ขอบคุณที่คิดเหมือนกัน

เนื้อเรื่อง

            ฤดูหนาวใกล้เข้ามาแล้วบรรยากาศโดยทั่วไปทำให้สาวน้อยไม่อยากตื่นออกมาจากใต้ผ้าห่ม   กริ๊งงงงงงงงง… เสียงของนาฬิกาปลุกลั่นห้อง สาวน้อยวัย 14 ต้องรีบลุกจากที่นอนเพื่อเตรียมตัวไปเรียน “ 7 โมงแล้วยังง่วงอยู่เลย” สาวน้อยพรึมพรำ แล้วเธอก็รีบจัดแจงตัวเอง… 

ให้ตายสิ เมื่อเธอมาถึง ร.ร. มันเงียบมาก ทุกคนไปเรียนแล้ว เธอมาสายมาก

 “แย่แล้วล่ะเพ้นท์” ฉันพึมพรำกับตัวเอง และแล้ว

 “เธอมาสายนะ” เป็นเสียงของ อ. ฝ่ายปกครอง

“ค่ะ” ฉันรับ

“วันนี้เธอทำความสะอาดห้องน้ำ ช , ญ ให้เรียบร้อย”  

“ฮะ!” สุดท้ายผลของฤดูหนาวข้อที่หนึ่งก็มาถึง  ฉันคงไม่ต้องเรียนแล้วล่ะวันนี้ ฉันเดินไปที่ห้องน้ำ ญ โชคดีนะที่ห้องน้ำไม่สกปรก

“เพ้นท์ ทำไมไม่ขึ้นเรียน” ยัยแนนเพื่อนซี้ฉันถาม ขณะที่เรียนมาแล้ว 2 คาบ 

“เฮ้ย ทำไรอะ” แนนถามต่อ

“โทษมาสายหนะ” ฉันตอบด้วยสีหน้าเซ็งมาก

“มะ ฉันช่วย” แนนเพื่อนรักสงสารฉัน

“ไม่เป็นไร” ฉันกัดฟันตอบ แต่สุดท้ายแนนก็ช่วยขอบใจมากนะ

“เออ   วันนี้ได้ฉันได้ยินมาว่าพี่บอลของแกจะลงแข่งฟุตบอลกะพวกพี่แบงค์นะ” แนนผู้สืบข่าวส่วนตัวของฉันบอก

“แล้วไง” ฉันแกล้งไม่สนใจ

“เฮ้ยยย… แกต้องไปเชียร์พี่บอลนะ ไม่งั้นโดนเจ็จิ๊บจิ๊บคาบไปแน่” 

“เออๆ แกไปเรียนเถอะ… ไปดิ” ฉันไล่แนนเพื่อจะคิดอะไรบางอย่าง

“เออ งั้นฉันไปละ… อีกสามวันเขาจะแข่งกันแล้วนะ” อะไรนะ สามวัน พี่บอล…

…’เสร็จสักทีต่อไปก็ห้องน้ำ ช’ ฉันพาสังขารอันเหนื่อยล้าไปที่ห้องน้ำ   ช ‘พระเจ้ามีคนเข้าห้องน้ำอยู่ด้วย’ นั่นมัน… “งานนี้เราจะแพ้ไม่ได้ หลังจากแข่งเสร็จจะไม่มีชื่อไอ้บอลอบู่ใน ร.ร. นี้” พี่แบงค์กะพวกคิดจะทำอะไรกันนะต้องเป็นเรื่องไม่ดีแน่เลย . 

