอย่างบ้าคลั่ง
สีหน้าของชานยอลก็เจ็บปวดไม่น้อยเช่นกันดวงตาคมที่มีน้ำใสๆคลออยู่มือเรียวที่เคยถูกกุมบัดนี้ถูกปล่อยให้เป็นอิสระเป็นจังหวะเดียวที่หยดน้ำตาของแบคฮยอนร่วงลงสู่พื้น
“ ได้สิ….ฉันไม่รั้งนายแล้วล่ะถ้ามันทำให้นายมีความสุขฉันจะทำ “ ชานยอลไปแล้ว….เขาเดินห่างออกไปแล้ว
แบคฮยอน ล้มตัวลงนั่งข้างทางตรงเดิมที่เคยยืนเมื่อไม่นาน
แบคฮยอนรววบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดเพื่อเดินไปยังมหาลัยให้ได้
“ อีก..อึก..ไม่ถึง..ฮึก.. 200 เมตรน่าแบคฮยอ- ฮึกก..อย่า ฮืออ ใจเสาะ “
เสียงสะอื้นปนเหน็บแนมตัวเองกับร่างเล็กที่เดินไป
สะอื้นไปความบอบช้ำเพิ่มขึ้นมาสองเท่าตัวดวงตาเรียวรีเริ่มเหม่อลอยมันจะเกิดขึ้นบ่อยมากกับแบคฮยอนและมันจะเกิดเฉพาะกับผู้ป่วย
โรคซึมเศร้า
ร่างบางเดินเอื่อยๆมาที่ทางเดินม้าลายไม่ทันได้สังเกตรถสปอร์ตคันหรูวิ่มาด้วยความเร็วเกินจะต้านได้
ปี๊บบบบบบบบบ!!!!! ~~
ตุ้บบบ!!! ~
ร่างบางลอยคว้างบนอากาศก่อนจะล่วงลงสู่พื้นก่อนทุกอย่างจะมืดสนิท
แบคฮยอนรู้สึกเหมือนมีคนมาฉุดตนไปในที่ๆกว้างและนุ่มเหมือนนอนอยู่บนเตียงราคาแพงๆที่เคยนอนกับชานยอลไม่มีผิดมันทำไมมีความสุขขนาดนี้นะรู้สึกสบายใจยังไงไม่รู้
Chanyeol part :
หลังจากที่ผรู้เรื่องทุกอย่างผมก็ขับรถตามหาแบคฮยอนทันทีหลังจากลงโทษแบคฮยอนในตอนนั้นผมก็ตั้งใจจะมาหายาแก้อักเสบให้แบคฮยอนพอถึงร้านยาก็บังเอิญเห็นไอ้คริสมันก็ตรงมาถามผมทันทีว่าแบคฮยอนอยู่ไหน?
ในตอนนั้นผมคงคิดว่าคงเป็นห่วงกันตามประสาแฟน เหอะ!
แต่พอผมได้รู้ความจริงจากไอ้คริสหลังจากที่ผมบอกมันไปว่าผมข่มขืนแบคฮยอนมันทำท่าจะต่อยมันบอกว่าแม่ผมบังคับแบคฮยอนให้เลิกกับผม
ตอนนั้นผมอึ้งจนทำอะไรไม่ถูกแล้วแบคฮยอนล่ะผมทำให้แบคฮยอนเสียใจมาตลอด
คิดได้ผมก็รีบขับรถไปหาแบคฮยอนที่คอนโดแต่ก็พบกับความว่างเปล่าที่อยู่ของแบคฮยอนผมก็ไม่รู้ได้แต่โทษตัวเอง
ผมคิดว่าพรุ่งนี้ผมจะไปดักรอแบคฮยอนแถวๆหน้ามหาลัยก็แล้วกัน
ในตอนเช้าผมตื่นขึ้นมาอาบน้ำอย่างรวดเร็วและไม่ลืมซ้อมบทพูดขอโทษแบคฮยอนหน้ากระจกอย่าบอกแบคฮยอนนะครับ
;) หลังจากนั้นผมก็ขับรถช้าๆค่อยๆไล่สายตาหาแบคฮยอนจนเห็นร่างเล็กๆที่เดินทอดน่องเอื่อยๆเหมือนไม่เร่งรีบในการเข้าคลาสในช่วงเช้าเลย
“ แบคฮยอน…”
ปัจจุบัน
เด็ก ปี 1 คนหนึ่งวิ่งหน้าตาตื่นมาหาผมตอนกำลังเดินเข้าห้อง
“ พี่ชานๆๆๆๆ “
มันกระหน่ำเรียกผมจนน่ารำคาญ
“ มีไรวะ “
ผมตอบแบบเอือมๆ
“ พี่แบคฮยอนถูกรถชน