                        สี่โมงเย็นหลังเลิกเรียนคนอื่นๆต่างคุยกันเรื่องเรียนวันนี้และการบ้านที่ อ. ให้ อย่างมีความสุข และจะไปเที่ยวกันต่อด้วย แต่สำหรับฉัน ทั้งเหนื่อยล้าและอยากกลับบ้านเต็มทน เสื้อตัวใหม่ที่ขาวสะอาดก็เลอะไปด้วยน้ำสกปรก แถมถุงเท้าที่เปียกโชนก็ถูกฉันโยนทิ้งไปแล้ว แต่วันนี้เดินกลับบ้านสมองฉันไม่ว่างเปล่า มีหนึ่งคำถามที่สงสัยว่าพี่แบงค์คิดจะทำอะไรกับพี่บอลสุดหล่อ   น่ารัก นิสัยดี เรียนเก่ง จมูกโด่งเป็นสัน ว่าไปพี่บอลก็เหมาะกับฉันที่น่ารัก สวย ตัวเล็ก ตาโต ผมยาวสยายถึงกลางหลัง ว้าววว… แต่ถ้าพี่บอลเห็นฉันในสภาพตอนนี้ ‘โอ้ย...ไม่ได้ละ’ เฮ้ย! นั่น พี่บอล พี่บอล จริงๆด้วย กำลังเดินมาทางนี้ เอาไงดี? หลบก็ไม่ทัน แต่เอ... เขาเดินผ่านไปเฉยๆไม่เห็นมองเรา แม้แต่หางตา... เขาไม่คิดจะสนเราสักนิดเลยหรอ...

                           ...ถึงบ้านสักที หิวก็หิว เหนื่อยก็เหนื่อย นอนก่อนดีกว่า   ...บรรยากาศหนาวเย็น ‘ขณะนี้เข้าสู่ฤดูหนาวอย่างเป็นทางการแล้วนะคะ ขอเชิญคู่รักส่ง sms ลุ้น เที่ยวฟรีที่เกาหลี’ อยากไปๆๆ แต่ฉันไม่มีคนรัก ต้องรีบไปสารภาพรักพี่บอลแล้วล่ะ ณ ศูนย์อาหารใน ณ  ร.ร. บรรยากาศเป็นใจ พี่บอลนั่งอยู่คนเดียว ฉันจึงรีบเดินเข้าไปแล้วค่อยๆนั่งลง ทำเขินเล็กน้อยก่อนจะบอกไปว่า “พี่บอลหนูชอบพี่” ติ๊ก...ติก...ติ๊ก...ติก... ‘ประเทศไทยรวมเลือดเนื้อชาติเชื้อไทย...’ เสียงเพลงชาติดังขี้นบอกเวลา 18:00 น. 

“นี่เราฝันไปหรือเนี่ย”  เซ็งมากไปอาบน้ำดีกว่า... อากาศหนาวจริงๆ ฉันจึงไม่ลืมหยิบเสื้อกันหนาวตัวหนาไปด้วยก่อนออกไปข้างนอก

                         เมื่อมาถึงตลาดฉันกำลังเลือกบาบาคิวสุดโปรดอยู่นั้น สายตาก็เหลือบไปเห็นพี่บอล ดีใจจัง ฉันกำลังจะเดินเข้าไปใกล้ๆ แต่...

 “เอาไงว่ามา” พี่บอลกำลังตกลงอะไรกะพวกพี่แบงค์อยู่

“ถ้าทีมมึงชนะ กูจะเลิกยุ่งกะจิ๊บจิ๊บ แต่ถ้าทีมมึงแพ้ มึง อย่ากลับมาที่ ร.ร. อีก”

“ตกลง” พี่บอลรับปาก   ฉันถึงกับเข่าอ่อน อะไรกันแค่ผู้หญิงคนเดียวทำให้พี่บอลยอมทิ้งอนาคต ฉันเดินคอตกกลับบ้านด้วยความหมดหวัง...

                        เช้าวันรุ่งขึ้นฉันรีบไปดักรอยัยแนนแต่เช้า ‘วันนี้ยัยแนนมาสายจัง’ หมอกวันนี้ดูหนาๆ และเทพบุตรของฉันก็เดินมากับหมอกบริสุทธิ ไม่... ฉันทำเป็นไม่สนใจเค้า ‘ฉันจะไม่สนผู้ชายที่เห็นเรื่องอื่นสำคัญกว่าอนาคตอีก’

“ยัยแนน” ฉันตวาดใส่ยัยแนนที่รอมานานแล้ว

“ทำไมวันนี้มาเช้าได้ล่ะเพ้นท์” แนนถาม

“เออ...”