หน้า มหาลัยเนี่ยคนมุงเยอะเลยไม่รู้เป้นไงบ้าง “
“ !!!! “
ผมไม่ได้ตอบอะไรมันวินาทีนี้ผมเป็นห่วงแบคฮยอนที่สุดแล้ว
เมื่อไปถึงขาของผมอ่อนแรงลงทรงตัวไม่อยู่ได้แต่ภาวนามันคือฝันใช่มั้ยผมค่อยๆช้อนตัวแบคฮยอนขึ้นแล้วพาไปที่รถผมขับรถแบบชนิดที่ว่าถ้ามีรถปาดหน้าไปรถผมก็ทะลุออกไปอยู่ดียังไงซะแบคฮยอนก็ต้องไม่เป็นอะไร
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
เมื่อถึงโรงพยาบลผมอุ้มแบคฮยอนวางลงที่เตียงคนไข้ก่อนที่ผมและเหล่าบุรุษพยาบาลจะช่วยกันเข็นนแบคฮยอนเข้าไปในห้องฉุกเฉิน
เวลามันช่างผ่านไปนานเหลือเกิน
ผมเดินวนไปวนมาหน้าห้องผ่าตัดไม่รู้กี่รอบขอเถอะครับพระเจ้าอย่าให้แบคฮยอนเป็นอะไรเลยผมจะอยู่ยังไงถ้าไม่มีแบคฮยอนคอยส่งยิ้มหวานๆแก้มนุ่มๆที่ผมหอมทุกเช้าตอนที่เราคบกันถึงผมไม่รั้งแบคฮยอนในตอนนั้นเพราะผมคิดว่าจะเริ่มต้นจีบแบคฮยอนอีกครั้งได้โปรดแบคฮยอน
คุณหมอเปิดประตูออกมาด้วยสีหน้าคร่ำเครียด “
ผมช่วยได้แค่นี้จริงๆนะครับผมทำเต็มที่แล้ว คือคนไข้ได้รับความกระทบกระเทือนที่แรงพอสมควรถึงแม้คนไข้จะยังหายใจอยู่แต่ก็ไม่สามารถรับความรู้สึกได้แต่ยังดีนะครับที่คนไข้ยังสามารถรับรุ้เรื่องราวและยังคงได้ยิน…หมอขอตัวก่อนนะครับ
“
2 ปีต่อมา
“แบคฮยอน…ผมกลับมาแล้วครับที่รักคิดถึงผมรึเปล่า”
ผมเดินขึ้นไปยังชั้นสองของบ้านเปิดประตูห้องนอนเข้าไปหอมแก้มนิ่มๆหอมๆของแบคฮยอน
หลังจากที่หมอบอกอาการของแบคฮยอนในตอนนั้นผมเหมือนอยู่ในห้องมืดๆที่ไม่มีประตูหน้าต่าง
ผมตัดสินใจบอกแม่ว่าผมจะไปอยู่กับแบคฮยอนท่านมีท่าเหมือนจะโกรธผมจึงเล่าให้ท่านฟังว่าแบคฮยอนกลายเป็นเจ้าชายนิทราท่านก็ตกใจ ก่อนจะยอมให้ผมไปอยู่กับแบคฮยอน ผมซื้อบ้านหลังเล็กๆแถวชานเมืองผมจบมหาลัยแล้วผมก็งานที่บริษัทที่คุณพ่อทำมาตั้งแต่รุ่นคุณปู่ตำแหน่งประธานบริษัทพอผมกลับมาบ้านก็ต้องอาบน้ำแต่งตัวให้ภรรยาของผมอีกถึงจะเหนื่อยแต่บางครั้งผมก็ชอบที่จะทำมันเพราะแบคฮยอนเหมือนบอกรักผมทุกวันเป็นการตอบแทนด้วยการเตรียมแก้มหอมๆไว้หลังจากเลิกงานมาเหนื่อยๆก็หายเป็นปลิดทิ้งเลยล่ะผมนั่งมองแบคฮยอนนอนมาเป็นเวลา
2 ปีแล้วและคงต้องมองตลอดไปอย่างน้อยมันทำให้ผมมีกะจิตกะใจทำงานผ่านพ้นไปแต่ละวันผมจะบอกรักแบคฮยอนทุกเช้าและกกลับมาจากทำงานตบท้ายก่อนนอนอย่างน้อยแบคฮยอนก็รับรู้ความรู้สึกของผม
ชานยอลรักแบคฮยอน
Talk : ไรท์อัพ.nc. แล้วนะอยู่หน้าไบโอนาจาเชิญกามได้~ ~
Joker reading ^+++^
#ดจลชบ twitter: @nappy_nc