“...” แนนทำน่าสงสัย

“แกรู้จักพี่จิ๊บจิ๊บมานานแค่ไหน” ฉันเข้าประเด็นเลยละกัน แนนยิ้มมีเลศนัย

“แกจะไปตบเขาหรอ” แนนกวนประสาท

“จะบ้าหรา ก็แค่อยากรู้...   เขาสวยกว่าฉันตรงไหน” แนนยิ้ม

“ก็แค่...ขาวกว่า สูงกว่า... นั่นไงเดินมานั่น” ขณะที่แนนกำลังสารทยายอยู่พี่จิ๊บจิ๊บตัวจริงก็เดินมา

“ก็งั้นๆ” ฉันพูดพร้อมยักไหล่ แต่ไม่ทันจะพูดต่อพี่บอลก็เดินมาหาพี่จิ๊บจิ๊บ

“จิ๊บเลิกเรียนแล้วไปตลาดกันนะ” พี่บอลชวน

“ไปดิ ว่าแต่ไปทำไมหรอ” พี่จิ๊บจิ๊บถาม

“ไปล้างรูปอะ” พี่บอลตอบ มั่นใส่จริงๆ ชวนกันไปล้างรูป

                            ...ในห้องเรียนวิชาภาษาไทย อ. สอนไปบ่นไปแต่มันไม่เข้าหัวฉันเลย วันนี้ฉันเรียนไม่รู้เรื่องจนถึงเย็นต้องเดินกลับบ้าน 

“เพ้นท์เป็นไรวะ” แนนถาม

“แกว่าจะมีคนเห้นเรื่องอื่นสำคัญกว่าอนาคตของตัวเองมัย”   ฉันถามบ้าง

“ก็คงมีแหละ” แนนตอบและถามต่อไปว่า “แล้วเมื่อไรแกจะบอกพี่บอลซักทีล่ะ”                                           

 ฉันอึ้ง “บอกไร” แกล้งไม่รู้

“ก็ชอบหรือรักเค้าไง” แนนพูดให้ชัดเจนขึ้น

“ฉันไม่ชอบเค้าแล้ว” ทำให้แนนอึ้งบ้าง

“ทำไมล่ะ” ฉันไม่ตอบและเดินเข้าบ้านไป

ฉันรู้สึกเบื่อมาก ไม่หิว ไม่ง่วง ในหัวคิดแต่เรื่องพี่บอล คืนนี้มันหนาว...

                                  ...เช้าวันนี้อากาศหนาวกว่าทุกวันฉันต้องไปเรียนแต่เช้าแต่ก็ไม่ได้รู้สึกทรมานอะไร เพราะใจฉันมันมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว วันนี้เป็นวันตัดสินอนาคตของพี่บอล ฉันรู้สึกกลัว ถ้าพี่บอลแพ้ฉันคงไม่ได้เห็นน่าพี่เขาอีก เมื่อไม่มีพี่บอลฉันคงไม่อยากมาเรียนที่นี่ แต่ถ้าชนะเขาคงคบกับพี่จิ๊บจิ๊บอย่างเปิดเผย โอ้ย...จะแพ้หรือชนะฉันก็เศร้าอยู่ดี   ...เมื่อฉันมาถึง ร.ร. มันรู้สึกเคว้งคว้างยังไงไม่รู้ อยู่ดีๆน้ำตาก็ไหลออกมามากมาย ตากลมโตของฉันตอนนี้พร่ามัวไปด้วยน้ำตาที่เอ่อล้น

“เพ้นท์...”   ใคร...ใครเรียกฉัน ฉันไม่อยากให้ใครเห็นน้ำตา ไม่งั้นฉันจะร้องไปมากกว่านี้

“เพ้นท์   ร้องไห้ทำไม” เสียงนั่นอีกแล้ว ฉันพยายามเช็ดน้ำตาและมองเสียงนั้น

“บาส” ฉันเรียกด้วยความตกใจ ร้อยวันพันปีหมอนั่นไม่เคยคุยกะฉันได้แต่แอบมองและยิ้มให้

“ใครทำให้เพ้นท์เสียใจบอกเรามา” บาสถาม

“เออ...” ไม่ทันที่ฉันจะพูด

“เราจะดูแลและปกป้องเพ้นท์เอง ไม่ต้องกลัวนะ”

“...”  หา...อะไรนะฉันพูดอะไรไม่ออกได้แต่อึ้ง

“เพ้นท์เราชอบเธอมานานแล้วนะ แต่...”ทุกอย่างเงียบสงัดมีเพียงลมเบาๆที่พัดผ่าน

“บาส” ฉันตื่นจากภวังค์

“เราได้บอกสิ่งที่เก็บไว้มานานให้เธอได้รู้ เราก็ภูมิใจที่ได้ทำ เราไม่ขอให้เพ้นท์คิดเหมือนเราหรอก”

“เอ่อ...บาส...คือ...เรา...”

“ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น...เราเข้าใจ ขอบใจนะที่รับฟัง” แล้วบาสก็เดินไป ฉันมองตามหลังบาสไปและคิดไปเรื่อย ตอนนี้น้ำตาเหือดแห้ง ฉันพร้อมจะทำบางอย่างแล้ว...

                              เวลาบ่ายหลังอาหารมื้อเที่ยง ฉันเริ่มใจคอไม่ดี มันรู้สึกแปลกๆอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน “ใกล้ได้เวลาแล้วนะเพ้นท์” แนนบอก 

แนน” ฉันเรียกชื่อแนนด้วยเสียงสั่นเครือ  และสีน่าไม่สู้ดีนัก

“เพ้นท์ ถ้าการแข่งขันเลิกแกควรบอกพี่เค้านะ” ฉันกอดแนนและกำลังจะพูดเหมือนกันแต่น้ำตาก็ไหลมาอาบแก้มทั้งสอง

                           ...ถึงเวลาแข่งขัน นักกีฬาทุกคนสวมชุดแยกทีมชัดเจน “นั่งตรงนี้ดีกว่าเพ้นท์” แนนบอก ทันทีที่นั่งลงสายตาก็เหลือบไปเห็นพี่จิ๊บจิ๊บนั่งอยู่ไม่ไกลนัก แล้วพี่บอลก็เดินมา

“เต็มที่นะบอล” พี่จิ๊บจิ๊บให้กำลังใจ แต่พี่บอลไม่พูดอะไร แต่มีแววตาที่จิงจังและมุ่งมั่นมาก เสียงกรรมการเป่านกหวีดเรียกนักกีฬารวม   ...เริ่มการแข่งขันเสียงคนดูดังกระหึ่มพาให้ใจฉันเต้นไม่เป็นจังหวะ

 “เพ้นท์แกว่าพี่บอลกะพี่แบงค์มองน่ากันแปลกๆมั้ย” แนนถาม

“ไม่รู้สิ” ฉันบอกทั้งๆที่รู้

             เวลาผ่านไป 25 นาที ยัง 0-0    “เก่งทั้งสองทีมเลย” แนนบอก

“ฉันกลัวยังไงไม่รู้” ทำน่าเศร้า

“แกควรจะบอกพี่บอลไม่งั้นแกจะเสียใจไปมากกว่านี้” แนนเตือนสติ ฉันได้แต่พยักน่ารับ

หมดเวลาครึ่งแรกเสมอ 0-0 ฉันตัดสินใจแล้วยังไงก็จะสารภาพรักพี่บอลให้ได้ ถึงแม้ผลลัพธ์จะเป็นยังไงก็ตาม ก่อนที่ฉันจะสูญเสียพี่บอลไปโดยไม่ได้ทำอะไรเลย     

 ...ผู้ตัดสินเป่านกหวีดเรียกนักกีฬา ก่อนที่พี่บอลจะลงสนามเขายังหันมามองพี่จี๊บจิ๊บด้วยแววตาไม่ย่อท้อ แต่พี่จิ๊บจิ๊บกับยิ้มอย่างไม่ค่อยมั่นใจ ฉันเองก็มองพี่บอลอย่างไม่คาดสายตา แนนจับมือฉันอย่างเข้าใจ

“ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นฉันจะอยู่ข้างแกเสมอ” แนนพูดให้ฉันมั่นใจขึ้น ฉันจับมือแนนแน่นขึ้นอย่างขอบใจ แต่ไม่ได้พูดอะไร เสียงนกหวีดดังขึ้น ทุกคนฮืออา เกิดอะไรขึ้นในสนาม? อุบัติเหตุลูกทีมพี่บอลบาดเจ็บตอนนี้เหลือแค่ 10 คน และดูเหมือนทีมของพี่บอลจะเป็นรอง ...เสียงเชียร์ดังสนั่น เมื่อพี่แบงค์ยิงนำไป 1-0 สีน่าของพี่บอลเปลี่ยนไป แต่พี่จิ๊บจิ๊บเศร้ายิ่งกว่า

“ไม่น่าเป็นแบบนี้เลยนะ” แนนพึมพรำ

ฉันไม่รู้จะพูดยังไงแต่ถ้าพี่บอลแพ้ต้องออกไปจากที่นี่ แต่ถ้าชนะถึงเขาจะเป็นแฟนกะใคร แต่ได้เห็นน่าทุกวันก็ยังดี

“พี่บอลสู้ๆนะค ะเพ้นท์เป็นกำลังใจให้ค่ะ” เฮ้ย! ฉันทำอะไรลงไป ยัยแนนรีบดึงฉันนั่นและทำท่ารุกลี้รุกรน ทุกคนมองฉันเป็นตาเดียวและซุบซิบอะไรกัน แต่พี่บอลกับไม่รู้สึกอะไรมองฉันและกับไปตั้งใจเล่น ฉันไม่รู้จะเอาน่าไปไว้ที่ไหนมันร้อนวูบวาบ ...เสียงเฮดังลั่น ทีมพี่บอลตีเสมอ 1-1 

“เพ้นท์ พี่บอลเก่งจังเลย” แนนชื่นชม

ฉันดีใจมากยิ้มกว้างให้พี่บอล แต่พี่บอลกับไม่สนใจเล้ยยย...

“จะหมดเวลาแล้วอะ” แนนบ่น

‘ทดเวลาบาดเจ็บสามนาที’ ฉันภาวนาขอให้ทีมพี่บอลชนะเถอะ...สาธุ   เสียงเฮลั่นสนาม

“เพ้นท์พี่บอลชนะแล้ว” แนนดีใจเสียงหลง

ผู้ตัดสินเป่านกหวีดหมดเวลา และมอบถ้วยแก่ทีมที่ชนะ พี่บอลเป็นคนรับ “ผมขอพูดอะไรหน่อยนะครับ” พี่บอลพูดเป็นประโยคแรก ทุกคนเงียบได้ยินเพียงลมหายใจ “ที่ทีมผมชนะในวันนี้เพราะผู้หญิงคนหนึ่งที่เป็นกำลังใจให้หัวหน้าทีมอย่างผม ผมแอบชอบเธอมานานแล้วแอบเก็บรูปเธอไว้มากมายแต่มีหลายเหตุผลที่ผมยังไม่บอกเธอ แต่วันนี้ผมพร้อมที่จะบอกเธอว่า เป็นแฟนกับผมนะครับน้องเพ้นท์”